Als het niet de bouwende buren zijn, dan is het wel het alarm van het kantoorgebouw vlak tegenover ons. Eén keer kan ik dat alarm nog wel negeren, maar víer keer op een zondagochtend, da’s toch net iets van het goeie teveel. Grommel, grommel.
‘k Heb een mail gestuurd met de vraag hun alarm eens te laten nakijken. Volgens mij staat dat veel te licht afgesteld. Nu maar hopen dat ze er effectief iets aan gaan doen.
Op de bouwwerf naast ons beginnen ze de dag met een vrolijk concert van geboor, geklop, geslijp en gezaag. Een werkelijk fantastische manier om wakker te worden. (Waar is dat ironieteken als je het nodig hebt?)
Bah, het eerste conflict hier binnen het gebouw is een feit. Een conflict over dubbel parkeren in de garages. Staan de huurders deze avond voor de deur en blabla en boehoe en het was hen beloofd dat dat mocht. En ik: “Neen, dat mag niet. Een verhuurder kan jullie geen beloftes doen met betrekking tot de algemene delen. Zulke dingen dienen altijd in de algemene vergadering beslist te worden.” Pffft, en dan te bedenken dat wij niet eens een garage hier in dit gebouw hebben. Tot zover mijn rustige zondagavond.
Bij ons thuis is de wasmachine al een dikke week stuk. Todat de reparateur is langsgekomen om de machine te maken, komt mijn broertje nu op ons appartement in Leuven de was doen. Een kleine wederdienst voor al die jaren tijdens (en ook nog na) mijn studententijd dat ze thuis voor mij de was gedaan hebben. 😉
– schriftelijk examen Japans
– lamellen voor groot schuifraam
– inbouwkast voor vestiare
Een vruchtbare dag, zowaar.
Nu we het toch hebben over dingen waar ik een hekel aan heb: mensen die zich niet aan afspraken houden, staan op mijn lijstje nog boven banken en geldzaken.
Wij stonden vandaag om half zes met de raad van beheer en de syndicus te wachten op de bouwheer. Bedoeling was met de bouwheer het ganse gebouw door te lopen en te bespreken welke gebreken nog dienen opgelost te worden voordat er overgegaan kan worden tot de voorlopige oplevering. Drie kwartier hebben we gewacht. Geen spoor te bekennen van de bouwheer. Zijn gsm stond naar goeie gewoonte af en zijn voicemail kon geen bijkomende berichten meer verwerken. We zijn dan maar zonder hem het gebouw rondgegaan. De lijst met gebreken zal hij via een administratieve tussenpersoon van ons ontvangen. Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt hoe vaak we hem deze lijst al bezorgd hebben.
En heb ergste is dat ik mij nog zo gehaast heb om op tijd terug te zijn uit de cursus. En dat terwijl ik diep van binnen wést dat de bouwheer niet zou komen opdagen. Mensen die zich niet aan afspraken houden zijn in de bouwsector enorm goed vertegenwoordigd.
Als er één ding is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, dan is het wel aan geldzaken (en banken, aan banken heb ik ook een hartsgrondige hekel). Budgetteren, begroten, het is niet echt aan mij besteed. Voordat ik weer totaal verkeerd begrepen word: ik ben niet spilziek, ik zie het nut van sparen heus wel in, ik hou rekening met de toekomst, etcetera. Ik hou mij gewoon niet graag met geldelijke zaken bezig. Vandaar misschien dat afbieden niet aan mij besteed is en ik zelden prijsvergelijkingen maak, terwijl ik dit beter wel zou doen. Ik kan het gewoon niet opbrengen om twintig verschillende winkels af te lopen op zoek naar hét goedkoopste item.
Vandaar dat ik erg bij ben dat de vergadering vanavond met de syndicus en de raad van beheer erg vlotjes ging. De eensgezindheid was ontroerend. Het opstellen van de begroting heeft in totaal maar een dik half uur in beslag genomen. En achteraf was de voldoening groot. Alweer een vervelend karwei geklaard.
Eergisteren zijn de mannen van de verwarming en het sanitair langsgeweest om een probleem met onze verwarmingsketel te fixen. Het ding verwarmde een beetje te enthousiast waardoor de temperaturen in ons flatje meestal tropisch te noemen waren. Er was blijkbaar een communicatieprobleem tussen de thermostaat en de ketel waardoor de ketel maar bleef verwarmen terwijl het eigenlijk al warm genoeg was, maar geen erg, het was zo gefixt. En salut en graag gedaan.
En nu zitten we al twee dagen kou te lijden. De radiatoren blijven ijskoud en dat terwijl de thermostaat mooi op 22 graden staat. Geef mij dan maar de tropische temperaturen van weleer… Al een geluk dat we nog warm water hebben en we ons kunnen troosten met een lekker warm bad.
Mijn eerste vergadering als voorzitter van de raad van beheer is goed verlopen. Er werd zo nu en dan wat van de agenda afgeweken, maar dat is normaal met zo’n grote groep. Al bij al kostte het weinig moeite om ze weer tot de orde te roepen. Op tweeënhalf uur hebben we een aantal belangrijke knopen doorgehakt, waarvan veruit de belangrijkste de aanstelling van een syndicus is. Nu zal er hier eindelijk gekuist worden in de gangen! En kan dat kapotte licht in de inkomhal eindelijk gerepareerd worden. Ik ben erg tevreden dat de kandidaat waar ik achter stond het gehaald heeft. Ik denk dat we een goede keuze gemaakt hebben. De vier kandidaten hebben zich mogen voorstellen en mijn favoriete kandidaat kwam het beste over. Na één stemronde was het pleit beslecht. Eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel! Al staan er voor volgende week alweer twee nieuwe vergaderingen in mijn agenda…
Voor niks beschaamd, de heren van onze bouwfirma. Op de vorige algemene vergadering (waarbij ik tot mijn groot verdriet tot voorzitter van de raad van beheer werd gekozen) brachten we hen voor de zoveelste keer de uitgebreide lijst van nog te voltooien zaken onder de aandacht. Twee maanden lang hebben die mannen niks aan die lijst gedaan. Gewoon naast zich neergelegd. Tot er vanochtend (terwijl ik in de Russische les zat) plots wat Polen voor de deur stonden die het ontbrekende kastje in de berging kwamen monteren (twee planken en de klus was geklaard, een mens snapt niet waarom we daar zo lang op hebben moeten wachten). Qua timing kan het tellen, zo twee dagen voor de volgende algemene vergadering. ‘t Zijn sluwe vossen, de heren van de bouwfirma. Maar ‘t zal niet pakken.