Genoten van een heerlijke girl’s lunch van My Tannour at Wolf!
culinair
Kerstmarkt (x2) en (un)Holy Light
Deze middag besloten mijn vriend en ik te gaan lunchen op de Leuvense kerstmarkt, die mij dit jaar jammer genoeg niet echt aansprak. Ik ben geen grote fan van de tenten waarin de kraampjes zijn ondergebracht en het middelste gedeelte op het Ladeuzeplein was naar mijn aanvoelen veel minder mooi versierd als andere jaren en dat voor een jubileumeditie! Naar goede gewoonte brandden we een kaarsje voor het goede doel. Mijn vriend at een hartige pannenkoek en een werkelijk geweldige burger (waarvan ik ook een paar happen mocht mee-eten) en ik ging voor typisch winters kerstvoedsel: een arancini. 😉 Als dessertje at ik een chocoladezoen.
Verder kocht ik drie open plooiende sierkaarsen om voor wat gezelligheid in ons appartement te zorgen en een beertje om op te warmen in de oven, zodat ik het nooit meer koud in bed heb.
‘s Avonds maakten we een avondwandeling langs de kunstwerken van het lichtfestival (un)Holy Light. Ondertussen een jaarlijkse traditie in het Leuvense. Mijn favoriete kunstwerk was zonder twijfel ‘Moonlightwalk’ van Yvonne Goulbier in de Sint-Jacobskerk, met Nebula van het Franse kunstcollectief Lab 212 als goeie tweede.
‘Pézize’ van Dynamorphe op het binnenplein van Tweebronnen:
‘Behind the walls’ van Nathalie Maufroy in de Mechelsestraat:
‘Moonlightwalk’ van Yvonne Goulbier in de Sint-Jacobskerk:
En ja, natuurlijk belandden we tijdens onze wandeling opnieuw op de kerstmarkt, alwaar ik een gloeiend heet erwtensoepje dronk en mijn vriend een er nogal vettig uitziend broodje met Braziliaans gebak verorberde. Helaas, waren we door deze ongeplande tussenstop te laat om de twee kunstwerken in de Bondgenotenlaan te bewonderen. Volgend jaar iets vroeger vertrekken!
Sushi in Wijgmaal!
Het proces om de sushi tot in Wijgmaal te krijgen, was iets complexer dan vroeger, want onze favoriete sushizaak Kintsugi bestaat helaas niet meer. Dus moesten we eerst de sushi bij ons thuis laten leveren en vervolgens te voet naar het station lopen om daar met heel veel geluk één beschikbare taxi te vinden. Al de andere taxi’s waren bezet door de kerstmarktdrukte.
Een paar minuten nadat de taxi ons in Wijgmaal afzette, kwam de jongste zoon thuis van de OHL wedstrijd die hij ter gelegenheid van een verjaardagsfeestje had bijgewoond. Apetrots toonde hij het t-shirt dat hij van Siebe Schrijvers gekregen had. Zo stralen, geweldig om te zien!
Vervolgens genoten we op het gemak van een glaasje champagne als aperitief om vervolgens in de mooi versierde leefruimte van onze vrienden te genieten van de heerlijke sushi van Wabi Sabi, bijna zo lekker als die van de Kintsugi!
Gelukkig waren er ‘s nachts meer taxi’s beschikbaar dan in de vooravond en geraakten mijn vriend en ik vlotjes thuis. Alweer een avond om in te kaderen.
Opening Ensor tentoonstelling in Mu.ZEE
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik na mijn dagje Antwerpen zou meerijden met de collega’s die met de wagen van het MAS naar Mu.ZEE in Oostende reden om de vernissage van de tentoonstelling ‘Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België 1830 – 1930′ bij te wonen. Bij nader inzien betekende dit dat ik dan opnieuw de verplaatsing van Antwerpen-centraal naar het MAS moest maken (zonder fiets ditmaal, want die moest aan het station blijven). Aangezien mijn date in Berchem woonde, leek het mij eenvoudiger om gewoon van Antwerpen-Centraal naar Berchem te sporen en de tien minuutjes van het station naar haar huis te voet af te leggen. Zo konden we ook gezellig met zijn twee naar Oostende rijden. Change of plans, dus, maar duidelijk de beste oplossing om in Oostende te geraken.
