appartement

De omgekeerde wereld

Bij ons thuis is de wasmachine al een dikke week stuk. Todat de reparateur is langsgekomen om de machine te maken, komt mijn broertje nu op ons appartement in Leuven de was doen. Een kleine wederdienst voor al die jaren tijdens (en ook nog na) mijn studententijd dat ze thuis voor mij de was gedaan hebben. 😉

Gemiste afspraak

Nu we het toch hebben over dingen waar ik een hekel aan heb: mensen die zich niet aan afspraken houden, staan op mijn lijstje nog boven banken en geldzaken.

Wij stonden vandaag om half zes met de raad van beheer en de syndicus te wachten op de bouwheer. Bedoeling was met de bouwheer het ganse gebouw door te lopen en te bespreken welke gebreken nog dienen opgelost te worden voordat er overgegaan kan worden tot de voorlopige oplevering. Drie kwartier hebben we gewacht. Geen spoor te bekennen van de bouwheer. Zijn gsm stond naar goeie gewoonte af en zijn voicemail kon geen bijkomende berichten meer verwerken. We zijn dan maar zonder hem het gebouw rondgegaan. De lijst met gebreken zal hij via een administratieve tussenpersoon van ons ontvangen. Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt hoe vaak we hem deze lijst al bezorgd hebben.

En heb ergste is dat ik mij nog zo gehaast heb om op tijd terug te zijn uit de cursus. En dat terwijl ik diep van binnen wést dat de bouwheer niet zou komen opdagen. Mensen die zich niet aan afspraken houden zijn in de bouwsector enorm goed vertegenwoordigd.

Begroting

Als er één ding is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, dan is het wel aan geldzaken (en banken, aan banken heb ik ook een hartsgrondige hekel). Budgetteren, begroten, het is niet echt aan mij besteed. Voordat ik weer totaal verkeerd begrepen word: ik ben niet spilziek, ik zie het nut van sparen heus wel in, ik hou rekening met de toekomst, etcetera. Ik hou mij gewoon niet graag met geldelijke zaken bezig. Vandaar misschien dat afbieden niet aan mij besteed is en ik zelden prijsvergelijkingen maak, terwijl ik dit beter wel zou doen. Ik kan het gewoon niet opbrengen om twintig verschillende winkels af te lopen op zoek naar hét goedkoopste item.

Vandaar dat ik erg bij ben dat de vergadering vanavond met de syndicus en de raad van beheer erg vlotjes ging. De eensgezindheid was ontroerend. Het opstellen van de begroting heeft in totaal maar een dik half uur in beslag genomen. En achteraf was de voldoening groot. Alweer een vervelend karwei geklaard.

K k k koud

Eergisteren zijn de mannen van de verwarming en het sanitair langsgeweest om een probleem met onze verwarmingsketel te fixen. Het ding verwarmde een beetje te enthousiast waardoor de temperaturen in ons flatje meestal tropisch te noemen waren. Er was blijkbaar een communicatieprobleem tussen de thermostaat en de ketel waardoor de ketel maar bleef verwarmen terwijl het eigenlijk al warm genoeg was, maar geen erg, het was zo gefixt. En salut en graag gedaan.

En nu zitten we al twee dagen kou te lijden. De radiatoren blijven ijskoud en dat terwijl de thermostaat mooi op 22 graden staat. Geef mij dan maar de tropische  temperaturen van weleer… Al een geluk dat we nog warm water hebben en we ons kunnen troosten met een lekker warm bad.

Een positief bericht!

Mijn eerste vergadering als voorzitter van de raad van beheer is goed verlopen. Er werd zo nu en dan wat van de agenda afgeweken, maar dat is normaal met zo’n grote groep. Al bij al kostte het weinig moeite om ze weer tot de orde te roepen. Op tweeënhalf uur hebben we een aantal belangrijke knopen doorgehakt, waarvan veruit de belangrijkste de aanstelling van een syndicus is. Nu zal er hier eindelijk gekuist worden in de gangen! En kan dat kapotte licht in de inkomhal eindelijk gerepareerd worden. Ik ben erg tevreden dat de kandidaat waar ik achter stond het gehaald heeft. Ik denk dat we een goede keuze gemaakt hebben. De vier kandidaten hebben zich mogen voorstellen en mijn favoriete kandidaat kwam het beste over. Na één stemronde was het pleit beslecht. Eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel! Al staan er voor volgende week alweer twee nieuwe vergaderingen in mijn agenda…

‘t Zijn lappen

Voor niks beschaamd, de heren van onze bouwfirma. Op de vorige algemene vergadering (waarbij ik tot mijn groot verdriet tot voorzitter van de raad van beheer werd gekozen) brachten we hen voor de zoveelste keer de uitgebreide lijst van nog te voltooien zaken onder de aandacht. Twee maanden lang hebben die mannen niks aan die lijst gedaan. Gewoon naast zich neergelegd. Tot er vanochtend (terwijl ik in de Russische les zat) plots wat Polen voor de deur stonden die het ontbrekende kastje in de berging kwamen monteren (twee planken en de klus was geklaard, een mens snapt niet waarom we daar zo lang op hebben moeten wachten). Qua timing kan het tellen, zo twee dagen voor de volgende algemene vergadering. ‘t Zijn sluwe vossen, de heren van de bouwfirma. Maar ‘t zal niet pakken.

Hoera, de bouwvakkers zijn opnieuw in gang geschoten!

En dat is, ondanks het feit dat ik deze week al elke ochtend gewekt werd door geklop, geboor en het geluid van betonmolens, helemaal niet sarcastisch bedoeld. Ik kan niet wachten tot het moment is aangebroken dat de bouwwerf naast ons is omgetoverd tot een schitterend nieuw appartementsgebouw. En hopelijk metselen ze nu snel een tweede muurtje naast onze enige overgebleven zijmuur.

Onveiligheidsgevoel

Ze zijn hiernaast weer druk aan het boren en het hameren in onze enige overblijvende zijmuur. Wij voelen ons niet zo echt op ons gemak (understatement). Alles wat enigzins breekbaar is of schade kan oplopen, hebben we ondertussen al verhuisd weg van de muur. Nu maar hopen dat er nog een muur staat als we straks van het driekoningenfeestje terugkomen.