Een Dolle Mol in Plein Publiek

De laatste tijd zit de schwung in onze after work bijeenkomsten. Na een drankje in A La Mort Subite waarop massaal veel volk aanwezig was, trokken we met tien overblijvende collega’s naar het nieuwe pop-up restaurant Plein Publiek op de Kunstberg. Het interieur zag er fancy en hip uit, maar het eten viel iet of wat tegen. Het was wel lekker, maar voor 24 euro verwacht ik toch niet iets meer dan vier verlepte asperges op twee kleine stukjes gefrituurde forel en een aardappel. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed! Omdat ik na het hoofdgerecht nog een gaatje had, bestelde ik een sabayon. Ik had beter moeten weten, want ook deze stelde teleur. Niet de overdonderende smaaksensatie die ik verwacht had van dit calorierijke dessert.

Geen erg, na het diner zoeken we andere oorden op. We nemen afscheid van drie collega’s (waaronder de twee enige mannen), wat ons gezelschap terug brengt naar zeven vrolijke vrouwen. Die mannen weten niet hoe een feestje te bouwen, ik zeg het jullie! We trekken naar een volks café dat ik spontaan niet zou binnen stappen. De aanwezige stamgasten zien er nogal ruig uit, maar de naam De Dolle Mol haalt mij over de streep. We vinden een tafeltje waar we allemaal rondpassen en klinken op de vrouwelijke superioriteit met een glaasje witte wijn. 😉

Super avond!

Dubbele afscheidsdrink

Na mijn bezoek aan Z33 spoorden mijn collega’s en ik terug naar Brussel. We namen immers diezelfde dag afscheid van maar liefst twee collega’s. De ene collega gaat rentenieren in Spanje en de andere collega vertrekt om een meubelwinkel te openen in Parijs. Vooral dat laatste vind ik een bijzonder knappe prestatie, wetende dat de collega in kwestie als tiener samen met haar familie vanuit Albanië naar België vluchtte. Stel je voor: hals over kop uit je land moeten vertrekken omdat het leven van je ouders in gevaar is en vervolgens op een plek terecht komen waar je de taal niet beheerst en je helemaal vanaf nul moet herbeginnen. Mij lukte dat zelfs niet met twee universitaire diploma’s én een hoop talenkennis. En nu verhuist mijn collega dus naar Parijs, zonder zelfs maar haar middelbare schooldiploma gehaald te hebben. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de onbevreesdheid waarmee ze deze uitdaging tegemoet gaat.

Natuurlijk werd er geklonken op beide dames en wensten we hen veel geluk met hun nieuwe leven, maar tegelijkertijd hing er een rare sfeer tijdens het afscheid. Net die dag was immers bekend gemaakt dat de contracten van bepaalde duur van een aantal collega’s niet verlengd zouden worden en dat er in het team van beide dames grondige wijzigingen zouden plaatsvinden. Er moest dus vooral veel geventileerd worden. Ik schrok ervan hoe verslagen één van mijn collega’s, met wie ik jaren nauw samen gewerkt hebt, eruit zag. Ik ken hem nochtans als iemand die nooit opgeeft en altijd vol vuur voor zijn thema blijft strijden. Het leek wel alsof hij gekrompen was, zo hard hingen zijn schouders af. Ik had er echt mee te doen.

Na de drink verstuurde ik nog één dringende mail en daarna trakteerde ik mezelf op ramen bij de Samourai. Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat ramen altijd troost biedt.

De alcohol tag!

Geïnspireerd door Goofball en Lieze.

Op een terras drink ik graag…
Goh, dat hangt er echt vanaf op welk terras ik mij bevind en over welk moment van de dag we het hebben. Maar met een glaasje cava, witte wijn, rosé of een cocktail kan je mij altijd plezier doen.

Wijn for life of bier all the way?
Da’s simpel: wijn uiteraard. Ik lust nu eenmaal geen bier en de kans dat mijn smaak nu nog zal veranderen acht ik vrijwel onbestaande.

Wat dronk je op je 16e?
Op die leeftijd dronk ik geen alcohol. Tenzij heel uitzonderlijk fruitsap met een scheut pisang.

