Author: yab

Kleine wereld

Vorige week vrijdag hadden mijn vriend en ik afgesproken met een kameraad uit de Japanse les om samen ramen te gaan eten in de Nanaban in Zaventem. Onze kameraad had zijn reisgenoot die hem vergezelde op zijn reis door Japan met zich meegebracht. Toen we aan mekaar werden voorgesteld, rinkelde er zowel bij mijn vriend als bij mezelf een belletje. Het gezicht van de reisgenoot kwam ons allebei bekend voor, maar we konden hem niet meteen thuisbrengen. Dat weerhield ons er niet van fijne gesprekken over Japan te hebben aan de toog van de Nanaban. (Liefhebbers van ramen, dit is uw eetgelegenheid: goedkoop, lekker en een echte Japanner achter het fornuis!)

De Nanaban is echter niet de meest geschikte plek om lang te blijven hangen na het eten. Daarvoor is het drankaanbod niet gevarieerd genoeg. 😉 Dus gingen we richting Leuven in de hoop een leeg tafeltje te vinden in de ViaVia (een reiscafé, als dat niet toepasselijk was). Het was er niet zo druk, we hadden geluk. We kozen een tafeltje bij het raam dat uitzag op de tuin en zetten ons gesprek verder.

We bekenden aan de reisgenoot dat we dachten hem van ergens te kennen, maar bij hem rinkelde er geen belletje. Gelukkig zijn er tools zoals iphones en facebook en na een korte blik op onze gemeenschappelijke vrienden viel mijn frank euro. Lang, lang geleden ontmoetten we de reisgenoot op de housewarming party van onze vriendin J. Hij had indruk op ons gemaakt met supertoffe verhalen over een zeilreis op de Middellandse Zee. Wij hadden duidelijk iets minder indruk gemaakt, want hij herkende ons niet. 😉

Toen dit mysterie opgehelderd was, bleek dat aan het tafeltje naast ons een ex-collega van mij zat die ongeveer een half jaar geleden ons bedrijf verliet omdat haar tijdelijk contract ten einde was. Geruild van plaats en grondig bijgepraat over haar huidige job, die jammer genoeg minder goed meeviel dan verhoopt. Tja, het zijn niet overal zulke toffe collega’s, he. 😉

Enfin, dat de wereld klein is, bleek maar eens te meer. Maar nu kan je ook gewoon online opzoeken hoe klein…

Vriendschap

Ik schiet tekort. Er zijn te weinig uren in een dag, te weinig dagen in een week, te weinig weken in een jaar. Mijn agenda maakt dat ik al blij mag zijn als ik mijn vrienden vier keer per jaar zie. En dat is gewoon te weinig. Hoe kan je een goede vriendin zijn als je enkel de oppervlakkigheden van Facebook te zien krijgt? Hoe weet je wat je vrienden echt bezig houdt? Waar ze ‘s nachts van wakker liggen?

De voorbije weken werd ik er twee keer pijnlijk mee geconfronteerd hoe moeilijk het is de banden strak te houden. Twee lunchafspraken leerden me over de besognes over de kinderen van ene en de gezondheidsproblemen van de andere. Zorgen die ik uiteraard niet kon wegnemen, maar waarvoor ik graag een luisterend oor wilde bieden. Toch voelde ik me een tweederangsluisteraar. Iemand die je wel je problemen wilt vertellen, maar niet de eerste persoon naar wie je belt als je problemen hebt. Ik wil graag van mezelf denken dat ik er ben voor mijn vrienden. Maar is dat wel zo? Kunnen ze bij mij terecht? Misschien zijn ze niet geneigd om met hun problemen naar mij te komen, omdat ze weten dat onze agenda zo vol zit? Maar ben ik dan nog wel een goed vriendin? En verwateren vroegere hechte vriendschappen niet stilletjesaan tot gewoon gezellig samenzijn met kennissen?

Ik schiet tekort.

Photoshop-spielerei

Het einde van het schooljaar nadert. Dit wil zeggen dat we op dit moment volop woordjes en grammatica in ons hoofd aan het stampen zijn en dat de opdrachten voor de cursus photoshop bijna moeten ingeleverd worden. Voor die laatste cursus heb ik snel een paar dingen ineen geflanst. Ik ben er zelf niet echt tevreden over, maar door tijdsgebrek zal dit moeten volstaan, vrees ik.

Gingen we gisteren voor een broodje de stad in

Bleek Leuven overspoeld door dames met groene draagtassen. De KVLV bouwde een feestje omdat ze 100 jaar bestonden. Alhoewel ik zelf geen lid ben en ook geen intenties in die zin heb (de activiteiten lijken me net iets te rollenpatroonbevestigend), moet ik zeggen dat de levensvreugde die de dames uitstraalden, aanstekelijk werkte. Dus, proficiat KVLV, 20.000 feestvierende dames (en hier en daar een heer) dat kan tellen.

Hoe blijf je fris tijdens een lange vlucht?

Niet dat ik de komende maanden nog veel lange vluchten gepland heb, maar een mens kan maar beter goed geïnformeerd zijn.

