Een daslook plantje dat zich al heel goed thuis begint te voelen op ons balkon.
appartement
Zeevruchtenschotel met kreeft van De Walvis
Zaterdag hadden mijn vriend en ik ons knuffelcontact over de vloer. Een moment om te koesteren, want de tijden dat bezoek over de vloer krijgen de gewoonste zaak van de wereld was, liggen ondertussen al bijna een jaar achter ons en voorlopig is er nog geen beterschap in zicht.
Reden te meer om ervoor te zorgen dat er iets feestelijks op het menu stond. Met een zeevruchtenschotel van De Walvis kan een mens niet veel verkeerd doen: kreeft en oesters, what’s not to like? Alleen het afhalen bleek een grotere uitdaging dan gedacht. Zo’n zeevruchtenschotel voor drie personen, dat weegt wel wat, en mijn vriend en ik waren te voet. Dus wisselden mijn vriend en ik het dragen af. Op een gegeven moment hield ik de schotel echter niet recht genoeg waardoor ik opeens zeevruchtenschotelvocht over mijn armen in mijn schoenen voelde sijpelen. Nu, het was grotendeels water, maar toch…
Dat mocht echter de pret niet drukken. We smikkelden en smulden met ons drieën van al dit lekkers. Wel jammer dat onze vriend niet helemaal in topvorm was. Hij had de laatste tijd weer veel last van hoofdpijn, een gevolg van een aanval op zijn persoon vele jaren geleden, en moest de dag nadien nog een honderdtal examens numerieke wiskunde verbeteren. We hielden de whisky-uitspattingen later op de avond bijgevolg bescheiden. In de plaats daarvan genoten we van een heerlijk flesje wijn van Magnus Wijnen. We merkten zelfs amper dat het later op de avond stevig begon te sneeuwen. 😉
Dinner by Taste
Deze zaterdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met zijn ouders een soort van coronaproof kerstfeest te houden. Op anderhalve afstand van mekaar, uiteraard. Mijn vriend en ik zouden dan wel gebruik maken van het toilet in de praktijk van zijn moeder, zodat elk koppel een eigen toilet had. Omdat in Herentals de take-away opties nogal aan de magere kant zijn (en dan blijf ik beleefd) bestelden we een maaltijd voor vier personen bij Taste.
Helaas, begin deze week liet zijn moeder ons weten dat ze zich niet zo geweldig voelde. Het verdict van de dokter: zona. Even hoopte ze nog beter te zijn tegen het einde van de week, maar toen ik de diagnose hoorde, wist ik al dat dat waarschijnlijk niet zou lukken. Zona is pijnlijk en geneest traag. En samen rond de feestdis zitten, terwijl één van de tafelgenoten afziet en amper een sneetje getoast brood binnen krijgt, daar heeft niemand iets aan.
Groot schuldgevoel bij de moeder, want nu had haar zoon betaald voor een maaltijd voor vier personen en wat zouden we daar dan wel niet mee moeten aanvangen? Heel simpel, opeten, uiteraard! Gelukkig hadden mijn vriend en ik voor vrijdag geen Hello Fresh maaltijd voorzien. En in plaats van sushi of Thais of Chinees te laten leveren, genoten we samen van de kookkunsten van de chefkok van Taste!
Gegrilde Sint-Jacobsnoten en peterseliewortel:
Duif met veenbessenkorst, knolselder en spekjes:
Baba met confituur voor stoere jongens en meisjes:
En het mag gezegd: het eten was weer om duimen en vingers af te likken. Die baba met rum was echt het beste dessert ooit, zo ongelooflijk smakelijk! En yep, daar dronken we een glaasje Cubaanse rum bij. Noblesse, oblige!
Hoera voor warm water!
Gisterenavond is de firma langs geweest die de buizen in de technische koker vervangen heeft waardoor onze verwarmingsketel er de brui aan gaf. Blijkbaar hebben ze na de oorspronkelijke reparatie nog wat extra ingrepen gedaan die het probleem met onze verwarmingsketel zouden moeten oplossen. En ja, wanneer we het toestel opnieuw opzetten, was niet meteen een gasgeur waarneembaar. Ondertussen waren we er na wat heen en weer bellen ook in geslaagd een afspraak met een reparateur van gasketels vast te leggen, dus besloten we de ketel nog even af te laten staan tot de reparateur alles gecontroleerd had.
Die reparateur is dus deze ochtend langs geweest en heeft onze verwarmingsketel volledig operationeel verklaard! Hoera! Dat betekent dat we niet langer water moeten koken om ons te wassen. Niet echt praktisch: je met een emmer en een washandje in bad moeten wassen. Aan mijn haren wassen heb ik me zelfs niet eens gewaagd. Er gaat werkelijk niets boven een heerlijk warme douche met stromend water. En dan besef je eens te meer in wat voor een luxe wij leven. Mijn grootmoeder is nog opgegroeid in een huis zonder stromend water. Die moest zich elke ochtend wassen met een lampetkan!
yab = luxebeest
Dinner by Zappaz
Met wat aangestoken kaarsjes en een oven die onze leefruimte verwarmden, viel de temperatuur deze verwarmingsloze zaterdagavond eigenlijk heel goed mee. En alcohol geeft natuurlijk ook een vals gevoel van warmte. 😉
Zappaz zorgde deze avond voor de catering. Het leuke aan hun menu is dat deze bestaat uit een opeenvolging van tapas. De kleine gerechtjes kenmerken zich één voor één door verfijnde smaakcombinaties en toch heb je na al die gangen niet het gevoel te veel gegeten te hebben.
Coquille, carabinero, citrus ceviche:
Scheermes, venkel, kaviaar explosion:
Mossel, selder, Peruviaanse kruiden:
Gerookte paling ‘Wellington’, groene kruiden, paddenstoelen (daar hoorde een heerlijk groen sausje bij, dat zo lekker was dat ik helemaal vergat het te vereeuwigen):
Foie Gras, brioche, madeira, witloof:
Cheese cake, passievrucht, mango:
Drie stoere brandweermannen over de vloer
Inclusief mondmaskers, zuurstofflessen en gasmeters. Het is eens iets anders zo op een zaterdagmiddag in ons appartementje.
Hoe waren we in deze situatie terecht gekomen?
Vrijdagochtend hoorden we bij het opstaan een hoop geklop dat duidelijk afkomstig was uit de technische koker die doorheen gans het gebouw loopt. Na het geklop volgden geluiden van vallende brokstukken. Hmm, bizar, maar goed, ‘t is maar een technische koker, niemand die er wakker van ligt als daar wat rommel in valt.
Bij het opstarten van de verwarmingsketel ‘s ochtends roken mijn vriend en ik echter een vage gasgeur. Niet echt overweldigend, maar toch ook niet echt geruststellend. Het appartement goed gelucht en ketel afgezet. Toen ik ‘s middags een brood ging kopen, zag ik een hele hoop verweerde buizen voor de buitendeur van ons gebouw liggen. Duidelijk het resultaat van al het geklopt dat we gehoord hadden.
De rest van de dag stond de ketel af en merkten we niets, maar toen we hem ‘s avonds opnieuw opzetten, was de geur terug en sterker waarneembaar dan eerst. Mijn vriend is vervolgens bij de buren gaan informeren welke werken er uitgevoerd werden en of zij ook een gasgeur in hun appartement waarnamen. Een aantal buren waren niet thuis, maar, er zijn nog zekerheden in het leven: de buur van het zevende verdiep, die tevens lid is van de raad van mede-eigendom, wist ons te zeggen welke werken er uitgevoerd werden en wie de firma was die de werken had gedaan. Misschien was er vuiligheid in de afvoer van onze verwarmingsketel terecht gekomen bij de afbraak van die buizen. Voor de zekerheid zetten we de verwarmingsketel opnieuw af. Een gasontploffing is niet de ideale manier om het weekend in te zetten.
Zaterdagochtend zetten we de verwarmingsketel opnieuw aan en was de gasgeur nu heel sterk waarneembaar. Meteen terug afgezet en dan maar de brandweer gebeld, zodat ze effectief konden komen meten of er ergens gas ontsnapte. En zo kwam het dat er zaterdagmiddag drie stoere brandweerlieden ons appartement betraden met gasmeters in de aanslag. Zolang de verwarmingsketel af stond, was er niets waarneembaar, maar vanaf het moment dat hij even opstond, bleek dat er effectief gas ontsnapte. De brandweerluitenant raadde ons ten stelligste af het toestel nog op te zetten en zo snel mogelijk een firma te contacteren om de ketel te laten repareren.
Uiteraard bleek de firma die normaal het onderhoud van onze ketel doet failliet en moesten we een andere firma contacteren die de klanten van de failliete firma had overgenomen. Die nieuwe firma nam op zaterdag geen afspraken aan van klanten zonder servicecontract. En of we maandag eens konden terugbellen aub.
Dus zitten we een paar dagen zonder verwarming en zonder warm water. Laat ons hopen dat die herstelling snel kan gebeuren, want met koud water douchen, is niet bepaald bevorderlijk voor mijn moraal.
Take-away: Hop Gastrobar
Het grauwe en grijze weer maakte dat we onszelf deze zaterdag een schop onder ons gat moesten geven om buiten te komen. Gelukkig krikten de mooie herfstkleuren in het Stadspark ons humeur een beetje op.
En deze vondst bij Exotic World maakte mijn dag helemaal goed. Heerlijk mochi (made in Taiwan, maar allez toch Japanese style).
In de plaats van mijn geplande verjaardagsdiner in Het Land aan de Overkant, genoten we van een heerlijk take-away diner van HOP Gastrobar. Tijdens de eerste lockdown was ik altijd te laat om bij hen te bestellen. Dus blij dat het deze keer wel gelukt is. We dronken bij dit alles een flesje natuurwijn door HOP Gastrobar zelf aangeraden.
Dip van old Groendalkaas & geuze, huisgemaakt bladerdeeg, radijs:
Bietjes, gerookte schelvis, mierikswortel:
Platbrood, pompoen, venkel, ansjovis:
Pastrami van zalm, gratin van herfstgroenten, walnoot, sausje van mosterd De Ster:
Chocoladetaart, gebrande mout:
Een culinaire opsteker tijdens deze donkere dagen.
Wat een metamorfose!
Gisterenavond sprong onze kameraad uit Hasselt even binnen na zijn les aan de KULeuven (hij is ondertussen aan zijn derde of vierde ManaMa bezig, ik ben de tel iet of wat kwijtgeraakt en dan deelde hij ook nog fijntjes mee dat hij begonnen was aan een bachelor rechten). Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen op café te gaan, maar we weten allemaal dat het coronavirus alle fijne dingen in het leven momenteel doorkruist. Gelukkig ben ik ondertussen een krak in het coronaveilig mensen ontvangen. Alle contactoppervlakten ontsmetten, goed op voorhand laten luchten, handen vijftigduizendkeer wassen, eten en drank manipuleren met mondmasker op en voor zaken als chips en nootjes aparte potjes voorzien. Dit alles op anderhalve meter afstand, uiteraard!
Het was ondertussen alweer meer dan een jaar geleden dat we onze kameraad nog eens gezien hadden en amai, er stond gewoon een nieuw persoon voor onze deur. Hij was in omvang afgenomen tot ongeveer de helft van zijn oorspronkelijke gestalte. Toch één iemand die zich gehouden heeft aan de goede voornemens gemaakt bij het begin van de coronacrisis… Al moet ik zeggen dat ik hem beter vond met wat meer vlees op zijn botten. Maar blij voor hem dat hij zo goed bezig is, uiteraard. Ik kom met mijn huidige werkregime van gemiddeld twaalf uur werken per dag zelfs niet meer toe aan mijn dagelijkse wandelingen.
