Geprofiteerd van het feit dat mijn vriend deze week in Leuven bleef (lang leve plaats- en tijdsonafhankelijk werken!) om na een pittige werkdag samen ramen te gaan eten bij Umamido. Want ramen is toch echt the ultimate comfort food! En zo’n portie gyoza gaat er ook altijd wel in.
Beetje uitgeslapen deze ochtend en amai, dat deed deugd. Al waren we nog altijd de eerste aan de ontbijttafel iets voor half tien. 😉 I totally love friends who like to sleep in! De ontbijtruimte was oranjerood en gedecoreerd met bijzonder kitscherige Egyptische decoratie en de ontbijtopties waren eerder beperkt, maar het stokbrood was vers en de kaas lekker. En meer moet dat eigenlijk niet zijn voor mij. Alhoewel? We kunnen toch niet logeren op een wijndomein zonder de champagne geprobeerd te hebben? Een ontbijt met bubbels, dat gaat er altijd wel in! Zeker als een glas champagne maar vier euro kost…
Na het ontbijt checken we uit en besluiten we een wandeling in de omgeving te maken. De zon laat zich van haar beste kant zien en we genieten van een prachtige wandeling doorheen de wijnvelden. Al blijven we het iet of wat choquerend vinden dat er zoveel druiven ongeplukt aan de wijnranken hangen. De omgeving is prachtig en we zijn echt onder de indruk van het imposante standbeeld van paus Urbanus II in Châtillon-sur-Marne dat mijlenver in de omtrek te zien is. Het standbeeld is maar liefst 633 meter hoog en werd opgetrokken op de plek waar zijn voorouderlijke kasteel stond. Het letterlijke hoogtepunt van onze wandeling is een uitzichtpunt met leuk buitenmeubilair om te relaxen en te genieten van het fabuleuze uitzicht.
Zaterdagochtend kloppen we stipt om 8 uur aan bij onze vrienden. Dit oktoberweekend brengen we immers samen een bezoek aan de champagnestreek. Iets wat al heel lang op de verlanglijst van mijn vriend en mezelf stond. Echt benieuwd!
De rit naar Reims in de bedrijfswagen van onze kameraad verloopt vlotjes en we vinden makkelijk parkeerplaats net buiten het centrum. Ideaal! Natuurlijk kan ik het niet laten een bezoek te brengen aan de fabuleuze kathedraal van Reims, waar ik gerust nog meer tijd had kunnen doorbrengen, maar onze vrienden zijn duidelijk minder fan van religieus erfgoed. Ik ben echt onder de indruk van de prachtige sculpturen aan de buitenzijde van de kathedraal, het ingetogen beeld van Jeanne d’Arc in wapenuitrusting en het prachtige wandtapijt dat de Annunciatie aan Maria uitbeeldt.
Tijd voor ons eerste aperitiefje van het weekend op een mooi zonnig terras met zicht op de kathedraal. Onze vrienden houdden het bij een koffietje, mijn vriend en ik proeven van een glaasje Palmer champagne. Verdikt: lekker!
‘s Middags lunchen we bij La Trattoria. Misschien wat vreemd om een Italiaans restaurant aan te doen bij een bezoek aan Frankrijk, maar hey, Italiaans is altijd lekker en we waren wat te laat met reserveren om een plekje te bemachtigen in de beste Franse restaurants. Al is de signature dish (grosses coquillettes aux tuffres) die ik bestelde en die geserveerd wordt in een koperen pannetje, wat aan de zware kant. En yep, natuurlijk drinken we daar een coupe champagne bij.
In de namiddag bezoeken we Champagnehuis Louis Brochet, een kleiner champagnehuis waar maar een paar mensen werken. We krijgen een rondleiding van de dame die ook instaat voor de verkoop en de communicatie. Heel boeiend om wat bij te leren over het proces van het champagne maken. Een blik achter de schermen weet ik altijd te appreciëren. We krijgen royale glazen champagne aangeboden tijdens de proeverij en maken van de gelegenheid gebruik om ratafia te proeven. Ratafia wordt gemaakt door aan druivenmost suiker, kruiden en alcohol toe te voegen. Door de toevoeging van alcohol aan de druivenmost stopt het gistingsproces met als resultaat een zoet drankje. Blijkbaar wordt ratafia als aperitief geschonken, maar ik zou dit eerder bij een dessert of kaas drinken, net omdat het zo zoet is. Uiteraard kopen we twee dozen champagne om mee naar huis te nemen. Al een geluk dat we ‘s ochtends onze vriend nog geholpen hebben om wat ruimte in zijn koffer te creëren, want anders waren onze aankopen er nooit bij in geraakt.
