Sentier de Strada Veccia et Madonetta – 20 juli 2016

Na alweer een weinig spectaculair ontbijt namen we onze zwemspullen bijeen voor een wandeling in de buurt van het hotel. Volgens de wandelkaart die het hotel ons ter beschikking stelde zou de wandeling zo’n 3 uur duren, maar wij twijfelden er geen moment aan dat wij er langer over zouden doen.

We begonnen goed gemutst aan de wandeling, want de beschrijving stelde ons “perfumed scrublands and unforgettable views” in het vooruitzicht. Dat viel toch echt wat tegen. Het grootste stuk van de wandeling waren we inderdaad omringd door struikgewas, maar veel onvergetelijke uitzichten vielen er niet te bespeuren. ‘k Zou zelfs durven zeggen dat dit de saaiste wandeling sinds het begin van onze Corsicareis was.

Ook het eerste strand dat we bezochten, Plage de Paragan, viel wat tegen. Qua stranden zijn we uiteraard wat verwend geraakt. Niet dat het een lelijk strand was, het was lang en rustig, maar er lagen heel veel dode planten op het strand en de omgeving was ook niet echt spectaculair.

We bleven er net lang genoeg om een paar foto’s te maken en wandelden dan verder naar Plage Fazziò. De lichte teleurstelling van Plage Paragan was snel vergeten. Wat een magische plek! Het strandje was heel klein, maar lag in een prachtige baai met helblauw water omgeven door grillig gevormde kalkrotsen. Fenomenaal.

We spreidden onze handdoeken uit en genoten van de schitterende omgeving. Terwijl wij aan het relaxen waren kwam een kleine vloot zeilbootjes de baai binnen gevaren. Eén voor één gingen ze voor anker en kwamen de inzittenden, gebruik makend van de kleine motorbootjes die er lagen aan land. De zeilers waren net inkopen gaan doen. Ze brachten gasvuurtjes, gasflessen, grote zakken pasta, kratten met appels, groenten, frigoboxen, wijn, bier en nog veel meer vanaf de zeilboten aan land. Het zag ernaar uit dat ze van plan waren een fijn feestmaal te houden op hun kampeerplaats.

Na uitgebreid genoten te hebben van het zalige water van de Middellandse zee, begonnen we aan de wandeling terug naar het vertrekpunt. Dit tweede gedeelte van de wandeling bood ons wel enkele knappe uitzichten, al moesten we daarvoor een paar keer van de aangeduide route afwijken. We letten er wel op niet té dicht bij de rand van de kalkrotsen te komen, want die zouden het wel eens onder ons gewicht kunnen begeven. Vooral naar het einde toe werden we onthaald op enkele schitterende uitzichten op Bonifacio.

Wij deden ongeveer vijf uur en een kwartier over de op drie uur ingeschatte wandeling. Uiteraard hadden wij pauzes ingelast op de stranden, maar toch. Wij zijn duidelijk geen al te efficiënte wandelaars. Het was zo’n kwart na drie toen we de wandeling beëindigden en we waren allebei uitgehongerd. Om de grootste honger te stillen, liepen we snel een winkeltje bij een benzinepomp binnen en kochten er twee repen gesmolten chocolade. Snelle suikers!

Op het hotel namen we snel een douche om het vuil van ons af te spoelen en gingen we naar het dichtsbijzijnde verhuurkantoor om een motorbootje te huren om de volgende dag voor de kust van Bonifacio rond te varen.

Daarna trakteerden we onszelf op een gigantisch ijscoupe (ik) en een milkshake (mijn vriend) bij Les Glaces du Port. Jaren geleden dat ik nog eens een klassieke ijscoupe at! De portie was trouwens enorm. Van honger was alleszins geen sprake meer toen ik de ijsbeker had leeggelepeld.

Vanaf de haven klommen we de trap omhoog naar de citadel van Bonifacio. We genoten van het uitzicht op de beroemde Grain de Sable en de fenomenale kalkrotsen. We maakten een kleine wandeling in de omgeving en daalden dan opnieuw af om te gaan eten bij Les Quatre Vents. Helaas waren we te vroeg: het restaurant was nog niet open. We reserveerden dan maar een tafeltje en kochten tijdens het half uur dat we nog moesten doden, een mouflon knuffel en een glaasje van Corsica voor onze collectie.