Enfin, het artikel geeft de voor de hand liggende tips, maar gaat in zijn laatste aanbeveling wel serieus uit de bocht:

Neem een deodorant, een camouflagestick, een verzorgende lippenbalsem, een verstuiver met thermaal water, mascara en dagcrème mee in je reistoilettas. Deze beautyproducten verwijderen elk spoor van vermoeidheid in een mum van tijd.

Niemand op de redactie die er blijkbaar aan gedacht heeft dat die stomme veiligheidsvoorschriften in verband met vloeistoffen en crèmes nog steeds gelden en dat personen die alles wat aangeraden wordt in hun reistoilettas steken daarmee niet verder dan de security zullen geraken. Wie dus gehydrateerd wil blijven zal het met het tax free aanbod op het vliegtuig zelf moeten doen.

餅

Een vergelijkende studie leert dat de meeste westerlingen niet zo’n fan zijn van mochi. De vier dozen die we kochten op de luchthaven van Tokyo (eentje voor de familie, eentje voor de Spaanse les en twee voor mijn collega’s), werden op z’n zachtst gezegd op gemengde gevoelens onthaald. De chocolade versie bleek het meest gewaardeerd te worden. De mierzoete versie met de fruitsmaakjes was duidelijk niet echt in trek (als ik eerlijk moet zijn, ook bij mezelf niet). De klassiekers met smaken als groene thee, sesam en rode bonen werden meer geapprecieerd dan ik verwacht had.

Moraal van het verhaal: volgende keer all the way voor de klassieke smaken gaan. Yab leert de Belgen mochi eten! 😉

Een veel voorkomende verwarring

Sinds ik terug ben uit Japan is me opgevallen dat veel mensen het verschil tussen Japan en China niet kennen. Iets wat me lichtelijk verbaast, gezien al de aandacht die Japan de laatste weken heeft gekregen en het feit dat China als grote economische uitdager van het Westen wordt gepositioneerd. Om één en ander aanschouwelijk voor te stellen, toont deze Google Map hoe van de hoofdstad van Japan naar de hoofdstad van China te geraken. Let u vooral op nummertje 48. (Al een oudje, ik weet het.)

Spliaans

Het blijft me verbazen hoe makkelijk dat Italiaans eruit blijft rollen in de Spaanse les. ‘t Is nochtans niet dat we nog veel Italiaans spreken. Als ik naar een woord zoek, lijkt het Italiaans altijd eerder klaar te zitten dan het Spaans. En het probleem is, ik vind dat mijn gemengd Spaans-Italiaanse zinnen best ok klinken en hoor vaak niet van mezelf dat er een Italiaans woord tussenfloept. Al vrees ik dat de juffrouw er op het mondeling examen wel lichtelijk anders over zal denken.

Grappig kerkvoorval

Tijdens de beslist saaie doopviering (het was een doop van vier kindjes tegelijkertijd met geen enkele mogelijkheid om een persoonlijk toets aan de viering te geven, zelfs de misboekjes waren gerecycleerd) hield ik me wat bezig met het entertainen van het petekindje van mijn vriend. Toen ik teken deed dat ze op mijn schoot mocht komen zitten, stond er opeens een ander meisje, dat bij één van de andere families hoorde, voor mijn neus die duidelijk ook aanspraak op mijn schoot maakte. Voor ik er goed en wel erg in had, zat het vreemd kind op mijn schoot, terwijl het petekindje van mijn vriend wat beteuterd naar dit tafereel stond te kijken. Hilariteit alom, natuurlijk. De familie van het kindje riep haar tevergeefs terug, maar het meisje nestelde zich goed op mijn schoot zonder aanstalten te maken om weg te gaan. Ik wist even niet goed wat te doen, ik wil natuurlijk geen kinderzieltjes kwetsen. Gelukkig stond de mama toen op om haar persoonlijk van mijn schoot te halen. Waarop het petekindje van mijn vriend triomfantelijk het meisje haar plek innam. Zelfs kleine meisjes van twee kunnen al dodelijke blikken werpen. 😉

Doopsel

Vandaag word ik verwacht op een doopsel. En ik zal daar eerlijk in zijn, ik heb al een tijd een probleem met dit gebruik en dat is er beslist niet op verminderd sinds ik mij heb laten schrappen uit de doopregisters. Maar goed, het is de keuze van de ouders om dit ritueel te laten uitvoeren en het kind zal er geen trauma aan overhouden. Op vraag wil ik zelfs best wel een stukje voorlezen in de kerk. Maar niet dit stukje:

Wanneer ik in het water ga, voel ik mij herboren, een nieuwe mens. Ik word een schepsel dat door mijn Schepper omhelsd wordt. (Allen even samen ertussen: Gezegend zij dit water). Water bron van eeuwig leven, teken van de heilige Geest, in wie wij allen gedoopt zijn.

Dat kon ik nu toch echt niet over mijn lippen krijgen. Dus heb ik vriendelijk bedankt en de eer aan mijn vriend gelaten, die daar allemaal iets minder principieel in is.