Zie ginds komt de stoomboot…

En hij dropte Sinterklaas en zijn roetpieten af op de oevers van de Leuvense Vaartkom om zich vervolgens richting mijn appartement te spoeden en daar wat chocolade ventjes en space lego achter te laten. Hoe vriendelijk van onze Goedheiligman!

Mijn petekindje was alvast in de wolken met zijn lego. Hij heeft meteen heel zijn gloednieuwe ruimtestation in mekaar gestoken en we hebben hem voor de rest van de voormiddag niet meer gehoord. Helaas, hoewel ik als een kind zelf een grote fan was van lego, blijft het moeilijk om echt contact te krijgen met mijn petekindje. Hij negeert mij gewoonweg, en als ik hem iets vraag, kijkt mij zelfs niet aan. Vroeger dacht ik dat hij gewoon verlegen was, maar ik begin meer en meer te vermoeden dat hij mij gewoon niet sympathiek vindt. Moeilijk…

Gelukkig was er het lekkere eten van Convento Food om de sfeer erin te houden. Dat stoofpotje van hert met chocolade en veenbessen was gewoon fenomenaal lekker. Een ideale gelegenheid om dat flesje Châteauneuf-du-Pape open te doen. Een schot in de roos!

Mijn naam op een whiskyfles!

Vrijdagavond kwamen mijn broer en zijn vriendin wat spullen terugbrengen die nog bij mijn vader op de zolder stonden. Helaas, was mijn broer iets te ijverig geweest, want hij bracht ook wat dozen mee die ik eigenlijk liever op de zolder gelaten had, wegens beperkte opslagruimte in onze appartementje. Maar, dat was snel vergeven, want hij had een wel bijzonder item mee: zes flessen Arran whisky met mijn naam op! Het resultaat van een whisky tasting meer dan een half jaar geleden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik al half vergeten was dat ik deze flessen besteld had.

Voordat we in de whisky vlogen, genoten we samen van afhaalsushi van Kintsugi sushi bar. Zo blij dat er een goeie sushizaak vlakbij mijn appartementje geopend is! Beter dan de sushi die deliveroo of takeaway.com levert! Allez, ja, mijn vriend, de vriendin van mijn broertje en ikzelf genoten van de sushi. Mijn broertje heeft het zo niet op koude rijst en hield het op een wokgerecht.

De sushi ging vlotjes binnen met een glaasje witte wijn, een souvenirtje van het lentefeest in mei. En toen was het tijd voor The Real Stuff! Ik kraakte mijn eerste op sherryvaten gerijpte fles Arran whisky, gedestilleerd in 2006. En jawel, het smaakte nog net zo lekker als ik mij herinnerde. Heel blij dat ik meteen zes flessen gekocht heb. Een fles wil ik graag ongeopend laten en van de rest wil ik genieten samen met vrienden die een goed glas whisky weten te appreciëren. En die chocolaatjes van Bittersweet pasten er trouwens perfect bij!

Whisky with a friend

Gisteren had ik nog eens een gast over de vloer. Dat komt er de laatste tijd jammer genoeg niet meer zo vaak van. De tol van het over en weer vliegen waardoor er minder weekends beschikbaar zijn dan vroeger. En als ik eerlijk moet zijn, sinds mijn (korte) verhuis naar Zwitserland zijn sommige vriendschappen verwaterd. In Zwitserland merkte ik dat veel mensen niet eens de moeite namen om een berichtje te sturen om te vragen hoe het met me ging. Daarnaast begint het me steeds meer te storen dat het initiatief om af te spreken meestal van mijn kant moet komen. Echte vriendschappen zijn tweerichtingsverkeer, althans daar ga ik toch vanuit. Daarom zet ik sinds vorig jaar bewust zelf minder stappen om af te spreken en kijk, opeens hoor je niks meer van bepaalde mensen. Zelfs geen facebook- of whatsapp-berichtjes. Oh well, so be it.

Maar kijk, dan zijn er gelukkig ook oude vriendschappen die moeiteloos terug opgerakeld worden, zelfs al hebben we elkaar al lang niet meer gezien. De vriendschap met mijn oud-studiegenoot (die we lang, lang geleden in Australië zijn gaan bezoeken) is er zo eentje. En bestaat er een betere manier om bij te praten dan met een goed glas whisky? Hij had zelfs twee flessen (nuja, een fles en een flesje) bij die zijn doctoraatsstudent speciaal uit Japan had meegebracht naar België. Al ging de Bunnahabhain van 12 jaar moeiteloos met de hoofdprijs lopen. Ere wie ere toekomt.

Buiten gesloten

Deze morgen maakte ik mij klaar voor (alweer) een dagje opleiding. Ik was goed gezind, want de opleiding vond plaats in Leuven, dus kon ik ‘s ochtends wat langer in bed blijven liggen. Terwijl ik op mijn appartement in de vroege ochtend al wat werkmails aan het beantwoorden was, liepen de eerste berichtjes binnen van collega-teamverantwoordelijken dat ze in Leuven aangekomen waren. Dus pakte ik mijn spullen bijeen, grabbelde de sleutel van de voordeur van mijn bureau en trok ik vervolgens de deur achter mij dicht. Om een seconde later te beseffen dat de sleutel die ik in mijn hand hield niet die van onze gepantserde voordeur was, maar wel die van de studio van mijn vriend in Zwitserland. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan, want normaal gezien kijk ik altijd heel goed na of ik wel de juiste sleutels bij heb. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik mezelf buiten gesloten heb. En nu mijn vriend nog altijd in Zwitserland woont, is het net iets onhandiger om zijn hulp in te roepen.

Maar goed, één moment van onoplettendheid en het was gebeurd.

Gelukkig heb ik een abonnement bij The Kotfather en beschikt deze over een reservesleutel. Ik dus meteen gebeld en gelukkig kon ik deze middag al om de sleutel gaan. Het zieke zoontje van The Kotfather was thuis en overhandigde mij in pyjama mijn reservesleutel. Ik kon hem wel omhelzen, maar uit schrik voor besmettingsgevaar heb ik dat toch maar niet gedaan. 😉

Eind goed, al goed. Nu morgen niet vergeten de sleutel terug te brengen, want anders zou een gelijkaardig incident de volgende keer wel eens minder gelukkig kunnen aflopen.

Nieuwjaarslunch!

Vandaag was ik uitgenodigd voor de nieuwjaarslunch van het belangrijkste project dat mijn team opvolgt. En hoewel januari met zo’n rotvaart van start gegaan is dat de kerstvakantie ondertussen een vage herinnering is, vond ik dat ik mezelf wel een uitstapje mocht gunnen. Ik veegde mijn twijfel van tafel en bevestigde mijn komst. Een treinrit en een velofietstochtje later, kwam ik ietwat hijgend op mijn bestemming aan.

‘t Was te doen in Brasserie Shilling op ‘t Zuid in Antwerpen. Na mijn kortstondig verblijf in Antwerpen, moet ik zeggen dat deze stad een plekje in mijn hart veroverd heeft. Een veel boeiendere stad dan Genève, als je het mij vraagt, waar er voor mij nog veel te ontdekken valt. En ik had geen spijt dat ik tijd had gemaakt voor dit informele netwerkmoment. Het eten was lekker (de tarte tatin zou ik zelfs fenomenaal durven noemen), de bediening erg vriendelijk (een collega strooide per ongeluk het ganse zoutvaatje over zijn gerecht en kreeg prompt een nieuw bord aangeboden) en de wijn smaakte! Een welgekomen break in een drukke week.

Danku, Sinterklaas!

Vandaag had de Sint cadeautjes achtergelaten op mijn appartementje voor mijn petekindje en zijn broer. Het was fijn om hun enthousiaste reacties te zien en het deed deugd om eens wat leven in de brouwerij te hebben in mijn normaal zo stille en lege appartement. Uiteraard moesten de cadeaus van de Sint meteen uitgetest worden. De chocoladen Sinterklaas werd meedogenloos onthoofd (kinderen kunnen soms wreed zijn!) en daarna speelden we samen met hun ouders de spelletjes die de Sint had langs gebracht.

We begonnen met Qwirkle, een spel dat meteen mijn hart wist te veroveren. De spelregels zijn verrassend eenvoudig voor een spel dat ongetwijfeld behoorlijk tactisch kan worden, eens je het een paar keer gespeeld hebt. Heeft alles in zich om een nieuwe klassieker te worden op ons traditionele weekend in de Ardennen. Daarna speelden we Regenwormen, een spel dat ik een paar jaar geleden al eens gespeeld had, maar waarvan de regels niet waren blijven plakken. Ook leuk, maar als ik kan kiezen, geef ik de voorkeur aan Qwirkle.

Voor het avondmaal was ik langs Convento food gegaan. Een eeuwigheid geleden, maar hun gehaktballen zijn nog altijd even lekker! De kinderen smulden van de gehaktballen in tomatensaus en de puree. De groenten lieten ze liever links liggen, maar geen erg, wij als volwassenen ontfermden ons daar maar al te graag over. We sloten de maaltijd af met heerlijke brownies van Les Tartes de Françoise (die tot mijn grote vreugde nu ook een winkel in Leuven hebben) en een bolletje vanille-ijs.

Naar het einde van de avond raakten de twee jongens zo uitgelaten dat we er als volwassenen amper boven uit kwamen en ik stiekem naar wat stilte snakte. Maar het deed me plezier dat ze zich zo op hun gemak voelden in mijn appartementje!

Terug naar af

Zo voelde het vandaag toen ik de sleutel in de deur van ons vertrouwde appartement in Leuven stak. Niet het gevoel thuis te komen overheerste, maar wel de herinnering aan mijn persoonlijk falen dat nog steeds niet verteerd is.

Het is ook vreemd om terug te keren in een leeg appartement nadat ik ongeveer een jaar geleden de deur achter me dicht trok vol enthousiasme over een nieuw avontuur. Zo lang ik nog in Antwerpen woonde, kon ik me concentreren op het ontdekken van een nieuwe stad. Ik woonde er niet lang genoeg om in routine te vervallen. In Leuven is dat een ander verhaal.

Maar goed, hét grootste voordeel van deze verhuis is dat ik per dag heel wat tijd zal uitsparen doordat mijn pendeltijd drastisch verminderd is. En dat is tijd die ik ongetwijfeld kan gebruiken voor nuttigere zaken.

IMG_9866[1]

De laatste maand is ingegaan

Het is amper te geloven. Het lijkt alsof ik nog maar een paar weken in Borgerhout woon en plots zijn de laatste weken van mijn verblijf hier aangebroken. ‘t Is jammer dat ik niet van de gelegenheid gebruik gemaakt heb om Antwerpen beter te leren kennen. Wellicht lagen mijn ambities op dat vlak net iets te hoog.

Aan de andere kant zijn er meer dan genoeg factoren die me doen uitkijken naar de verhuis. Een greep uit het aanbod:

De boiler die nu al een tweetal weken lastig doet. Al een geluk dat het hier zo snikheet is dat het een opluchting is met koud water te douchen.
Het is hier snikheet in mijn slecht geïsoleerde studiootje vlak onder het dak. Alle ramen en deuren open smijten helpt amper om de temperatuur ‘s nachts te doen dalen. En dan moeten jullie weten dat ik bijzonder goed getraind ben tegen de hitte, door als kind jarenlang op een zolderkamer onder een schuin dak geslapen te hebben.
De wifi is soms zo hemeltergend traag dat ik de modem nog het liefst van al uit het raam zou willen kieperen. Gelukkig kan ik 4G als alternatief gebruiken. Mijn dataverbruik is bijgevolg nog nooit zo hoog geweest.
Vorig weekend is de chauffage spontaan van de muur gekomen. Al een geluk dat de mdf-plaat die normaal de boiler aan het zicht onttrekt, verwijderd was, zodat die plaat de chauffage kon tegen houden. Ik mag er niet aan denken dat één van de aanvoerleidingen van de chauffage kapot gegaan zou zijn.
Het blijft vervelend een wasmachine te moeten delen. Al ben ik wel blij dat mijn vriend de filters van de droogkast heeft uitgekuist waardoor de droogkast nu ook effectief droogt. Hoera!

Ondanks al die (kleine) ongemakken, slaap ik hier duizend keer beter dan in Genève. Wat een verschil een job maakt.

Babybezoek

Tweede keer, goeie keer, zoals ze dat zeggen. Na het akkefietje met de stenengooiende jongeren dinsdagavond, was er niets dat vrijdag het bezoekje aan mijn oud-collega en zijn kersverse dochter in de weg stond. Ik fietste op mijn Velo naar een deel van Antwerpen waar ik nog nooit geweest was. Gelukkig had mijn vriend mijn gsm-houder meegenomen naar België en wees googlemaps mij zonder problemen de weg.

In het prachtige appartement van mijn oud-collega en zijn vriendin maakte ik kennis met hun schattige dochter, voorzien van bolle wangetjes om in te bijten. Ik was een beetje verbaasd dat de baby donker haar had (mijn collega is blond, net als ik), maar die kleur kan natuurlijk nog veranderen. Mijn collega was alleszins apetrots op zijn dochter. En terecht! Een stevige brok girl power!

We brachten samen een heel fijne avond door. Gewoon gezellig kletsend op de zetel met een glaasje schuimwijn en vertrok pas nadat de zon al een tijd onder was gegaan. Meer moet dat echt niet zijn.

Antwerpse wegpiraten

Serieus, wat is dat met die Antwerpse chauffeurs, zeg? Zit er hier iets in het water dat maakt dat chauffeurs geneigd zijn de gaspedaal nog wat verder in te drukken als ze een persoon het zebrapad zien naderen? Neen echt, ik kan de keren dat ik hier bijna omver gereden ben op een zebrapad al niet meer op twee handen tellen. Daar waar ik vroeger met veel vertrouwen in de mensheid op een zebrapad stapte, merkt ik nu hoe ik aarzelend links, rechts, links, rechts en nog eens snel links kijk. Want de kans dat er een chauffeur over mijn tenen rijdt het moment dat ik een voet op de wit geschilderde strepen zet, lijkt in Antwerpen zoveel groter dan elders in Vlaanderen.

Nog mensen die dit zo ervaren?

Yet Another Blog

Life on my side

appartement