We hadden alleszins genoeg stof om over te praten (hij werkt momenteel als consultant in een ziekenhuis) en daar hoorde een flesje wijn (of twee) bij. Echt menselijk contact, hoe geweldig is dat?
Dineren bij Huis De Colvenier
Dit weekend spoorde ik naar Antwerpen-Berchem om op stap te gaan met mijn lieve collega-teamverantwoordelijke. Ze was zo vriendelijk om mij haar logeerkamer aan te bieden, zodat we zonder op de klok te kijken, konden genieten van ons diner bij Huis De Colvenier. We kwamen trouwens geheel per toeval via The Fork bij Huis De Colvenier terecht, want al de andere restaurants die op ons lijstje stonden, waren volgeboekt. Het is duidelijk dat de Belgen snakken naar een avondje uit dineren in het weekend.
Huis De Colvenier bleek alvast een goede keuze. Na eerst onze handen ontsmet te hebben en zelf onze jassen weggehangen te hebben, bracht de chefkok ons persoonlijk naar de wijnkelder alwaar het aperitief werd geserveerd. Wij besloten ons te laten verrassen door de chefkok en kozen voor de vijfgangenmenu, zonder te weten welke gerechten hij ons zou serveren. De wijnkelder was een heel sfeervolle plek om een aperitieven met een glaasje champagne en we zaten zeker ver genoeg van andere klanten, maar toch, zo’n kelderuimte, is daar voldoende luchtcirculatie?
Terwijl wij aan het genieten waren van ons aperitief, ontving ik minder goed nieuws: de vriendin mijn broertje testte positief op COVID-19 en zo komt dit virus alweer een stapje dichterbij. Gelukkig vallen de symptomen mee bij haar, alleen heeft ze heel veel last van vermoeidheid. Duimen dat ze snel beter is en dat mijn broertje negatief test, zodat zijn periode in quarantaine beperkt blijft.
Na het aperitief werden we via de keuken (don’t worry, goed afgeschermd met plexiglas) naar het stijlvolle restaurant gebracht. Alles ademde klassieke elegantie uit. Lang geleden dat ik nog in een restaurant geweest ben waar de gerechten geserveerd worden op ouderwets bloemenservies met goudkleurige randjes. En ja, de gerechten waren zeker klassiek, maar hey, daarom niet minder lekker. Bonuspunten voor de fantastische Braziliaanse jongedame die ons in zeer goed Nederlands de kazen kwam voorstellen. En oja, de bijpassende wijnen vielen erg in de smaak!
We waren bij de laatsten om het restaurant te verlaten en fietsten op het gemak terug naar het huis van mijn collega in Berchem. Heerlijke avond!
Quarantaine food
Zaterdag 19 september: Vegetarian Chef ramen met extra kimchi en extra kara van Umamido geleverd door Uber Eats.
Zondag 20 september: Cata piana (Portugese visschotel met gamba’s, scampi, mosselen, venusschelpen, zalmfilet, tomaten, verse munt en citroen) van Kalypta Tapasbar & Wereldkeuken geleverd door Uber Eats.
Maandag 21 september: snelle wok met noedels, spiegelei en pindanoten van Foodbag.
Dinsdag 22 september: opwarmgerecht van Foodbag: Balletjes in tomatensaus met groenten en wilde rijst (niet echt een geweldig succes te noemen, vandaar ook geen foto).
Woensdag 23 september: Griekse pasta met zalm en courgette van Foodbag.
Donderdag 24 september: Verse Vietnamese summer rolls met scampi en Vietnamese groene curry van Ah Quy geleverd door Uber Eats. Geen foto’s wegens niet zo geweldig fotogeniek, wel heel lekker.
Vrijdag 25 september: Ovenschotel met kikkererwten, spinazie, ricotta en ei van Foodbag. Zeer smakelijk gerecht dat we zeker nog eens opnieuw zullen klaarmaken.
En er werd druk gepuzzeld tijdens deze quarantaine:
En ook genoten van mooie zonsondergangen:
En vooral: héél véél gewerkt.