Stipt om 19u schoven we onze voeten onder tafel bij Les Quatre Vents alwaar ik het voorgerecht met krab en avocado bestelde dat mijn vriend de dag voordien zo bevallen was. Als hoofdgerecht kozen we allebei voor een vers gevangen vis. De ober kwam ons de vangst van de dag tonen en we wezen twee lokale vissen aan die elders niet zo veel voorkwamen. Nadat de vis bereid was, kwam de ober hem opnieuw tonen, waarna de vis vervolgens opnieuw naar de keuken meegenomen werd om gefileerd te worden. Zalig!

We aten aan een strak tempo, want ditmaal wilden we wel op tijd boven zijn om de zonsondergang te vereeuwigen. We rekenden af en begonnen stipt om 20.17u aan onze klim naar het uiterste puntje van dewaling. We waren net op tijd! De camera op de gorillapod gemonteerd en vervolgens de timer zijn werk laten doen.

Prachtig!

Picknick op het dak van de Beursschouwburg

Onze ex-collega was op het werk voor een vergadering en da’s altijd een goeie reden om gezellig samen te gaan lunchen en herinneringen op te halen. Een collega met West-Vlaamse roots die nu in Brussel woont, kwam met het voorstel om te gaan picknicken op het dak van de Beursschouwburg. Zeg tegen mij het woord ‘dakterras’ en je hebt mijn volle aandacht. Allen ben ik niet het type om ‘s ochtends wat vroeger op te staan om boterhammetjes te smeren. Gelukkig kon je ter plekke ook een lunchbox krijgen.

En jawel, de suggestie was een schot in de roos. Deze lunchbox van AUB-SVP was niet alleen ecologisch verantwoord, het smaakte nog geweldig ook! Heel fijn om samen met de collega’s in het zonnetje te kunnen genieten van een hapje en een drankje. Alleen jammer dat het rabarbersap op was. Gelukkig kon ik nog net het laatste bodempje uit de fles te pakken krijgen, alvorens noodgedwongen op appelsap over te moeten schakelen.

Aanrader voor wie in Brussel werkt en tijdens de lunch wil genieten van de mooie laatste zomerdagen.

Zeilen op het Veerse Meer

De weersvoorspellingen voor deze zondag zagen er gelukkig beter uit dan die van vorige week, maar helemaal uitsluiten dat er een buitje uit de lucht zou vallen, deden ze niet. Sinds onze zeiltocht op het Grevelingenmeer voelen wij ons echter door weer en wind geharde zeebonken (enfin ja, meerbonken, eigenlijk). Een klein beetje regen zou ons beslist niet tegenhouden! De regenjassen ingepakt en op naar het Veerse Meer, alwaar we in alle vroegte afgesproken hadden met hetzelfde koppel als waarmee we een jaar eerder waren gaan zeilen.

Het Veerse Meer was een andere zeillocatie dan we gewoon waren, een mens moet al een nieuwe waterplassen verkennen, nietwaar? Watersportbedrijf de Arne straalde op het eerste gezicht echter een pak minder professionalisme uit dan Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam en die eerste indruk werd jammer genoeg bevestigd door de nogal versleten kievit 680 die we gehuurd hadden. De jongeman die de boot voor ons klaar maakte, gaf ons doodleuk mee dat de kajuit niet schoongemaakt was. Het vuur was vettig en in de gootsteen lagen vuile glazen rond te slingeren. Niet zo aangenaam.

Gelukkig deed de zon wat van haar verwacht werd: schijnen dat het een lieve lust was en hadden we dus niets in de kajuit te zoeken. Er was voldoende wind om ons aan een gezapig tempo van zo’n zes knopen vooruit te blazen en we namen om de beurt aan het roer plaats. Het Veerse Meer is een kleiner meer, waardoor er meer tijd was om de omgeving te verkennen. We legden in totaal drie keer aan om even de benen te strekken. Een record, tot nu toe. De eerste keer legden we aan bij Jachtwerf Oostwatering, de tweede keer in de Buitenhaven van Veere en de derde keer bij de Bastiaan de Langeplaat. We hadden zelfs tijd voor een klein bezoekje aan het bijzonder charmante Veere, alwaar we iets dronken in de mooie binnentuin van In den Struyskelder. Alleen jammer dat de bediening er niks van bakte. De Bastiaan de Langeplaat had minder te bieden: eigenlijk was die gewoon een mini-eiland met wat bomen en gras erop. Niet bijzonder spannend.