Deze namiddag zat ik alweer op de trein richting Gent om de jaarlijkse sectordag van de Vlaamse audiovisuele sector bij te wonen. Ik had net mijn blue-bike op slot gedaan en was onderweg naar de befaamde trappen van de Gentse kinepolis, toen de minister met zijn adviseur uit zijn chique wagen stapte. Dan maar een handje gegeven met mijn door de fietstocht en het feit dat ik mijn kap had moeten opzetten tegen de regen, ietwat verwarde haar. Oh well, het leven zoals het is als je je milieuvriendelijk wil verplaatsen.
Na de inleidende speech van de minister presenteerde media-analist Johanna Koljonen de hoogtepunten uit het tiende Nostradamus rapport ‘Everything Changing All At Once’. Een zeer boeiende uiteenzetting, gebracht op zo’n manier dat het mij geen moeite kostte om mijn aandacht erbij te houden. Heel knap, want de toelichting nam in totaal bijna anderhalf uur in beslag. Johanna Koljonen heeft er alvast een fan bij.
Het daaropvolgende panelgesprek vond ik zelf wat minder, maar gelukkig maakte de afsluitende champagnereceptie door Piper-Heidsieck veel goed. Al was het hapjesaanbod alweer bijzonder karig. De royaal geschonken champagne was alvast een goeie opwarmer voor het komende champagneweekend met onze vrienden. Spijtig genoeg moest ik omwille van het geplande vroege vertrek naar de champagnestreek zaterdagochtend verstek laten gaan voor de aansluitende avant-première van de film Here van regisseur Bas Devos. (Afgaand op de berichten van mijn collega’s niet zo’n ramp, niemand was enthousiast over deze film en blijkbaar is één van mijn medewerkers zelfs in slaap gevallen.)
Ook spijtig: doordat ik superdringend naar het toilet moest en ik de deur van het dichtstbijzijnde toilet niet open kreeg, bleef in de haast door de hoge nood mijn pas gekochte gloednieuwe regenjas achter op de trein. Ik vulde ondertussen het formulier Verloren voorwerpen van de NMBS in, maar ik heb er geen goed oog op dat mijn jas terug gevonden zal worden. In al die jaren nog nooit een positieve uitkomst gekregen na een melding van mijn kant. Laat ons hopen dat de jas terecht komt bij iemand die hem kan gebruiken.
Deze maandag begonnen met afgeschafte treinen en treinvertragingen. Gelukkig ben ik ondertussen slimmer geworden en neem ik tegenwoordig altijd voldoende marge wanneer ik een belangrijke vergadering heb. Zeker op maandagvoormiddag. En zo was ik, ondanks de vertraging, toch mooi op tijd op mijn afspraak.
Gelukkig herhaalde datzelfde scenario zich niet op het einde van de werkdag. Vanaf vier uur kwamen we immers samen om afscheid te nemen van een collega die een job dichter bij huis gevonden heeft. We dronken iets op het terras van Château Moderne (nog steeds geen fan van dat self service systeem) en haalden gezamenlijke herinneringen op. Helaas kon ik niet lang blijven, want om 20u moest ik in de Bosstraat zijn voor de salsales, toch een half uurtje fietsen vanaf mijn appartement. En ik eet ook graag iets voordat ik aan het dansen zet.
De collega gaat trouwens aan de slag in Leuven, dus wellicht loop ik haar hier nog wel eens tegen het lijf!
Na mijn heldhaftige strijd tegen het coronavirus, trakteerde ik mezelf op een lunch bij L’Uovo (aka het Ei in het Nederlands, maar toegegeven, dat bekt zo goed niet). Ik ging voor de risotto met truffel en amai, dat was waar voor mijn geld. De portie was zo stevig dat ik mijn bord met de beste wil van de wereld niet leeg kreeg. Dus toen de eigenaar mij nog een gratis dessert aanbood omdat ze pas geopend waren, was ik blij dat ik dit take-away kon meenemen. Want een lekkere tiramisu, dat slaat een mens niet af, he!