De rit verliep vlot en bood ons de gelegenheid om nog een aantal werk gerelateerde zaken te bespreken. We moesten even zoeken, maar uiteindelijk vonden we vrij makkelijk een parkeerplaats vlakbij Mu.ZEE. Dat Ensor als schilder veel mensen aanspreekt, bleek duidelijk uit de massale opkomst. Eigenlijk was het te druk om echt van de schilderijen te kunnen genieten. Al moet ik zeggen dat het fijn was om een voor mij iets minder bekende kant van Ensor te ontdekken: zijn stillevens. De vijftig stillevens van Ensor in de tentoonstelling worden geconfronteerd met een indrukwekkende collectie stillevens van Belgische kunstenaars uit de periode tussen 1830 en 1930. Echt de moeite om nog eens voor terug te komen en alles rustig op te nemen als het minder druk is.
De op Ensor geïnspireerde hapjes mochten er trouwens ook zijn. In het begin van de avond kreeg je alleen een bordje met hapjes in ruil voor een blauwe jeton, maar tegen het eind van de avond werden de bordjes vrij rondgedeeld, zodat we onze buikjes rond konden eten.
Super tof trouwens dat er zoveel collega’s op de vernissage aanwezig waren. Echt een fijne gelegenheid om onder het genot van een hapje en een drankje je collega’s wat beter te leren kennen.
En voor de terugrit naar Leuven kon ik meerijden in de gloednieuwe elektrische bedrijfswagen van de man van een collega. Wat een luxe!
Afscheidsetentje bij Cucina 48
Na een vlotte vergadering deze voormiddag in deSingel (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), fietste ik van deSingel naar het MAS om aan te sluiten bij de afscheidslunch van een collega die met pensioen gaat. Jaja, op het werk is een heuse generatiewissel aan de gang. Het doet toch me toch wat om zoveel sterkhouders op korte tijd ons bedrijf te zien verlaten.
Aangezien de collega’s aansluitend op de lunch een rondleiding in de topstukkententoonstelling het MAS gepland hadden, vond het afscheidsetentje plaats in Cucina 48, een uitstekende Italiaan op een steenworp van het MAS. En ja, net zoals de vorige keer, was het eten om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat de baars op was tegen dat het aan onze tafel was om te bestellen, maar de pasta Bacio di Mare was ongetwijfeld even lekker. En ja, die limoncello tartufo kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan, nietwaar?
Na de lunch nam ik afscheid van de collega’s, want ik had nog een paar belangrijke digitale vergaderingen gepland in de namiddag. Ik fietste van het MAS richting Antwerpen-centraal, waar ik een vergaderruimte in een telewerkkantoor had gereserveerd. Veel fietskilometers afgemaald vandaag en dankbaar dat ik het voor het grootste deel droog heb kunnen houden.
Teamlunch bij La Maison des Gourmands
Deze middag trok ik samen met één van de drie teams die onder mijn afdeling vallen naar La Maison des Gourmands voor een kerstlunch. Helaas, wat een enorme tegenvaller. Veel te lang moeten wachten op ons eten, het eten zelf was bijzonder middelmatig (bizar dat de karakollen niet in hun schelp gepresenteerd werden en de mosselen waren piepklein) , de ventilatie was slecht waardoor de etensgeuren in onze kleren bleven hangen en de bediening bracht het dessert zonder op voorhand de tafel te ontdoen van de borden en het bestek van het hoofdgerecht. Zelfs een vriendelijke bediening kan me al deze tekortkomingen niet door de vingers doen zien. Al een geluk dat het gezelschap uitstekend was.
Lekker en betaalbaar eten in Brussel, het wordt meer en meer een uitdaging.
Kerstlunch bij de L’Ogenblik
Na onze wekelijkse managementvergadering trokken we samen naar restaurant de L’Ogenblik om het jaar in schoonheid af te sluiten met een fijne kerstlunch. En ja, het eten was nog even lekker als een paar jaar geleden. Alleen laat de akoestiek in het restaurant te wensen over. We zaten met zes personen aan tafel en ik moest al moeite doen om de persoon tegenover mij te verstaan, laat staan de rest van mijn tafelgenoten. Dubbel spijtig, want we wilden van deze kerstlunch gebruik maken om de gezamenlijke nieuwjaarswens van het management voor het personeel te formuleren. Enfin, van wat ik ervan verstond, denk ik dat het wel snor zit met onze nieuwjaarswens. 😉
Wachten bij Le Comptoir des Galeries
Als afsluiter van het werkjaar hadden we deze middag een belangrijke werkpartner uitgenodigd om samen te lunchen bij Le Comptoir des Galeries. Helaas bleken er zich tegelijkertijd met ons twee andere grote groepen in het restaurant te bevinden. En ondanks het feit dat onze directiesecretaresse bij de reservatie voor twaalf personen had doorgegeven dat het vooruit moest gaan, was die boodschap duidelijk niet tot bij de bediening/keuken geraakt.
Toen we opmerkten dat het nu wel erg lang begon te duren, kregen we te horen dat we mondeling bij aankomst hadden moeten meegeven dat we gehaast waren. Excuseer, we zaten om tien na twaalf aan tafel en ons hoofdgerecht werd pas om twee uur aan tafel gebracht… Eén van onze gasten was ondertussen al moeten vertrekken wegens een andere afspraak. Die had dus enkel een voorgerecht te eten gekregen. Schaamtelijk toch wel. Nu, op zich nog een meevaller dat die persoon vroeger vertrokken was, want het veggie gerecht met gevulde palmharten dat mijn baas en ik besteld hadden, bleek wat magertjes te zijn. We waren dus blij dat we een extra steak hadden om onder ons twee te verdelen. 😉
Jammer, maar ik vrees dat het even zal duren voordat ze mij hier terug zien.
Afscheid van Puglia – 17 augustus 2022
Onze laatste dag in Bari slaan we het ontbijt over. Veel stelt het toch niet voor.
Omdat we pas een vlucht hebben in de late namiddag hebben we op voorhand met de eigenares afgesproken dat we uitzonderlijk tot 15u op de kamer mogen blijven. We hebben dit meerdere keren gevraagd en telkens bevestigde de eigenares dat dit ok was. Helaas is de eigenares vertrokken naar een trouwfeest en blijkt dat ze de boodschap dat wij langer op de kamer mogen blijven, niet heeft doorgegeven aan de kuisvrouw, die ons werkelijk vrij hardhandig uit onze kamer zet om 10u ‘s ochtends.
We proberen de kuisvrouw tevergeefs te overtuigen dat we een afspraak hebben met de eigenares, maar helaas slagen we er geen van beiden in de eigenares te pakken te krijgen om dit te bevestigen.
We besluiten de strijd te staken en vragen of we dan minstens onze valiezen mogen achterlaten in de B&B. Dat kan gelukkig wel. Nog een meevaller dat onze valiezen al gepakt zijn en we niet in zeven haasten onze spullen in de valiezen moeten gooien. Geen tof einde van een verblijf waar we toch al wat gemengde gevoelens over hadden.
Omdat we het niet helemaal vertrouwen om onze rugzak met laptop achter te laten in een halletje in de grotendeels onbewaakte B&B besluiten we met twee rugzakken op stap te gaan: de laptoprugzak en de fototoestelrugzak. Better safe than sorry. Wat een gedoe, zeg! We hadden ons onze laatste dag toch lichtelijk anders voorgesteld.
Onderweg kopen we een verse pasticiotto als ontbijt, recht uit de oven. Amai, dat smaakt. Ons allerlaatste wapenfeit in Bari wordt een bezoek aan het Castello. Dat blijkt een onverwachte meevaller te zijn. Er zijn zelfs lockers met een sleutel waarin we onze zware rugzakken kunnen achterlaten. Hoera!
In het Castello treffen we een ronduit indrukwekkende collectie van gipsen afgietsels van schitterende kunstwerken aan. Het Castello zelf is een boeiend bouwwerk met een rijke geschiedenis. Uiteraard gedeeltelijk gereconstrueerd, zoals zovele historische gebouwen in Italië.
Een wilde lunch
Gewoon een gezellige lunch met z’n tweetjes op een rustige zondagmiddag. Meer moet dat soms echt niet zijn! Met dank aan de heerlijke wildsuggesties van Van De Weyer.
