Author: yab

We vullen elkaar te goed aan

Of beter gezegd, ik vul hem te goed aan. Je zou denken: fantastisch, niet? Helaas geldt dat niet voor een mondeling examen Japans. En nu moeten we van de juffrouw in de les uit elkaar gaan zitten, omdat ik hem een paar keer aangevuld en gecorrigeerd heb tijdens het examen. “Ze kon ze hem op die manier niet goed beoordelen.”  Ja, dat had ze dan misschien tijdens het examen moeten zeggen? Doet mij eraan denken dat er ooit een juffrouw Italiaans ongeveer dezelfde opmerking gemaakt heeft.  Van haar moesten we ook uit elkaar gaan zitten in de les. Zien of het deze juffrouw wel zal lukken. 😛 Ze moeten niet overdrijven. Het blijft een hobby, he.

Europees Parlement

Gisteren bezocht ik samen met wat collega’s het Europees Parlement. Eigenlijk een beetje schandalig dat ik na al die jaren werken in Brussel dit belangrijke gebouw nog nooit betreden had. Het uitstapje deed een beetje denken aan een schoolreis, al waren de deelnemers net iets ouders dan de gemiddelde leerling in een klas. Zulke uitstapjes zijn altijd een ideale manier om je collega’s beter te leren kennen. Handig als je weet dat er de laatste tijd om de haverklap nieuwe gezichten bij ons op de werkvloer rondlopen. We kregen een interessante uitleg over de Europese instellingen, bewonderden het gigantische parlement en hadden de gelegenheid om een gesprek te voeren met Ivo Belet, Vlaams europarlementslid en beminnelijke mens.

Op de terugweg raakte ik verwikkeld in een serieus gesprek met twee collega’s over de druk die er tegenwoordig op mensen rust, de stress die het moderne leven met zich meebrengt en de overvloed aan informatie waarin een mens dreigt te verdrinken. We hadden het ook over het feit dat de generatie die nu volwassen wordt waarschijnlijk de eerste naoorlogse generatie zal zijn die het slechter heeft dan haar ouders. En of technologie wel zo zaligmakend is en soms niet leidt tot vervreemding. En of we niet zo langzaamaan tegen de grenzen van het vooruitgangsdenken botsen. Zware discussies voor een maandagnamiddag, die beslist op een ander moment verder gezet zullen worden.

Brunch

Er was een tijd dat ik me niet eens kon voorstellen dat ik voor het middaguur zou afspreken met vrienden. Hell, er was een tijd dat ik nooit voor het middaguur uit bed rolde. Maar hey, tijden veranderen en onze vriendenkring neemt de bijbelse woorden “Ga en vermenigvuldig u” zeer letterlijk. En zo blijkt dat elf uur ‘s ochtends nog niet zo’n gek tijdstip is om af te spreken, want dan liggen de kindjes nog niet in bed voor het middagdutje.En zo was er tijd zat om te genieten van een heerlijke brunch met quiche en omelet en broodjes en beleg en balletjes in zoetzure saus en aardappelsla en groentesla en nog veel meer. En weet je wat? Het was nog plezant ook.

Cocktails

Eigenlijk moest ik vanavond naar een verrassingscocktailfeestje, maar ik voelde me na de voorbije drukke weken zo moe en uitgeput, dat ik het maar gewoon afgezegd heb. En iedereen die mij kent, weet dat ik niet gemakkelijk feestje afzeg en al zéker niet als het om cocktailfeestjes gaat. Nu, uiteindelijk zouden we alles bijeen waarschijnlijk langer onderweg geweest zijn naar het feestje dan dat we effectief op het feestje waren. En dat was voor mij voldoende reden om de knoop definitief door te hakken en af te zeggen.

Ik denk dat ik vandaag voor de verandering eens heel vroeg onder de wol ga kruipen. Het zal me goed doen.