Het ontbijt vandaag is even triest als het ontbijt van gisteren, maar de extra druiven maken veel goed. Vandaag pakken we onze koffers om een paar nachten te gaan logeren in een authentieke trullo! Het is opvallend dat onze koffers steeds lichter worden naarmate de reis vordert. Dat in tegenstelling tot de hoeveelheid rommel (zwemgerief, wandelschoenen) in de wagen, die enkel toeneemt.
We nemen afscheid van Taranto (aka Tarente in het Nederlands), een onverwachte meevaller op onze trip doorheen Puglia. Onderweg naar Masseria Sciaiani Piccola blijven we ons verbazen over de zotte rijstijl van de Italianen. Het wordt ons hoe langer hoe meer duidelijk dat verkeersregels hier echt als suggesties beschouwd worden en de chauffeurs deze naar eigen goeddunken interpreteren.
De masseria (agriturismo) waar we logeren ligt echt in het kleinste dorpje ooit. De eigenaar/landbouwer ontvangt ons in zijn kantoor waar zwaluwen gezellig nestjes gebouwd hebben. It does not get better than this. Of toch wel, want hoewel we vroeg zijn, mogen we al meteen in onze trullo! De eigenaar geeft ons een kleine rondleiding op het domein en spreekt vol trots over zijn natuurlijk gefilterd zwembad, dat er bijzonder aantrekkelijk uitziet.
We droppen onze spullen af in de trullo, waar makkelijk vijf mensen in kunnen slapen en vertrekken dan naar Alberobello, trulli hoofdstad van Puglia en UNESCO werelderfgoed. We vinden vrij makkelijk een parkeerplaats vlak bij een plein dat vol met eetkraampjes staat. Komt dat goed uit van het is ondertussen middag! We eten croquetas en worstjes en genieten van een heerlijke sangría!
Vervolgens trekken we naar het toeristische hart van Alberobello waar meer dan duizend traditionele ronde witte trulli staan, allemaal prachtig gerestaureerd en voor het merendeel omgetoverd tot restaurants en souvenirshops. En ja, de huisjes zijn prachtig, maar eerlijk, het is er echt té toeristisch voor ons. De massale hoeveelheid toeristen maakt dat we de schoonheid van Alberobello niet volledig kunnen appreciëren Ik amuseer me dan maar met foto’s te nemen van selfie makende toeristen. Ook tof!
Het ontbijt vandaag was gewoonweg nog schaarser als dat van onze B&B in Lecce. Echt, we kregen een witte boterham geserveerd met prosciutto en mayo, een warme croissant met confituur en thee. Ik krijg zowaar heimwee naar onze vorige B&B waar er tenminste én kaas én prosciutto én pasticciotto werd aangeboden in zeer uitgepuurde buffetvorm.
Vandaag brengen we een bezoek aan het MArTA museum (Museo Archeologico Nazionale di Taranto). We staan aan de kassa rond 10.15 en zijn verbaasd te merken dat het er al aardig druk is. Dat hadden we niet verwacht… Blijkt dat het museum gratis te bezoeken is de eerste zondag van de maand, vandaag dus. We moeten zelfs even wachten voordat we onze eerste zaal kunnen betreden.
Al snel wordt ons duidelijk waarom het zo druk is in dit museum. Wat een werkelijk fantastische collectie! Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de historische vondsten van de oude Griekse stad die zich hier vroeger bevond. Taranto werd immers gesticht door Spartaanse immigrante.
Ik ben enorm onder de indruk van de herontdekte graven en de schitterende voorwerpen die in de graven gevonden werden. Echt, ik weet gewoon niet waar eerst kijken. We brengen zoveel tijd door in het Griekse gedeelte van het museum, dat er amper nog tijd overblijft om naar de vondsten uit de tijd van de Romeinen te gaan kijken.
We blijven tot de siesta (13u) in het museum en beëindigen ons bezoek met het gevoel dat we hier makkelijk een ganse dag hadden kunnen rondlopen.
Vandaag nemen we afscheid van B&B Giardini di Marzo. We zullen ons deze b&b herinneren als de b&b met het zeer karige ontbijt en het altijd gesloten zwembad. Ik zou er alleszins niet meer opnieuw logeren.
Na het uitchecken vertrekken we naar B&B I Citri in Taranto. Ditmaal hebben we een b&b geserveerd in het hart van het stadje Taranto. Na een probleemloze rit, vinden we tot onze opluchting vrij makkelijk parkeerplaats in de straat van de b&b. ‘t Is dat onze parkeerervaringen in Puglia tot nu toe niet zo geweldig positief zijn.
Onze kamer bevindt zich op de zesde verdieping in een zeer statig appartementsgebouw. De piepkleine lift bezorgt me echter flashbacks naar de lift in het gebouw waar mijn vriend woont in Genève. Ik sta dus met graagte mijn plaats af aan mijn vriend en de valiezen, terwijl ik zelf de trap neem en al puffend en blazend de zesde verdieping bereik.
We kunnen nog niet op onze kamer, maar het is gelukkig wel mogelijk de valiezen achter te laten. We besluiten de verkenning van Taranto nog even uit te stellen en met de wagen naar Massafra te trekken. Het dorp Massafra is vooral bekend om wille van de kloof die midden door het dorp loopt en de brug die beide delen met elkaar verbindt.
Eerlijk, de kloof is helemaal niet zo indrukwekkend en op deze bijzonder warme zaterdag lijkt ongeveer alles gesloten in Massafra. Voor de lunch belanden we op een rustige pleintje bij Alla Tazza d’Oro, een lokale zaak waar we meteen een grote fles water bestellen om de dorst te lessen. De bediening komt aanzetten met een fles van twee liter water en een grote kan vol met ijs. Amai, en óf dat deugd deed! Vandaag klimt de temperatuur op naar een gezellige 35 graden, dus elke afkoeling is meer dan welkom.
We genieten op het terrasje van simpele orecchiette en besluiten een kleine pauze met een glaasje wijn in te lassen op het pleintje. Veel valt er toch niet te doen in Massafra want hier houden ze duidelijk siesta!
Na de twee liter water soldaat gemaakt te hebben, dwalen we wat rond in de verlaten straten van het dorp. We belanden zelfs in het Castello, waar we zomaar kunnen binnen wandelen, al is het ons niet echt duidelijk of dat de bedoeling is. We zijn er alleszins moederziel alleen en komen geen levende ziel tegen. Bijzonder.
Helaas zijn de grotwoningen, hét toeristisch hoogtepunt van Massafra, die we willen bezoeken ook gesloten en niet alleen voor de siesta. En ook de kathedraal die volgens googlemaps zou moeten open gaan om 16u blijft potdicht wanneer we stipt om 16u aan de ingang staan. Een vriendelijke lokale dame vertelt ons dat de kathedraal pas om 18u open gaat. Tja, daar gaan we nu ook niet op wachten.
Yep, vandaag alweer genoten van een prachtige nazomerdag. Voor de gelegenheid hadden we afgesproken met onze vrienden en hun zoontje om samen te gaan geocachen in Duisburg. Helaas, door de combinatie van wegenwerken en de Belgische en Europese kampioenschappen gravel slaagden we er gewoonweg niet in om de kerk van Tervuren te bereiken.
Na heel wat tevergeefse rondjes gereden te hebben, besloten we te gaan voor plan B: een wandeling in het mooie Park van Tervuren. Altijd leuk en gelukkig zitten daar ook heel wat geocaches verstopt.
We genoten van het mooie weer en het enthousiasme op het gezicht van het zoontje van onze vrienden wanneer hij alweer een geocache mocht openen. Ongelooflijk dat ik in oktober nog steeds in mijn zomerkleren kan rondlopen!
Van al dat wandelen, krijgt een mens honger. En dus sloten we de avond af op het terras van ‘t Park, een kwaliteitsvolle brasserie die zich letterlijk op een steenworp van het park van Tervuren bevindt.
Het voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten was werkelijk om duimen en vingers af te likken en de eendenborst was ook zeer lekker, al had de hoeveelheid wat mij betreft net iets meer mogen zijn.
Sint-Jacobsschelpen met groene asperge, kerstomaten, chips van chorizo, rucola en basilicum:
Eendenborst met truffelhoning, seizoensgroenten en aardappelen:
Een smakelijk afsluiter van een fijne namiddag!
