Author: yab

60

Vrijdagavond vierden we de zestigste verjaardag van mijn vader. Het was een bescheiden feestje met mezelf en mijn vriend, mijn broer en zijn vriendin en de broer van mijn moeder met zijn gezin. Dat weerhield ons er echter niet van er een gezellige, zij het veel te warme (ondanks het terugschroeven van de temperatuur naar 18 graden bleef die thermostaat maar 25 graden aangeven) avond van te maken. Zestig jaar, dat verdient een feestje, nietwaar? Jammer genoeg brachten die zestig jaar ook veel kommer en kwel. Vooral de laatste jaren sinds het herseninfarct van mijn moeder waren erg zwaar. Respect voor de toewijding waarmee hij de zorg voor haar op zich genomen heeft. Laat ons hopen dat de komende jaren toch wat straaltjes geluk mogen brengen en dat zijn gezondheid hem niet in de steek laat.

Op je gezondheid, pa!

Ensor ontmaskerd

Gisteren hadden we een personeelsvergadering op het werk. De vergadering zelf was niet veel soeps. Het belangrijkste punt op de agenda was het feit dat de bonussen voor dit jaar worden afgeschaft. Tja, dat zat er wel een beetje aan te komen met al die besparingen. Maar, gelukkig was er  nog een beetje geld over voor een bezoekje aan de tentoonstelling Ensor ontmaskerd. Echt de moeite. De tentoonstelling brengt het verhaal achter de werken van Ensor. Wij kregen een heel goede uitleg van de gids, maar ik heb vooral onthouden dat Ensor een beetje een gefrustreerd mannetje was die een problematische verhouding had met zijn moeder. 😉

Na de tentoonstelling volgde een receptie met de collega’s. Uiteraard bleef ons groepje tot de laatste man plakken en werden we op het einde vriendelijk verzocht om toch maar op te krassen. Samen met collega en vriendin L nam ik de trein terug naar Leuven. We hadden alletwee nog zin in een soepje. En zo eindigden we de avond met een werkgerelateerde babbel in L’Etoile d’Or. L is iemand met ontzettend goeie inzichten en ik kan bij haar echt mijn hart uitstorten als er eens iets tegensteekt (en dinsdag waren er een aantal dingen in het honderd gelopen, dus ik wilde graag wat stoom aflaten). Ik vind het altijd verfrissend om eens een andere kijk op de zaken te horen, want soms bestaat het risico dat op den duur je blik te veel vernauwt. Bovendien ben ik niet zo goed in het ontcijferen van de onderliggende motieven van mensen. Ik pik dat niet zo snel op. Daarom apprecieer ik het des te meer als andere mensen als klankbord willen dienen.

Al bij al een geslaagde dag.

Een zondag in Limburg

Het was een gelukkig toeval. Al maanden stond de afspraak met onze vrienden in Sint-Truiden in onze agenda en nét de donderdag vóór dat bezoek beviel mijn beste vriendin uit het middelbaar van haar tweeling in een Sint-Truidens ziekenhuis een paar straten verder. Dus liet ik me na een middag gevuld met gourmet en raclette afzetten bij het ziekenhuis. Mijn vriend kon helaas niet mee op bezoek, want hij moest op tijd vertrekken om zijn vliegtuig naar Beiroet te halen en zal het dus met de fotootjes van de baby’s moeten stellen.

Een tweeling, ik kan het nog altijd niet geloven, zeg. Twee schattige kindjes: een jongetje en een meisje. Heel kleintjes nog, want tweelingen komen altijd een beetje vroeger. De kamer zat vol met trotse grootouders en ouders. Ik kreeg een dubbele portie doopsuiker mee en werd door de ouders van mijn vriendin afgezet aan het station van Sint-Truiden. Waar ik vervolgens nog twintig minuten kon wachten op mijn trein in vertraging. niets nieuws onder de zon. Benieuwd hoe de baby’s de thuiskomst zullen verteren, want in een ziekenhuis is hulp maar een belletje verwijderd, maar thuis moeten de mama en de papa het alleen klaren.

30 tot 50 peuters misbruikt

Wat een ongelooflijke tragedie. Hoe verschrikkelijk moet het zijn voor die ouders om te vernemen dat hun kinderen, die ze in goed vertrouwen elke dag naar de opvang deden, voor de rest van hun levens de littekens van seksueel misbruik zullen meedragen en dat er hoogstwaarschijnlijk ergens op het internet beelden van dit misbruik circuleren, te grabbel gegooid voor perverselingen wereldwijd. Ik kan zelfs niet bevatten wat zoiets met een mens doet. Hoe verwerk je zoiets? Hoe ga je hierna verder met je leven?

Wat een afschuwelijke misdaad.

Cadeautip van Unicef

Een tijdje geleden belandde er een e-mail van Unicef in mijn inbox met daarin een originele cadeautip. Want zeg nu zelf, het is niet makkelijk om een origineel én leuk én nuttig cadeau te vinden voor mensen die eigenlijk toch al alles hebben…

Unicef komt daarom met een origineel cadeau idee op de proppen: de HappyPacks. Een HappyPack is een cadeau dat je online kiest uit een groot aanbod aan geschenken: voeding, vaccins, tenten, fietsen, voetballen en zoveel meer. Er is voor elk budget iets: van 5,5€ (micronutriënten) tot … 21849€ (een terreinwagen).