Het smerigste dat je ooit dronk?
Ow, da’s een hele lastige. Ik ben iemand die graag veel verschillende dingen proeft en probeer graag lokale specialiteiten uit. Al kan dat wel eens tegenvallen, echt ronduit walgelijke dingen heb ik op reis nog nooit gedronken. Ik herinner me wel enkele drankjes die de ouders van mijn vriend voor ons meebrachten als souvenir van hun reizen, die wij na een voorzichtige proeverij toch maar door de gootsteen weggekapt hebben. Dus één van die dingen, wellicht.

Op vakantie drink ik…
Graag lokale specialiteiten! Zoals hierboven reeds vermeld. In Schotland drink ik whisky of cider, in Polen wodka, in Japan saké of umeshu, in Korea soju of makgeolli, in Italië wijn of limoncello, in Spanje cava of sangria, in Frankrijk wijn of champagne,… Enfin ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Enkel drinken bij gelegenheden of ook thuis?
Ik drink voornamelijk in gezelschap. Vroeger trokken mijn vriend en ik thuis al eens een flesje wijn open, maar nu ik alleen woon, doe ik dat nog zelden. Soms drink ik na een zware dag wel eens een glaasje whisky, maar ook die dagen worden steeds zeldzamer. Het is gewoon leuker het genot van een lekker glas te delen met iemand die je graag hebt.

Een Lego feestje!

Gisteren verjaarde mijn petekindje. Zes jaar al, yikes, de tijd vliegt. Binnenkort gaat hij al naar het eerste studiejaar en zal hij leren lezen en schrijven!

Hij weet op zijn leeftijd alleszins al heel goed wat hij wil: lego! Zijn ouders hadden een handige google spreadsheet aangemaakt om dubbels te vermijden en hij kreeg zoveel dozen dat hij bijna zijn eigen winkel kan beginnen. We hebben hem de rest van de namiddag/avond niet meer veel gezien, zo druk was hij bezig met bouwen. Fijn dat een cadeau in de smaak valt. 😉

Ik genoot erg van het feestmaal dat ons werd voorgeschoteld: huisgemaakte tomatensoep met balletjes, gevolgd door coq au vin met zelfgemaakte kroketjes en als afsluiter een ieniemienie stukje metseltaart, wegens al veel te veel gegeten.

Met dank aan de oma van mijn petekindje die mij kwam ophalen in het station van Aarschot en vervolgens daar ook weer netje afleverde.

Sushi en baby’s!

Krokusvakantie, dus geen salsa op vrijdagavond. Een ideaal moment voor (alw eer!) een babybezoek. En omdat de kersverse mama een grote liefhebber is van sushi, bracht ik meteen iets lekkers mee voor het avondmaal: een Friendship Boat van Kintsugi sushi!

De baby gedroeg zich voortreffelijk en de ouders waren duidelijk in de wolken met hun derde zoon. Begrijpelijk, want de zwangerschap werd vooraf gegaan door een hele resem miskramen. De voorbije zwangerschap werd dan ook als een risicozwangerschap gezien. Om de twee weken op controle, ik zou er zelf zot van worden. Maar kijk, alles ging fantastisch en de baby is een flink uit de kluiten gewassen jongen die duidelijk goed in het vlees zit. 😉

In de reeks: waar was yab vandaag?

In De Brakke Grond in Amsterdam. Met dank aan de Thalys voor de vlotte heen- en terugrit én de onverwachte ontmoeting met een vriendin die in dezelfde wagon richting Amsterdam als ik bleek te zitten. It’s a small world after all.

Lunch van de dag: een boterham met huisgemaakte makreelsalade. Heerlijk! En als afscheidscadeautje kreeg ik een potje honing mee naar huis van de bijen op ‘t dak van De Brakke Grond.

Verjaardagsdiner nummer twee

Een dag van gemengde gevoelens, gisteren. ‘s Ochtends een begrafenis en ‘s avonds een verjaardagsdiner met vrienden. Het tweede feestelijke diner op één week tijd. Als je elkaar niet zo vaak ziet, mag het al iets meer zijn, nietwaar? We hadden voor de gelegenheid afgesproken met onze vrienden uit Wijgmaal om te dineren bij Taste Leuven. Super leuk om te kunnen bijpraten met hen. Veel te lang geleden ook, want ons jaarlijks uitstapje in de herfstvakantie was in het water gevallen door de relatieproblemen van mijn vriend en mezelf.

Helaas hadden onze vrienden ook niet al te best nieuws. De vader van onze kameraad is zwaar op de sukkel met zijn gezondheid en op een gegeven moment zag het er zelfs naar uit dat ze afscheid zouden moeten nemen van hem. Gelukkig leek de vader van onze kameraad voorlopig aan de beterhand, maar het verblijf in het ziekenhuis was erg traumatiserend geweest en hij had nu veel zorg nodig. Lastig als je kinderen over het ganse land verspreid wonen en allemaal jobs met veel verantwoordelijkheid hebben. Onze vrienden vertelden dat ze even overwogen hadden om het etentje te annuleren, maar beslist hadden toch te komen. Het doet immers deugd om in tijden van tegenslag even stoom af te laten.

De gespreksonderwerpen van de avond waren bijgevolg nogal aan de zware kant. Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn en ik vind het belangrijk om onder vrienden ook dit soort onderwerpen te kunnen aansnijden. Gedeelde smart…

En ja, de ontvangst was weer fenomenaal en het eten heerlijk. Extra punten voor originaliteit voor het citroen meringue taartje dat de kok in de eetzaal zelf kwam maken door gebruik te maken van een oude pickup. Cool! En dat een kolonel (citroensorbet met wodka) één van mijn favoriete desserts is, was ook mooi meegenomen.

Appetizers:

Sashimi van Pieterman – chutney van Mango en Kaviaar van haring:

Hondshaai – kokkels – gerookte thee:

Blauwe Kreeft – Primeur bloemkool – vanille uit Madagaskar:

Bresse kip en truffel – pastinaak:

Citroen Meringue taartje – Macarons – Kolonel:

Daepo Jusangjeolli Cliff op Jeju Island – 11 september 2018

Een transitdag vandaag, want we vliegen naar Jeju Island. Om 7u gaat de wekker af. We nemen een snelle douche, pakken onze koffers, laten de sleutel van onze kamer achter in het mandje aan het onbemande onthaal en vertrekken. We stoppen in een service station onderweg alwaar we ontbijten met een voortreffelijke bibimbap. Echt waar, de wegrestaurants in Korea serveren heerlijk eten. Wat een contrast met de triestige restaurants langs de Europese wegen.

Vlak voor we op de luchthaven aankomen, gooien we de tank vol en dan is het zoeken naar de juiste plek om onze huurwagen in te leveren op de luchthaven. Dat blijkt iets minder evident dan verwacht en uiteindelijk moet ik iemand aanspreken en om hulp vragen. Gelukkig komt alles in orde en zijn er geen problemen met de huurwagen.

De luchthaven van Gwangju is pieterig klein, met slechts een zestal gates. Veel valt er dus niet te beleven. We zetten ons tussen een hoop schoolkinderen aan onze gate en kijken wat filmpjes. Tien minuten voordat onze vlucht vertrekt, komt er opeens een Koreaanse luchtvaartbediende op ons afgestapt. Ze legt ons in gebrekkig Engels uit dat er een probleem is met onze bagage. Wellicht hebben ze eerder al onze namen afgeroepen, maar op zo’n manier dat deze niet voor ons verstaanbaar waren. We moeten zowat de enige westerlingen op gans de luchthaven zijn, dus niet moeilijk om ons te identificeren tussen al die donkerharige Koreanen.

We volgen de dame helemaal terug in de omgekeerde richting: door security tot aan de incheckbalie waar we onze bagage hebben afgegeven. We worden naar een afgesloten ruimte geloodst waar scanners staan voor de bagage. De dames aan de bagage wijzen naar mijn reusachtige valies en vragen of er batterijen in steken. Ik maak op hun vraag de koffer open en ga op zoek naar iets wat een batterij zou kunnen bevatten: mijn epileerapparaat, mijn reserve-gsm? De dames schudden heftig van neen. Neen, neen, dat is niet het probleem. Ik begin een beetje ten einde raad te geraken, want ik heb zowat elk stukje elektronica dat ik kan bedenken uit mijn koffer gevist. Uiteindelijk gebaart één van de dames naar de merknaamtag aan de voorkant van mijn valies. Ze knikken allemaal opgelucht en mijn vriend en ik mogen opnieuw beschikken. Niet helemaal zeker van wat er nu juist aan de hand was, maar blij dat we uiteindelijk toch het vliegtuig op mogen.

Op een drafje keren we op onze stappen terug, half rennend opnieuw door de security naar onze gate. Al een geluk dat dit een petieterig kleine luchthaven is. We zijn (uiteraard) de allerlaatsten aan boord. Na dit bizarre incident (die koffer gaat al een paar jaar mee en nog nooit problemen mee gehad), verloopt de vlucht vlekkeloos. Drie kwartier later landen we op de Jeju Island.

Op de luchthaven halen we onze tweede huurwagen van de reis op. We vertrekken rechtstreeks naar ons hotel, want dat bevindt zich helemaal aan de andere kant van het eiland. We rijden met onze wagen dwars door het Hallasan National park richting Seogwipo in het zuiden. Helaas verslechtert het weer naarmate onze bestemming nadert en zien we dikke regenwolken zich samen pakken boven onze hoofden. Onderweg stoppen we bij een restaurant in Hallasan National Park. Het is ondertussen flink beginnen regenen, dus beperken we ons bezoek tot een simpele lunch met udon noodles en pajeon.

Uiteindelijk komen we pas na 16u aan in Hotel Howard Johnson in Seogwipo. We checken in, droppen onze bagage af in de kamer en rijden meteen weer verder om nog van het laatste daglicht te profiteren. We rijden met de huurwagen naar het zuidwesten van Jeju. In de verte vangen we zo nu en dan een glimp van de zee op, maar er is blijkbaar geen weg die vlak langs de kunstlijn loopt. Jammer. Na een half uurtje rijden stoppen we bij de parking van Daepo Jusangjeolli Cliff. Naar goede gewoonte moeten we apart voor de parking en de inkom betalen. We zijn er vlak voor zonsondergang en kunnen nog net de grillige kustlijn zien, versierd met zeshoekige basaltzuilen die ons meteen terug doen denken aan de schoonheid van Fingal’s Cave.

We blijven er tot zonsondergang en keren dan terug naar ons hotel. Helaas blijkt bij aankomst gans de parking van het hotel vol te staan. Geen erg, er is valet parking voorzien. Voor de allereerste keer in ons leven staan mijn vriend en ik onze autosleutel af aan een volkomen vreemde die onze auto op een voor ons onbekende plek gaat parkeren. Toch wel spannend.

Voor het avondmaal trekken we het charmante stadje Seogwipo in. We komen terecht in één van de restaurants die het hotel ons aanraadde: Chef Jung Sub. Het eten is heerlijk en voor één keer eens niet een veel te grote portie. Na het eten slenteren we door de overdekte Maeil Olle Market, waar de meeste kraampjes aan het sluiten zijn. Hét typische streekproduct van Jeju island is de mandarijn. Overal rondom ons verkopen de stalletjes verse mandarijnen en versgeperst mandarijnensap. Aangezien ik nog zin heb in een ijsje, koop ik in potje met mandarijnensorbet in een artisanale gelato zaak. Lekker verfrissend en een mooie afsluiter van deze dag.

Ssanggyesa tempel en Seomjingang Embankment Road – 10 september 2019

Aangezien ons Camp Jirisan Parkview hotel geen ontbijt voorziet, steken we weer het plein over om in één van de restaurants iets te eten. We vinden een leuk restaurantje met een terras in de zon en bestellen allebei bibimbap met paddenstoelen. De ideale manier om aan de dag te beginnen!

We nemen de wagen en rijden langs een prachtige route naar de Ssanggyesa tempel. Onderweg passeren we weer veel oude dametjes die naarstig aan het werk zijn. We parkeren onze wagen op de parking van de tempel en moeten nog een klein stukje lopen naar de ingang. Ik moet toegeven dat ik deze tempel minder indrukwekkend vind dan degenen die we eerder bezochten. Ook de infrastructuur is een pak minder luxueus. De toiletten zijn niet meer dan een gat boven een put waarin je het werk van al de vorige bezoekers kan bewonderen.

Vanaf de Ssanggyesa tempel wandelen we naar de Buril waterval. Een fijne, niet al te lastige wandeling die ons naar een prachtige waterval brengt. Wanneer we aan de voet van de waterval aankomen, staan daar vier oudere heren in hinking gear selfies te nemen. Uiteraard bied ik aan een groepsfoto van hen te nemen. De heren zijn duidelijk in de wolken met mijn aanbod. Als dank krijgen mijn vriend en ik een energy bar die zelfs nog niet eens zo slecht smaakt.

Op de terugweg wijken we even af om een klein tempeltje te bezoeken. De tempel is omgeven door prachtige natuur en nodigt uit tot een moment van innige introspectie met z’n tweetjes. 😉

Natuurlijk is het alweer lang voorbij lunchtijd eer we bij de wagen terug zijn. Op zoek naar een plek om iets kleins te eten komen we terecht op het terras van een prachtig aangelegde tijd waar je een heel assortiment aan koffies kan kopen. Ik bestel een warme drank op basis van zoete aardappel, mij aangeraden door de knappe barista die ook nog eens uitstekend Engels spreekt. Daarbij eet ik, uiteraard, een lekker stuk chocoladetaart. Het lichtpaarse drankje is echt lekker. Een ontdekking!

Na dit calorierijk vieruurtje hebben we energie genoeg voor een volgende wandeling. Op onze kaart van Jirisan National Park staat een wandeling aangegeven die een prachtige zonsondergang belooft. We rijden dus naar het beginpunt van de wandeling, parkeren onze wagen en beginnen aan onze wandeling langs de Seomjingang embankment road. Het eerste stuk van de wandeling leidt ons langs een vlonderpad tussen kastanjebomen. Het vlonderpad is, buiten ons, geheel verlaten.

Na een tiental minuten wandelen zien we een oudere dame die op het pad een berg kastanjes aan het verzamelen is met naast haar een grote, mooie, witte hond. Om de één of andere reden wordt de dame super zenuwachtig wanneer we haar naderen en begint ze snel, snel de kastanjes bij elkaar te rapen. Om de dame te kunnen passeren, loop ik voor mijn vriend uit. Ik hou de hond in het oog en wijk helemaal uit naar het meest rechtse gedeelte van het vlonderpad om zo ver mogelijk uit de buurt van dame en hond te blijven. Net op het moment dat ik de dame voorbij loop, springt de hond echter naar mij toe en geeft me, geheel onverwacht, een flinke knauw met zijn tanden. Ik gil het uit van de pijn en van het verschieten. De reactie van de hond kwam geheel uit het niets, want ik vormde geen bedreiging voor hem of zijn baasje.

Mijn eerste gedacht is: shit, hopelijk hou ik hier niets aan over, want met hondsdolheid in een Koreaans ziekenhuis eindigen lijkt met niet echt aangenaam. Gelukkig heeft de mond van de hond geen rechtstreeks contact gemaakt met mijn huid. De hond knapte in mijn roze kleedje, dat de aanval gelukkig zonder kleerscheuren (pun intended) doorstond. Ik hef het kleedje op om de schade te inspecteren. Ik zie de afdrukken van de tanden van de hond in mijn vel gekerfd staan, maar hij heeft gelukkig niet echt doorgebeten. Ik zie een paar lichte schaafwonden met een beetje bloed terwijl zich rondom de beet een mooie bloeduitstorting begint te vormen. Nog eentje om aan mijn collectie toe te voegen. Die Hirudoid is nog nooit zo goed van pas gekomen.

De eigenares van de hond is zo mogelijk nog harder geschrokken dan ikzelf. Ze put zich uit in verontschuldigingen. Mocht dit mij in België overkomen zijn, ik zou naar de politie gestapt zijn om aangifte te doen. We bevinden ons echter in the middle of nowhere in een nationaal park en ik heb geen zin om een politiekantoor op te zoeken en daar aangifte te doen in een taal die ik slechts zeer oppervlakkig beheers. Ik hou het dus simpelweg bij “괜찮아요” (ik ben ok). Ik ben nog nooit in mijn leven door een hond gebeten en ik had niet bepaald gedacht dat dit mij in Zuid-Korea zou overkomen. Voor alles een eerste keer, zullen we maar denken. Mijn vriend, de grote hondenliefhebber, is uiteraard ook geschrokken. Volgens hem heeft de hond geen enkel teken gegeven dat hij tot de aanval zou overgaan. Ik blijf er echter bij dat hoe goed getraind een hond ook is, je nooit honderd procent in staat bent te voorspellen hoe zo’n dier gaat reageren. Dit incident bewijst dat eens te meer.

Enfin ja, de plek van de beet doet serieus zeer, maar aangezien er verder toch niet veel aan te doen valt (‘t is niet dat we ontsmettingsmiddel in onze rugzak hebben zitten), besluiten we de wandeling maar verder te zetten. In de hoop de beloofde prachtige zonsondergang boven de Seomjingang rivier te kunnen bewonderen. Het pad langs de rivier is super makkelijk met zicht op de omringende bergen en de rijstvelden.

Wat verder langs het pad komen we een soort container met vensters op palen tegen. Onze nieuwsgierigheid is gewekt en we stappen binnen. Blijkt deze constructie een soort informatie en observatiecentrum te zijn voor de otter. De oude meneer die het informatiecentrum bemand, is duidelijk in zijn nopjes met ons bezoekje en toont ons vol trots een opgezet exemplaar van een otter die sneuvelde in het verkeer.

We zien talrijke vogels en een dikke spin, druk bezig haar web te weven. De zonsondergang stelt ietwat teleur, veel minder spectaculair dan de folder ons deed uitschijnen.

Na deze ietwat teleurstellende zonsondergang maken we rechtsomkeert, want de duisternis valt nu snel en bij valavond komen de muggen buiten. Ik heb voor vandaag al genoeg beten opgelopen.

Vlak voor we terug op de parking aankomen, passeren we een huis waarvoor een grote witte hond staat. Het beest is vastgebonden met een touw maar maakt zo’n misbaar dat zowel mijn vriend als ik zelf ons, na de eerdere ervaring vandaag, behoorlijk op ons ongemak voelen. We sprinten het huis voorbij en zijn opgelucht op de parking aan te komen. Genoeg avontuur voor één dag.

We keren terug naar ons hotel, parkeren de wagen en steken (voor de zoveelste keer) het plein over om te gaan eten. We komen dezelfde oude ajumma tegen als de dag voordien. Ze smeekt ons half om opnieuw bij haar te komen eten, maar we moeten haar teleurstellen. Wij streven ernaar een zo divers mogelijk scala aan eetgelegenheden te bezoeken.

Uiteindelijk belanden we in een leuk restaurant een paar meter verder waar we gewoon op een stoel kunnen zitten (bij de ajumma zaten we op de grond). We bestellen een maaltijd met een overvloed aan banchan, die we doorspoelen met makgeolli en daarna nog een flesje soju. Een bijzonder gezellige avond!

Verjaardagsdiner in het Spaans Dak

Een beetje een verjaardag in mineur voor mijn vriend, na het overlijden van zijn grootvader begin deze week. Maar het was al zo’n gedoe geweest om een geschikte datum te vinden voor een diner met deze Bongo-bon (die we al een keer hadden omgeruild) en uiteindelijk heeft het weinig zin om triest thuis te blijven zitten. Niets beter om de gedachten te verzetten dan lekker eten met een glaasje wijn daarbij.

We namen de bus naar het Spaans Dak in Oud-Heverlee. Volgens mij moet het Spaans Dak al een jaar of tien op mijn lijst van te bezoeken restaurants in omgeving Leuven staan. De afstand vormde waarschijnlijk het grootste probleem. Net te ver om met de fiets te doen. Al denk ik dat op een mooie zomerdag dit best een aangename fietstocht kan zijn.

We waren alvast aangenaam verrast door het interieur met de grote ramen tot op de grond die een prachtig uitzicht boden op de vijver en het brandende houtvuur buiten. Heel stijlvol en gezellig. Het personeel was ook heel erg vriendelijk en niet te beroerd om een grapje te maken. (Zo maakte de ober een grapje over het feit dat ik gezegd had dat makreel één van mijn favoriete vissoorten is, toen de volgende gang, de duif, geserveerd werd.) Altijd leuk! Alleen wist de ober wel niet wat het verschil tussen infusies en andere theesoorten was.

Appetizers:

Makreel:

Duif:

Rog:

Dessert met banaan en chocolade:

Uiteindelijk was het zo lekker dat we de tijd uit het oog verloren en onze laatste bus (die op een veel te vroeg uur vertrok) misten. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om een taxi voor ons te bestellen. Voor een verjaardag mag het al iets meer zijn, nietwaar? En de taxichauffeur bleek supervriendelijk!

Yet Another Blog

Life on my side

culinair