De zon bleef bij ons tot we de boot opnieuw inleverden om 17u, een windwijzer armer. Blijkbaar had het onderweg zo hard gewaaid dat de windwijzer die op de mast bevestigd was, er gewoon afgewaaid was. Dat ofwel was het ding ontvoerd door aliens. Bizar!

Om de dag in stijl af te sluiten, gingen we samen iets eten in restaurant Oranjeplaat. Uitstekende mosselen en de paling van mijn vriend mocht er ook zijn! Natuurlijk konden we het niet laten om nog een dessertje te bestellen. Crème brûlée for the win! Zalig om een perfecte zeildag te kunnen afsluiten op één van de mooiste terrassen van Nederland.

Onze laatste zeiltocht van het seizoen was er alvast eentje om in te kaderen.

Kano varen op de Kleine Nete

Om hun veertigste huwelijksverjaardag te vieren, hadden de ouders van mijn vriend een kanotocht op de Kleine Nete georganiseerd met al hun kinderen en kleinkinderen. Met acht volwassenen en vijf kinderen voeren we op een gezapig tempo de Kleine Nete af. Het weer was fenomenaal. Zo warm dat de kinderen zonder problemen in hun zwemkledij en zwemvest in de kano’s konden zitten. Al snel maakten de kinderen er een sport van om al varend van bootje te wisselen. Ik denk dat we ongeveer wel elk kind in wisselende combinaties in onze kano op bezoek gehad hebben. Er werd zelfs een kleine tussenstop ingelast om op de oever van de Kleine Nete in de zwarte modder te spelen en in het warme water te zwemmen. De gopro ging van hand tot hand en vooral de meisjes leefden zich uit met selfies maken. Er werd gespetterd en gespat dat het een lieve lust was en op het einde van de rit was ongeveer iedereen (uitgezonderd mezelf, een digitale reflexcamera om de hals is een ideale paraplu) kletsnat.

Na ons wat opgefrist te hebben, toastten we in de tuin van het feestvierende koppel met een glaasje champagne op nog vele jaren gelukkig huwelijk erbij. Veertig jaar, da’s waarlijk een prestatie om trots op te zijn. Want een goeie relatie, dat komt niet vanzelf, daaraan moet je werken.

Vervolgens deden we ons te goed aan koude schotels die rechtstreeks uit de jaren tachtig naar het heden geteleporteerd leken. Een echte flashback naar onschuldiger en optimistischer tijden.

Een ideale anti-kater maaltijd. 😉

Van Propriano naar Bonifacio – 19 juli 2016

Ons laatste ontbijt langs het zwembad van hotel Bartaccia. Om eerlijk te zijn, kwamen de scrambled eggs zo langzamerhand mijn oren uit. Helaas was het ontbijtaanbod ook in dit hotel eerder beperkt. En ik ben iemand die nood heeft aan afwisseling. Zo’n crème brûlée zoals in hotel La Lagune zou er daarentegen wel ingaan!

Vandaag stond er een stevige rit naar Bonifacio op het programma. De laatste bestemming van onze Corsicareis. Niet te geloven dat het einde alweer in zicht komt. Tot nu toe is Corsica mij honderd procent meegevallen. Enorm genoten van de prachtige natuur, boeiende geschiedenis en het heerlijke eten, natuurlijk. Bij vertrek kon ik me amper voorstellen dat dit eiland zo’n indruk op mij zou maken. Mijn vriend en ik zijn alleszins vast van plan om nog eens terug te keren. Zoveel moois op nog geen anderhalf uur vliegen!

Net als andere dagen stippelden we een route met wat tussenstops uit. Onze eerste stop van de dag was het prachtige Campomoro, bekend om de mooie Genuese toren en gelegen aan een ongelooflijk blauwe baai. Enfin ja, het was dus de bedoeling om de Genuese toren te bezoeken, maar het bleek werkelijk onmogelijk om een parkeerplaats te vinden. We reden doorheen het centrum van Campomoro tot aan de toren, in de overtuiging dat daar een grote parkeerplaats zou zijn, zoals dat op andere plekken het geval was. Na een bijzonder lastig parcours door veel te smalle straatjes liep de weg echter dood en werden we begroet door een parkeerverbodsteken.

Zo snel wilden we ons echter niet gewonnen geven, we reden terug langs dezelfde weg als waarlangs we gekomen waren en zochten wanhopig naar een vrij plekje langs de kant van de weg. Gewoon niet te vinden. Elk plekje dat min of meer voor een parkeerplaats kon doorgaan stond vol. Terwijl we steeds verder van het centrum van Campomoro wegreden, slonk onze hoop om dit schattig dorpje nog te kunnen bezoeken. Na een uur zoeken naar een parkeerplaats gaven we het op. Zwaar teleurgesteld verlieten we het prachtige Campomoro. Ongelooflijk dat men geen moeite doet om betere parkeervoorzieningen uit te bouwen. ‘t Is duidelijk dat dit dorp op deze manier heel wat toeristen (en inkomsten) misloopt.

We lunchten in de buurt van restaurant U Sirenu waar we de dag voordien gegeten hadden. Omdat we graag een andere eetgelegenheid wilden uitproberen, belandden we in La Bergerie d’Acciola. La Bergerie d’Acciola bood een mooi uitzicht op de omgeving maar de hartige pannenkoek gemaakt van kastanjemeel die ik bestelde was niet echt zo’n succes. Jaloers keek ik naar de canard au miel op het bord van mijn vriend. Gelukkig was hij zo vriendelijk enkele stukjes vlees met mij te delen.

We reden verder richting le Lion de Roccapina, volgens onze gids een prachtige rots in de vorm van een leeuw gelegen aan de kust. Onze gps leidde ons naar de parking bij een Auberge die een nogal mager uitzicht bood op de zee. Toen we de parking opdraaiden keken de twee lifters die met een kartonnen bordje aangaven richting Bonifacio te willen, bijzonder hoopvol in onze richting. Ik had de jongens die in de blakende zon stonden, graag meegenomen, maar ik twijfelde eraan of ze zin hadden om samen met ons naar de leeuw van Roccapina op zoek te gaan.

Een bordje dat naar een zandweg wees, duidde het strand van Roccapina aan. We twijfelden bij het zien van de bochtige zandweg, maar besloten het er toch op te wagen. De smalle zandweg vormde een stevige uitdaging. Op verschillende plekken moesten we gewoon de struiken inrijden om tegenliggers te laten passeren. We hoorden de doornige struiken langs de flanken van onze wagen schuren en hoopten dat onze huurwagen er min of meer ongeschonden uit zou komen.

De stresserende rit bracht ons bij een grote parking vlakbij een schitterend strand. We deden voor de zoveelste keer de grote omkleedtruc in de wagen, zochten onze strandspullen bijeen en liepen naar het vlakbij geleden strand. We genoten van het uitzicht op de leeuw van Roccapina (al geraakten mijn vriend en ik er niet helemaal uit welk gedeelte van de rots nu effectief de leeuw moest voorstellen) en op Sardinië. Het water was helblauw en bijzonder aangenaam om in te zwemmen.

Een fijne verfrissing later keerden we terug langs onze favoriete kronkelende zandweg en reden we verder naar Bonifacio. Van de lifters geen spoor meer, die zouden ondertussen al wel in Bonifacio geraakt zijn.

We vonden nog net een parkeerplaats op de smalle parking van hotel Solemare, namen snel een douche en trokken vervolgens de stad in. Het werd een aangename eerste kennismaking met Bonifacio. De haven lag vol met luxueuze jachten en zeilboten waaraan we ons konden vergapen en de ligging van het oude stadsgedeelte op de witte kalkstenen kliffen was fantastisch.

Dineren deden we bij Les Quatre Vents. Spijtig genoeg was er geen plaats meer op het terras met uitzicht op de peperdure jachten, maar gelukkig vonden we nog een vrij tafeltje binnen. Als voorgerecht nam ik de ‘palourdes fraîches á la nage’ en mijn vriend de ‘tartare d’avocat a la chair de tourteaux’. Mijn schelpjes waren heerlijk, maar het voorgerecht van mijn vriend was werkelijk fenomenaal. Het was meteen duidelijk dat dit niet ons laatste diner in dit restaurant zou zijn. 😉

We werden trouwens bediend door een Waal die de moeite nam het menu in het Nederlands voor te stellen. Van een aangename verrassing gesproken! Als hoofdgerecht nam ik de specialiteit van de huis: de bouillabaisse. De vriendelijke bediening nam de moeite om me uit te leggen hoe ik deze soep moest eten. Blijkt dat ik dit al jaren verkeerd doe. Je moet eerst een toastje nemen, dan daar het knoflookteentje op uitsmeren, vervolgens het toastje rijkelijk met rouille bedekken en dan laten weken in de bouillabaisse tot de toast zacht is. Heerlijk!

We waren iets te lang blijven hangen bij Les Quatres Vents, want toen we de rekening vroegen was de zon al bijna onder. We besloten toch de klim naar de citadel aan te vangen en ons naar het kerkhof te begeven waar we volgens de vriendelijke dame in ons hotel een prachtig uitzicht op de zonsondergang zouden hebben. Helaas tegen dat we boven waren, was de zon volledig onder. Het laatste zonlicht zorgde echter voor een mooie gloed en daarna werden we getrakteerd op een prachtige volle maan. Daarvoor moesten we wel heel veel trappen beklimmen, een lange wandeling over een parking doen en over het muurtje van het kerkhof klimmen om uiteindelijk de verste versterkingen van de citadel te bereiken. Het uitzicht op de zee was echter de moeite.

Nadat het laatste licht verdwenen was, keerden we terug naar beneden, alwaar we ons nog een citroensorbet met basilicum kochten om de dag af te sluiten.

The Good Life

‘t Is altijd een plezier om af te spreken met vrienden die net zoals wij van het goede leven houden. Als die vrienden dan ook nog eens een fantastisch mooie tuin hebben met een lounge area die zo geplaatst is dat je er laatste zonnestralen van de dag kan meepikken, dan springen wij graag op onze fiets voor een fietstocht van een half uurtje naar Wijgmaal.

Omdat onze vriendin vorige week een beetje zielig was, omdat ze op de kinderen moest letten en daardoor niet mee op uitstap naar Zeeland kon, hadden mijn vriend en ik beloofd om ter compensatie oesters voor het aperitief mee te nemen. Helaas was onze vaste oesterleverancier De Walvis met vakantie, waardoor we bij De Vismijn terecht kwamen. Zeer lekkere oesters, het mag gezegd! Zelf hadden onze vrienden ook het één en ander voorzien, met als resultaat dat na het aperitief met oesters, tapenades en hapjes van op de barbecue ons hongergevoel volledig weggewerkt was. Voor een glaasje champagne daarentegen vonden we gelukkig nog wel een plekje. 😉

Het was in alle opzichten een fantastische avond. Heerlijk warm weertje, de jongens die samen met ons op zoek gingen naar Wookiees, zich te goed deden aan de balletjes van de AH en ploeterden in het zwembad. Warme zomeravonden die je kan delen met goede vrienden onder het genot van een hapje en een drankje, meer is er niet nodig om mij gelukkig te maken.

Dat hongergevoel keerde uiteindelijk niet meer terug, maar rond een uur of 22u besloot de gastheer toch maar de barbecue opnieuw aan te steken, want er lag nog veel vlees klaar in de koelkast. Ik hield het bij één klein stukje steak saignant en schepte verder een ganse berg groentjes op. Ter compensatie van het decadente aperitief. Zo rond elf uur zaten we aan het diner terwijl rondom ons de nacht gevallen was. Om twee uur ‘s nachts zaten we nog altijd buiten zonder dat we een trui of iets dergelijks nodig hadden. We hadden nog een druk weekend voor de boeg, dus namen we afscheid van onze sympathieke gastheer en gastvrouw om de terugtocht naar Leuven aan te vatten.

Het fietstochtje in vrij benevelde toestand deed me echt deugd. Al vreesde ik voor de kater de dag nadien.

Volgende afspraak: kreeft! 😉

Noedelsoep en blonde jongens

Hoe mooi en idyllisch Kruibeke ook moge zijn, er geraken op een weekavond is niet bepaald een lachtertje. En dan mochten we al van geluk spreken dat mijn vriend het lumineuze idee had de wagen ‘s ochtends naar het station van Mechelen te rijden en van daaruit de trein naar Brussel te nemen. Zo konden we ‘s avonds ten minste toch al de Brusselse files vermijden. Maar ja, hoe gaat dat, eerst wat vertraging met de trein en dan files rondom Antwerpen, alles bij mekaar geteld deden we toch anderhalf uur over de rit naar trotse ouders Kato en Dieter.

Gelukkig was het fileleed snel vergeten, na de kennismaking met de kleine Adriaan. Wat een brave baby! Bijna even cool als zijn grote broer Isaak! We klonken in de tuin op het nieuwe leven, bliezen bellen, bewonderden de verbouwingswerken, maakten wat gezinsfoto’s en genoten van de heerlijke zomeravond. Toen ik na de overdaad aan aperitiefhapjes een heus noedelsoepje geserveerd kreeg, kon mijn avond al niet meer stuk. De gegrilde ananas met ijs, maakte de avond helemaal perfect.

Dat er gelachen werd met mijn superwarme slaapsokken, nam ik er dan ook met graagte bij.

Die doopsuiker houden we nog wel te goed! 😉

Ideaal zeilweer

Normaalgezien zou mijn vriend het voorbije weekend met een groep van vijf andere zeilers de oversteek naar Ramsgate wagen. Helaas strooide het overlijden van de schoonvader van één van de zeilers roet in het eten. De zeiltocht werd afgelast en vervangen door een last minute zondags zeiltochtje op het Grevelingenmeer. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf ik me op om mee te gaan zeilen. Van het oorspronkelijke groepje was er nog één andere zeilkameraad die het zag zitten mijn vriend en mezelf te vergezellen.

En zo reden we zondagochtend vroeg met z’n drieën richting Grevelingenmeer. Vurig hopend dat de weersvoorspellingen ernaast zouden zitten en dat de regenvlagen die we onderweg trotseerden, spontaan zouden oplossen eens we het Grevelingenmeer hadden bereikt.

De donkere dreigende wolken bij aankomst voorspelden echter niet veel goeds. De dame aan de balie raadde ons aan te overleggen met één van de zeilers, want er stond een vrij stevig windje. Misschien net iets te heftig voor nog niet zo geroutineerde amateurzeilers. Na overleg met de zeildeskundige, besloten we alles even te laten bezinken en eerst een koffie/thee te gaan drinken in de cafetaria van Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam. Ik vond het echter onnozel om helemaal naar Nederland te rijden om dan op het laatste moment te beslissen de zeiltocht af te lassen omdat er een beetje meer regen en wind dan gewoonlijk was. Wij zijn toch geen watjes! Hup met die zeilboot!

De vriendelijke mensen van het zeilcentrum waren gelukkig zo sympathiek om ons zeilbroeken uit te lenen. Die zouden ongetwijfeld van pas komen! Mijn zeilbroek was wel een maat of twee te groot, maar dat kwam goed uit, want ik had een kleedje aan. Helemaal ingepakt met zeilbroeken en regenjassen laadden we alles in onze zeilboot. Natuurlijk begon het nog voordat we goed en wel vertrokken waren te stortregenen. Dikke, natte druppels. Die zeilbroeken bleken een waar godsgeschenk.

Na uit de haven gevaren te zijn, hesen de mannen de zeilen en waren we aan de willekeur van de wind overgeleverd. Ons bootje schoot vooruit over de golven (normaal zijn er geen golven op het Grevelingenmeer, maar de wind was zo fel dat er toch golven ontstonden). We waren letterlijk een speelbal van de elementen. Op een gegeven moment kantelde de boot bijna 90 graden (het zeil was bijna parallel met het meeroppervlak). Spannend, maar ik voelde me op geen enkel moment onveilig. En alhoewel ik een dikke hekel heb aan regen, zag ik wel de fun in van dit avontuur. Wij waren bijna de enige zeilboot op het ganse meer, wat ons uitstapje een echt avontuur maakte.

Het lukte me zelfs om tussen de regenbuien door mijn slaatje van de Albert Heijn zonder morsen op te eten. Na een uur of anderhalf zeilen, moesten we beslissen of we rechtsomkeer zouden maken dan wel verder zouden varen. We hadden de boot namelijk voor de ganse dag gehuurd, maar de vriendelijke mensen van het zeilcentrum hadden gezegd dat we de boot ook na drie uur mochten binnen brengen en dat ze dan maar drie uur zouden aanrekenen. Klantvriendelijk!

Eigenlijk zag ik het nog wel zitten om verder te varen met de wind in de zeilen, maar ik besefte ook dat de terugtocht, tegenwind, een ander paar mouwen zou zijn. En ik voelde dat de vochtigheid, alle regenjassen en zeilpakken ten spijt toch in mijn kleren begon te kruipen. Rechtsomkeer maken leek de verstandigste beslissing.

En ja, de terugtocht was een ander paar mouwen. Het lukte ons gewoon niet om vooruit te geraken, enkel op de zeilen. De wind blies ons telkens weer terug en we bleven afdrijven van onze koers. De motor leek de enige oplossing. Met het aanzetten van de motor kwam bij mij ook de misselijkheid opzetten. Ik had nochtans gehoopt daarvan gespaard te blijven. ‘t Zal de beweging van de boot op de golven geweest zijn. De misselijkheid bleef echter binnen de perken en ik slaagde erin zonder accidentjes het vaste land te bereiken. Het hielp wellicht dat ik het laaste stuk aan het roer zat. Wat een hogere concentratie vereiste dan gewoonlijk, want het stikte er van de windsufers die wilden profiteren van de stormwind in de zeilen.

Na dit natte avontuur moesten we een beetje bekomen in de cafetaria. En kijk, terwijl wij zaten op te drogen, trok de lucht langzaam open. Toch te vroeg teruggekeerd. We besloten dan maar optimaal te profiteren van het mooie weer en een wandeling te maken. We bezochten eerst het Inspiratiecentrum Grevelingen, waar we genoten van een prachtig uitzicht op de omgeving en liepen dan verder naar de zee terwijl we de hapjes opaten die we meegenomen hadden voor op de boot. We genoten van het schouwspel van de veelkleurige kite surfers en vroegen ons af hoe het kwam dat er niet meer ongelukken met die dingen gebeuren.

Dorstig van de strandwandeling zochten we een plekje in de zon op het terras van Strandpaviljoen Brouw. We klonken op de plotse weersomslag en zochten via tripadvisor een goed restaurantje om te gaan eten. Ik reserveerde een tafeltje voor drie in Brasserie Maritime in Zierikzee, een bijzonder charmant dorpje waar ik zeker nog eens wil terugkeren.

Onderweg naar Zierikzee hadden we nog een klein akkefietje toen de eega van onze kameraad whapsapp-gewijs liet verstaan dat ze het toch wel zou appreciëren als we samen met haar zouden avond eten. Wij waren echter nog zo’n uur en een drie kwartier van haar verwijderd. Uiteindelijk werden de plooien min of meer gladgestreken en kregen we haar zegen om in Zierikzee te gaan eten. Ik stond nochtans klaar om onze reservatie af te bellen!

Het was ondertussen zo warm dat we zonder problemen op het terras konden eten. Dat hadden we nooit durven hopen toen we in de gietende regen ‘s ochtends vertrokken! Het eten van Brasserie Maritime was trouwens voortreffelijk. Mijn zeebaas met kokkels was om duimen en vingers af te likken. Ongelooflijk lekker!

Na het avondmaal wachtte ons nog een lange rit naar huis. Gelukkig vliegt de tijd als je in goed gezelschap bent…

Hoewel ik zeilen in stormweer best wel avontuurlijk vond, hoop ik dat ons volgend weekend beter weer te wachten staat.

De megalieten van Cauria en watersport in de baai van Propriano – 18 juli 2016

Het wordt zo’n beetje een rode draad aan de ontbijttafel: vogels voeren. De mussen lieten zich de broodkruimels die we ‘per ongeluk’ van tafel lieten vallen alvast goed smaken.

Hoe fijn het ook was om ‘s ochtends te kunnen ontbijten langs het zwembad, het was nog veel fijner geweest zijn als ik mijn dag had kunnen starten met een zwempartij. Door de onmogelijke openingsuren van het zwembad had ik echter nog geen enkele keer van het zwembad gebruik kunnen maken. Wat een zot idee om mensen pas vanaf 9.30u toe te laten te zwemmen.

Na het ontbijt zette mijn vriend zich opnieuw achter het stuur van onze huurwagen en vertrokken we voor een rit naar de prehistorische site van Cauria. Onze eerste bestemming was een menhirveld van Palaggiu. Het kostte ons redelijk was moeite om deze site te vinden, want er was geen enkele richtingaanwijzer die naar de site leidde. We konden ons enkel baseren op de zeer summiere uitleg in onze reisgids. De ingang naar de site was een doodgewoon metalen hek, waarin, als je heel goed keek, de naam Palaggiu was uitgekrast, wellicht door een toerist die zich zelf geërgerd had aan de gebrekkige aanduiding.

De site zelf bereikten we na een wandeling van zo’n twintig minuten in de blakende zon. Het menhirveld met zo’n 250 menhirs deed ons de hitte al snel vergeten. Een aantal menhirs waren opnieuw opgericht, maar andere lagen gewoon kris kras over mekaar. Heel indrukwekkend om in the middle of nowhere, omringd door dorre velden, kunstwerken van duizenden jaren oud te vinden.

Gelukkig waren de prehistorische sites van Stantari en Fontanaccia iets beter aangegeven. Een zeer eenvoudige wandeling bracht ons naar de prachtige menhirs van Stantari. Die menselijke trekken uitgehouwen in steen, ze blijven me verbazen. Waarom onze verre voorouders deze stenen bewerkten en polijstten zullen we wellicht nooit helemaal met zekerheid kunnen zeggen.

De site bevatte niet enkel menhirs maar ook de dolmen van Fotanaccia, de best bewaarde dolmen van gans Corsica. Genoeg moois om een geschiedenisliefhebber als ikzelf te enthousiasmeren.

Na ons bezoekje aan de megalieten van Cauria aten we ons middagmaal in de prachtige schaduwrijke tuin van U Sirenu. We gingen allebei voor de assiette gourmande, allerlei proevertjes uit de Corsicaanse keuken. Lekker, maar een beetje te zwaar. We eindigden de maaltijd met un verre de l’amitié, een likeurtje door het restaurant zelf gestookt, ons aangeboden door het huis.

Na deze bijzonder gezellig stop keerden we terug naar Propriano voor een namiddagje watersporten. We huurden opnieuw een kleine catamaran en waagden het erop om daarop aansluitend ook nog eens twee paddle boards te reserveren.

Na dat uurtje op de catamaran met een instructeur voelden we ons zeker genoeg van onszelf om het er met twee op te wagen. Ik vond het eerlijk waar geweldig. Zo met ons tweetjes overgeleverd aan de elementen. Een catamaran is een superwendbaar bootje en we voeren aan een hoog tempo van de ene naar de andere kant van de baai.

Bij aanvang was ik wat onzeker over het paddle boarden, maar het gevoel dat we op het einde van onze eerste kennismaking hadden, bleek te kloppen. Het was deze tweede keer veel makkelijker om ons evenwicht te bewaren. Kleine golven veroorzaakt door jetski’s konden we zonder problemen opvangen. Het ganse uur zijn we zelfs geen enkele keer van ons board gevallen. Een onverhoopt succes!

In uitgelaten stemming keerden we terug naar het hotel. In de late namiddag was het zwembad gelukkig wel geopend en zo konden we eindelijk het zwembad uitproberen waar we al drie ochtenden en twee avonden langs gezeten hadden.

Na een lange douche begonnen we aan de wandeling naar het centrum. De eerste keer dat we deze afstand te voet zouden doen. Niet bepaald een fijne wandeling, want langs een drukke baan, maar ik wilde graag onze laatste maaltijd in Propriana een flesje wijn drinken, zonder dat mijn vriend zich moest opofferen om bob te zijn. Uiteindelijk viel de wandeling zelfs beter mee dan verwacht.

In restaurant Terra Cotta klonken we met een glaasje champagne op de zeer geslaagde dag en het feit dat we niet van onze paddle boards gevallen waren. De zesgangenmaaltijd was een feest voor de smaakpapillen. Ons beste avondmaal tot nog toe. Enkel van het hoofdgericht met lotte had ik meer verwacht.

Dit aten wij:

Espuma de fromage corse sartenais, poudre de jambon corse de Guitera
Cannelloni de tomate, rémoulade de crabe aux fines herbes, pomme Granny Smith et tuile à l’encre de seiche
Bavarois d’oursin, fenouil confit, sabayon réduit au Sant Armettu
Fine ravioles de homard, jus corsé au safran corse
Lotte rôtie longuement à l’huile d’olive (façon mode corse), légumes et petits pois de saison
Crémeux au citron confit corse, fin crumble croustillant, meringue, framboise et sorbet citron

Bij het dessert dronken we een glaasje muscat, ons aangeraden door de ober. Muscat lijkt een voor de hand liggende keuze als dessertwijn. Maar de zoete wijn vloekte een beetje met het dessert waarbij vooral de zurige citroen de hoofdtoon voerde. De huisgemaakte limoncello was een perfecte afsluiter van de dag die de geschiedenis zal ingaan als ‘de dag dat yab niet van haar paddle board viel’.

De tijd van het jaar?

Het regent baby’s in onze kennissenkring, maar liefst drie geboortes, één zwangerschapsaankondiging én een adoptie in de voorbije twee maanden. Gisteren hebben we al een eerste babybezoekje in het Virga Jesse ziekenhuis van ons lijstje kunnen schrappen, morgen volgt het volgende. De onderhandelingen met mijn vriend zijn geopend over het bezoekje aan het schattige adoptiekindje. Singapore is niet bepaald bij de deur… 😉

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab