Couscous bij deBuren

Yep, deze week bracht ik twee keer mijn lunchpauze door bij deBuren. De vertoning van een reportage over de geheimen van de authentieke Marokkaanse couscous in combinatie met een couscous buffet, verzorgd door tante Bahija, waren voldoende om mij over de streep te trekken. Mijn vriend is geen echte fan van couscous, daarom we trekken, tot mijn grote spijt, zelden naar restaurants waar ze dit gerecht serveren. Deze kans mocht ik dus niet laten schieten.

En jawel, ik werd niet teleurgesteld. De reportage van schrijver Abdelkader Benali en zijn vrouw Saida Nadi-Benali bood mij de gelegenheid om meer te leren over de tradities van de Marokkaanse keuken, een keuken waar ik minder goed bekend mee ben. Hét interessantste onderdeel van de reportage, was het bezoek aan een traditioneel Marokkaans gezin in de bergen (drie generaties onder één dak), waar de vrouwen van het huis toonden hoe de couscous bereid werd. Het werk dat kruipt in het met de hand malen van de tarwe en vervolgens het draaien van de couscousballetjes is behoorlijk indrukwekkend. Ik zou het geduld niet kunnen opbrengen om een dag lang bezig te zijn aan de bereiding van slechts één gerecht. Na de reportage volgde nog een interview met de makers en daarna liet mijn collega haar kookboek signeren door de auteurs. Ze straalde helemaal, want ze is een grote fan van het programma Chez Benali én de Marokkaanse keuken.

En oja, ik overat mij een beetje aan de heerlijke couscous! Hieronder een foto van mijn eerste bord (van de drie).

Uit dineren met de ‘schoon’ouders

Onze cadeau voor de veertigste huwelijksverjaardag van de ouders van mijn vriend was een diner in De Pastorie in Kasterlee. Opdat iedereen bij deze feestelijke gelegenheid een glaasje wijn zou kunnen drinken, reserveerden we een overnachting in het pand tegenover het restaurant. Dat bleek een goeie beslissing te zijn, want voor een heel redelijke prijs kregen we een appartement te onzer beschikking dat ongeveer even groot was als het appartement waar mijn vriend en ik ons dagelijks leven in slijten. Echt dik in orde én een gemak om na het diner gewoon de straat te moeten oversteken om in bed te kruipen.

We checkten om 16u in zodat we ons op ons gemak konden douchen en klaarmaken voor het avondmaal om 19u. Voor zo’n feestelijke gelegenheid mag er al eens een glitterjurk uit de kast gehaald worden, he? Hoeveel huwelijken houden tegenwoordig nog zo lang stand?

De Pastorie zelf loste de verwachtingen die een Michelinster met zich meebrengt moeiteloos in. Zeer vriendelijke bediening, prachtig pand en overheerlijk eten. Wij waren erg blij met de tafel die we toegewezen kregen, die een beetje apart lag van de rest van het restaurant (onze theorie was dat we dineerden op de plek waar ooit de persoonlijke kapel van de pastoor was geweest), waardoor we bijna het gevoel hadden de enige klanten te zijn.

Ik laat jullie naar goede gewoonte meegenieten van de culinaire lekkernijen die we binnen speelden.

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Dim sum van gevogelte:

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Grietbot, rode biet, frambozenazijn, lardo di Colonata, aardappelmousseline:

Zeetong, peterseliewortel, waterkers, gerookte paling, gekonfijte sjalot:

Filet van het kalf, wintertruffel “tuber Melanosporum:

Winterse salade:

“Creatie”…als thema mango, rijstcrème, chocolade:

Zoetigheden voor bij de thee:

De wijnen die bij dit alles geserveerd werden, waren ook uitstekend.

Na een goede nachtrust wachtte ons een heerlijk ontbijt aan dezelfde tafel als waar we de avond voordien gedineerd hadden. We voelden ons echt de koning te rijk. Want het ontbijt is én blijft, de belangrijkste maaltijd van de dag!

Een heerlijk verwenweekendje én een ideale gelegenheid om de schoonfamilie van onze nieuwe (spannende) plannen op de hoogte te brengen. Al werden deze niet op onverdeeld enthousiasme onthaald, wat ik vanuit hun standpunt uiteraard begrijp.

