Opening barokpaviljoen in Gaasbeek

Mijn eerste werkdag van de week, was er strikt genomen maar een halve. In de namiddag werden mijn collega en ik namelijk verwacht bij het Kasteel van Gaasbeek voor de feestelijk opening van het prachtig gerestaureerde barokpaviljoen. Door al de coronamaatregelen was het een opening in beperkte kring. Uiteraard hadden we dat liever anders gezien, maar veiligheid, voor alles, nietwaar? Wel op het appèl: minister-president Jan Jambon, die zichtbaar onder de indruk was van dit prachtige paviljoen. Laten we hopen dat dat vaccin er snel komt zodat iedereen van dit pareltje kan genieten.

Snel poseren voor de foto om vervolgens de mondmaskers weer op te zetten:

Voor de mensen die het zich afvragen: het plafond was in zeer slechte staat, vandaar dat de restaurateurs ervoor gekozen hebben enkel de delen die nog redelijk bewaard gebleven waren te restaureren. Sommige afbeeldingen waren zo beschadigd dat er veel fantasie nodig zou zijn om deze te reconstrueren.

Het was ook genieten van de heerlijke mini-gebakjes van Jan Andries en de verse aardbeien van Van Hassel. Al was het duidelijk dat iedereen zich wat onwennig voelde op deze anderhalve meter receptie… Wel leuk om een aantal oud-collega’s terug te zien die onlangs met pensioen gegaan zijn en speciaal voor de gelegenheid naar Gaasbeek waren afgezakt.

Dankzij mijn lieve collega die bob speelde, kon ik zelfs genieten van een heerlijk glaasje schuimwijn (of twee).

Wandelen in de Platwijers

Best wel goed geslapen in wat ooit nog mijn slaapkamer was in mijn ouderlijk huis. Bizar, want sinds mijn broer die slaapkamer in gebruik heeft genomen, voelt die kamer niet meer aan alsof die ooit van mij geweest is. Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik mezelf steeds in de zolderkamer onder het schuine dak en niet in de kamer waarin ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht.

In de voormiddag brachten mijn broer en ik een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Ik moet toegeven dat ik mij op het allerergste had voorbereid. Maar het bezoek viel goed mee: mijn moeder was redelijk alert, ik had het gevoel dat ze mij herkende (of misschien maakte ik dat mezelf wijs) en ik vond dat ze er redelijk goed uit zag. Ik mocht mijn moeder zelfs aanraken (nadat mijn temperatuur gemeten was, vanzelfsprekend). Gelukkig is het rusthuis waarin mijn moeder verblijft, vrij goed gespaard gebleven van het virus. Door strenge maatregelen te treffen, wist het personeel het virus buiten te houden en uiteindelijk zijn er bijna geen overlijdens geweest te wijten aan het virus. Een hele opluchting.

Nadat mijn broer en ik terug kwamen van ons bezoek aan het rusthuis, stond mijn vader erop om samen een ritje te maken in zijn onlangs aangeschafte cabrio. Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een grote autoliefhebber ben. Als het aan mij lag, ging ik overal naartoe met het openbaar vervoer. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat veel locaties in België quasi niet bereikbaar zijn zonder wagen. Dus ik deed alsof ik de rit geweldig vond om mijn vader een plezier te doen.

‘s Middags konden we genieten van de uitstekende kookkunsten van de vriendin van mij broertje, die een heerlijke quiche had gemaakt. Het ideale krachtvoer voor een wandeling van een kilometer of tien in de Platwijers. Ik had deze wandeling al eens eerder gedaan, maar voor mijn vriend was het de eerste keer. Het weer zat ons alvast mee en we genoten van de prachtige natuur rondom ons.

Na de wandeling trakteerden we onszelf op een ijsje bij Chocoberley. Lekker, maar de gelato van Decadenza is toch van een ander niveau.

Tijd om afscheid te nemen: de trein naar Leuven wachtte op ons! En bij thuiskomt bleek Georgette volop van de zon aan het genieten!

Culinaire ster Altermezzo

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Limburg om samen met mijn broertje en zijn vriendin onze culinaire horizonten te verruimen. Mijn vader was zo vriendelijk ons een slaapplek aan te bieden (het splinternieuwe huis van mijn broer is immers nog altijd niet uitgerust met een badkamer, damn you, corona!), zodat we onbezorgd de ganse avond op restaurant konden gaan.

Mijn broertje en zijn vriendin hadden voor de gelegenheid een tafel gereserveerd in restaurant Altermezzo, bekroond met een Michelin ster, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. Na het ondertussen bekende ritueel van het ontsmetten der handen, werden we door de vriendelijke ober naar een mooie tafel op het terras geleid om aldaar het aperitief te nuttigen. We startten de maaltijd met een glaasje champagne, want hey, ik ben nog altijd aan het vieren, he. De hapjes die we voorgeschoteld kregen, smaakten alvast naar meer!

Na het aperitief kregen we een gezellige ronde tafel toegewezen in het restaurant en zetten we de avond verder op hetzelfde elan. Fantastisch gepresenteerde gerechten vergezeld van uitstekende wijn. En dan gingen wij nog voor de goedkoopste winepairing op de kaart, die Great Bottle Experience moet dan wel écht een onvergetelijke ervaring zijn.

Geniet met ons mee!

Pumpkin pie, ganzenlever, dukkah:

Komkommer, geitenkaas, boekweit:

Makreel, miso, selder, nori:

Noordzeekrab, yuzu-kosho, koolrabi, zuring:

Special effects:

Puntpaprika, barilotto, tomaat, oregano:

Noorzeetarbot, zilte groenten, aardappel, codium:

Catch of the day, suquet, inktvis, artisjok, avocado:

Melkkalf, bbq aubergine, za-atar, ui:

Fantastisch flesje rode wijn: Alberaia uit 2016

Abrikoos, saffraan, citrusafrikaan:

Guil TEA pleasures:
ijslolly van ruby chocolade, rode vruchten
kers, donkere chocolade, whisky
Berlijnse bol, vanillecrème:

In één woord: fenomenaal!

En we eindigen de week met…

Mosselen (allez, voor mij, mijn vriend is niet zo’n fan)! Om te vieren dat de vlucht van mijn vriend uit Genève vandaag veilig geland is in Zaventem. Nog een dikke week en we kunnen eindelijk aan onze vakantie beginnen. Duimen dat een niet nader genoemd virus geen roet in het eten strooit…

Sushi met de Leuvense dames

Oorspronkelijk zouden mijn vier Leuvense vriendinnen en ik elkaar op woensdag 8 juli zien voor een avondlijke wandeling in Wijgmaal, waarop ik de aanwezigen zou trakteren met champagne om mijn promotie te vieren. Helaas, het slechte weer (wandelen in de regen is niet tof) noopte ons tot uitstel en we prikten donderdag 16 juli als datum voor een rain check. Door de coronacrisis is het opeens een pak makkelijker geworden om een gemeenschappelijke datum te vinden voor een afspraak. Gewoon uitstellen met een weekje, zou ons met al die drukke agenda’s vóór de crisis nooit gelukt zijn…

Helaas, helaas, waar de voorspellingen voor donderdag eerst nog redelijk goed waren, verslechterden ze naarmate donderdag dichterbij kwam. Het zag ernaar uit dat de regen alweer roet in het eten zou strooien. We besloten tot donderdagmiddag te wachten en dan de knoop door te hakken op basis van het meest recente weerbericht. Helaas, die voorspellingen zagen er grauw, grijs en nat uit. Plan B dan maar, want we wilden onze date niet nog eens uitstellen. Eerst dachten we aan een werffeestje bij één van de verbouwende dames, maar dat leek ons bij nader inzien toch niet zo comfortabel. Dus stelde ik voor gastvrouw te spelen en afhaaleten te bestellen. Iemand gooide het woord ‘sushi’ in de groep en de knoop was snel doorgehakt.

Als voorbereiding op dit bezoek ging ik alle deurklinken en andere contactoppervlakken met alcoholoplossing te lijf om eventueel besmettingsgevaar te minimaliseren. Ook het toilet kreeg een grondige schoonmaakbeurt, een nieuw zeeppompje én keukenrol om het delen van één en dezelfde handdoek te vermijden. Ook de keuken voorzag ik van handzeep en alcoholgel. Alles lag er spic en span bij om mijn bezoek te ontvangen! Restte mij nog de sushi af te halen bij mijn favoriete buren: Kintsugi. Gelukkig hielp één van de dames mij dragen, want sushi voor vier personen (onze vijfde gast had al gegeten) was nogal veel om alleen naar mijn appartement te versleuren.

Zoals beloofd startten we de avond met een flesje champagne, dat vlotjes binnen ging, want we kraakten al snel een tweede fles. Het was duidelijk te lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, want er was zoveel om over bij te praten dat we amper uitgepraat geraakten. Eén van de dames, die pas mama was geworden, had een cadeautje bij voor de geboorte van haar zoon, Rocco. In plaats van doopsuiker deelden zij en haar man zeepjes uit. Een bijzonder vooruitziende blik, want toen ze dit geschenkje kozen, was er nog geen sprake van een coronacrisis. Alleen jammer dat de omstandigheden er niet naar zijn om een pas geboren baby’tje te bezoeken. Seffens kan hij al lopen voordat we hem voor het eerst in ‘t echt te zien krijgen!

Sollicitaties en poké bowls

Vier sollicitaties afgenomen vandaag. Ik sta er altijd weer van te kijken hoe vermoeiend zulke gesprekken zijn. Je moet er echt honderd procent je aandacht bij houden, want de vragen die je stelt, moeten dezelfde zijn voor elke kandidaat en tegelijkertijd moet het lijken alsof je een vlot en normaal gesprek voert, inpikkend op wat de kandidaat zegt. Niet evident, al betwijfel ik of de kandidaat zich realiseert dat zo’n gesprek ook hard werken is aan de andere kant van de tafel.

Enfin, reden genoeg om mij na het werk te trakteren op een poké bowl van RUBA. Yummie!

GUS Brassonomie

Dinsdagavond had ik afgesproken om samen te dineren met mijn vriendin, de professionele masseuse. De laatste keer dat we mekaar zagen was het coronavirus nog een ver-van-ons-bed-show, terwijl tegenwoordig ons leven helemaal beheerst wordt door dit virus. Echt, ik tel de dagen af tot er een vaccin is…

Helaas zat het weer een beetje tegen: de ganse dag hadden stevige regenvlagen de Belgische hoofdstad gegeseld. Normaal zou ik niet opzien tegen de wandeling van mijn werk naar het restaurant (een klein twintig minuten stappen), maar nu voelde ik toch nattigheid. Ik was helemaal niet voorzien op regenweer: mijn outfit bestond uit een luchtig zomers kleedje en sandalen met een sleehak. Al mijn paraplu’s bevonden zich op mijn appartement in Leuven. Gelukkig stelde mijn vriendin voor om me te komen afhalen in de omgeving van mijn werk. Een hele opluchting dat ik geen twintig minuten door de regen zou moeten stappen.

We hadden iets te veel marge genomen, waardoor we een half uur te vroeg bij restaurant GUS aankwamen, dat pas om 19u opende. Geen nood, op het terras van Caberdouche vonden we nog een plekje om een pré-aperitiefje te drinken. Iets na 19u begaven we ons opnieuw naar GUS en ditmaal waren de deuren wel geopend. We namen plaats aan een gezellige tafel bij het raam en bestudeerden de menu. Maatje, kreeft, Black Angus rundsvlees en aardbeien, what’s not to like? Dus gingen we all they way, mét de suggestiewijnen alstublieft.

Appetizers:

Maatjes Pastèque, tomate, vinaigrette à l’herbe d’orge:

Baby homard, gnocchis à la sarriette, beurre au malt:

Contre-filet Black Angus, jus à l’échalote, santana et miso:

Feuilleté fraise glace au pralin d’orge et d’avoine:

Mignardises:

Tijdens deze voortreffelijke maaltijd namen we de tijd om bij te praten. En ja, er viel heel wat te vertellen. Mijn vriendin had ondertussen de huur van haar appartement in Tervuren beëindigd, haar diploma van masseuse behaald, een nieuwe vriend gevonden en met corona leren leven op haar job (waarin ze dagelijks met klanten in contact komt). Jawadde, wat een power woman! Helaas was er ook minder nieuws op het vlak van haar gezondheid. Ik duim alvast dat alles in orde komt. Want laten we eerlijk zijn, deze crisis heeft ons nogmaals met de neus gedrukt op het feit dat een goeie gezondheid onbetaalbaar is.

Afscheidslunch

Om de twee weken vergaderen wij samen met alle teamverantwoordelijken en nemen we Belangrijke Beslissingen. Door de coronacrisis vonden deze vergaderingen al sinds half maart plaats via Microsoft Teams. Deze dinsdag hadden we echter allemaal afgesproken om naar Brussel te komen om de laatste vergadering vóór de start van de verlofperiode fysiek bij te wonen. Een tweede belangrijke reden om deze vergadering fysiek te laten doorgaan was het feit dat we afscheid namen van één van onze teamverantwoordelijken. Twee en een half jaar hebben we met alle teamverantwoordelijken hetzelfde parcours afgelegd, dus een collega uitwuiven die een nieuwe job gevonden heeft, is best wel een bijzondere gebeurtenis. Deze collega is de eerste die onze groep verlaat, maar niet de laatste: 1 september volgt een tweede collega en 1 januari 2021 zal ikzelf deze fijne groep collega’s verlaten om mijn nieuwe functie op te nemen.

Reden genoeg om na de vergadering samen te lunchen en te klinken op de toekomst. En ja een koude schotel uit de cafetaria is niet zo fancy en eten op anderhalve meter afstand van mekaar niet supergezellig, maar toch was het fijn om nog eens allemaal samen in dezelfde ruimte te zijn. Ik moet zeggen dat ik deze groep erg ga missen. We hebben samen een hele weg afgelegd en veel steun aan mekaar gehad. Wat mij betreft zijn er banden voor het leven gesmeed. Ik ben er alleszins zeker van dat ik de collega die afscheid neemt nog zal terugzien in de toekomst. Onze eerste gezamenlijke lunch is al ingepland!

Een zonnige zondag in Kalmthout

Na onze succesvolle dinner date in het Land aan de Overkant was het even wachten op de versoepeling van de coronamaatregelen, alvorens mijn collega en ik hieraan een vervolg konden breien. Ditmaal kozen we voor een uitstapje in het geboortedorp van mijn collega en haar reisgenoot. Mijn vriend reserveerde een cambio om niet te lang onderweg te zijn en we vertrokken onder een stralend zonnetje richting Kalmthout. Helaas is de rust die de coronacrisis over de Vlaamse wegen bracht alweer helemaal verdwenen en stonden mijn vriend en ik een tijdje in de file rond Antwerpen (waar anders?). Gelukkig hadden we genoeg marge ingecalculeerd op op tijd op onze afspraak te zijn.

Voor de gelegenheid had mijn collega een tafel gereserveerd in het Keienhof. Het was warm genoeg om buiten te zitten in de prachtige tuin vlakbij de barbecue. Waar we het initieel een beetje frisjes hadden, schakelde de zon al snel een versnelling hoger en moesten we om een parasol vragen om niet te smelten in onze stoelen. We startten de lunch met een aperitief van het huis, schuimwijn met vlierbloesemsiroop. Lekker fris. We konden kiezen uit twee vaste menu’s of de gerechten van de menu’s onderling mengen. Normaal hou ik mij mooi aan een menuvoorstel, omdat ik ervan uitga dat de chef weet welke gerechten het best bij elkaar passen. Maar serieus, kreeft gebakken op de barbecue als voorgerecht? Daarvoor moest ik wel een uitzondering maken. Mijn vriend ging voor de t-bone steak, die de barbecuechef trots aan tafel kwam presenteren (en voor jullie je ongerust maken, mijn vriend kreeg maar een stukje van deze enorme brok vlees op zijn bord).

Dit aten wij, vergezeld van een flesje Verdicchio:

Risotto, groene kruiden, rucola, eringi:

Halve Oosterschelde kreeft met agrumboter:

Kabeljauw met kruidenkorst, jus met dragon, spitskool, lamsoortjes, puree van polderaardappel met jonge ui:

De T-bone steak van mijn vriend:

Gegrilde abrikoos, vanilleroomijs, chocolade:

We sloten de maaltijd af met een glaasje champagne om mijn promotie en ons feestelijk samenzijn te vieren.

Om al dat lekkers te verteren maakten we een lange wandeling op de prachtige Kalmthoutse Heide, een natuurgebied dat al lang op mijn lijstje stond om te bezoeken. En ja, wat een prachtige, gevarieerde natuur. Al vonden we dat ene maïsveld midden op de heide toch een beetje een vreemd zicht.

We leerden ook wat bij over het oorlogsverleden van Kalmthout. We ontdekten een Amerikaans 90mm kanon met als opschrift: “Ter herinnering aan de dappere Geallieerde kanonniers die het luchtafweergeschut tegen de Duitse V-1’s, gericht op de haven van Antwerpen, succesvol bedienden van oktober 1944 tot april 1945.”

Bij onze thuiskomst in Leuven werden we getrakteerd op een mooie zonsondergang. Een mooi einde van een perfecte dag.

Culinaire ontdekkingen in Leuven

Deze zaterdagmiddag had ik afgesproken om samen met een vriendin te gaan lunchen op het terras van Bar Jérôme. Aangezien ze met de trein naar Leuven spoorde, kwam ze mij uithalen op mijn appartement. Toch handig zo dicht bij het station wonen. Mijn vriendin had pralines gemaakt van braambessen bij als cadeautje om me te feliciteren met mijn nieuwe job én een nieuwe puzzel. Komt goed uit, want mijn huidige puzzel (nummer zes) is bijna klaar…

Ik had om 13u gereserveerd en ons tafeltje stond al mooi op ons te wachten bij aankomst. Bar Jérôme biedt een leuke lunchformule waarbij je één hoofdgerecht en twee bijgerechten kunt kiezen voor een zeer schappelijke prijs. Ik ging voor de ceviche met gevulde aubergine en krielaardappeltjes. Misschien een beetje een vreemde combinatie, maar ik at de aubergine als een voorgerechtje. ‘t Is toch niet dat de ceviche koud kon worden. 😉 Mijn vriendin ging voor de garnaalkroketjes, de burrata en de zoete aardappelfrietjes en we bestelden allebei een huisgemaakte limonade. Nu en dan plukte ik (met mijn goed gewassen en ontsmette handen) een zoet aardappelfrietje mee van mijn vriendin. En ze liet me zeer vriendelijk een paar garnaaltjes meepellen. Het smaakte!

Het deed ons echt deugd, bijpraten over de dingen des levens op een terrasje. Goed eten is één ding, maar het is het gezelschap dat de maaltijd naar een hoger niveau tilt. Ik was blij dat we elkaar na zo lange tijd weer in ‘t echt zagen, maar tegelijkertijd speet het me te horen dat haar ouders en schoonouders (die gelukkig tot nu toe gespaard bleven van corona) het fysiek steeds moeilijker krijgen en het ene na het andere gezondheidsprobleem op hun weg vinden. Omdat mijn vriendin enig kind is, komt de zorg voor haar ouders op haar schouders terecht. Niet gemakkelijk allemaal.

Na deze heerlijke lunch rekenden we af en trokken we de stad in om wat te wandelen. We passeerden langs de goed gevulde terrasjes van Leuven en mijn vriendin, die in een landelijk gelegen dorp woont, moest even wennen aan de drukte in de Leuvense straten. En toegegeven, aan de ene kant is het fijn om te zien dat Leuven weer bruist van het leven, maar daardoor worden de regels van social distancing natuurlijk niet altijd even goed nageleefd. Al moet ik wel een dikke pluim geven aan de Leuvense horeca die zich enorm inspannen: overal alcoholgels, de terrassen op de Grote en de Oude Markt hebben meer ruimte gekregen en op sommige terrassen zijn er zelfs aparte hokjes voor verschillend bubbels voorzien. Chapeau!

Natuurlijk konden we het niet laten een bezoekje te brengen aan mijn favoriete ijsjeszaak: Decadenza, want er is altijd plaats voor een ijsje!

Omdat mijn vriendin een abonnement van de Lijn moest kopen voor haar dochter die volgend jaar naar het middelbaar gaat (slik!), wandelden we terug richting station. Ondertussen was mijn vriend geland in Zaventem na zijn eerste weekje Zwitserland sinds maanden… Terwijl we stonden aan te schuiven bij de Lijnwinkel, stuurde ik een berichtje of hij zin had om iets mee te komen drinken. Uiteraard had hij daar zin in! En zo belandden we op het terras van de Kosmopol, alwaar ik mij een cosmopolitan bestelde. Gelukkig hadden ze hier wel veenbessensap op voorraad!

Na dit drankje namen we afscheid van onze vriendin en wandelden we met haar mee naar het perron, onderweg nog even een blik werpend op mijn favoriete bouwwerf voor het stationsgebouw. De namiddag was werkelijk voorbij gevlogen. Voor herhaling vatbaar!

Aangezien mijn vriend en ik zin hadden in een extra aperitiefje, besloten we naar de Oude Markt terug te keren. En kijk, net op dat moment arriveerde de gratis shuttle op het Martelarenplein die ons in een paar tellen naar het stadscentrum bracht. Niet dat we die afstand niet konden lopen, maar het was leuk om eens in zo’n volledig elektrisch busje te zitten én we hadden een fijn gesprek met de chauffeur. De reden dat ik naar de Oude Markt wilde was simpel: ik was erg gecharmeerd door de gezellige ‘city garden’ van Baouzza. We slaagden erin een plekje te bemachtigen, maar helaas sprak het aanbod op de kaart ons niet direct aan. We hadden allebei zin in een goed glas wijn en het aanbod was op dat vlak nogal magertjes te noemen. We lieten de Baouzza links liggen en vertrokken zonder iets te bestellen.

Ik stelde voor om naar een echte wijnbar te trekken om zeker te zijn dat we een goede wijn in ons glas zouden aantreffen. Ik volgde al een tijdje de instagram-account van Terroir, een vrij nieuwe zaak gespecialiseerd in natuurlijke wijnen en thee, en dit leek me de ideale gelegenheid om deze bar met een bezoekje te vereren. En we hadden geen spijt van onze beslissing. We waren op één andere klant na de enige in de zaak en konden dus op het gemak proeven en genieten. Sommelier Marc loodste ons deskundig door het fijne wijnaanbod. Te beginnen met een heerlijk flesje bubbels. Het werd een iets uitgebreidere aperitief dan we gewoon waren, maar we genoten van het ontdekken van de pure smaken van de artisanale wijnen. Ondertussen ben ik al vrij goed geworden in het afleiden op basis van de beschrijving van een wijn of deze al dan niet iets voor mij is. In mijn glas kwamen dus geen missers terecht. Mijn vriend koos iets avontuurlijker, waardoor één wijntje een beetje tegenviel.

Dit zijn de wijnen die we proefden en die we heerlijk vonden:

En omdat we een hongertje voelden opkomen, bestelden we ons een heerlijk kaasplankje met kazen van Elsen:

Het moge duidelijk zijn dat we ‘s avonds op ons appartement geen nood meer hadden aan een uitgebreid avondmaal. 😉 Maar een pralientje gaat er altijd wel in!

Yet Another Blog

Life on my side