Yab’s eerste keer

Eeuwen geleden dat ik nog eens zo’n vragenlijstje (vroeger beter bekend als blogstokje) heb ingevuld. Koen stelde een aantal interessante vragen en ik doe hierbij mijn best om daar zo’n eerlijk mogelijk antwoord op te formuleren.

1. Wanneer heb je voor het eerst gevlogen?
De allereerste keer dat ik voet op een luchthaven zetten en vervolgens in een vliegtuig stapte was ik 17 jaar. Ik was pas afgestudeerd aan de middelbare school en we gingen met een groep medeleerlingen voor veertien dagen naar Griekenland. De reis zelf was geen onverdeeld succes (de sfeer in de groep zat niet goed, we sliepen tussen kakkerlakken en mijn vriendin en ik werden door de leerkrachten onterecht beschuldigd van iets wat we niet gedaan hadden), maar het vliegen zelf vond ik geweldig. En dat vind ik eigenlijk nog steeds.

2. Waar ging je voor het eerst naar school?
In Berbroek, een boerengat in Limburg, alwaar ik als peutertje in het onthaalklasje de eerste dag uren hartverscheurend huilde om mijn mama. Gelukkig was dit verdriet snel verteerd en had ik mij de tweede dag al helemaal verzoend met deze nieuwe routine in mijn leven. Zoveel leuk speelgoed om mee te spelen en nieuwe kindjes om te leren kennen! Buiten die eerste schooldag ben ik eigenlijk altijd graag naar school gegaan.

3. Waar (en wanneer) ging je voor het eerst zonder ouders op vakantie?
De logeerpartijen bij mijn nonkel in Antwerpen zal ik voor het gemak niet meerekenen. De eerste échte vakantie in het buitenland zonder mijn ouders was een CM-vakantie in Maloja in Zwitserland met een groep bestaande uit enkel meisjes. Ik zat toen in het tweede middelbaar. Ik herinner me dat ik de eerste avond een beetje heimwee had, maar verder was de vakantie een daverend succes. Ik maakte kennis met de bergen, nam deel aan mijn eerste huttentocht, danste op mijn eerste pyjamafuif (superbraaf in uitsluitend vrouwelijk gezelschap) en mijn kamergenootje vlocht voor de allereerste keer mijn haar in.

4. Wat weet je nog van de allereerste keer dat je alcohol dronk / proefde?
Dat was in Pulderbos op het communiefeest van één van mijn Antwerpse neefjes. Er was een mysterieuze groene vloeistof (Pisang) die aan het fruitsap werd toegevoegd en ik had nog nooit in mijn leven zoiets lekkers geproefd. Ik ben dan ook verschillende keren terug gegaan voor een nieuw glas. 😉 Ik was toen vermoedelijk zeven of acht jaar.

5. Wat is de eerste single / lp / cassettebandje / cd die je zelf kocht (of kreeg)?
Goh, ik ben nooit echt een verzamelaar van muziek geweest, maar ik herinner me wel nog mijn allereerste single: ‘Respectable’ van Mel & Kim. Het was de bedoeling dat ik met nog een meisje van mijn klas zou meedoen aan een soundmixwedstrijd. Helaas bleek achteraf dat ze geen zin meer had om deel te nemen. Oh well, bespaarde me de moeite om die danspasjes in te studeren.

6. Wie was de eerste dode mens die je zag?
Ik denk dat dit de vrouw van mijn leerkracht aardrijkskunde was. Ik speelde toen mee in een muziekgroepje dat bijeenkwam in zijn huis. Vandaar dat ik zijn vrouw kende. Ze overleed vrij onverwacht, als ik het me goed herinner, want zo oud was ze niet. De vrouw in kwestie lag opgebaard in de kerk en ik ben haar de laatste groet gaan brengen. Ik herkende haar amper. Toen heb ik me voorgenomen dat ik zelf na mijn dood nooit zo tentoongesteld zou willen worden. Ik moet toen in het vijfde middelbaar gezeten hebben.

7. Weet je nog iets van de eerste keer dat je de zee zag?
Goh, een écht specifieke herinnering heb ik niet. Ik moet echt nog heel klein geweest zijn toen mijn vader en moeder me meenamen naar zee, maar ik weet wel dat de zee altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij heeft uitgeoefend. Het heeft me altijd gefascineerd om te weten wat aan de overkant van al dat water lag. Oja, en ik herinner me nog dat ik voor de allereerste keer tuinkers gegeten heb in het ondertussen al lang gesloten Hotel Wellington in Knokke: ik vond die rare groene sprietjes zo lekker dat ik de hele kom in mijn eentje heb opgegeten.

