Rare Earth blijft met stip één van mijn favoriete youtube kanalen.
Author: yab
Het Belgisch Stripmuseum
Of is het het Belgisch Stripcentrum? Hun eigen website lijkt te twijfelen, al verzekerde de gids onze groep vrijdagmiddag met stelligheid dat het wel degelijk ‘Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal’ was, wat dan weer tegengesproken wordt door wikipedia. Maar goed, deze kleine naamsverwarring daargelaten, greep ik de gelegenheid voor een gratis rondleiding met beide handen aan. In het centrum van Brussel werken heeft zo zijn voordelen.
De gids was duidelijk gepassioneerd door strips en probeerde ons op anderhalf uur tijd zoveel mogelijk geschiedenis van het Belgisch stripverhaal mee te geven. Misschien net iets te veel info voor een niet-kenner, maar aangezien ik al van jongs af aan strips verslonden heb en jaren geabonneerd geweest ben op Robbedoes, kon ik goed volgen. Al kan ik me voorstellen dat voor de niet-kenner zijn uiteenzetting soms wat langdradig was.
Daarna werden we in een hoog tempo door de twee tijdelijke tentoonstellingen geleid. Een gemiste kans, want ik had persoonlijk graag wat langer stilgestaan bij de tentoonstelling over de nieuwe Vlaamse strip. De poging om wat interactiviteit in de tentoonstelling te brengen door iemand al fietsend naar een paar geluidsfragmenten te laten luisteren (het beeldscherm was helaas buiten dienst), vond ik eerlijk gezegd een beetje triestig. De opgenomen stemmen van de Vlaamse striptekenaars kwamen amper boven het geluid van de fiets uit en dat grote scherm met daarop een wit papier met de woorden ‘defect’, leek me nu toch amper iets om mee uit te pakken.
We sloten de rondleiding af met een korte blik op de Chinese strip. Voor mij persoonlijk een grote onbekende. Iedereen heeft al wel eens een Japanse manga in handen gehad, maar hoeveel mensen hebben al eens een Chinese strip gelezen? Ik was alleszins aangenaam verrast door de kwaliteit van de tentoongestelde prenten. Al werd de Chinese strip in haar geschiedenis ook vaak ingezet voor propaganda. Te ontdekken als ik eens wat meer tijd heb.
PS: Wie was de eerste mens op de maan? Wel, Kuifje, natuurlijk! (Althans toch volgens onze gids.)
Onbekend terrein
Dat mijn nieuwe job mij op interessante plekken brengt, is een understatement. Zo bezocht ik vorige donderdag voor de eerste keer in mijn leven de Uitleendienst Kampeermateriaal voor de Jeugd (ULDK) in Nossegem, waar jeugdverenigingen terecht kunnen voor de huur van tenten voor hun kampen.
Aangezien ik zelf nooit lid van een jeugdbeweging geweest ben, wist ik zelfs niet dat dit soort dienstverlening bestond. Maar kijk, een ijskoude wandeling van het station van Nossegem later, kreeg ik een persoonlijke rondleiding op de plek waar de tenten hersteld, bewaard en uitgeleend worden. Ik was behoorlijk onder de indruk van de goed georganiseerde netheid van de loods. En ik had zelfs de gelegenheid om een praatje te doen met de mannen die bezig waren met de controle en herstelling van de tenten.
Zeer bijzondere plek.
Reportage over genitale verminking
Aanbevelenswaardig. Al word je er niet meteen vrolijk van.
Deze praktijk kan niet snel genoeg de wereld uit geholpen worden. En dan gaat het wat mij betreft niet enkel over besnijdenis bij vrouwen, want wat geeft iemand het recht om jongens voor de rest van hun leven te verminken?
Cancelled
Het ziet ernaar uit dat door het rotweer in gans Europa het geplande feestelijke verjaardagsetentje in restaurant EssenCiel noodgedwongen zal moeten doorgaan zonder het feestvarken in kwestie. Die is immers gestrand in de luchthaven van Genève…
Da’s dan meteen eentje om toe te voegen aan het lijstje met nadelen.
Kijktip!
Shadow world van documentairemaker Johan Grimonprez, terechte winnaar van de Ultima voor Film. Nog steeds brandend actueel.
De Ultimas
Dinsdag had ik de eer en het genoegen om de prijsuitreiking van de Ultimas bij te wonen. Na de bijzonder onaangename rit van Brussel naar Antwerpen, kon ik op mijn gemak onderuitzakken in de Arenbergschouwburg en genieten van een streepje cultuur. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik lang niet alle laureaten kende. Zo’n avond is bijgevolg een ideale gelegenheid om je culturele horizon te verbreden.
Winnaars waarin ik mij volledig kon vinden:
En Leuvense trots Gijs Van Vaerenbergh:
Roloogmoment van de avond: de Ultima voor Femma (sorry naaiende medemensen):
Muzikaal intermezzo verzorgd door Coely, één van de talenten waarvan ik nog nooit had gehoord. Wellicht omdat haar muziek niet bepaald mijn ding is. Of misschien gewoon omdat ik oud begin te worden.
Alle winnaars op een rijtje:
In het algemeen vond ik dat de uitreiking te lang duurde: het geheel een half uur inkorten, zou de show zeker ten goede gekomen zijn. Al was deze editie gelukkig minder tenenkrullend dan vorig jaar. Helaas slaagde de receptie er niet in om de avond op een hoge noot te laten eindigen. Het self service systeem aan de bar zorgde voor een bottle neck en de veganistische hapjes waren 1. bijzonder onhandig om te eten en 2. niet geweldig lekker. Spijtig.
Openbaar vervoer versus auto
Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.
Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.
Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!
Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.
Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.
In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.
En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.
Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!
Een zitje aan het raam
Sinds ik iet of wat een frequent flyer geworden ben, moet ik zeggen dat ik niet vaak meer uit het raam van een vliegtuig kijk. De magie van vliegen is vervangen door voornamelijk ergernis over het gesleur met bagage, de security checks en het vele wachten. Maar soms loont het om even op te kijken van je laptop en een blik naar buiten te werpen. Waar de koude en donkere nacht versiert met talloze fonkelende lichten op je wacht.
Werkverslaafd?
Met februari bijna in de achteruitkijkspiegel is dit het ideale moment om even terug te blikken op mijn eerste twee maanden in de nieuwe job.
Mijn eerste indruk geldt nog steeds. Het werktempo vertoont momenteel nog geen spoor van vertraging. Met een gemiddelde van vier vergaderingen per dag, begint mijn effectieve werkdag meestal pas rond 17u, na de laatste vergadering. Ik heb niemand waarvoor ik op tijd moet thuis zijn, dus ik blijf laat op het werk. Zodat ik ten minste de twee uurtjes die ik voor het slapen gaan doorbreng in mijn studio in Borgerhout, kan doen wat ik wil. Ik heb al meermaals in het weekend gewerkt of toch stiekem ‘s avonds, omdat ik per sé iets wou afwerken die dag.
En het is vreemd, maar het lijkt wel alsof ik overloop van de energie. Alsof ik nu meer gedaan krijg op een paar uur dan op al die ledige dagen in Genève samen. Al moet ik toegeven dat de lange werkdagen niet bevorderlijk zijn voor het uitoefenen van hobby’s. Maar om de één of andere reden vind ik het niet zo erg dat al mijn hobby’s momenteel op pauze staan, want ik heb met mezelf afgesproken dat ik minstens tot juni alles op alles ga zetten in mijn nieuwe job. Kwestie van me achteraf geen verwijten te moeten maken dat ik er niet voor de volle honderd procent voor gegaan ben.
Vanaf juli zou ik voldoende ingewerkt moeten zijn en mag mijn leven wel weer een beetje normaliseren. Misschien kan ik dan zelfs eens op vakantie gaan of zo. 😉