Azïe in Antwerpen

Gisteren dompelde ik me onder in de Aziatische cultuur in de Waagnatie in Antwerpen. Mijn vriend zat een heel weekend op FOSDEM, dus ik had het rijk voor mij alleen. Na mijn examen Koreaans en een snelle tussenstop bij de opticien om mijn nieuwe lenzen te laten controleren, nam ik de trein naar Antwerpen. Een busrit en een kleine wandeling later kwam ik aan bij de Waagnatie, alwaar ik zonder dat ook maar iemand mijn toegangsticket of (grote fototoestel-) rugzak controleerde, de expositiehal binnen kon wandelen.

De Waagnatie is een grote, oude loods, dus het is moeilijk om het er echt gezellig te maken, maar de deelnemers hadden hun best gedaan met typisch Oosterse versieringen. Veruit de meeste aandacht ging (uiteraard) naar de Aziatische keuken, met een overdaad aan eetstandjes en food trucks. Daarnaast sprongen voor de Thaise massage-stand en de Koreaanse schoonheidsproducten standjes in het oog. Ongeveer in het midden van de ruimte was een vierkant podium gebouwd waarop traditionele dansen getoond werden.

Natuurlijk maakte ik van de gelegenheid gebruik om te proeven van het bijzonder diverse aanbod. Al moet ik zeggen dat ik toch lichtelijk verbaasd was een foodtruck aan te treffen waar ze ceviche verkochten, bij mijn weten toch afkomstig uit een ander werelddeel. Uiteraard werd er heel veel sushi verkocht, maar ik had zin om van de platgetreden paden af te treden en eens iets anders te proberen. De Aziatische keuken heeft zoveel meer te bieden dan enkel sushi!

Dus startte ik met een portie overheerlijke takoyaki, een soort Japanse poffertjes met inktvis, gember en groene ui. Een goed begin!

Daarna liet ik mij verleiden om ceviche te kopen. Een beslissing die ik me niet beklaagde, want voor mij het culinaire hoogtepunt van de namiddag.

Nikkei ceviche with tiger’s milk, sweet potato, chuka wakame, ponzu, canchita, Norway haddock and salmon:

Als hoofdgerecht at ik loempia’s met pad thai en toen zat mijn buikje ongeveer vol.

Al was er nog net genoeg plaats voor een warme brownie met karamelsaus en sakésorbet.

Tussen al dat eten door pikte ik wat optredens mee: een Balinese religieuze ceremonie, de traditionele leeuwendans ter ere van het Chinese Nieuwjaar en optredens van Balinese, Thaise en Chinese danseressen. Niet alle danseressen waren even professioneel, maar het plezier dat ze uitstraalden bij het tonen van hun traditionele dansen aan het publiek, maakte veel goed. De Thaise dame die naast mij zat, schiep er alleszins plezier in mij wat meer uitleg te geven bij de dansen. Altijd leuk om wat bij te leren. Als afsluiter keek ik naar het optreden van een wel erg niet-Aziatisch aandoende luchtacrobate en toen vond ik het welletjes en wandelde ik helemaal van de Waagnatie te voet naar Antwerpen Centraal om aldaar de trein naar Leuven terug te nemen.

Een fijn initiatief dat wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar is!

Do it yourself pizza’s!

Na het schriftelijk examen Koreaans (dat gelukkig goed meeviel), haastte ik mij om de vroegst mogelijk trein terug naar Leuven te halen. Omdat ik wat vroeger had afgegeven, slaagde ik erin de trein van 12u te halen. Op ons appartement aangekomen, gooide ik mijn rugzak met mijn boeken Koreaans ergens in een hoek en vertrokken mijn vriend en ik spoorslags richting Kumtich waar onze gastheer en gastvrouw en hun twee schattige dochters op ons zaten te wachten voor de lunch. Onze andere vrienden waren al een uurtje ter plekke, maar hey, een examen Koreaans is een goed excuus om ergens te laat aan te komen, nietwaar?

In Kumtich maakten we kennis met een gloednieuw (althans voor mij toch) voedselbereidingsconcept: je eigen mini-pizza’s aan tafel bereiden. Heel bijzonder en de allereerste keer dat onze gastheer en gastvrouw die uitprobeerden. Als advies gaven ze mee de pizza niet te dik te beleggen, want dat zou de bereidingstijd verlengen, maar mijn devies is: de enige goede pizza, is een dik belegde pizza. Daarvoor oefen ik graag een beetje extra geduld uit.

Het concept bleek een voltreffer te zijn. Althans voor de volwassenen en de iets oudere kinderen. Voor de jongste kinderen duurde het allemaal ietsje te lang. Onze gastvrouw had ettelijke toppings voorzien en ik liet me dan ook volledig gaan. Denk dat ik zo’n vijf mini-pizza’s verorberd heb. En dan te bedenken dat ik niet eens zo’n pizzaliefhebber ben!

Als dessert kregen we een overheerlijke sabayon (bereid met het champagne-overschot van de namiddag) voorgeschoteld. Eén van mijn favoriete desserts! Om duimen en vingers af te likken!

We waren na dit feestmaal zo voldaan dat we ‘s avonds enkel nog de energie vonden om een paar afleveringen van Games of Thrones te kijken. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?

Nieuwjaarsreceptie nummer zoveel

Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.

Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.

40 = 2 x 20

En dat moest gevierd worden! Zaterdag waren we te gast bij één mijn van beste vrienden uit mijn studententijd. Denk aan samen practica doen, elkaars oplossingen kopiëren, feestjes afschuimen, nachtelijke avonturen en party crashen op doctoraatsrecepties. De zotste dingen hebben we uitgehaald in onze studententijd. Dat die memorabele 2 x 20 in stijl gevierd moest worden, stond bijgevolg als een paal boven water.

Mijn vriend en ik waren als allereerste van de partij, iets na vijven, het aanvangsuur van het feestje. De familie van onze vriend (moeder, broer, schoonzus en de tweeling nichtjes) waren druk in de weer met alle voorbereidingen van het feest. De hoeveelheid eten die onze vriend voorzien had, was werkelijk indrukwekkend en toen de eerste drie kwartier geen andere gasten kwamen opdagen, vreesde ik even voor het ergste. Gelukkig bleken de gasten van onze vriend niet al te stipt te zijn en druppelde er geleidelijk aan meer volk binnen. Onze magen werden alleszins gul van spijs en drank voorzien en voor mij was het een prettig weerzien met mensen die ik voor de laatste keer op het trouwfeest van onze vriend (nu helaas gescheiden) gesproken had. Leuk om te horen hoe het hen ondertussen vergaan was in het leven.

Naarmate de avond vorderde, werd het gezelschap zatter (ik pleit schuldig) en zakten we met de die hards naar een heuse 30+ fuif af. Dat moet toch ook alweer een tijdje geleden zijn. Van de fuif zelf herinner ik me slechts flarden. Ik kan duidelijk minder goed tegen alcohol dan vroeger. Spijtig genoeg eindigde de avond een beetje in mineur. Een van de party girls werd op het einde van de avond een beetje ziek. En het eindigde ermee dat ik haar op de stoep zat te troosten nadat ze haar maaginhoud had geleegd. Oh well, kan gebeuren. Mijn vriend en ik hebben haar daarna te slapen gelegd in de logeerkamer van onze kameraad. En laat ons hopen dat ze zich de dag nadien niet al te mottig voelde. Zelf was ik zondag alleszins ook niet in topvorm.

Een kermis is een geseling waard, zullen we maar denken.

Diner bij Dumon

Het plan werd gesmeed tijdens de beste cocktailparty van het jaar: een groepje bereidwillige collega’s optrommelen om één van de eerste dagen van het nieuwe jaar te gaan dineren bij Dumon, het restaurant van de ouders van een collega. Het kostte mij een paar sms’jes om de initiatiefnemer zover te krijgen om de uitnodigingsmail te sturen, maar daarna was het smooth sailing.