Eens je keuze is gemaakt, ontvang je een persoonlijk elektronisch certificaat dat je aan iemand kan geven. Dit geeft jouw keuze weer en wat de kinderen uiteindelijk op het terrein zullen ontvangen dankzij jouw cadeau. Unicef zal er voor zorgen dat je geschenk ter plaatse geraakt in functie van de lokale noden.

Zo ben je tenminste zeker dat je cadeau echt geapprecieerd zal worden.

Family dinner

Gisterenavond was family night. We hadden mijn vader, mijn broertje en zijn vriendin over de vloer. We gingen voor een volledige vismenu, omdat mijn vader graag vis eet. Te beginnen met scampi in sherry als appetizer, gevolgd door gevulde sint-jacobsvruchten en krab (met dank aan de Delhaize) en als hoofdgerecht kabeljauw met kerstomaatjes, basilicum en mozarella. Als dessert aten we elk een overheerlijk gebakje van Demeestere.

Enige probleem: ik was mijn stem helemaal kwijt. Deze ochtend was het al gene vette en dat regisseren van de modellen heeft het er beslist niet beter op gemaakt. Gehoest en gesnotter daar kan ik mee leven, maar een vlotte conversatie voeren als er een soort schurend piepgeluid uit je keel komt, is een ramp voor iemand die graag en veel praat zoals ik. Ach ja, zo kwam mijn vriend ook eens aan het woord. 😉

Een goed ingezet weekend

Mijn weekend startte gisteren vroeger dan gewoonlijk met een receptie op het werk. De laatste weken zijn behoorlijk hectisch geweest, dus ik vond dat ik, na twee vergaderingen, om vier uur wel een glaasje schuimwijn verdiend had. En eentje is geentje, dat weet iedereen. 😉

Ik was dus behoorlijk goedgezind toen ik samen met mijn vriend naar Zaventem spoorde. We hadden daar afgesproken met een kameraad die al ettelijke keren in Japan geweest is en net als wij Japans volgt, zij het dat hij een jaartje later begonnen is. Hij had hopen documentatie bij voor onze reis. Nu alleen nog tijd vinden om dat allemaal door te nemen.

We aten noedels bij Nanaban. Echt een aanrader voor mensen die de Japanse keuken (die zoveel meer te bieden heeft dan sushi en sashimi) wat beter willen leren kennen. En nog goedkoop ook. Alleen was het er net iets te fris naar mijn goesting.

Na ons avondmaal spoorden we verder richting Leuven om daar snel wat verkleedkledij uit de kast te halen voor het verrassingsverjaardagsfeest van kameraad-filmfanaat K. Helaas is onze voorraad verkleedkledij nogal aan de beperkte kant. Wat maakte dat ik mijn Apache-outfit van het halloweenfeestje bij Antoon noodgedwongen moest recycleren. Ik ben dus als de last of the Mohicans naar het feestje gegaan (zo’n verentooi is echt multi-interpretabel), terwijl mijn vriend gelukkig nog ergens een t-shirt met Stuntman erop in de kast had liggen.

Op het feest aangekomen, zagen we dat de meeste mensen veel meer moeite in hun outfit gestoken hadden. Volgende keer toch maar een kostuum gaan huren in die winkel in Scherpenheuvel die iedereen ons aanraadt.

We feliciteerden de jarige en hadden een leuke babbel met vrienden L en J. L was verkleed als Superman en J als een retrogirl. Het ging hen geweldig goed af. Ook nog een babbel gehad met de ma van feestvarken K, die zich afvroeg waarom haar zoon de ware nog altijd niet gevonden had. Volgens mij is hij niet echt op zoek. 😉

We bleven niet al te lang, want ik was wat ziek en voelde dat mijn stem het elk moment kon begeven. Bovendien wilde ik een beetje uitgeslapen zijn voor de fotoshoot van de volgende dag.

Fotoshoot op locatie

Eén van de opdrachten in de fotografiecursus van dit jaar, was het maken van een geënsceneerde foto op locatie. Na heel wat brainstormen stond het concept vast: we zouden een foto maken van een chique dame in een atypische omgeving. We trommelden wat inline hockey spelers van de Leuvense Chiefs op als modellen. En de chiefs waren bovendien zo vriendelijk om ons toe te laten hun kleedkamer vol met studiolampen te zetten.

Eén van de vriendinnen van een medecursiste wilde graag het chique dametje spelen. En dat was een rol die haar op het lijf geschreven was; ze deed dat voortreffelijk. Al hielp het opgedroogde mannenzweet van de twee hockeyspelers waartussen ze geplaatst werd ongetwijfeld om haar er weinig op haar gemak te laten uitzien.

Uiteindelijk hadden we pas rond elf uur de belichting volledig op punt gesteld, waardoor er eigenlijk te weinig tijd overbleef om met de modellen te werken. Bovendien waren er in onze groep wat creatieve meningsverschillen tussen de jongeren en de ouderen. De twee oudere heren wilden maar wat graag van het originele plan afwijken om hun macho-fantasieën te kunnen uitleven.

Zo’n groepswerk is altijd een hele uitdaging, maar ik denk wel dat we tot een redelijk aanvaardbaar resultaat gekomen zijn.