Conferentie in Amsterdam

De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).

In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.

Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.

Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.

Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!

En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!

Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).

Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!

Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!

Terroristische aanval op Istanbul Atatürk Airport

Hoeveel onschuldige slachtoffers zullen er nog vallen door de gruwelijke daden van gestoorde fanatici?

Triestig.

Regelsystemen en de Panamapapers

Na het lezen van deze titel vragen jullie je ongetwijfeld af wat in godsnaam de link is tussen de Panamapapers en de regelsystemen. Een terechte vraag, want vóór de pensioneringsviering van mijn baas zou ik er mij ook niets bij hebben kunnen voorstellen.

Normaal gezien is het bij ons bedrijf de gewoonte dat de collega’s de pensioneringsviering organiseren voor de gepensioneerde. Mijn baas is echter een speciaal geval. Van bij het begin was het duidelijk dat hij de regie van zijn afscheidsviering zelf in handen zou nemen. Hij had een duidelijk beeld voor ogen en wenste daar niet van af te wijken. Wij stonden erbij en keken ernaar.

Maar kijk, de strakke regie leverde een mooi resultaat op. Na een uitgebreide verwelkoming (inclusief een lange lijst verontschuldigingen), gaf journalist Kristof Clerix ons wat meer inzicht in het journalistieke werk dat voorafgegaan was aan de wereldwijde publicatie van de panamapapers. Kristof Clerix was een uistekend spreker, al moet ik zeggen dat zijn discours me niet bepaald hoopvol stemde. Het is idd prachtig dat de vierde macht erin slaagt zulke schandalige misdrijven aan het daglicht te brengen, maar het blijft een feit dat mensen met veel geld er altijd in zullen slagen de regels om te buigen in hun voordeel.

Na de zeer boeiende lezing volgde nog een korte vragenronde en daarna was het de beurt aan mijn baas. Hij had duidelijk veel werk gestoken in zijn afscheidsspeech. Het begin was een beetje dark and gloomy met verwijzingen naar de vervolging van holebi’s door de nazi’s tijdens de tweede wereldoorlog, maar gelukkig volgden daarna wat foto’s van zijn kindertijd, zijn ouderlijke huis en de allereerste auto die zijn ouders in hun bezit hadden.

We reisden mee door zijn kindertijd, over zijn adolescentie naar zijn universiteitsjaren en tot slotte konden we een blik werpen op zijn doctoraatsthesis volledig geschreven in LaTeX en met als onderwerp regelsystemen. De laatste keer dat ik te maken had met regelsystemen dateert uit de tijd dat ik nog voor burgie studeerde. Maar de parallel die mijn baas trok tussen een technisch regelsysteem en een goed functionerende democratie waarbij een belangrijke rol voor de pers is weggelegd, kon ik zeker volgen. De conclusie dat we moeten vechten voor het behoud van onze vrijheden en streven naar een democratie waar iedereen gelijk behandeld wordt, kan ik enkel onderschrijven.

Verder onthoud ik nog deze schitterende quote: ‘je moet niet verwerken wat het leven je voorschotelt, je moet het bewerken’. Een zin waaruit ik zeker inspiratie kan putten.

Na de speech doorbraken we even de strakke regie en gaf ik samen met twee andere collega’s onze cadeaus af. Een vette bon van 550 euro van de INNO, een fles chique champagne en een prachtig boeket bloemen.

Na een kort muzikaal intermezzo op de piano was het dan tijd voor de receptie. Een fijne gelegenheid om bij te praten met heel wat oud-collega’s die allemaal een uitnodiging hadden ontvangen. We dronken een glaasje schuimwijn en genoten van het volledig vegetarisch buffet. Lekker en ecologisch verantwoord.

We klonken op het einde van een tijdperk en wensten onze baas een deugddoend pensioen toe. Hopelijk slaagt hij erin de komende jaren op een passende manier in te vullen, want ik kan me voorstellen dat het niet eenvoudig is om een nieuwe zinvolle tijdsbesteding te vinden voor iemand die zich zodanig identificeerde met zijn job als mijn baas.

De harde realiteit

#FightUnfair

Overrompeling op ons appartement

Zondag hadden we gasten over de vloer, altijd een goeie gelegenheid om ons appartement nog eens onder handen te nemen. 😉 Helaas is die toestand van propere opgeruimdheid vaak tien minuten nadat het bezoek over de vloer komt al om zeep.

Deze zondag entertainden we vier volwassenen en vier kinderen (drie meisjes en een jongen). Bij het afhalen van onze bestelling bij Convento Food hadden we vier ballonnen met helium mee gekregen (nog een overschotje van de Langste Dag), een onverhoopt succes, want de meisjes konden hun geluk niet op en kwetterenden en taterden erop los terwijl ze allerlei originele spelletjes verzonnen met de ballonnen.

De jongen daarentegen was de serieusheid zelve. Even overwoog ik om ons schaakspel boven te halen en een partijtje met hem te spelen, maar niemand wordt graag in een paar zetten ingemaakt door een tienjarige, dus hielden we het op Boonanza. Ook plezant! Al speel ik dit spel duidelijk niet vaak genoeg, want ik moest er opnieuw de spelregels bij halen en in de helft van het eerste spel realiseerde ik me dat ik een belangrijk aspect van het spel niet volledig correct had uitgelegd.

De wortelappelsiensoep was een beetje te fel gepeperd naar mijn smaak, maar de Perzische kip was overheerlijk. Alweer een topgerecht van Convento Food. Jammer dat de twee kleinste meisjes bijna niets aten van wat ze voorgeschoteld kregen en dat terwijl ik toch mijn best had gedaan kindvriendelijke gerechten uit te kiezen. De desserts daarentegen gingen er vlotjes in. Eerst een ijsje, dan een stukje citroentaart, een stukje chocoladecake en tot slot nog wat pralines. De clichés over vrouwen nog maar eens bevestigd. 😉

Verdreven van het terras

Met een bevriend koppel spreken we regelmatig af om samen lekker te gaan eten. Niets leukers dan onder het genot van goed eten en een lekker glas wijn bij te kletsen. Het lijstje van restaurants in Leuven en omgeving die we samen bezocht hebben, groeit gestaag. Maar er is altijd plek voor een nieuwe culinaire ontdekking.

Toen onze vrienden me tijdens onze vorige double date vertelden dat ze nog nooit bij restaurant Dumon geweest waren, was de keuze voor onze volgende afspraak snel gemaakt. Een beetje jammer dat deze afspraak net samen viel met de Langste Dag, maar hey, we zouden na de lunch nog naar het stadscentrum kunnen afzakken, als we daar zin in hadden.

Omdat mijn vriend noch ikzelf BOB wilden spelen, kozen we ervoor om met de fiets naar Wakkerzeel te rijden. Zoals gewoonlijk, was ik gebonden aan een strak tijdschema. Om mijn voetjes vakantieklaar te krijgen, had ik namelijk een afspraak bij de pedicure geboekt. Helaas lukte het mij niet om een afspraak om 10.00u vast te krijgen en werd het 10.30u. Nu, het was volgens Google maps exact 30 minuten fietsen vanaf de Brouwersstraat tot aan restaurant Dumon waar we om 12.00u verwacht werden. Wetende dat Google maps vaak wat optimistisch is (of ik een trage fietser met een oude, versleten fiets), had ik mijn vriend gezegd om rond 11.30u al zonder mij te vertrekken. Kwestie van onze vrienden niet alleen te laten wachten aan een tafeltje.

Ik bracht onze vrienden op voorhand op de hoogte van het feit dat ik wellicht tien minuten te laat zou zijn en vertrok mooi op tijd naar de pedicure. Helaas moest ik meer dan een kwartier wachten alvorens ik werd opgehaald voor mijn afspraak. Bam, dikke streep door mijn rekening. Whatsapp-gewijs hield ik mijn vriend op de hoogte van de vorderingen en van zodra de lak op mijn teennagels enigszins gedroogd was, spurtte ik de deur uit (ik was gelukkig vooruitziend geweest en had flipflops aangedaan om de lak niet te ruïneren).

Aan een ongezien hoog tempo (allez, toch voor mij) fietste ik op een krakende en steunende fiets eerst de stad door en dan verder langs het kanaal. De grijze wolken pakten zich samen boven mijn hoofd en die ene druppel die ik eerst probeerde te negeren, kreeg gezelschap van steeds meer vriendjesdruppels. Na een spurt van zo’n vijfendertig minuten kwam ik hijgend aan bij Dumon, net voor de regenbui volop losbarstte.

Mijn gezelschap zat op mij te wachten, schuilend onder een parasol op het terras. Even hielden we nog dapper vol. Maar de steeds sneller vallende regendruppels zorgen ervoor dat de temperatuur begon te dalen en na het aperitief hielden we het voor bekeken en verhuisden we naar binnen.

Een half uur lang waren we de enige klanten in het ganse restaurant, waardoor we de onverdeelde aandacht hadden van het personeel. Gelukkig kregen we daarna gezelschap van een pas getrouwd koppel en hun ouders. We wensten hen van harte proficiat en zetten onze conversatie over kleine blazen en plassen in de buitenlucht gezellig verder. 😉

Het eten was, zoals we dat van Dumon gewoon zijn, uitstekend. De met veel liefde geselecteerde wijnen vormden een perfecte symfonie met de gerechten. Topgerecht van de dag: de kalfszwezeriken, een specialiteit van de chef. Overheerlijk!

We bleven zo lang plakken dat, toen we het restaurant rond een uur of vier verlieten, we het volgende bruidspaar konden verwelkomen dat die avond hun feest bij Dumon vierde. Lichtjes beneveld wensten we het stralende koppel een gelukkig leven samen. Waarna we blijgezind terug naar Leuven fietsten.

Ik weet niet of het de drank was (en ja, ik weet dat je in principe ook niet beneveld op de fiets mag kruipen), maar de terugrit leek amper de helft zo lang als de heenrit. En we hielden het helemaal droog. Joy!

Dit aten wij:

APPETIZER

LANGOUSTINES
Carpaccio St Jacobsvruchten ‧ salsa groentjes ‧ sorbet jonge wortel

KALFSZWEZERIKEN
Oesterzwammen ‧ peterselie ‧ truffel ‧ bladerdeeg ‧ zalf tuinboontjes ‧ cognac

RIVIERPALING
Groene kruiden ‧ kervel ‧ spinazie ‧ zuring ‧ bieslook ‧ peterselie ‧ gerookte paling

IBÉRICO VARKENSOESTER
Savooikool ‧ spek ‧ artisjok ‧ choronsaus ‧ krieltjes ‧ courgette ‧ zilverui

AARDBEIEN
Vanille ‧ framboos ‧ coulis ‧ granité ‧ espuma ‧ sponge cake

#brexit

Benieuwd wat 2016 nog zoal in petto voor ons heeft. Het jaar is nog niet eens halfweg, maar dat het een onvergetelijk jaar (in de slechte zin van het woord) zal worden, staat ondertussen al vast.

Enige voordeel: ons tripje naar Londen dit najaar zal er wat goedkoper op worden, met de pond in vrije val.

Korean Ceremony

Al sinds de start van het schooljaar stond donderdag 23 juni in mijn agenda geblokkeerd. Toen wist ik natuurlijk nog niet of ik erin zou slagen het eerste jaar Koreaans met succes te doorworstelen, maar na de examens was ik er erg gerust in. Naar goede gewoonte was het weer onduidelijkheid troef. Serieus, wat is er nu zo moeilijk aan om alle geslaagde leerlingen een mailtje te sturen met het exacte aanvangsuur en een woordje uitleg over het evenement? En neen, een facebook-communicatie via een leerling telt niet als officiële communicatie.

Via via vernam ik dat partners welkom waren, dus trommelde ik mijn vriend op met het excuus: er zullen hapjes zijn, Koreaanse Hapjes! Alvorens we aan de hapjes toekwamen, moesten we wel nog eerst één voor één ons diploma op het podium in ontvangst nemen. De eerste keer in mijn leven dat ik zoiets moet doen, zelfs bij de diploma-uitreiking aan de universiteit werd dit niet van ons gevraagd. Jawel, u leest het goed, het podium op voor de Officiële Uitreiking van het Certificaat Beginner 1. En nadien een groepsfoto van de ganse klas, allemaal stralend met hun certificaat. Lichtelijk hilarisch, maar tegelijkertijd was ik stiekem wel een beetje trots op mijn prestatie:

Nadat het officiële gedeelte achter de rug was, was het de beurt aan de studenten. Een aantel groepjes hadden een act voorbereid om op het podium te brengen. Allemaal in het Koreaans. De opvoeringen overstegen het niveau van een erg amateuristisch schoolfeest niet, maar ik kon de energie die in de voorbereiding gestoken was, wel waarderen. Per slot van rekening moet je het maar doen: het podium opkruipen en het beste van jezelf geven in een vreemde taal. Jammer genoeg verstond ik slechts hier en daar een woord, maar dat geeft me iets om naar te streven, volgend jaar! Natuurlijk had niemand van onze klas iets voorbereid omdat onze juffrouw dit slechts zijdelings ter sprake had gebracht vijf minuten voor het einde van de voorlaatste les van het jaar.

Enfin ja, de optredens hadden wat mij betreft gerust een beetje korter mogen zijn, maar de Koreanen vonden het overduidelijk geweldig om al die buitenlanders hun taal te horen verkrachten. 😉 Gelukkig waren de hapjes uitstekend én overvloedig. Al was ik wel lichtelijk teleurgesteld dat er enkel fruitsap geschonken werd. Stiekem had ik gehoopt dat bij deze feestelijke gelegenheid de 소주 rijkelijk zou vloeien.

Op naar het tweede jaar!

Lustige Dames

Het was (naar goede gewoonte) een heuse uitdaging om een datum te vinden die paste voor ons groepje van acht Leuvense (en Brusselse, de annexatie van Brussel door Leuven is bij deze een feit) dames. Sinds de uitbreiding van ons groepje naar acht was deze dinsdag de allereerste keer dat het ons lukte de voltallige nieuwe samenstelling op één plek samen te brengen. Een klein mirakel, al zeg ik het zelf

Helaas, de regen strooide alweer roet in het eten. Ons gezellige diner op het terras van Bistro Lust op de langste dag van het jaar, moest wegens de gietende regen noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Nuja, er zijn ergere dingen, want het interieur bleek erg huiselijk en gezellig te zijn. Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. De gesprekken daarentegen waren van bijzonder hoog niveau (kuch). De avond vloog alleszins voorbij. Alleen jammer dat onze groep een beetje te groot was om al de gesprekken te volgen. Ik ving hier en daar flarden op van onderwerpen waar ik ook graag over had willen doorbomen, maar een mens kan niet alles hebben, he?

Wat ik at:

Vitello Bonito – beukenzwam – rucola – ansjovis-dip
Goudbrasem – bottarga – jonge prei – waterkers
bosvruchten en bessen – hangop – aloë vera – vlierbloesem

Omdat we na het afrekenen nog lang niet uitgepraat waren, verkasten we naar Bar Nine op de Oude Markt. We waren blijkbaar niet de enigen die dat idee hadden, want voor ons groepje van acht was er helaas geen plek meer binnen. Dan maar een min of meer droog plekje op het terras uitgezocht (jay! toch nog een terrasje!). Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en was iedereen voorzien van jassen om de lichaamstemperatuur op peil te houden.

Alweer een memorabele avond. Wordt vervolgt!

Wildlife Encounters @ Het Vinne

De uitstap naar het Vinne met mijn broertje en zijn vriendin stond al een paar weken in mijn agenda. Zijn vriendin had voorgesteld om samen te gaan wandelen in het Vinne. Mijn eerste kennismaking met het Vinne dateert van een aantal jaren geleden, toen we op bezoek waren bij onze vrienden die in Zoutleeuw wonen. Het exacte tijdstip kan ik me niet meer voor de geest halen, maar het moet alleszins geleden zijn van toen hun oudste dochter nog een peuter was en de tweeling nog niet geboren was, want ik herinner mij dat we de wandelwagen op de houten paden voortduwden.

Na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, leek een stevige wandeling het perfecte anti-gif. Helaas moet deze wandeling in het Vinne zowat het slechtste idee sinds lang geweest zijn. En dit om de volgende redenen. De weersvoorspellingen zagen er voor zondag een pak beter uit dan de dagen voordien en ik vermoed dat ik daardoor wat overmoedig geworden was. Het leek me het ideale weer om mijn wandelsandalen aan te trekken (dezelfde sandalen die nog een jaartje langer moeten meegaan). Dat bleek na een paar meter wandelen al een grote vergissing. Door de hevige regens van de dagen voordien waren de wandelpaden herschapen in één grote modderpoel. In het begin deed ik nog moedige pogingen om de modder te ontwijken, maar al snel bleek dat dit gewoon onmogelijk was. Redenerend dat een beetje modder nog nooit iemand kwaad gedaan heeft, beet ik door en al snel zagen mijn voeten en kuiten zwart van de modder.

Het was ook niet echt mogelijk om ten volle van de omgeving en de wandeling te genieten, want we moesten voortdurend opletten om niet weg te glijden in de modder. Zwarte voeten is één ding, ik zag het geenszins zitten om volledig onder de modder iets te gaan drinken in Brouwerij Wilderen, waar we afgesproken hadden met onze vrienden uit Zoutleeuw.

De modder was één ding, het allerergste waren de muggen. Miljoenen, miljarden, biljoenen muggen. Overal waar we gingen werden we omringd door wolken muggen. Elk onbedekt stukje van mijn lijf (en dat waren er best wel veel) was een bron van voedsel voor deze verschrikkelijke beesten. Natuurlijk had ik geen insect repellent bij. Wij, grote lompe wezens, waren volkomen weerloos tegen deze venijnige steekbeesten. Ik kon alleen maar hopen dat die ellendige allergische reacties zoveel mogelijk zouden uitblijven.

Gelukkig leefden er ook minder irritante beesten in het Vinne. Zo observeerden we vanuit de schuilhut een paartje geoorde futen die om de zoveel seconden onder water doken om hun jongeren van eten te voorzien. De fantastische rode ogen deden me terugdenken aan onze kanotocht op Lac Le Jeune. De ogen van deze futensoort waren bijna angstaanjagend rood. Erg bijzonder. Helaas was mijn telelens niet goed genoeg om echt mooie close-ups te maken.

Rond een uur of vijf beëindigden we onze wandeling. Gelukkig was er bij de afspanning aan het begin van de wandeling een buitenkraantje om de drinkbakken van de honden te vullen. Ideaal om mijn met dikke modderkorsten bedekte voeten af te spoelen. Al een geluk dat ik vooruitziend geweest was en flipflops bij had! Het lukte me mijn voeten tot een min of meer aanvaardbare graad van properheid terug te brengen. Oef!

Onderweg naar Brouwerij Wilderen belde ik onze vrienden op om hen te laten weten dat we vertrokken waren. We zouden elkaar ter plekke ontmoeten. Brouwerij Wilderen was een suggestie van mijn broertje. Echt een zeer aangename eerste kennismaking met deze zaak. We zochten een plekje in de zon van dit prachtige terras en bestelden alvast een drankje terwijl we op onze vrienden wachtten. Die arriveerden een kwartiertje later en schoven bij aan onze tafel. De tweeling spurtte meteen naar de speeltuin, maar de oudste dochter (negen jaar al, de tijd vliegt!) bleef mooi bij ons aan tafel zitten. Ik heb altijd een erg fijn contact met haar, zo’n intelligente jongedame. Die gaat het ongetwijfeld nog ver schoppen in het leven!

We bestelden een bord tapas Wilderen en namen de tijd om bij te babbelen en te genieten van de laatste zonnestralen. Een ideaal aperitief. En natuurlijk konden we het niet laten wat Wilderen bier en rum te kopen in de shop.

We namen afscheid van onze vrienden en ik reed met mijn broertje, zijn vriendin en mijn vriend terug richting het huis van mijn broertje (jawel, ik zat achter het stuur, mijn goede voornemen indachtig om wat meer te rijden in 2016). Onderweg bestelden we telefonisch een Indische afhaalmaaltijd zodat we onze magen konden vullen met Indisch comfort food na deze toch wel memorabele wandeling. Niet dat een lekkere curry helpt tegen muggenbeten, maar het kan maar smaken!

PS: Totaal aantal muggenbeten = meer dan twintig. En jawel, bijzonder heftige allergische reacties. Ik sterf van de jeuk.

PS2: We zagen ook nog een hertje vanuit de verte.

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab