Lang geleden dat ik hier nog eens een mooie zonsondergang kon plaatsen. Wel doodjammer voor de mensen die zo lang naar Rock Werchter hebben uitgekeken en nu op de eerste dag helemaal uitgeregend zijn.
Trots op mijn collega’s
Vandaag was er in mijn agenda een blok van maar liefst 5 uur gereserveerd om te luisteren naar de pitches van een aantal collega’s. Tijdens de voorbije weken mocht iedereen een fiche met een idee indienen en vandaag mochten ze dan hun idee verdedigen. Bedoeling was op die manier ideeën te genereren voor de toekomst. En amai, trots op de collega’s van mijn afdeling die vol vuur hun pitches brachten. Ook zeer onder de indruk van een aantal collega’s die nog maar enkele weken/maanden bij ons werken en zich bijzonder goed staande wisten te houden onder een spervuur van vragen van het management.
Knap!
Opening onthaalgebouw van het Kasteel van Gaasbeek
Vandaag stond de opening van het nieuwe onthaalgebouw van het Kasteel van Gaasbeek op het programma, al had ik niet verwacht dat het zo’n gedoe zou zijn om ter plekke te geraken. Murphy in actie zullen we maar zeggen.
De dag was nochtans goed begonnen met een gezamenlijke treinrit met mijn twee collega’s naar Brussel. We hadden de trein van 8.06u genomen, kwestie van een beetje marge te hebben. Mijn collega had een cambio-kaart van het werk gereserveerd die we samen gingen ophalen aan het onthaal.
Helaas was mijn collega vergeten te noteren wat de nummerplaat van de wagen was die hij had gereserveerd. Geen nood, zoveel moeite was het niet om snel de kaart uit te proberen bij de tiental wagens die er stonden in de Markies- en Loksumstraat. Tot mijn grote verbazing reageerde echter geen enkele wagen. Nog eens alle wagens afgegaan: geen enkele wagen die wilde opengaan.
Voor de zekerheid terug naar het werk gelopen om te vragen of de onthaalbediende ons niet per ongeluk de verkeerde kaart had meegegeven. Dat bleek niet het geval te zijn, dus terug naar de cambioparkeerplaats.
Mijn collega dan maar naar cambio gebeld en daar waren ze zo vriendelijk om hem de exacte nummerplaat van de gehuurde wagen door te geven. Helaas had mijn collega er vergeten bij te zeggen dat geen enkele wagen in de buurt op de kaart had gereageerd. En jawel: de knalblauwe cambio weigerde de kaart te herkennen.
Opnieuw naar cambio gebeld. De vriendelijke medewerker aan de andere kant van de lijn ontgrendelde de wagen vanop afstand en opgelucht stapten we in. Ondertussen hadden we al flink wat tijd verloren en zag het ernaar uit dat we nooit vóór 9.30u in Gaasbeek zouden geraken.
Onze vreugde dat we in de wagen geraakt waren, was echter van korte duur. Het ding weigerde te starten. Opnieuw naar cambio gebeld en na een volledige herstart van de wagen vanop afstand, slaagde mijn collega er eindelijk in het ding aan de praat te krijgen. Da’s echt wel de eerste keer dat ik zoveel problemen ervaar met cambio. Bij mijn vriend en mij verloopt dat altijd heel vlot.
Natuurlijk was het erg druk in Brussel centrum, dus tijd goedmaken zat er niet in. Uiteindelijk waren we een dik half uur te laat en misten we daardoor het merendeel van de speeches. Gelukkig hadden we nog tijd genoeg om het gebouw zelf grondig te inspecteren en te genieten van het feestelijke ontbijtbuffet. Ik kijk alvast uit naar de heropening van het kasteel zelf, maar ik betwijfel of ik me dan met een cambio naar ginder zal begeven. 😉
Teamdag in Brussel
Deze maandag stond er opnieuw een teamdag in mijn agenda. Toegegeven, twee teamdagen vlak na mekaar in een drukke periode op het werk, ideaal is het niet. Maar ik merk dat de collega’s het erg appreciëren wanneer ik aansluit en dat ik zelf veel energie haal uit de ongedwongen conversaties tijdens een teamdag. Dat ik na zo’n teamdag ‘s avonds laat nog mails moet beantwoorden, neem ik er dan ook graag bij.
Helaas kon de teamverantwoordelijke zelf er vandaag niet bij zijn, wegens een onverwacht overlijden in haar familie dit weekend. Zo jammer, want het zou haar eerste teamdag zijn in die functie en een gelegenheid om zelf ook wat in het zonnetje te staan na het vele harde werk dat ze de voorbije maanden verzet heeft. Ik heb de job zelf gedaan, dus ik weet heel goed hoe overweldigend dit soms kan zijn. Maar het ongeluk slaat toe wanneer je het het minst verwacht, natuurlijk. En zo moest ik, als oud-teamverantwoordelijke, een beetje stand-in spelen.
We startten de dag met een rondleiding in de AB. Heel boeiend om een blik achter de schermen van deze historische plek te kunnen werpen. Ook erg onder de indruk van de prachtige foto’s van hun concertfotograaf die over de muren van het gebouw sierden. We leerden ook wat meer over de uitdagingen van een concertgebouw in het midden van de stad (trillingen die zich voortplanten tot bij de buren) en de toekomstplannen.
‘s Middags lunchten we bij Grieks restaurant Strofilia, een bijzonder aangename ervaring. De zuivere smaken van de Griekse keuken deden met wegdromen naar mooie zomeravonden op een Grieks eiland. De witte wijn was naar mijn smaak een tikkeltje te oud, waardoor hij te zeer naar sherry nijgde, maar de rode wijn ging wel vlotjes binnen.
Zoals jullie kunnen zien, waren de hoeveelheden meer dan copieus en was het op het einde van de maaltijd zoeken naar een gaatje voor het dessertje met gekonfijte sinaasappel.
Vervolgens ontpopte één van onze collega’s zich tot een ware gids en voerde ons langs de Tour & Taxis site die op dit moment een pijlsnelle transformatie doormaakt.
Voor mij persoonlijk sprong de Gare Maritime food market eruit. Een plek waar je mij in de toekomst zeker vaker zal terugvinden
We sloten de namiddag af met een glas op het zonnige terras van le Quai Gourmand.
Voetschraperwandeling in Herentals
Deze namiddag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor een bezoek aan zijn ouders. De ouders van mijn vriend doen altijd hun best om iets origineels te vinden om samen te doen. Ditmaal stond er opnieuw een fotozoektocht op het programma, maar nu was het de bedoeling om op zoek te gaan naar sporen van het verleden. En dat mogen jullie letterlijk nemen, want we zochten voetschrapers. Volgens de uitleg in de brochure waren er in Herentals nog meer dan vijftig van deze exemplaren terug te vinden. We waren duidelijk allemaal in goede doen, want het kostte ons weinig moeite om al de voetschrapers van de zoektocht terug te vinden.
Een blik op de diversiteit van de voetschrapers die we onderweg tegen kwamen:
Zeevruchtenschotel van de Walvis
Omdat het toch wat lastig is een zeevruchtenschotel voor vier personen helemaal te voet van de Walvis naar ons appartement te transporteren, besloten mijn vriend en ik onze bestelling met een cambio op te halen. Omdat er in de Vanden Tymplestraat geen wagens meer beschikbaar waren, had mijn vriend voor de eerste keer een wagen gereserveerd in parking Tweewaters. Da’s ook vlakbij ons appartement, dus allemaal prima.
Helaas, aangekomen bij de parking slaagden we er niet in binnen te geraken. Hoe hard we ook probeerden, de sensoren weigerden onze cambiokaart te herkennen en de deur die toegang gaf tot de parking te openen. Gelukkig was de toegang van de parking voorzien van een intercomsysteem. We drukten op de knop om in contact te komen met een medewerker van de parkeergarage, maar we kregen geen gehoor aan de andere kant van de lijn. Natuurlijk begon het net op dat moment ook nog eens te regenen. Stonden we daar te prutsen met onze cambiokaart in de regen.
Mijn vriend en ik begonnen allebei zenuwachtig te worden, het was ondertussen 17.25u en de Walvis sloot om 17.45u. Stel je voor dat we er niet in zouden slagen tijdig in de winkel te geraken om die schotels af te halen. Dat zou nogal een teleurstelling zijn voor onze gasten en onszelf. Terwijl mijn vriend bleef proberen contact te leggen met de parkeeruitbating, belde ik dus naar de Walvis met de mededeling dat we op komst waren, maar dat we door technische problemen misschien pas ná 17.45u zouden aankomen. Geen probleem, verzekerde het vriendelijke meisje aan de andere kant van de lijn mij, de gordijnen zouden dicht zijn, maar we waren zeker nog welkom in de winkel om onze bestelling op te halen. Oef! Dat was alvast een pak van mijn hart.
Na een tijdje proberen, kregen we dan toch een levende persoon aan de lijn. Er ontstond even verwarring over aan welke parking we exact stonden, maar toen hoorden we het op afstand bediende slot klikken en konden we eindelijk de parking betreden. We sloegen allebei een zucht van opluchting.
Ondanks deze onvoorziene technische problemen slaagden we erin nog net voor sluitingstijd bij de Walvis aan te komen. Natuurlijk brak er een ware wolkbreuk los boven Leuven; net op het moment dat we onze wagen geparkeerd hadden op de Vismarkt en we uitstapten om onze bestelling op te halen. Zelfs op dat korte stukje naar de winkel waren we redelijk doorweekt geraakt. Maar het kon ons weinig deren. We waren al blij dat we een paar minuten later buiten stonden met onze schotels en dat we onze vrienden uit Wijgmaal konden verwennen op een fijne avond met lekker eten en een goed glas wijn.
De rest van de avond verliep vlekkeloos. De aperitiefhapjes gingen er vlotjes in, zowel bij de volwassenen als bij de kinderen. Voor de oudste zoon hadden we sushi besteld, dus die was ook in zijn nopjes. En de jongste zoon genoot van een lekkere lasagne. We sloten de avond af met een spelletje exploding kittens en legden meteen al onze volgende afspraak vast.
Eind goed, al goed.
Knippen en plakken bij de Verbeke Foundation
Vandaag spoorde ik samen met twee andere collega’s naar Sint-Niklaas voor een teamuitstap bij de Verbeke Foundation. Aan het station werd een deel van onze groep opgehaald met een shuttle, bestuurd door Geert Verbeke himself. De andere collega’s vervoegden ons met hun eigen wagen bij de Verbeke Foundation. In totaal bestond onze groep uit vijftien personen. Jammer genoeg moesten enkele collega’s last minute afhaken door een coronabesmetting. Spijtig.
We startten ons bezoek met een koffie of een thee en werden vervolgens rondgeleid op het terrein door verzamelaar Geert Verbeke, die zijn transportbedrijf verkocht en de site transformeerde tot een plek waar kunstenaars zich kunnen uitleven. Excentriekeling Geert Verbeke praatte met veel vuur over zijn passie voor moderne kunst en zijn afkeer voor overheidssubsidies. 😉 De Verbeke Foundation is een unieke plek met een bijzondere kakafonie aan kunstwerken. Ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de foundation kan je er dit jaar een tentoonstelling bezoeken exclusief gewijd aan de eigen collectie voornamelijk bestaande uit collages en assemblages. Niet elk kunstwerk vond ik even geslaagd, maar iedereen heeft zo zijn favorieten, he?
Wel jammer dat het tijdens onze wandeling begon te regenen. Gelukkig had ik ‘s ochtends een regenjas in mijn rugzak gestoken, maar met mijn flipflops was ik niet echt voorzien op wandelen door het natte gras. Mijn voeten zagen er na een tijdje dan ook bijzonder modderig uit. Gelukkig kon ik na de wandeling de ergste modder in de toiletten wegvegen met wat toiletpapier. Geen fan van vuile voeten, ikke. 😉
Afterwork – de zomereditie
Nadat ik de eerste editie moest missen, omdat ik op de Thalys van Parijs naar Brussel zat, was ik dolblij dat ik ditmaal wel samen met mijn collega’s iets kon gaan drinken na het werk. De tweede post-corona editie vond plaats op het terras van De Markten. Het was zalig zitten onder de schaduwrijke bomen van de Oude Graanmarkt en de opkomst was misschien een beetje lager dan bij de vorige editie, maar er moeten in totaal toch een veertigtal collega’s langs gekomen zijn. Ik slaagde erin met veel collega’s een fijne babbel te hebben en het was gewoonweg zo gezellig dat ik helemaal vergeten ben foto’s te nemen. Zelfs niet van het zalig lekkere apero menu met falafel van bloemkool, hummus, paprika dip, halloumi en libanees platbrood. Dan moet het wel goed geweest zijn, he!
Ik kijk al uit naar de volgende editie!
Lunchwandeling!
In de zomer organiseren de sportievelingen op ons werk regelmatig een begeleide wandeling. Altijd leuk om Brussel (en de collega’s) een beetje beter te leren kennen en tegelijkertijd de stappenteller omhoog te zien gaan. Wonder boven wonder was het mij gelukt om vandaag mijn middagpauze vrij te houden en kon ik aansluiten bij de wandeling naar de Brusselse Kruidtuin. Ik kwam wel terecht in een gezelschap dat mij op één persoon na helemaal vreemd was. Dat had ik niet direct verwacht, maar het was fijn om wat te babbelen met collega’s met wie ik in normale omstandigheden niet in contact kom. De zon zette alvast haar beste beentje voor tijdens onze wandeling. Al blijft het doodzonde dat de Kruidtuin in de loop der jaren steeds meer ingekrompen is en omsingeld is geraakt door zielloze hoogbouw. De weg die er nu dwars doorheen loopt, helpt ook niet echt om het parkgevoel te versterken…
Wijnliefhebbers onder mekaar
Nadat we tijdens onze vorige proeverij de wijnvoorraad van Menno serieus hadden laten slinken, vonden mijn vriend en ik het hoog tijd om hem en zijn vriendin uit te nodigen om samen te genieten van de wijntjes die we bij Ad Bibendum kochten. Ik had voor de gelegenheid voor wat hapjes gezorgd (handig, die Shop & Go Delhaize vlakbij). Maar ik had het moeten weten: een echte wijnproever laat zijn smaakpalet niet door secundaire smaken vertroebelen. 😉 We proefden drie zeer verschillende wijntjes, waarvan mijn persoonlijke favoriet de Chardonnay van Joel Gott was. De avond vloog weer voorbij, met een aangename afwisseling van serieuze en minder serieuze onderwerpen.
En de overschot van de hapjes, die eten we de volgende dagen wel op. 😉