Onze groep bestond uiteindelijk uit maar liefst achttien personen. Alhoewel het oorspronkelijk de bedoeling was dat ook partners zouden aansluiten, haakten die uiteindelijk één voor één af, zodat enkel mijn vriend overbleef als de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt. No worries, ondertussen is hij al zowat geadopteerd door mijn collega’s. 😉

Het diner was echt een overdonderend succes. We kregen een aparte ruimte toegewezen, een heuse rondleiding in de keuken (één van mijn collega’s mocht zelfs een levende kreeft uit de bak vissen) en het eten was zoals we dat gewoon zijn, uitstekend. Bij Dumon heb ik ondertussen niet meer het gevoel dat ik op restaurant ben, het voelt bijna aan als een familiebijeenkomst. Het gebeurt immers niet zo vaak dat je welkom gekust wordt door de uitbaters van een restaurant. En dat je grapjes maakt over de instagram account van de chefkok.

Vanaf de eerste tot de laatste minuut werden we bij Dumon omringd door de beste zorgen en gastvrijheid. Echt hartverwarmend. En dat ik deze fijne ervaring kon delen met mijn collega’s, maakte het nog eens dubbel zo bijzonder.

Voorwaar een memorabele avond.

Karamna!

Tip voor liefhebbers van de Libanese keuken: twee maanden geleden opende op de Oude Markt een gloednieuw Libanees restaurant: Karamna. Dankzij Social Deal konden mijn vriend en ik dit restaurant voor een voordelig prijsje uitproberen. Aangezien ik een grote liefhebber ben van hummus en tabbouleh, keek ik uit naar deze nieuwe culinaire ontdekking. En ik werd niet teleurgesteld, vooral de warme en de koude voorgerechten waren subliem. Het hoofdgerecht was ok, maar niet uitzonderlijk en het dessert was mijn ding niet. De heerlijke thee maakte echter veel goed.

Ik zou er niet voor terugdeinzen om de volgende keer als we bij Karamna gaan eten, enkel voorgerechten te bestellen. Zo lekker! Aanrader.

Bergbaumuseum – 1 november 2016

De laatste dag van onze vierdaagse zetten we opnieuw in met een gezamenlijk ontbijtje. Na het ontbijt speelden de kinderen buiten terwijl wij onze spullen bijeen pakten. Ongelooflijk wat een mens zoal meesleurt voor amper vier daagjes weg.

Na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke gastvrouw van Burg Blens (ze benadrukte meermaals hoe braaf de kinderen wel niet geweest waren en beloonde hen zelfs met extra snoepjes, wij trots natuurlijk), vertrokken we richting Heimbach.

Heimbach is een charmant dorpje vlakbij de stuwdam Rurtalsperre Schwammenauel. We beklommen in Heimbach de toren van het plaatselijke kasteel en genoten van het uitzicht op de mooie omgeving. Qua weersomstandigheden hadden we het moeilijk beter kunnen treffen, dit weekend, wat een prachtig herfstweer! Vervolgens maakten we een fijne wandeling langs de Rur. De kinderen begonnen lastig te worden (want wandelen is saai), maar niets dat we niet onder controle konden houden met een beetje Pokemon Gó.

We wandelen tot aan de leuke brasserie Terrasse am See met uitzicht over de rivier en besloten daar het middagmaal te nuttigen. Dat de vermoeidheid bij de kinderen begon te wegen, bleek uit het geruzie tussen de twee meisjes. Wat volgende grappige situatie opleverde: twee meisjes die over tafel met elkaar ruzie maakten met daartussen twee jongens die geen kik durfden geven.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook last van de vermoeidheid had, want mijn geduld was ongeveer opgebruikt. Gelukkig was er onze vriend die het lont uit het kruitvat haalde door één van de nichtjes op schoot te nemen en haar soep geduldig binnen te lepelen. Spijtig genoeg zaten er tientallen peperbolletjes in de tomatensoep. Die er allemaal één voor één uitgevist moesten worden, want de jongedames houden niet van pikant. Wie kiepert er nu ook ganse peperbolletjes in tomatensoep?

Enfin ja, we zagen al snel in dat het geen goed idee was om de kinderen de ganse wandeling terug te laten doen, dus gingen de mannen te voet de wagen halen terwijl mijn vriendin en ik ons best deden om de kinderen koest te houden. Om tot bij ons te geraken, moesten de mannen een verbodsbod (de weg was enkel toegankelijk voor plaatselijk verkeer) en veel boze blikken van wandelaars negeren. Maar nood breekt wet!

Als afsluiter van ons weekend brachten we een bezoek aan het Bergbaumuseum van Mechernich. Het leek ons wel fijn om in de onderaardse gangen van de mijn rond te dwalen. De gids bleek echter enkel Duits te spreken (wat voor mij geen probleem is, maar de kinderen verstonden er uiteraard helemaal niks van) en ging te zeer in detail bij het uitleggen van de werking van de mijn. Mijn Duits is niet slecht, maar al die geologische en technische termen gingen toch ook mijn petje te boven. Enfin ja, ik zal nooit meer vergeten dat ‘blei’ lood is in het Duits.

Na de veel te lange inleiding mochten we dan eindelijk de mijn zelf verkennen. We kregen allemaal een helm op het hoofd (vooral nuttig voor de volwassenen, want die mijngangen zijn niet al te hoog en ik slaagde er toch in een paar keer in mijn hoofd te stoten). De vriendelijke gids (een actieve gepensioneerde) deed echt zijn best om de kinderen wat te animeren, maar al zijn vragen aan hen stelde hij in het Duits. Ik deed mijn best om te vertalen, maar je zag dat de aandacht van de kinderen al snel verslapte.

De mijn zelf was echt de moeite van een bezoek waard: de rondleiding was vrij uitgebreid en bracht ons in verschillende gangen en zalen. Het was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een oude mijn bezocht en dat terwijl ik niet eens zo ver van de Limburgse mijnstreek ben opgegroeid. Interessant om weten is dat deze mijn tijdens de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang door de bevolking als schuilplaats gebruikt werd.

Na ons bezoek was het al bijna half vijf. We stonden voor de keuze om rechtstreeks naar huis te rijden (toch een goeie drie uur rijden naar Geel om de nichtjes terug bij hun ouders af te leveren). Het leek ons daarom verstandiger om een vroeg middagmaal te nuttigen (‘s middags hadden we toch niet veel gegeten) en dan in één trek naar huis te rijden en de kinderen in bed te steken.

Op Allerheiligen waren er jammer genoeg veel zaken gesloten, maar gelukkig konden we terecht bij Bistro Rathaus in het centrum van Mechernich. Aangezien het één van de enige zaken was die open was, was het er behoorlijk druk. Gelukkig slaagden we erin een tafel voor acht personen te bemachtigen door drie oude dametjes weg te jagen die er een tasje koffie kwamen drinken. 😉

Het duurde nogal lang voordat we effectief ons eten kregen, maar de wafels met poedersuiker die de twee jongsten besteld hadden, vielen zo goed in de smaak, dat we meteen een tweede portie bestelden. Het oudste nichtje at (weeral) spaghetti, deze keer zelfs mét de saus op de pasta geserveerd. Progress!

Na het avondmaal reden we met twee dodelijk vermoeide meisjes in één ruk door naar Geel. Half slapend werden ze van schoenen en jassen ontdaan en rechtstreeks in bed gestoken. We bleven nog wat napraten bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, maar maakten het niet te laat. Een goede nacht slaap zou ons immers zelf ook deugd doen.

Een rit naar Leuven later, zat het weekend er alweer op!

2017 begon zoals 2016 eindigde

Met gourmet in goed gezelschap! Enkel visgourmet deze keer, maar opnieuw voorafgegaan door de uitstekende hapjes van De Walvis. Geen oesters deze keer, want mijn familieleden zijn niet zo’n liefhebbers. Eén van de neefjes had last minute verstek laten gaan om een reden die hij wellicht liever niet op het internet gepubliceerd ziet staan, dus in totaal waren we met tien personen aan de feestdis. En volgens mij hadden we voor bijna dubbel zoveel personen eten. 😉 Het was de eerste keer dat we visgourmet deden voor nieuwjaar en ik moet zeggen: voor herhaling vatbaar. Heerlijk!

En zoals de traditie het wenst, sloten de mannen de avond af met exclusieve whiskyflessen die speciaal voor de gelegenheid gekraakt werden. Helaas moest ik mij beperken tot ruiken, want ik was BOB van dienst. Al gun ik mijn vriend graag zijn glaasje whisky, per slot van rekening is hij degene die veruit het vaakst achter het stuur zit.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair