Sushi op het terras van Zaowang

Na mijn bezoekje aan het M HKA vrijdag, spoorde ik zaterdag opnieuw richting Antwerpen-Centraal. Ditmaal voor een date met de onvolprezen Kato. Ik had mij een beetje misrekend in het aantal minuten dat ik nodig zou hebben om met de bluebike bij de Zaowang te geraken (heel druk op de Meir en ik vond niet meteen een goede plek om mijn fiets te parkeren). Gelukkig is Kato een geduldige dame en wachten op een sympathiek terras op de Oude Koornmarkt is natuurlijk ook niet het einde van de wereld. Maar ik haat het nu eenmaal om te laat op een afspraak te komen.

We bestelden (uiteraard) een sushiboot voor twee. De sushi ging vlotjes binnen en we hadden heel wat om over bij te praten: over de nieuwe job van Kato, haar sportieve verwezenlijkingen (die dame loopt marathons) en haar geweldige gezin. Veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden! Het leven raast aan zo’n hoog tempo voorbij dat ik amper kan vatten dat we ondertussen al bijna in de helft van 2019 zitten.

IMG_3906

Naar goede gewoonte sloten we de avond af met een cocktail op het terras van Cocktails at Nine. Ik dronk een rock & rum old fashioned en een lazy red cheeks. Twee klassieke cocktails die altijd smaken, zeker in goed gezelschap! En toen was de avond alweer om en moest ik mij haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Het zou fijn zijn, mocht de NMBS ook in de late uurtjes treinen inzetten. De zon was nog niet eens onder en ik moest al naar huis vertrekken!

IMG_3917

IMG_3919

Een optimistische afspraak

Gisteren had ik afgesproken met twee vrienden die ik ettelijke jaren geleden leerde kennen in de Spaanse les. Met de vriendin in kwestie had ik de voorbije maanden nog regelmatig filmdates, maar de vriend moet ik al bijna twee jaar niet meer gezien hebben. Hoog tijd om bij te praten, dus!

We hadden afgesproken in de Optimist, maar helaas kan je daar geen tafeltje reserveren. Zoals te verwachten viel, was om 19.30u elk tafeltje op het terras ingenomen. En om binnen te zitten was het gewoon té mooi weer. Onze vriendin zou iets later arriveren, dus gingen de vriend en ik op zoek naar een alternatief. Helaas, de Convento bleek ook helemaal vol te zitten. Dan maar rechtsomkeert gemaakt, want onze vriendin was in aantocht.

Terwijl we aan het brainstormen waren over een alternatief met een mooi terras, besloten we toch even terug te wandelen naar de Optimist. Je weet nooit of er ondertussen een tafeltje zou vrijgekomen zijn. En jawel, het geluk was aan onze kant: op de binnenkoer was er nét een rond tafeltje voor drie beschikbaar.

We haastten ons om de vrijgekomen plek in te nemen en wijdden ons vervolgens aan de moeilijke taak om tot een voedselcompromis te komen. De vriend eet immers geen vlees en de vriendin mag geen gluten eten. Aangezien het concept van de Optimist food sharing is, moesten we dus onderling overeenkomen in onze keuzes. Dat lukte wonderwel zonder al te veel discussie. Terwijl we genoten van een aperitiefje en knabbelden op de huisgemaakte nacho’s, wachtten we op onze gerechtjes.

Ik zal eerlijk zijn, voor mij waren de gerechtjes iet of wat een teleurstelling. Afgaande op de ronkende beschrijvingen op het krijtbord, had ik er meer van verwacht. Niet dat het slecht was of zo, maar ik vond het allemaal nogal gewoontjes. Het lamsvlees kon wat malser, de gevulde aardappel wat smeuïger en origineler, de taco verrassender. Maar uiteraard is het het gezelschap dat telt! En mijn vriendin en ik kregen meteen een primeur te horen: binnenkort komt de tweede dichtbundel van onze vriend uit. Ben erg benieuwd naar het resultaat!

IMG_3853

IMG_3854

IMG_3855

IMG_3856

IMG_3857

IMG_3858

We sloten de avond af met een gezellige wandeling door de warme Leuvense straten. En tja, als blijkt dat de Decadenza nog open is, dan koop je toch een ijsje zeker?

Een warme after work met de collega’s

Uiteraard profiteerden we met de collega’s deze woensdag optimaal van het terrasjesweer. We startten met een stevige groep van dertig personen op het terras van het Muntpunt Café om vervolgens de avond met z’n twaalven verder te zetten bijtend in een Aziatisch geïnspireerde burger van BAOGO. Wel jammer dat het terras van BAOGO helemaal vol zat en we ons dus noodgedwongen binnen moesten installeren. Maar hey, het gezelschap overtrof de warmte van de zon. 😉

IMG_3847[1]

Het was trouwens leuk om vast te stellen dat er wat nieuwe gezichten op de afterwork waren komen opdagen. Blijkbaar is donderdag voor veel mensen een thuiswerkdag en uiteraard gaat niemand speciaal voor een afterwork naar Brussel sporen. Als lid van het afterworkcomité zal ik er  in de toekomst bijgevolg streng op toezien dat alle weekdagen aan bod komen. 😉

Laatste les bachata en rueda van het schooljaar

Niet zoveel volk op de laatste bachata en rueda les van het jaar. Wat op zich niet zo’n probleem is, alleen wel jammer dat bij de rueda twee heren ontbraken. Niet echt onoverkomelijk, want als alleen dansende dame doe je gewoon een tijdje de basispas tot een nieuwe danspartner zich aandient. Uiteindelijk veranderen tijdens één liedje de danskoppels vaak genoeg om niet lang allen te hoeven dansen. Maar toch: dansen is altijd leuker met twee.
Ik ga het wel missen, mijn wekelijkse dansafspraak. Niets leuker om de gedachten te verzetten dan wat nieuwe figuren leren. En naar het schijnt is dansen zelfs een ideale manier om Alzheimer te voorkomen. Yeah baby, jullie gaan mij nog lang de dansvloer zien onveilig maken!

Een zonnig weekend in Libin

Dit weekend stond ons jaarlijkse uitstapje naar de overkant van de taalgrens op het programma. Waar ik vroeger nog de moeite deed om elk jaar een andere locatie te zoeken, verbleven we nu al voor de elfde opeenvolgende keer in Libin. Het comfort van de kamers, dat verwarmde zwembad en de jacuzzi vallen nu eenmaal moeilijk te overtreffen. En daarnaast is het nu eenmaal niet zo evident goeie accommodatie te vinden voor 41 personen. Jawel, dat lezen jullie goed: 41 personen (20 volwassenen en 21 kinderen). Onze vrienden hebben het bijbels gebod “Ga en vermenigvuldigt u” nauwgezet opgevolgd.

De leeftijden van de kinderen varieerden tussen een half en 16 jaar. Gelukkig zijn de meeste kinderen ondertussen de pampers ontgroeid. En het aantal kinderen met bandjes neemt ook elk jaar af, wat het allemaal wat minder stressvol maakt voor de ouders. De meerderheid kan zelfs al lezen, schrijven en een boterham smeren. Je duwt ze gewoon een spel weervolven in de hand en die houden zichzelf bezig. Lekker makkelijk.

Dit jaar hadden we eindelijk nog eens een zonnig weekend van begin tot einde. Vrijdag doken de kinderen al meteen het zwembad in (ik paste, want nog een beetje te fris naar mijn goesting), terwijl ik aan de lopende band pizza’s bakte. Ditmaal zonder brandwonden, gelukkig. Verder bestond de rest van het weekend uit ontbijten in verspreide slagorde (je hebt vroege en late vogels), in het zwembad liggen, watergevechten houden, cava drinken, ijsjes eten, zonnecrème smeren, barbecuevlees smikkelen, weerwolven en andere spelletjes spelen en veeeeeel foto’s en onnozele gopro-filmpjes maken.

DCIM111GOPRO

DCIM111GOPRO

DCIM111GOPRO

IMG_4694

IMG_4708

Het weekend vloog voorbij en voordat ik er erg in had zat het er alweer op. Ik deed mijn ronde om de meterstanden op te schrijven, terwijl mijn vriend alle kamers nakeek op verloren voorwerpen. We reden met onze vol leeggoed geladen cambio-wagen terug naar Leuven, alwaar we het weekend afsloten met een heerlijke sushi boot van Kintsugi.

Uit nostalgische overwegingen een kort overzichtje van de vorige locaties waar we verbleven:

  • 2003: Durnal
  • 2004: Burg Reuland
  • 2005: Fily
  • 2006: Momignies
  • 2007: Waimes
  • 2008: Jevoumont
  • Vanaf 2009 in Libin

PS: Excuses aan de kinderen die ik getraumatiseerd heb met het spelletje Black Stories.