Een post-examen namiddag

Het moment waarop al die al veel te lang uitgestelde dingen eindelijk gedaan worden. Dingen zoals:

  • goedkoop en lekker gaan eten
  • kleren kopen voor mijn vriend (in de allerlaatste solden!)
  • kleren kopen voor mezelf (van de nieuwe collectie, uiteraard)
  • strips kopen (ok, niet dat we op dit vlak veel last hebben van uitstelgedrag, maar het is nooit een goed idee strips vóór een examen te kopen)
  • cadeautjes kopen voor twee peuters
  • cadeaubon in de INNO kopen
  • chocolaatjes kopen en er zelf eentje gratis krijgen
  • een bongo-wijnbon verzilveren bij een plaatselijke wijnhandelaar

Al vergde dat laatste punt iets meer inspanning dan voorzien. Doordat wij niet over een garage beschikken, staat onze auto gewoon buiten op straat geparkeerd. Toen wij deze namiddag, blijgezind na zoveel geld uitgegeven te hebben, naar de auto stapten, bleek die niet op de verwachte plaats te staan. Nochtans was mijn vriend er heel erg zeker van dat hij hem op die plaats geparkeerd had. Na een beetje pijnigen van de hersenen kwamen we erachter dat de laatste keer dat mijn vriend de wagen gebruikt had, maandag moest geweest zijn. Nu had het wel gesneeuwd, maar onze knalrode voiture bleek zelfs niet onder een wit laagje sneeuw verborgen te zitten. De ganse straat twee keer afgelopen, niets te vinden. Twee mogelijkheden: ofwel was hij getakeld ofwel was hij gestolen.

Gelukkig heeft mijn vriend de nummer van de Leuvense politie in zijn gsm zitten (wij zijn op alles voorbereid) en leverde een snel telefoontje ons zekerheid. Onze auto was ambtshalve getakeld. Blijkbaar waren er, nadat mijn vriend hem volledig reglementair geparkeerd had, op die plek verboden-te-parkeren bordjes verschenen en had de politie hem daarna laten takelen. De vriendelijke mevrouw van de politie verzekerde mijn vriend echter dat we niet voor de takelkosten zouden moeten opdraaien. Een hele opluchting. Het ongemak dat we de wagen aan de andere kant van de stad op de Bodartparking moesten ophalen, namen we er zonder veel gemor bij. Er rijden veel bussen in het Leuvense en een kleine twintig minuten later waren we opnieuw in het bezit van ons voertuig en konden we toch nog onze wijnflessen ophalen.

Eind goed, al goed.

Wit

Op een ontieglijk vroeg uur kroop ik deze ochtend uit bed. Nog half slapend wierp ik een blik naar buiten waar ik geheel onverwacht een witte wereld aantrof. Mijn hart werd vervuld met een kinderlijke vreugde (sneeuw! sneeuwballen! sneeuwgevechten!) en even vergat ik dat ik nog van een ganse lijst Russische werkwoorden moest memoriseren of ze met de datief, de genitief dan wel de accusatief voorkwamen.

Ach, hoe graag zou ik weer een kind zijn…

Moeheid

De vermoeidheid nestelt zich in mijn botten. Ik sta ‘s ochtends moe op en ga ‘s avonds nog meer moe slapen. Maar nog even doorbijten. Zaterdag het laatste schriftelijk examen van Russisch en dan is er weer plaats voor ontspanning buiten de werkuren. Kan ik ook mijn verwaarloosde squashracket opnieuw vanonder het stof halen. Op het werk zal het nog wel even op de tanden bijten zijn, maar hey, een uitdaging mag je nooit uit de weg gaan.

Too much of a good thing

Gisteren twee recepties afgeschuimd, eentje voor het werk en eentje voor ‘t plezier. Genetwerkt alsof mijn leven ervan afhing. En óf het plezierig was. Zó plezierig dat mijn hersencellen deze ochtend duidelijk nog aan het verder feesten zijn, zonder mij dan, welteverstaan. En dat met een zware dag vol vergaderingen voor de boeg…