8. Waar stond het bed waarin je voor het eerst sliep nadat je je ouderlijk huis hebt verlaten?
Op mijn kot in studentenresidentie Johannes XXIII in Leuven.

9.Wie was de eerste niet-Vlaming – iemand met een andere culturele achtergrond – waar je mee hebt gepraat?
Om heel eerlijk te zijn, kan ik me dit niet herinneren. Ik ben altijd een kind geweest dat aangetrokken werd door exotische en nieuwe dingen. Schotelde je mij een nieuw gerecht voor, ik zat te popelen om dit te proeven. Bijgevolg vermoed ik dat ik vrij vroeg contacten gelegd zal hebben met kindjes die een andere taal of huidskleur hadden. Ik herinner me wel nog een nieuw kindje in mijn lagere school, een mulatje dat naast Nederlands ook Frans sprak. Ik deed niets liever dan zijn Franse woordjes nazeggen. Geweldig vond ik dat!

10. Wat was de eerste plek die je bezocht buiten Europa?
Australië! Uitgebreid beschreven op deze blog. Kwestie van het meteen ver genoeg te zoeken.

Reflecties over een mislukt avontuur

Nu het Zwitserse avontuur in de achteruitkijkspiegel ligt, wil ik graag even stil staan bij de lessen die ik getrokken heb uit iets meer dan vier maanden Genève:

Werkloos zijn suckt. Hoe onnozel van mij om te denken dat een ‘break’ mij deugd zou doen. Na een maand was ik het thuis zitten, jobsites afschuimen en aan de lopende band sollicitatiebrieven schrijven al grondig beu. Hoe graag had ik een simpele interim job gedaan, al was het maar om uit het huis te zijn. Niets doen is niet voor mij, ik moet bezig zijn en het gevoel hebben dat ik een nuttige bijdrage lever aan de samenleving. En zelfs al had ik objectief gezien meer dan genoeg zaken om mij mee bezig te houden, ik haalde er niet de voldoening uit die ik gehoopt had.
Ik zou nooit een eenmanszaak kunnen opstarten en ganser dagen van thuis uit werken. Als ik te lang op mijn eentje thuis zit, begin ik mij op den duur geïsoleerd te voelen. Het sociale contact met de collega’s is enorm belangrijk voor mij.
Vrienden maken kan je overal. Naar het einde van mijn verblijf in Genève had ik het gevoel dat ik een mini-netwerkje aan vrienden aan het opbouwen was. Helaas doorkruiste mijn terugkeer het verder uitbouwen van dit netwerk.
Leven op één loon in een duur land is niet evident. Mijn vriend en ik moesten echt serieus op de centen letten, want we hadden afgesproken dat het niet de bedoeling was om in te teren op onze spaargelden. Op dit vlak was mijn verblijf ginder ontzettend leerzaam. Het heeft me doen inzien hoe goed we het op financieel vlak in België hadden en hoe fijn het is om niet twee keer te moeten nadenken over elke uitgave. Onze financiële toestand maakte ook dat we minder van Zwitserland hebben kunnen genieten dan we hadden gehoopt. Respect voor alle gezinnen die dag in dag uit met één inkomen moeten rondkomen.
Eens je aan een bepaalde levensstandaard gewend bent, is het niet makkelijk om het met minder te doen. Ons levenscomfort in Zwitserland lag een pak lager dan dat in België en de aanpassing daaraan verliep minder vlot dan verwacht. Het was niet zozeer het gebrek aan oppervlakte dat mij stoorde in onze woonst (al was een aparte slaapkamer zeker niet te versmaden geweest), maar vooral het ontbreken van bepaalde zaken die je in het normale leven niet eens opmerkt: mengkranen, een fatsoenlijke douche, een goed uitgeruste keuken, goede verlichting in de leefruimte en de keuken, een chauffage die individueel regelbaar is (yep, centrale verwarming in Zwitserland betekent dat de verwarming voor het hele gebouw effectief centraal geregeld wordt, dus geen mogelijkheid om die verwarming af te zetten), opbergruimte, een wasmachine en droogkast voor persoonlijk gebruik,…
Ik had het moeilijker dan verwacht om me aan te passen aan het wonen langs een drukke straat met veel lawaai en veel fijn stof. Mijn slaap was de eerste maanden echt niet goed. Gelukkig vond ik een middel dat hielp: rain sounds en Korean ASMR!
Vrijwilligerswerk doen, geeft mij een energieboost. Ik denk dat de mooiste herinneringen voor mij de momenten zijn dat ik vrijwilligerswerk gedaan heb.

Verrassingsfeestje in Wilrijk

Na de laatste werkdag van het jaar, spoorde ik met een paar collega’s richting Antwerpen. In Wilrijk organiseerden de zussen van mijn lieve vriendin uit Italië namelijk een verrassingsfeestje voor haar veertigste verjaardag. Normaal gezien had ik er niet bij kunnen zijn, maar door mijn vroeger dan verwachte terugkeer naar België, kon ik toch mee feesten.

Na de overstap in Berchem, bracht een kort treinritje van vijf minuten mij naar het bijzonder glamoureuze (kuch) station Antwerpen-Zuid. Nog een busrit later, kwam ik redelijk puffend aan in de B&B die ik voor de gelegenheid gereserveerd had. Omdat mijn vriendin samen met haar gezin en de ouders van haar man naar Italië over gekomen was, was er helaas geen plek voor mij om te blijven logeren in Wilrijk. Niet dat ik dat erg betreurde, want mijn kamer in B&B K²AVA was bijzonder mooi en voorzien van alle comfort (wat ik tegenwoordig meer op prijs stel dan vroeger). Gelukkig was de eigenaar zo vriendelijk mijn vrij zware valies vier verdiepingen de trap op te sleuren, want ik weet niet of ik de combinatie, valies, rugzak met twee laptops en draagzak met drie marmites boven gekregen zou hebben.

Na mijn spullen afgezet te hebben, was er nog een half uurtje tijd om even te relaxen en dan was het tijd om te vertrekken naar het huis waar het feestje zou plaatsvinden. De nachtelijke wandeling bracht mij doorheen een villawijk die mijn mond toch even deed open vallen. Kasten van huizen waarvan ik zelfs niet kon inschatten hoeveel keer ons appartementje in Genève erin zou passen. Achteraf hoorde ik op het feestje dat de meeste eigenaars van deze villa’s Indiërs waren die in de diamantsector werkten. Dat verklaart veel, natuurlijk.

Stipt om 19u belde ik aan. De deur werd open gedaan door één van de zussen van het feestvarken (die met een smoes weggelokt was van de feestlocatie). Ze had een baby’tje in de armen die ik niet direct kon thuisbrengen. Tot mijn grote schande bleek het de jongste van onze vriendin uit Italië te zijn. Hij was zo hard veranderd dat ik hem niet herkend had!

Op het feestje hadden zich ondertussen een paar oude bekenden verzameld. Het was, zoals altijd een fijn weerzien met de familie van mijn vriendin. Zo’n warme, hartelijke mensen, ik voel me altijd alsof ik een beetje deel uitmaak van de familie. Omdat ik op tijd wou zijn voor de verrassing en de reis van Brussel naar Wilrijk een hele onderneming was, had geen tijd gehad om iets te eten. Gelukkig had één van de drie zussen van mijn vriendin twee heerlijke quiches gemaakt. Ik hoefde dus niet te vrezen dat ik die prosecco op een lege maag zou moeten nuttigen. 😉

Hét allerbeste moment van de avond was uiteraard het gezicht van onze vriendin. Ze was totaal verrast toen ze de mooi versierde leefruimte zag, gevuld met vrienden, van wie ze er sommigen al een aantal jaar niet meer gezien had. Verrassing geslaagd!

Wat later op de avond breidde ons gezelschap tot mijn grote plezier uit met een paar oude bekenden. Natuurlijk sloot ik het feestje af en dit op het ongoddelijke uur: kwart na middernacht! Ik heb op dat vlak een reputatie hoog te houden, nietwaar? 😉

De laatste werkdag van 2017

De dag voordien had ik een hoop kleren overgeladen van mijn grote koffer naar mijn handbagagekoffer, kwestie van die grote, zware koffer te kunnen achterlaten bij Goofball and friends en iet of wat lichter aan mijn ronde van Vlaanderen te beginnen. Doordat ik de marmites uit mijn handbagage had moeten halen, moest ik die in een zak apart meenemen. Iets minder praktisch en wellicht een groter risico dat er een stuk vanaf zou breken door al dat gesleur op en af de trein en de bus. Maar niets aan te doen.

Het voelde een beetje vreemd: mijne eerste volledige werkdag terug op mijn oude vertrouwde kantoor was meteen ook de laatste werkdag van het jaar. Iedereen zat volop tussen de verhuisdozen en deed verwoede pogingen om jarenlang opgestapelde dossiers te sorteren en in te pakken. Vandaag was de laatste dag om alles in dozen te krijgen. Tijdens de kerstvakantie zou de verhuisfirma dan alle dozen naar hun nieuwe plek brengen.

Ik zette me aan mijn vroegere bureau, een beetje uit nostalgie en omdat het de allerlaatste keer was dat ik zo dicht bij mijn oude collega’s kon vertoeven. Verder was het (begrijpelijk) niet echt een productieve dag. Ik maakte vooral van de gelegenheid gebruik om bij te praten met de collega’s en wat nauwer kennis te maken met mijn nieuwe team. Van ons IT-team kreeg ik op de valreep van het nieuwe jaar een gloednieuwe computer, waar ik uiteraard heel blij mee was.

‘s Middags had ik afgesproken met de vroegere teamverantwoordelijke van een deel van de mensen die ik zal leiden vanaf 1 januari. We genoten van een gezond slaatje in het Victor Café van Bozar en we bespraken in grote lijnen de werking van het team. Uiteraard was dit te veel informatie om in één klap te kunnen verwerken, maar het deed me oprecht plezier dat ze de moeite had genomen om ons gesprek voor te bereiden. Ik zal in de toekomst nog veel beroep moeten doen op haar expertise en het deed deugd te merken dat ze onze samenwerking ziet zitten.

Die eerste, laatste werkdag was alleszins voorbij voordat ik er goed en wel erg in had. Ik nam afscheid van mijn oude werkplek. Klaar voor een nieuwe uitdaging!

Tweedaagse in Alden Biesen

Woensdagochtend trok ik de deur van Goofball‘s woonst achter me dicht en spoorde ik richting Brussel voor mijn allereerste werkdag op mijn nieuwe, oude werk. Veel tijd had ik niet om mijn collega’s gedag te zeggen, want om 11.20u vertrokken mijn collega-teamverantwoordelijken en ik naar Alden Biesen.

Ik ging langs bij mijn oude team en bij (een deel van) mijn nieuwe team. Uiteraard was het een blij weerzien met de collega’s waarmee ik zo lang heb samengewerkt, maar wat voor mij een echte opsteker was, was de reactie van mijn nieuwe team: iedereen was (naar mijn aanvoelen) oprecht vriendelijk en ik voelde me meteen welkom. Uiteraard was er niet voldoende tijd voor een uitgebreide kennismaking, maar dat neem ik mee voor het nieuwe jaar.

Daarna ging ik nog even langs bij mijn nieuwe, oude baas om wat praktische zaken door te spreken (na de grote reorganisatie, krijgt iedereen in het nieuwe jaar ook fysiek een nieuwe plek toegewezen, een hele operatie) en toen was het tijd om in het busje naar Alden Biesen te stappen. De sfeer zat er al van bij het vertrek goed in en ik had een beetje een schoolreisgevoel. De rit was alleszins een ideale manier om mijn collega-teamverantwoordelijken wat beter te leren kennen.

In Alden Biesen aangekomen, kregen we een fijne lunch aangeboden, want we waren allemaal hongerig na de lange rit. Daarna was het tijd om erin te vliegen. We bogen ons over de invulling van onze opdracht als teamverantwoordelijke en probeerden onze verwachtingen op het vlak van coaching en begeleiding te verfijnen. Uiteindelijk zijn we met een splinternieuwe ploeg en krijgt ieder van ons een team van 20 à 30 personen toegewezen en een pak meer verantwoordelijkheden dan voordien.

De namiddag vloog voorbij. Uiteraard kregen we niet alle issues uitgeklaard, maar ik voelde wel dat we op dezelfde golflengte zaten en dat is belangrijk voor de toekomstige samenwerking.

‘s Avonds werden we getrakteerd op een oerklassiek, maar erg smakelijk diner. Lang geleden dat ik nog eens de combinatie soep – hoofdgerecht – zwaar calorierijk dessert gegeten heb. Flashback naar mijn kindertijd.

Na het diner was het tijd voor een teambuilding activiteit: we werden opgedeeld in drie groepjes en probeerden zo snel mogelijk de codes te kraken om zo de kluis te kunnen openen. Het was de eerste keer dat ik aan een dergelijke teambuilding deelnam en ik moet zeggen dat ik het break-the-box concept van Evenuit wel heel fijn vond. In het begin kon ik me er niet helemaal voor opladen, maar toen, naarmate het spel vorderde, bleek dat we voor lagen op de andere teams, kwam mijn competitieve ingesteldheid naar boven en jawel, dankzij onze gezamenlijke inspanningen (en mijn onovertroffen google skills) won ons team. Natuurlijk was de oplossing van de allerlaatste puzzel het woord TEAM. Ik had het moeten weten. 😉

De eerste prijs was een flesje cava, maar wij deden het uiteraard enkel en alleen voor de eer. Na afloop van de teambuilding zakten we door aan de bar
tot half twee ‘s nachts. Misschien niet de meest optimale voorbereiding voor de tweede dag brainstormen, maar de teambanden zullen er alleen maar sterker door geworden zijn. 😉

Aan het ontbijt de dag nadien ontwaarde ik alleszins veel kleine oogjes. 😉 Het ontbijt was copieus en gaf ons meer dan voldoende energie om de voormiddag er goed in te vliegen. Het was nodig, want er stonden een aantal prangende kwesties op het programma. ‘s Middags schoof het managementteam bij aan tafel en kregen we alweer een uitgebreid driegangenmenu (soep – hoofdgerecht – calorierijk dessert) voorgeschoteld. Ik zal eerlijk zijn, voor mij hoefde dat niet per sé. Een broodje zou zeker volstaan hebben. Maar goed, ik kan niet ontkennen dat we dik in de watten gelegd werden daar in Alden Biesen. De chocomousse was trouwens een kopie van degene die mijn moeder vroeger maakte: op basis van die poedertjes van Dr. Oetker. Niet echt een succes te noemen, dus ik hield het na een paar happen voor bekeken. 😉

In de namiddag presenteerden we de resultaten van ons werk aan het managementteam, wat soms tot nogal onverwachte reacties leidde, moet ik toegeven. We sloten de namiddag af met, hoe kan het ook anders, Limburgse vlaai! Cultureel erfgoed!

Ik had nog graag willen blijven om na te praten, maar een vriendelijke collega-teamverantwoordelijke had me een lift naar Leuven aangeboden. Makkelijker dan eerst met het busje terug naar Brussel te rijden en van daaruit de trein naar Leuven te nemen. Daardoor was het afscheid een beetje abrupt (en kon ik maar een klein stukje vlaai eten), maar ik moet zeggen dat ik een heel positief gevoel heb overgehouden aan dit weekend. Ik denk echt dat we als team dichter naar mekaar gegroeid zijn en dat kan onze toekomstige samenwerking alleen maar ten goede komen.

Terug in Leuven kreeg ik opnieuw een heerlijk avondmaal voorgeschoteld, met, jawel: zalm! Het zal me deze tweedaagse alvast niet aan aminozuren ontbroken hebben. 😉

Back to Belgium

Dinsdagavond vloog ik terug naar België. Een onverwacht snelle terugkeer naar mijn geboorteland en mijn oude vertrouwde werkgever na een – toegegeven – mislukt avontuur in Zwitserland. Het was voor mij een harde confrontatie met het feit dat, ondanks mijn twee universitaire diploma’s, leidinggevende ervaring en talenkennis, niemand in Zwitserland op mijn competenties zat te wachten. Gelukkig was mijn vorige werkgever zo vriendelijk mij uit te nodigen om deel te nemen aan een bevorderingsprocedure en kan ik op de valreep van het oude jaar in een gloednieuwe functie als teamverantwoordelijke starten.

Met een grote koffer van 21 kilo en een kleine koffer voor de handbagage met daarin alles wat ik de komende maanden nodig heb om te overleven en drie marmites, stapte ik het vliegtuig op. Klaar om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen in een nieuwe stad. De komende maanden zal ik immers doorbrengen op een onlangs gerenoveerde studio van een ex-collega in Borgerhout. Een gelegenheid om een andere wereldstad te leren kennen, want ons eigen appartement in Leuven in immers nog verhuurd tot half september.

Ik was blij dat ik nogmaals beroep kon doen op de gastvrijheid van mijn lieve vriendin Goofball en haar gezin. Mijn hart maakt telkens een sprongetje als ik de enthousiaste stemmetjes van haar twee zoontjes hoor. Ik voel me al bijna deel van de familie. Zelfs de babysitters zijn ondertussen al oude bekenden. 😉

We smulden gezellig samen van het vleesbrood met veenbessen dat Goofball had klaargemaakt en ik voelde de nervositeit uit mijn lijf wegebben. Uiteindelijk had ik, toen het nieuws van mijn terugkeer bekend gemaakt werd, niets dan positieve reacties ontvangen van mijn collega’s. Mijn fysieke terugkeer de volgende dag zou ongetwijfeld wat onwennig zijn, maar ik had er vertrouwen in dat het wel zou loslopen.

Sinterklaas in Aubonne

Jawel, alvorens definitief naar Spanje te trekken, maakte de Goedheilig man nog een kleine tussenstop in Genève en liet hij daar allerlei leuke cadeautjes voor de drie kinderen van onze vrienden in Aubonne achter. Voor ons petekindje had de Sint een mandala tekenset gebracht, voor haar broer meccano dinosaurussen en voor de grote zus het spel Cluedo. We spoorden met de cadeautje naar Allaman, alwaar onze vriend ons kwam ophalen aan het station.

De cadeautjes werden goed onthaald en meteen ingespeeld. En daarna was het tijd om nog eens te proeven van hét nationale Zwitserse gerecht bij uitstek: kaasfondue! Met kaas rechtstreeks van bij de kaasboer. Het was heerlijk! En het lukte ons ei zo na om beide potten gesmolten kaas volledig te ledigen. Als dessert sneuvelde er nog eens een marmite (al moet ik toegeven dat ik te vol zat om er nog wat chocolade en marsepeinen groenten bij te proppen) en daarna speelden we samen Cluedo. Er werd gigantisch hard vals gespeeld, maar uiteindelijk kwam er een verdiende winnaar uit de bus: met name mezelf. 😉

Om de dag af te sluiten maakten we met ons vijven nog een prachtige wandeling bij valavond doorheen de wijngaarden, terwijl de avondlijke zon de besneeuwde toppen rondom het meer van Genève roze kleurde. Prachtig!

Out with the old, in with the new

In 2013 (!) schafte ik mij voor onze Schotlandreis een nieuw paar wandelschoenen van The North Face aan. Meer dan vier jaar en vele wandelingen later, begonnen mijn wandelschoenen echter gaten te vertonen en ook de binnenkant begon te verslijten. Nog niet zo dramatisch dat je mijn sokken kon zien, maar lang zouden ze het beslist niet meer rekken. En met al de sneeuw die hier in Genève de laatste weken uit de lucht gevallen is, kwam de levering van mijn Campz pakje geen seconde te vroeg.

Hét grootste nadeel aan mijn vorige paar schoenen was bovendien dat de kleur vloekte met de meeste van outfits. Dat euvel is nu van de baan, want kijk eens wat een prachtige zwart-roze wandelschoenen vanaf nu mijn voeten sieren!

En natuurlijk werden mijn nieuwe schoenen meteen al aan een sneeuwwandeling blootgesteld:

Koreaans afscheidsdiner

Na enkele maanden serieus op ons geld gelet te hebben, vonden mijn vriend en ik dat we ons deze zaterdag wel een kleine uitspatting konden veroorloven. We hadden namelijk iets te vieren: ik ben er eindelijk in geslaagd een job te vinden! Een mooie job met heel wat verantwoordelijkheid en een nieuw team om te leiden. Helaas zit er een angeltje onder het gras: de job is in België. Hierdoor komt mijn Zwitserse avontuur nogal abrupt tot een einde. Aan de ene kant vind ik het jammer dat er hier in Zwitserland niets voor mij uit de bus gekomen is, maar aan de andere kant was het aanbod te interessant om te laten liggen. Zo’n mooie kans zou ik hier in Zwitserland waarschijnlijk nooit krijgen (in bijna vier maanden solliciteren ben ik zelfs niet in geslaagd een jobinterview te versieren) en ik was het leven als werkloze hier eerlijk gezegd grondig beu.

Dus vierden mijn vriend en ik mijn nieuwe job en tegelijkertijd mijn afscheid van Genève met een heerlijke Koreaanse barbecue (<3 불고기), want deze week keer ik al terug naar België (ja, het moest opeens allemaal heel snel gaan). Dat wil zeggen dat mijn vriend en ik de komende maanden een LAT-relatie zullen hebben: hij in zijn appartementje in Genève en ik in mijn pas gerenoveerde studio in Borgerhout. Ik voorspel dat er veel op en af gevlogen zal worden. Slecht voor onze ecologische voetafdruk!

Food for thought

De andere Rare Earth episodes zijn ook zeer het bekijken waard, trouwens.

Yet Another Blog

Life on my side

Author: yab