Revisited: het Depot van Vilvoorde

Deze voormiddag hadden we een workshop op locatie in Vilvoorde met de leden van het management om onze onderlinge samenwerking verder op punt te stellen. Ik vind het een goed idee om regelmatig even stil te staan bij onze eigen manier van werken en te reflecteren of wel goed bezig zijn. Daar hebben we allemaal baat bij. We sloten de voormiddag af met een kleine drink met de collega’s in het stralende zonnetje. Ik had voor de gelegenheid zelf wat flesjes cava meegebracht om te trakteren. Gewoon, omdat ik daar zin in had. Een andere collega zorgde voor de hapjes. Zie eens hoe mooi wij elkaar aanvullen. 😉 Na deze kleine, maar fijne drink, was het tijd voor een snel slaatje bij Cuisine D’Office gevolgd door een rondleiding in het Depot.

Het grootste gedeelte van het depot had ik al eerder bezocht, maar het gedeelte van onroerend erfgoed was nieuw voor mij. Altijd fijn om weer iets te kunnen bijleren.

Een dikke dankjewel trouwens aan de collega die mij na de rondleiding een lift bezorgde en die speciaal voor mij een omweg maakte langs mijn appartement in Leuven zodat ik tijdig terug was voor mijn Teams meeting van 16u.

Van Leuven naar Valencia – 15 mei 2022

Vandaag om 6.20u uit de veren, want mijn vlucht naar Valencia vertrekt om 8.35u. Mijn vriend en ik hadden in september 2020 al eerder een bezoek aan Valencia gepland. Door de pandemie werden onze vluchten toen geannuleerd en kon dat bezoek niet doorgaan. Ik was dus heel verheugd toen mijn vriend mij een tijd geleden liet weten dat hij voor zijn werk naar een conferentie in Valencia moest. Een hotelkamer op kosten van zijn werk, dat kon ik niet laten schieten. Zelfs al viel deze week door de grote drukte op het werk voor mij niet ideaal.

Dus ja, het vroege opstaan, doet pijn (ik was dan ook zo dom geweest om de volledige puntentelling van het Eurovisiesongfestival tot het einde uit te zitten, terwijl het eigenlijk al van bij het begin duidelijk was dat Oekraïne zou winnen), maar het vooruitzicht van een weekje Valencia maakt veel goed.

Op een kleine vertraging na verloopt de vlucht naar Valencia vlekkeloos. In de luchthaven moet ik een beetje geduld uitoefenen tot mijn bagage van de band rolt (toch altijd weer een opluchting dat je koffer niet per ongeluk op een andere vlucht is beland) en vervolgens neem ik een taxi naar het hotel. Ik ben te vroeg om al te kunnen inchecken, dus laat ik mijn valies achter en trek ik de stad in. Mijn vriend die vanuit Genève naar Valencia vliegt, landt een drietal uur na mij, dus ik heb de gelegenheid om de stad al even op mijn eentje te verkennen.

Maar eerst tijd voor lunch! Ik beland in een rustig filiaal van Bertal en bestel een rollo met een smoothie en rond mijn, niet zo gezonde, lunch af met een klein koffiekoekje. Ik maak gebruik van het feit dat ik mijn laptop bij heb om nog wat werkmails te beantwoorden. Hierdoor loopt mijn lunch ietwat langer uit. Maar voor mijn gemoedsrust doet het deugd om mijn achterstallige mails te zien slinken.

Na een laatste keer op ‘verzenden’ geduwd te hebben, trek ik op verkenning in de gezellige straatjes van het oude stadscentrum van Valencia. Het is behoorlijk warm met mijn zware rugzak en mijn fototoestel rond mijn nek, maar de stad weet me onmiddellijk te bekoren.

Op de Plaça de la Mare de Déu stoot ik op een manifestatie die oproept tot vrede in Oekraïne. De blauw-gele vlaggen zijn overvloedig aanwezig en een operazangeres zingt een ode aan Oekraïne. Ik moet toegeven dat ik er hartzeer van heb: weer een oorlog in het hart van Europa. En waarom? Om de grootheidswaan van één man en zijn aanhangers te bevredigen, die menen dat zij het recht hebben de in het verleden ‘verloren’ Russische gebieden opnieuw te annexeren. Ik kan me goed voorstellen dat de Baltische staten de laatste ontwikkelingen met argusogen volgen.

Continue reading →

Barbecue en een nipte nederlaag

Zondag waren mijn vriend en ik te gast voor een barbecue in het kleine, maar gezellige stadstuintje van onze kameraad. De grote hitte van de dag voordien was gepasseerd en het leek er zelfs op dat het mogelijk zou kunnen regenen. Toch waagden we het erop en aperitiefden we buiten samen met onze kameraad en zijn dochter.

Na het aperitief stortte onze vriend zich op de barbecue, professioneel uitgerust met temperatuursensoren en alles. Wij zorgden ondertussen voor een lekker flesje Primitivo uit Puglia, een kleine vooruitblik op onze komende zomervakantie.

In de tuin spotten we enkele ongenode gasten. Gelukkig waren het vegetariërs. 😉

Voor het hoofdgerecht leek het ons toch aangewezen naar binnen te verkassen, ook omdat de tuintafel van onze kameraad letterlijk de instorting nabij is. Mijn vriend en ik hadden voor heerlijk slaatjes van Convento Food gezorgd, die goed pasten bij het perfect gegaarde stuk ribeye.

Geen plaats meer voor dessert nadat we al dat lekkers verorberd hadden, maar een spelletje Risk gaat er altijd in! Nadat ik de gele legers van mijn vriend helemaal van de kaart geveegd had en ik maar liefst acht kaarten in mijn hand had die ik bij de volgende beurt zou omruilen om een verpletterende overwinning te halen, veroverde onze vriend Azië en had hij daarmee zijn opdracht vervuld. Om mijn verdriet te verdrinken dat de overwinning me ontglipt was, dronken we een glaasje whisky (of twee). Stonden op tafel: Machrie Moor, The Chita, Arran single malt 18y en Benromach 10 y. En zo waren we allemaal een beetje winnaar. 😉

Out of my comfort zone

Vandaag mocht ik de rol van nieuwsanker opnemen in een interne communicatievideo voor ons bedrijf. Als je mij een jaar geleden gezegd had dat ik ooit door een professionele filmcrew gefilmd zou worden terwijl ik een tekst aflas van de autocue, zou ik je beslist niet geloofd hebben. Maar kijk, a first for everything. Na een paar minuutjes oefenen, begon het steeds vlotter te gaan. En ik kreeg zelf complimentjes over mijn outfit (blauw om mijn ogen goed te laten uitkomen). Benieuwd of ik de moed zal vinden om het eindresultaat ook effectief te bekijken. 😉

Puffen in het Provinciedomein

Vandaag, de (voorlopig) warmste dag van het jaar hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit De Pinte en hun twee schattige dochters. We startten met een lunch op het terras van Van de Weyer. De twee jongedames (4 en 7) kregen meteen kleurbladen en kleurpotloden aangereikt door de ober. Initieel leek het terras een superleuke plek om iets te eten, maar naarmate het warmer en warmer werd, begonnen we wat last te krijgen van de hitte. Vooral omdat de parasols niet elk plekje aan tafel van voldoende schaduw konden voorzien. Al hield de warmte de oudste van de twee meisjes niet tegen wat acrobatische toeren uit te halen.

Een fris aspergeslaatje was wat mij betreft de perfecte lunch op deze warme dag:

Hamburgerliefhebber:

Voor mij liever iets gezonds:

Toekomstige circusacrobaat:

Na de lunch reden we samen met onze vrienden naar het provinciedomein van Kessel-Lo. Oorspronkelijk waren we van plan te voet te gaan (de meisjes zijn zeer goede stappers), maar met dit extreem warme weer leek dat toch niet zo’n goed idee. Zeker niet wanneer de vermoeidheid zou toeslaan na een lange namiddag en de dames het niet meer zouden zien zitten om een half uur terug te wandelen naar parking De Bond.

In het provinciedomein was het bijzonder druk. Vooral de nieuw aangelegde speeltuin waardoor een riviertje liep, was zeer populair. Begrijpelijk dat iedereen bij dit weer het water opzoekt om verkoeling te zoeken. Jammer dat er vlakbij de speeltuin nergens een schaduwrijke plek was van waaruit we de kinderen in het oog konden houden. Aangezien de jongste van de twee nog niet kon zwemmen, besloten we toch maar verder te wandelen op zoek naar een rustigere plek.

Niet meteen veel rustiger, maar wel aangenaam in de schaduw: de waterspeeltuin aan Ecocentrum. De jongedames haalden hun hart op en niemand van ons gezelschap vond het een probleem om zelf nat te worden. Het was er het weer voor. Vervolgens wandelden we naar de grote vijver en huurden we twee waterfietsen. Altijd leuk, maar nu was het er eigenlijk te warm voor. De zitplaatsen waren zo heet dat we ons zitvlak bijna verbrandden toen we op de fietsen plaats namen. En op het water zelf waren er natuurlijk geen schaduwrijke plekjes te bespeuren. Ik maakte me ook wat zorgen over de twee blonde meisjes zonder zonnebril, die hun ogen tot spleetjes moesten knijpen om het zonlicht te filteren. Gelukkig waren ze zeer goed ingesmeerd tegen het verbranden en duurde het tochtje maar een half uurtje.

Fijn, maar vijf graden frisser, zou beter geweest zijn.

Na al dat waterfietsen, hadden we wel iets lekkers verdiend en genoten we samen van een ijsje bij de Kiosk.

We sloten de namiddag af in de grote speeltuin. Het was nét een tikkeltje minder warm, zodat het voor ons minder een probleem was om in de vlakke zon op de kinderen te letten. Onze circusacrobaat amuseerde zich uitstekend door overal op en onder te klauteren. De jongste deed het iets rustiger aan en bleef braaf in de buurt van mama.

En amai, waren wij content dat we met de wagen naar het provinciedomein waren gereden, want na een goed gevulde namiddag waren onze twee blondjes bekaf. 😉

Sterren plukken bij Essenciel

Mademoiselle Julie en ik zijn goed bezig met het verzamelen van sterren. Na ons bezoek aan Melchior in Tienen was ik er tot mijn grote verbazing in geslaagd een tafel voor twee te bemachtigen bij Leuvens sterrenrestaurant Essenciel.

Gisteren was het dus zover: onze volgende culinaire topervaring! Julie kwam naar goeie gewoonte met de trein en omdat we nog wat tijd op overschot hadden voordat Essenciel open ging, profiteerden we van de gelegenheid om een klein aperitiefje te drinken bij een nieuw Leuvens concept SLŌ slow food & living. Mijn glaasje schuimwijn smaakte alvast naar meer, kijk er al naar uit om een keer te gaan brunchen bij SLŌ.

Iets na zeven stapten we vervolgens binnen bij Essenciel voor werkelijk een fabuleuze culinaire ervaring. Ik kan niet anders dan zeggen dat de chefkok en zijn team die ster dubbel en dik verdienen. Heel vriendelijke bediening, zalig lekkere cocktails en ja, de gerechten waren zo mogelijk nog lekkerder dan ze eruit zagen.

Cocktails maison:

Cocktails en appetizers:

Mademoiselle Julie:

Versgebakken brood:

Lijngevangen zeebaars, koolrabi, citroen, codium:

Otoro, koshihikari, komkommer, ponzu:

Oosterschelde kreeft, verse pasta, romesco, buratta:

Noordzeevis, brandade, spitskool, bottarga:

Entrecote ‘Morucha’, gerookte look, aubergine, ansjovis:

Pinapple ‘tepache’, jasmijnrijst, manog, combava:

Zoetigheden bij de thee en koffie:

Na genoten te hebben van de laatste versnaperingen wandelden we op een stevig tempo richting het station. Ik had tijdens het eten gezien dat er ‘s avonds laat geen treinen meer reden richting Tienen wegens werken aan de sporen. De treinen werden vervangen door een bus. Aan het station zelf was het even zoeken naar de plek waar die vervangbussen vertrokken (serieus, NMBS, dat kan toch echt duidelijker worden aangegeven). Gelukkig waren we net op tijd zodat Julie zonder problemen op de vervangbus richting Tienen kon stappen.

Een topavond die naar meer smaakte!

Bezoek aan Asiat Park in Vilvoorde

Vanavond bezochten we met de leden van het management en het middenkader de tentoonstelling Horst 2022: The Act of Breathing. Fijn om de banden opnieuw wat nauwer te kunnen aanhalen. Want de coronacrisis heeft door het wegvallen van de informele contacten duidelijk voor verwijdering tussen bepaalde teams gezorgd en dat heeft mogelijk negatieve gevolgen voor de rest van de organisatie.

Ik kende Horst Arts and Music nog van toen dit festival plaatsvond op de terreinen rondom het Kasteel van Horst, waaraan het festival zijn naam ontleent. Na een aantal jaar raakt het festival de omgeving van Horst ontgroeid en door een gelukkig combinatie van toevalligheden is de organisatie terecht gekomen in Asiat Park in Vilvoorde. Een heel bijzondere site: een voormalig militair domein dat, nadat de militairen er vertrokken waren, zelfs nog even dienst deed als school. En nu dus ruimte biedt voor muziek en kunst.

We kregen een zeer boeiende rondleiding op het domein. Een aantal kunstwerken werden specifiek voor deze plek gemaakt en pasten perfect in de context van de aan hun lot overgelaten militaire barekken. De tentoonstelling is een coproductie met KANAL – Centre Pompidou en maakt onderdeel uit van ‘Living Traces’, een samenwerkingsprogramma tussen Brussel en Kinshasa.

Ik neem jullie graag mee doorheen de site waar de tekenen van verval overal waarneembaar zijn en langs een aantal kunstwerken die mij bijzonder aanspraken.

Heel bijzonder werk van mountaincutters:

Continue reading →

Swimming in the pool

Na de geslaagde eerste pool party bij mijn petekindje, mocht een heruitgave niet lang op zich laten wachten. Mijn vriend had immers het splinternieuwe zwembad nog niet kunnen aanschouwen. En ja, ook dit weekend waren de weergoden aan onze kant. Een stralend zonnetje is nu eenmaal het ideale excuus om te ravotten in het water. Nadat we uitgezwommen waren, speelden we samen Exploding Kittens, serieus het beste spel aller tijden! Na Risk, uiteraard!

Voor het avondeten hadden onze vrienden huisgemaakte pizza voorzien. We mochten zelf kiezen met welke ingrediënten we onze pizza wilden beleggen. En ja, misschien heb ik mij een beetje laten gaan met de hoeveelheid mozzarella op mijn pizza, maar het smaakte wel geweldig lekker. (Ik vind dat de meeste pizza’s die je op restaurant krijgt te schaars belegd zijn.)

Afsluiten deden we met heerlijke verse aardbeien, vanille-ijs en chocoladesaus.

Een zondag die bij mij spontaan een vakantiegevoel opriep!

De Pakistaanse keuken van Raffat

Na ons succesvolle diner in de Hoorn legden we meteen een nieuwe afspraak vast om met ons groepje van zes samen te dineren. Tot mijn grote verbazing slaagde onze vriendin erin een reservatie voor zes personen vast te krijgen bij hét populairste Leuvense restaurant van het moment: Raffat. Serieus, het aantal instagram posts dat ik zie voorbij komen van de gerechten en de cocktails van Raffat, is gewoonweg niet meer bij te houden. Dus fijn om dit hippe restaurant zelf te kunnen uitproberen in goed gezelschap.

We startten de avond net als de vorige keer met een aperitief op het mooie terras van onze vrienden die op de Vismarkt wonen. Een glaasje rosé gaat altijd vlot binnen op zo’n mooie zomeravond. Spijtig genoeg waren we in plaats van met zes, met vijf. De vrouw van onze kameraad was ingegaan op een last minute uitnodiging om mee te gaan zeilen in Griekenland. Kan haar uiteraard geen ongelijk geven dat ze zo’n buitenkansje met beide handen aangrijpt, maar we misten haar wel.

Na het aperitief wandelden we samen naar Raffat. We kregen een tafel vlakbij de ingang toegewezen in het gezellig ingerichte restaurant. Overal vind je verwijzingen naar de Pakistaanse roots en de moeder van de uitbaters.

Natuurlijk kon ik niet anders dan de Bartender’s Delight bestellen, de cocktail die instagram veroverd heeft. Begrijpelijk, want de Bartender’s Delight op basis van tequila, cointreau en mezcal met een pittige toets van chilli moet zowel de meest fotogenieke cocktail ooit zijn. Exhibit A:

Bekijk zeker ook dit filmpje.

Om het onszelf niet te moeilijk te maken, gingen we voor de Mother’s tabel menu. Een beetje een best-of van wat Raffat te bieden heeft. Het ene na het andere fantastisch lekkere gerechtje passeerde de revue. Elk gerecht was op een originele manier gepresenteerd en met oog voor detail afgewerkt. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was. Spijtig genoeg was niet elk gerecht even makkelijk fotografeerbaar. De foto’s hieronder geven dus geen volledig beeld van onze avond. Maar laat me jullie verzekeren dat we allemaal erg genoten hebben.

Balls of happiness: fries semolina balls, chickpeas, potato, sweet yoghurt, mint-coriancer chutney, tamarind chutney):

Gobi awesome (crispy cauliflower, green & red bell pepper, sesame seeds, sweet & sour sauce):

Let’s taco ’bout it (homemade taco, pulled lamb, 2 mango sauces):

Biryani is biryani (Layered rice with overnight marinated chicken and potatoes, served with raita):

Naan:

Enig minpuntje: het was echt veel te warm in het restaurant. Elke keer als de voordeur van het restaurant open ging, sloeg ik een zucht van verlichting, elke verfrissing was welkom. Het personeel hield de voordeur tot mijn grote verbazing echter angstvallig dicht. Toen we het restaurant verlieten, spraken we de staff daarop aan. Ze gaven toe dat het warm was in het restaurant, maar blijkbaar was het niet mogelijk om de voordeur open te houden omdat de tocht problemen met de houtoven veroorzaakte. Wel jammer, want de overdreven warmte binnen is voor mij echt een reden om niet terug te gaan. Op bepaalde momenten voelde ik het zweet echt van mijn rug naar beneden druipen. Niet zo aangenaam. Hopelijk vindt het restaurant snel een oplossing voor dit probleem.

Wijn proeven bij Ad Bibendum

Zoals jullie ondertussen ongetwijfeld weten, houden we in mijn familie van het goede leven en hoe beter van het leven te profiteren dan met een goed glas wijn. Dus toen mijn broer liet weten dat Ad Bibendum een wijnproefweekend organiseerde, moest ik niet lang twijfelen. Omdat mijn vriend en ik die zaterdagavond al een andere afspraak in onze agenda hadden staan, vroegen we mijn broer een zo vroeg mogelijk tijdslot te reserveren, om beide activiteiten te kunnen combineren.

En zo kwam het dat mijn broer en zijn vriendin en mijn vriend en ik om iets na 13u van ons eerste glas wijn van de dag nipten in de sfeervol aangeklede degustatieruimte van Ad Bibendum: een rode (!) Australische schuimwijn. Ietwat verrassend, want in het magazine met het overzicht van de wijnen, stond dat dit een witte schuimwijn was. Niet dat ik iets tegen rode schuimwijnen heb, maar dit exemplaar was zo’n zoete dessertwijn. Niet ideaal om een proeverij mee te beginnen. Jammer dat de sommelier ons daar niet op attent had gemaakt toen we deze wijn als starter bestelden.

We bestelden dan maar snel een ander schuimwijntje, dat beter in de smaak viel. We proefden voornamelijk witte wijn, zo af en toe afgewisseld met een rosé. Leuk: Ad Bibendum had voor slaatjes en heerlijke kazen gezorgd. Perfect in combinatie met hun lekkere wijntjes.

Ik moet zeggen dat ik wel lichtelijk teleurgesteld was in de sommelier die ons bediende. Wanneer we vroegen een wijn te brengen in hetzelfde genre als wat we eerder geproefd en lekker gevonden hadden, kregen we telkens iets helemaal anders voorgeschoteld. De wijnen die hij bracht waren zeker ook lekker, maar écht luisteren naar onze voorkeuren deed hij niet.

Prijs voor de mooiste etiketten gaat naar de fruitige wijntjes van het Bulgaarse wijnhuis Katarzyna:

Prijs voor het origineelste etiket en beste opgestoken middelvinger naar Trump gaat naar de Australische Chardonnay ‘Fuck him’:

We sloten de proeverij om iets voor 15.30u af met een lekker glas rode wijn. En begaven ons dan naar de kassa om de wijntjes die we gekocht hadden af te rekenen.

Bonusfotootje van de kat van mijn broer en zijn vriendin:

Yet Another Blog

Life on my side