Into the wild

Ok, de titel van deze blogpost is een dichterlijke overdrijving, maar toen mijn vriend en ik onderweg waren naar het tuinfeest van mijn collega en zijn vriend in Court-Saint-Etienne, voelden we ons bijna ontdekkingsreizigers. Het verschil tussen de prachtige Waalse natuur en de gebetonneerde lintbebouwing van Vlaanderen kon amper groter zijn.

Het tuinfeest vond plaats op een prachtig landgoed dat al een paar generaties in eigendom van de familie van de vriend van onze collega was. De majestueuze, statige bomen die stonden op het prachtig golvende terrein waren aangeplant door zijn overgrootvader. Hoe fantastisch moet het wel niet zijn om te wonen op een stuk grond met zoveel geschiedenis.

We parkeerden onze wagen in een weide die voor de gelegenheid dienst deed als parkeerplaats en werden vriendelijk verwelkomd met een glaasje cava. De zon scheen en het zag ernaar uit dat het (eindelijk) een prachtige dag zou worden. Eén voor één druppelden mijn andere collega’s binnen en maakten we kennis met de nieuwe baby van één van mijn collega’s en de familie van onze collega en zijn vriend. Helaas, net op het moment dat we ons bord vol met zelf gemaakte heerlijkheden hadden geschept, liet de zon ons in de steek. De regensluizen werden open gezet, maar we lieten het niet aan ons hart komen. De receptietafels werden verplaatst naar de tenten en we genoten verder van de namiddag.

Mijn vriend en ik waagden ons aan een wandeling door de bossen op het terrein tussen de regendruppels door. We verkenden de schitterende woonwagen die dienst deed als logeerkamer en liepen verder het bos in totdat we zeker waren dat we niet konden betrapt worden. Als de gelegenheid zich voordoet voor openluchtseks mag je die niet laten liggen. 😉

Een weerkundig wisselvallige, maar fantastische namiddag.

Sushi dinner

De eenvoudigste ideeën zijn vaak de beste. Toen Goofball nog zwanger was, spraken we af om na de bevalling samen sushi te gaan eten ter compensatie van negen maanden sushiloos door het leven te moeten gaan. Zo gezegd zo gedaan: donderdagavond de sushi besteld, vrijdagavond afgehaald bij de Wabi Sabi en vervolgens de minst heuvelachtige route gekozen om naar Goofball en familie te fietsen met twee boodschappentassen vol met sushi.

Alvorens aan het avondmaal te beginnen, moesten we natuurlijk het onfortuinlijke verhaal van de Val van kabouter horen. Het arme ventje zijn wonde was zelfs aan het ontsteken. En toch bleef hij zijn goedgemutste zelve. Wat een stoere kerel! Uiteraard moesten we ook beertje met de mooie blauwe ogen knuffelen. Goofball en haar man hebben twee prachtige zonen op de wereld gezet!

De sushi smaakte heerlijk. Een ideale manier om bij te praten, zonder de stress van zelf te moeten koken (ideaal, want Goofball en haar gezin vertrokken de dag nadien op vakantie). Chapeau trouwens voor Jan, die rechtstreeks vanuit San Franciso, met jetlag en al aan tafel plaats nam. Ik weet niet of ik er nog zo fris zou uitzien na zo’n lange vlucht. 😉

Een terrasje in Grimbergen

Derde keer, goede keer. Onze twee vorige afspraken dienden wegens omstandigheden geannuleerd te worden, maar gisteren was het dan eindelijk zover! Na meer dan anderhalf jaar, zouden we onze vriendin terug zien. ‘t Is nochtans niet dat Grimbergen aan de andere kant van de wereld ligt, maar ‘t leven, het wringt zich soms in rare bochten, nietwaar?

Om de Brusselse files te vermijden, spoorden mijn vriend en ik na het werk van Brussel naar Vilvoorde, alwaar onze vriendin ons aan het station kwam oppikken. We hadden veel bij te praten. De zus van onze vriendin is nog steeds herstellende van de aanslagen in Brussel. Gelukkig had haar zus de tegenwoordigheid van geest om na de eerste bom weg te duiken achter de incheckbalie waaraan ze die dag werkte. De fysieke schade is daardoor beperkt gebleven, de psychische schade, da’s natuurlijk een ander paar mouwen. Onze vriendin zelf is helaas ook al een tijdje met ziekteverlof. Geveld door de ziekte van deze moderne tijd: burn out. Om heel eerlijk te zijn, verbaasde mij dit niet zo erg, perfectionisten zoals onze vriendin behoren nu eenmaal tot de klassieke risicogroep. Gelukkig is ze omringd door de beste zorgen en beseft ze zelf heel goed dat ze nu even zichzelf en haar gezondheid op de eerste plaats moet zetten.

Na een flesje prosecco gekraakt te hebben op haar studio, reden we naar de ‘s Gravenmolen om ten volle te genieten van deze schitterende lenteavond en onze reünie. We kregen een fantastisch tafeltje aan de vijver toegewezen en zagen de laatste zonnestralen de hemel roze kleuren. Vlak daarna werden we van het terras verdreven door een intense, maar korte regenbui. Gelukkig zaten we toen al aan het dessert. 😉

Onze vriendin bracht ons terug naar het station en een treinrit mét overstap later waren we alweer in Leuven, na een veel te kort weerzien.

Blij dat het aspergeseizoen is, trouwens!

Leuker dan studeren

Ok, eigenlijk feitelijk was het de bedoeling dat ik vanavond achter de boeken zou kruipen om mijn Spaans in te studeren voor het examen volgende week. Ik had al dapper het aanbod van mijn broertje afgeslagen om ergens in Limburg whisky te gaan proeven. Ik gun mijn vriend graag een avondje male bonding onder het genot van een goed glas whisky. 😉 Maar toen mijn vriendin me sms’te dat ze vanavond haar zoon naar de schaakclub zou brengen en of ik geen zin had om, net als vorige keer, iets te gaan drinken, ging ik overstag. Met als extra excuus dat het, afgaande op de weersvoorspellingen, wellicht de laatste kans was om nog een terrasje mee te pikken.

Dus genoot ik na een lange conferentiedag in Brussel van een Paris Pique (een heerlijke alcoholvrije cocktail) en huisgemaakte gravlax op het Leuvense terras van Les Parisiennes. Na een uurtje werd het ons toch te fris en verhuisden we naar binnen om een heerlijke moelleux te delen. Dat laatste glaasje champagne, willen jullie mij beslist vergeven. 😉

Afscheidsfeestje

Alweer een collega getroffen door de reorganisatie. Een collega met wie ik supergoed overweg kan en wiens afscheidsfeestje ik dus niet graag wilde missen. Helaas moest daarvoor wel onze Leuvense madammendate sneuvelen en blijkt het achteraf gezien bijna onmogelijk om nog een gezamenlijke datum te vinden waarop we alle acht kunnen deelnemen.

Doordat ik donderdag de ganse dag op een conferentie in de Koninklijke Bibliotheek zat, die helaas pas om 17.45u gedaan was, kwam ik redelijk laat aan op het feestje (op het werk starten de feestelijkheden meestal rond 15u). Gelukkig was er nog een groepje die hard feestvierders aanwezig en werd er speciaal voor mij een nieuwe fles cava open gedaan.

Naar aloude gewoonte bleven we keilang plakken en op het moment dat de conversatie om te beslissen waar we zouden gaan eten opgestart werd, was het al bijna tijd om de trein naar huis terug te namen. Het toeval wilde trouwens dat mijn vriend zat te vergaderen met zijn ex-collega’s in een restaurant in dezelfde straat als mijn werk. Na zijn vergadering is hij er ook nog eentje komen meedrinken, waarna ik dan samen met hem en mijn lege maag (afgezien van de cava dan) om 22u de trein naar Leuven nam.

Gelukkig blijft mijn nu ex-collega in de buurt werken en kunnen we makkelijk nog eens ‘s middags afspreken.

Lunch love

Je moet er niet gaan voor de gezellige atmosfeer of de vriendelijke bediening (hell, het zijn niet eens Japanners), maar Anata in Brussel serveert wel een lunch die qua prijs-kwaliteit en snelheid moeilijk te overtreffen is. Met dank aan mijn collega’s voor de suggestie om er samen te gaan lunchen.

Bierfestival Bob

Net zoals twee jaar geleden mocht ik dit jaar opnieuw Bob spelen voor de heren die naar het Zythos bierfestival gingen. Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen te gaan, maar een onverwachte opdracht voor het werk doorkruiste te plannen. Mijn vriend vertrok dus alleen met de wagen en ik zou achterna komen met de bus, zodat ik hem en zijn gezelschap veilig thuis kon brengen.

Ik arriveerde zo rond half zes op het festival en de heren, die nochtans al de ganse namiddag aan het drinken waren, zagen er nog bijzonder fris en bij de pinken uit. In het kleine uurtje dat ik er was, liepen we een hele hoop bekenden tegen het lijf. Sommigen had ik zelfs al enkele jaren niet meer gezien. Bier, het brengt mensen samen. 😉

Voor we de terugweg aanvatten met mezelf achter het stuur, kocht ik nog snel een zakje bierpralines, het enige wat ik écht lekker vind op het festival. 😉 De heren kochten nog een laatste glas bier voor onderweg en we vertrokken. Helaas reed ik net iets te snel over een diepe goot, waardoor één van mijn passagiers de resterende inhoud van zijn bierglas over zichzelf uitkapte. Maar buiten dat verliep de terugtocht vlekkeloos.

Contrast

Na een bijzonder saaie algemene vergadering met de syndicus en mede-eigenaars van ons appartementsgebouw (noot: ik dacht dat saai algemene vergaderingen de norm waren, maar vernam nu van een collega dat dit in hun appartementsgebouw een heel gezellige bedoening is die tot laat op de avond duurt en waarbij er zelfs meerdere flesjes wijn gekraakt worden), glipte ik een beetje vroegtijdig weg om zeker op tijd te zijn voor de jaarlijkse prijsuitreiking van S.P.Q.R., de Romevereniging waar mijn vriend en ik lid van zijn.

Het contrast had amper groter kunnen zijn: de glaasjes prosecco stonden al klaar en de hapjes volgden snel. De witte wijn was iets minder mijn ding, maar de heerlijke carpaccio, risotto, aspergesoepjes en andere delicatessen, maakten veel goed. Mijn vriend en ik hadden ons voorgenomen dit jaar niet te lang te blijven plakken, maar hey, opeens stonden we samen met de laatste mensen van de organisatie aan de toog nog een glas (rode) wijn te drinken. Het aanbod om nog te gaan doorzakken in de Muntstraat sloegen we vriendelijk doch beleefd af. Het deed deze vrijdagochtend al zeer genoeg om uit bed te geraken. 😉

Eerste kennismaking met Lille

Na een fijn ontbijt In de Wulf stelden onze vrienden voor om een dagje naar Lille/Rijsel te gaan. Fantastisch voorstel, want alhoewel deze stad niet bepaald ver van Leuven is, waren mijn vriend en ik er nog nooit geweest.

Toen we aankwamen in Lille straalde de zon, maar tijdens de wandeling naar het Belfort van het stadhuis doken er steeds meer wolken op en tegen dat we met de lift boven waren, was de hemel helemaal dichtgetrokken. Al hield dat me niet tegen om een honderdtal foto’s te maken van het fenomenale uitzicht. 😉

Op de terugweg naar het historische centrum passeerden we een paviljoen ter ondersteuning van de kandidatuur van Frankrijk voor de Wereldtentoonstelling van 2015. Omdat ik, na de fijne ervaring in Milaan, een bezoekje aan een toekomstige Expo in een buurland wel zag zitten, liepen we het paviljoen binnen. Het leukste vond ik de kijkboxen met 3D foto’s in zwartwit uit lang vervlogen tijden. Het moderne 3D-filmpje dat we te zien kregen, was een pak minder indrukwekkend, maar goed, een lovenswaardige poging. Ik maakte nog snel een selfie en toen was het tijd voor het middagmaal.

Niemand van ons gezelschap had grote honger, dus een pannenkoek leek ons een ideaal middagmaal. Crêperie Beaurepaire had een zeer uitgebreid aanbod pannenkoeken. Mijn tafelgenoten gingen voor de hartige variant, maar ik kon het niet laten voor een pannenkoek Normande te gaan. En daar hoorde natuurlijk een warme chocolademelk bij.

Helaas vielen onze plannen voor de namiddag letterlijk en figuurlijk in het water. We hadden graag deelgenomen de gegidste wandeling door Vieux Lille, maar helaas was de wandeling volledig volzet. We besloten wat op eigen houtje door het stadscentrum rond te kuieren, maar het weer was spelbreker. Van het fijne zonnetje in de voormiddag geen spoor meer, de regen viel met bakken uit de hemel.

Gelukkig konden we gaan schuilen in de mooie, en zeer recent (1947) voltooide kathedraal van Lille. Genoeg glasramen en religieuze kunst om mij een tijdje zoet te houden!

Daarna deden we nog een poging om van de ene winkel naar de andere te lopen en hielden daar een fijn assortimentje Kusmi tea aan over, maar gaven er al snel de brui aan. Ik ben nu eenmaal niet zo’n fan van shoppen in het algemeen en al helemaal niet in de regen. We dronken nog ergens een theetje en namen dan afscheid van onze vrienden om terug te keren naar Leuven.

Jammer dat het weer niet mee zat, want Lille lijkt me zeker de moeite van een uitgebreider bezoek waard.

Laatste avondmaal In de Wulf

Na ons bezoek aan Hertog Jan en mijn nogal onfortuinlijke zeiltocht de dag nadien hadden we meteen een nieuwe datum vastgelegd voor een volgende culinaire ervaring met onze vrienden. Waar die zou plaatsvinden, hadden we echter nog niet bepaald. Tot ik in de kranten las dat Kobe Desramaults eind 2016 zou stoppen met In de Wulf, wat mij betreft nog altijd het beste restaurant waar ik ooit gegeten heb. De keuze was dus snel gemaakt. Helaas bleek de zaterdag die wij oorspronkelijk geprikt hadden voor onze afspraak helemaal volzet. Gelukkig was er op vrijdag wel nog plek. Wat heen-en-weer-sms-verkeer later, was alles in kannen en kruiken. Een tafeltje voor vier personen en twee slaapkamers om niet in het holst van de nacht vanuit het verre Heuvelland te moeten terug rijden.

Mijn vriend zag het niet zitten om met de auto vanuit Brussel te vertrekken, dus spoorden we eerst terug naar Leuven om van daaruit te vertrekken. Een lange, lange autorit met redelijk wat file later, arriveerden we een klein half uur voor de aanvang van ons diner. Net op het moment dat we met de wagen de parking op draaiden, zagen we opeens twee bekende gezichten. En neen, het waren niet de vrienden waarmee we afgesproken hadden. Het waren de vrienden waarmee we op de vestingen in Ieper waren gaan wandelen! Zij hadden net als wij gedacht: als we nog één keer In de Wulf willen gaan eten, dan is’t nu of nooit. En ‘t grappige is, dat ze in gezelschap waren de ouders van het vriendje dat mee de zoektocht op de vestingen had gedaan. Wat een ongelooflijk toeval en wat een fijne verrassing!

We probeerden een gezamenlijke aperitief met z’n achten te regelen, maar dat bleek te lastig. Het personeel was wel zo vriendelijk om aan te bieden om de afsluitende koffie te serveren in het salon waar we wel met acht personen samen konden zitten. Ideaal!

En toen begon de maaltijd waarbij we van de ene naar de andere smaaksensatie geleid werden. Ok, ik kan natuurlijk niet vergelijken met The Jane of zo, maar voor mij blijft In de Wulf het beste restaurant van België. Echt subliem. En fijn dat we een rondleiding in de keuken kregen, waar de geuren van het eten dat er gerookt werd ons al op voorhand deden watertanden.

Wat wij aten:

Duif, rabarber
Koolzaad, ricotta, komkommer
Makreel, kerrieplant
Wulken, brandnetel
Hondshaai, Belgische Oscietra kaviaar
Hoppescheuten van Reningelsst, mossel miso
Le Monde des Mille Couleurs
Kreeft uit Oosterschelde
Zurkelstoemp
Griet
Ravioli, varken, daslook
Lam, zuring, den
Karnemelk, rode biet, blauwe bosbes
Duindoornbes, wortel, anijs
Chocolade bier

Wat wij dronken (want zo’n menu, daar moet je wel de aangepaste wijnen bij drinken):

Etienne Thiebaud – Chardonnay de Messagelin 2012
Jean-Marc Dreyer – Riesling Maceration 2014
Alexandre Bain – Terre D’Obus 2014
Jean Yves Perron – Cotillon des Dames 2013
Babass & Dervieux – Joseph, Anne, Françoise 2012
Jean Louis Dutraive – Clos de La Grand Cour 2014
Mendall – Finca Caibelles 2012
Raphael Bartucci – Bugey-Cerdon 2014
De Ranke – Noir de Dottignies

Super dat er een paar ‘oranje’ wijnen tussen zaten. Deze ongefilterde witte wijnen waarbij de schil van de druif verwerkt wordt, heb ik nog niet zo lang geleden leren kennen bij het Land aan de Overkant. Een kennismaking die naar meer smaakte. Oja, de wijnen werden dit keer niet bijgeschonken, dus zo zat als de vorige keer waren we beslist niet. 😉

Het personeel hield woord en we sloten de avond met z’n achten af in het salon met heerlijke thee en nog enkele versnaperingen om de laatste gaatjes te vullen.

Doodzonde dat dit geweldige restaurant eind dit jaar de deuren sluit.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair