Met twee Overzee, aflevering twee

Woensdagavond had ik een date met de coole mama van Adriaan en Isaak. Super dat sinds mijn verhuis naar Antwerpende afstand tussen ons kleiner geworden is en we elkaar wat vaker kunnen zien. Omdat ik er zeker van was dat restaurant Overzee bij haar in de smaak zou vallen, reserveerde ik een tafeltje voor twee. Al moet ik toegeven dat ik even getwijfeld heb of ik onze afspraak niet beter zou verplaatsen, omdat ik niet zeker was hoe ik me zou voelen na de afscheidsviering.

Maar de mooie wandeling langs de Cogels-Osylei en de fijne avond in goed gezelschap waren duidelijk het ideale tegengif tegen de zware emoties van de namiddag. De zon had haar beste beentje voorgezet en we dronken een (alcoholvrij!) aperitiefje op een terrasje in de zon, alvorens naar ons tafeltje aan het raam bij Overzee te verhuizen. Uiteraard konden we het niet laten onze maaltijd te laten voorafgaan door een cocktail, die zijn immers zalig lekker bij Overzee.

En jawel, het eten was nog even lekker als ik me herinnerde en we hadden heel fijne gesprekken over best wel serieuze onderwerpen. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik sinds mijn terugkeer naar België te weinig tijd voor serieuze gesprekken met vrienden vrijgemaakt heb, zo overspoeld dat ik ben geraakt door mijn werk. Terwijl ik daar zo’n enorme behoefte aan had, toen ik in Genève wanhopig op zoek was naar eender welke job.

Dus wie zin heeft in een goed gesprek op eender welke locatie bereikbaar met het openbaar vervoer, geef een seintje.

Een emotionele namiddag

Gisterenmiddag woonde ik samen met een twintigtal andere collega’s de afscheidsviering bij van de echtgenoot van mijn collega. Het was een bijzonder aangrijpende viering die voor mij overheerst werd door de vraag ‘waarom?’. Waarom neemt iemand die ogenschijnlijk alles heeft: een gelukkig huwelijk, twee mooie, slimme en gezonde dochters, een fijne vriendenkring, genoeg geld om jaarlijks mooie reizen te maken en af en toe een sterrestaurant te bezoeken, een vaste benoeming als militair,… de drastische beslissing om zichzelf van het leven te beroven. Hoe meer foto’s er passeerden van zijn ogenschijnlijk perfecte leven waarop hij steevast met een grote glimlach geportretteerd was, hoe minder ik ervan begreep.

Tot mijn verbazing (en wellicht choqueerde ze hiermee vele aanwezigen), wees mijn collega met een beschuldigende vinger naar de werkcontext van haar man. Te veel stress, gefnuikte promotiekansen en dat in combinatie met chronische rugpijn, zouden de aanleiding geweest zijn. Het klonk plausibel, maar toch ook weer niet. Hoe opgesloten moet iemand in zichzelf geraken, hoe hard moet hij zich focussen op het negatieve om al die andere mooie dingen uit het oog te verliezen? Om zijn vrouw en twee dochters achter te laten zonder zelfs een afscheidsbrief? Om op zijn werk een verlaten lokaal te zoek en zichzelf daar van het leven te beroven?

Alle getuigenissen beschreven hem als een stille, rustige man en je hoort vaak dat het de stille waters zijn die de diepste gronden hebben. Die hun gevoelens opkroppen, maar niet delen met de buitenwereld, zelfs niet met hun partner van vele jaren. Maar wat is dan de trigger die de aanleiding is om er een eind aan te maken? Een soort kortsluiting in de hersenen? Ik kan me niet voorstellen dat iemand die duidelijk intelligent was en in alle aspecten van zijn leven uiterst planmatig te werk ging, zomaar in een opwelling zo’n wanhoopsdaad begaat. Of misschien toch? En dan kom ik onvermijdelijk bij de vaststelling dat je iemand nooit écht kent. Dit diepe duistere krochten in iemands ziel blijven vaak verborgen. Wie weet welk een intense interne strubbelingen deze man oormaakte die ogenschijnlijk alles had wat hij zich kon wensen. We zullen het nooit weten.

Na al die prachtige getuigenissen en eventueel mooie familiekiekjes namen de dochters van de overledene als laatste het woord. Ze sloten af met te zeggen dat ze hun vader niets kwalijk namen. En dat, dat was voor mij het allertriestigste moment van gans de viering. Zoveel liefde en niemand meer om die in ontvangst te nemen.

Mijn collega drong erop aan dat we naar de koffietafel zouden komen. Oorspronkelijk was ik dit niet van plan, maar nadat ze het twee keer gevraagd had, durfde ik niet te weigeren. En achteraf bezien, ben ik blij dat ik het toch gedaan heb. De heerlijke taartjes hielpen bij het verwerken van al die emoties (hoera voor chocolade) en het gaf me de gelegenheid nog even mijn steun te betuigen aan mijn collega, die duidelijk aangaf dat ze het op prijs stelde dat er zoveel collega’s naar de viering waren gekomen.

Hierbij nogmaals het nummer van de zelfmoordlijn: 1813. Mocht je met zelfmoordgedachten worstelen, spreek alsjeblieft iemand aan: een vriend, je dokter, een collega. Ongetwijfeld zijn er meer mensen bereid je te helpen dan je zelf beseft.

Teambuilding in Blankenberge

Ongeveer week na ons team-uitstapje naar Oostende, stond er al weer een teambuilding activiteit op het programma. Ditmaal wel iets grootser van opzet: alle medewerkers van ons bedrijf werden verwacht in Blankenberge voor een dagje highland games in het Sport Vlaanderen centrum. Ik moet toegeven dat ik op voorhand niet goed wist wat ik van het concept moest verwachten, maar hey, een dagje plezier maken met de collega’s is altijd mooi meegenomen. Al had de locatie zich wel iets dichter bij huis mogen situeren. Vanuit Berchem was ik bijna twee uur onderweg om ter plekke te geraken. Gelukkig waren er redelijk wat collega’s die opstapten in Berchem en werd zo de treinrit zelf al een plezante bedoening.

Bij aankomst was het aanschuiven om een naamkaartje en drankbonnetjes (what!? drankbonnetjes?!) Het organiserende team had er blijkbaar niet aan gedacht dat iedereen met dezelfde trein zou aankomen en slechts twee personen voorzien als ontvangstcomité. Tss.

We werden onthaald met koffiekoeken en niet veel later werden we toegesproken door de nieuwe baas in de behoorlijk ongezellige sporthal van het complex. Flashback naar mijn middelbareschoolcarrière. Daarna was het al tijd voor het aperitief (één zielig glaasje schuimwijn, ‘t is duidelijk crisis) en het middagmaal: ontzettend lekkere paella. Perfect klaargemaakt in gigantische pannen. De accommodatie was misschien niet al te gezellig, maar het gezelschap maakte veel goed.

Met volle magen (tja, ik was nog terug gegaan voor een tweede portie) begonnen we aan het tweede gedeelte van de dag: de highland games. Nooit verwacht dat ze ons effectief in Schotse rokjes zouden steken, maar hey, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje (of rokje). We werden opgedeeld in verschillende clans en mochten vervolgens tegen mekaar strijden. Voor de pauze was mijn clan (clan McChouffe) duidelijk in topvorm: we wonnen alle uitdagingen: het schoofwerpen, de slalom met een paal tussen stokken (variant op paalwerpen) en het in duo lopen terwijl we een houten blok achter ons aan moesten slepen, ondertussen begeleid door een doedelzakspeler. Wie in deze laatste proef eerst eindigde, mocht vervolgens het nummer raden dat de doedelzakspeler gespeeld had.

Helaas kwam er een einde aan onze winning streak na de pauze. Blijkt dat behendigheidsproeven veel minder ons ding waren dan de proeven waarvoor brute kracht en snelheid vereist was. Het via walkietalkie bouwen van een constructie van houten latten viel nog mee, maar van het hoefijzerwerpen (met als handicap dat we een whiskybril moesten opzetten waardoor je amper zag) en het met touwen transfereren van tennisballen van de ene melkkruik naar de melkkruik naar de andere, brachten we niet veel terecht.

We eindigden in de totaalstand dan ook ergens in de middenmoot. Iets wat eerlijk gezegd niemand veel kon schelen, want het echte feest moest toen nog beginnen. Met zo’n zestien die hards zakten we af naar de zee. Vijf dapperen waagden zich zelfs helemaal in het koude water. Zelf hield ik het bij pootje baden.

Daarna trakteerden we onszelf op garnaalkroketjes op de dijk en namen we vervolgens gezamenlijk de trein van 20.54u terug naar huis. Tussen Blankenberge en Gent trakteerden we onze treincoupé op luidkeels gezongen schlagers (De meeste dromen zijn bedrog!) terwijl ondertussen de fles cava die ik meegenomen had na de afsluitende drink, van hand tot hand rondging.

Ongelooflijk goed geamuseerd! Die houte kop de dag nadien nam ik er maar al te graag bij!

Shame!

Vriendenweekend in Libin

Ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin is weer voorbij gevlogen volgens het aloude gekende recept: onthaal met pizza’s op vrijdagavond, relaxen in zwembad en jacuzzi, aangevuld met een heerlijke barbecue op zaterdag, nog meer weken in jacuzzi en zwembad op zondag en de overschotjes van de dag voordien wegwerken. En oja, veel weerwolven gespeeld!

Het weer had beter kunnen zijn, de zon hebben we amper gezien, maar we hielden het droog en het was warm genoeg om ‘s avond buiten te kunnen eten op het terras met zicht op het zwembad. Hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze hun eigen plan trekken en hoe minder werk we eraan hebben, wat maakt dat de volwassenen zich ook wat meer kunnen ontspannen. (Benieuwd trouwens wanneer de eerste kinderen zullen bedanken voor een weekendje op stap met die oude zakken.)

Doordat ik dit jaar veel te laat was met het vastleggen van ons weekend, was het derde huis al verhuurd aan een andere groep. Hierdoor moesten we met vier volwassen en vier kinderen uitwijken naar de grote speelzolder. Meteen de eerste keer dat ik in Libin op een luchtmatras geslapen heb, wat redelijk meeviel, moet ik zeggen. Ik had dan ook een extra dik, zichzelf opblazend exemplaar gekocht.

Totaalcijfers van het weekend:

17 volwassenen
20 kinderen tussen nul en veertien jaar
aantal pizza’s verorberd: 35
aantal uitstapjes gemaakt: 0

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Teamdag in Oostende! The Crystal Ship

Op basis van de voorstellen van de medewerkers van mijn team, won Oostende na een democratische stemming overtuigend als locatie voor onze allereerste teamdag op 11 juni 2018. Mijn jongste medewerker (nog geen 25, slik!) bokste een mooi programma in mekaar, afspraken werden gemaakt om samen de trein te nemen en deze maandag was het dan eindelijk zover.

Onze teamdag startte alvast onder een gunstig gesternte: de zon gaf het beste van zichzelf aan een stralend blauwe hemel. Beter weer hadden we ons niet kunnen wensen. Onze trein had een beetje vertraging waardoor er geen tijd meer overbleef om ons bij de andere collega’s te voegen en nog een koffie (of thee) te drinken. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik dat niet zo erg: ik had wel zin in een wandeling door het zonnige Oostende.

Tijdens de voormiddag stond er een rondleiding op het programma langs een aantal kunstwerken van kunstenfestival The Crystal Ship. Speciaal voor dit unieke evenement maakten vijftien kunstenaars doorheen gans Oostende grootschalige muurschilderingen en kunstinstallaties. Street art op z’n best, met andere woorden. De rondleiding toonde ons enkel een selectie, maar ik was bijzonder aangenaam verrast door de kwaliteit.

Een kleine bloemlezing:

Alexis Diaz:

Oak Oak:
Oak Oak

Pastel:
Pastel

Onbekende kunstenaar (geen onderdeel van The Crystal Ship):

Outings Project

Pol Cosmo en Jaune:

Bué The Warrior en Jaune:

Isaac Cordal (zoek het kunstwerk):

Levalet:

Strook:

Pixel Pancho:

Reunited!

Sinds vanochtend is mijn vriend opnieuw in België. De laatste keer dat we elkaar zagen, was op Pinkstermaandag 21 mei. Bijna een maand geleden dus. Denk dat dit de langste periode is dat we van elkaar gescheiden geweest zijn sinds de tijd dat we nog studeerden. Gelukkig hebben we het allebei zo druk op ons werk dat de weken voorbij vliegen. We hebben amper tijd om elkaar te missen. Al hoop ik wel dat de zomer voor ons allebei wat meer ademruimte zal bieden.

We hadden ‘s ochtends al in het station afgesproken, want hij had mijn identiteitskaart nodig om wat praktische zaken te regelen met onze boekhouder. Mijn vriend was al druk aan het skypen toen ik hem rond negen uur ontmoette in Brussel-Centraal, want (Murphy) gisterenavond was er iets grondig misgegaan met de koeling van de supercomputer waarvoor hij en zijn team verantwoordelijk zijn. Crisis, dus, want het ding was nog maar een paar weken geleden opgeleverd. Gelukkig wisten de mensen van het datacenter waar de supercomputer gehost werd van aanpakken.

‘s Avonds zagen we elkaar terug, nadat hij een dagje doorgebracht had op mijn studio in Borgerhout. We hadden afgesproken in Hotel Van der Valk om samen te dineren. Tot mijn opluchting waren de problemen met de koeling van de supercomputer ondertussen onder controle en konden we met z’n tweetjes genieten van een romantisch diner.

Tragisch

Een donderslag bij heldere hemel. Het telefoontje dat ik vanochtend kreeg van mijn collega bracht me serieus van mijn stuk. Bij het opnemen hoorde ik meteen dat er iets niet in orde was. De collega in kwestie borrelt normaal over van energie en nu klonk haar stem vlak en monotoon. Ze bracht het nieuws dat haar man zich de avond voordien van het leven beroofd had. Ik slikte en probeerde te verwerken wat ik gehoord had, tegelijkertijd enkele woorden van medeleven prevelend. Want wat voor medeleven kan je bieden aan iemand in zulk een situatie? Wetende dat twee dochters hun vader nooit meer terug zullen zien en dat wat eens een mooi gezin was waarschijnlijk de rest van hun leven met onbeantwoorde zullen blijven zitten.

Verschrikkelijk.

Mocht iemand van jullie met zulke duistere gedachten worstelen. Weet dat er hulp beschikbaar is. Bel naar het nummer van de zelfmoordlijn: 1813 of zoek hulp bij je huisarts. Het leven heeft echt te veel te bieden om er voortijdig een einde aan te maken. Zelfs al zie je dat nu niet.

Pop In Gent

Na een veel te korte nacht (door de adrenaline van de avond voordien, was ik dan nog eens een half uur te vroeg wakker ook), spoelde ik onder de douche de slaap en stress van mijn lijf. Ik was vast van plan het beste van deze dag te maken, want ondanks het feit dat ik niet echt een gin-liefhebber ben, leek het me wel leuk om de deelnemende dames aan Pop In Gent hun eigen gin te zien samen stellen.

Ik ontmoette mijn partner Florence bij de toeristische dienst, alwaar we onthaald werden op verse koffiekoeken voor het ontbijt. Net wat ik nodig had! We haalden onze vlag op en vertrokken te voet naar het atelier van de gebroeders Heyneman, de bedenkers van het Ginderella concept. Onderweg maakten we verder kennis met mekaar en spraken we een taakverdeling af.

Een woordje uitleg over het concept van de gin is hier wel op zijn plaats: Ginderella is werkelijk een uniek product op de markt. Alle ingrediënten voor deze gin worden door de broers Heyneman met de nodige vakkennis vers geoogst in en rond Gent. De kruiden die in de gin gebruikt worden zijn meestal exoten, zoals Robertskruid en Japanse Duizendknoop. Onkruid in de zuiverste betekenis van het woord, dus. Maar daarmee stopt het niet: ook het productieproces is uniek op zich. De meeste gins gebruiken gedroogde kruiden als smaakbrengers, terwijl Ginderella enkel werkt met extracten van verse kruiden. Dat het concept aanslaat moge duidelijk zijn door de interesse van topchefs zoals Sergio Herman.

Het atelier van de gebroeders Heyneman bevond zich vlak naast de bekende drankenspeciaalzaak De Hopduvel. Toen wij daar aankwamen rond 8.30u, viel er echter nog geen kat te bespeuren. En de winkel zelf zou ook pas om 10u open gaan. Hum, toch maar even bellen, want het startschot voor Pop In Gent zou om 9u gegeven worden en de ervaring van vorige edities leerde me dat je al snel daarna de eerste deelnemers mag verwachten.

Gelukkig arriveerde Jan Heyneman een tiental minuten later en leidde hij ons het atelier binnen langs een grote garagepoort. Het atelier bevond zich op een historische industriële plek langs de Coupure, waar vroeger stoommachinefabriek ‘Van De Kerckhove’ had gestaan. In het atelier zelf werd vroeger de krachtigste stoommachine van België gebouwd.

Jan bleek een fantastisch figuur te zijn met een bijzonder boeiend levensverhaal: geneeskunde gestudeerd omdat zijn moeder aan kanker overleden was, een tijd in het buitenland gewoond, omdat hij zijn lief was gevolgd, een carrière als CEO en dan de keuze om een eigen bedrijfje met zijn broer op te starten, gebaseerd op een wederzijdse passie. Een bedrijfje ontstaan uit een uit de hand gelopen hobby. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goeie verkoper als Jan ben tegen gekomen. De passie voor zijn product spatte er gewoon vanaf. Geen flauwe verkooppraatjes, neen, een oprecht streven om een uniek product tegen een eerlijke prijs aan de klant aan te bieden. Het contrast met zijn timide broer Geert, Gents stadsecoloog (die heel even binnen sprong), kon amper groter zijn. Voor stiltes in het gesprek hoefde ik alvast niet te vrezen. 😉

We maakten alles in gereedheid om de dames van Pop In Gent te ontvangen. Jan maakte van de gelegenheid gebruik om de vloer nog snel af te spuiten. Wat ik persoonlijk niet zo’n goed idee vond. Zelfs met de reuze-aftrekkers die Jan ons ter beschikking stelde, kregen Florence en ik de vloer niet droog. En ik wist dat een stormloop van dames een hoop stof en vuil van de straat met zich mee zou brengen dat zou blijven plakken aan de natte vloer. Oh well.

Florence en ik hadden de taken verdeeld: zij zou de deelnemers opvangen aan de ingang van de winkel en hen de weg naar het atelier wijzen (doorheen de winkel en dan de trap op). Tot elf uur zagen we amper een zevental teams. Niet bepaald de overrompeling die in verwachtte. Niet dat ik me verveelde, want Jan liet me ruiken aan allerlei bijzondere extracten en toonde me trots zijn Laphroaig quarter cask. Ik proefde ook van hun befaamde huisgemaakte gin en vermouth. Ik ben niet echt een grote gin-drinker, maar de Ginderella viel me best mee. Al moet ik toegeven dat mijn voorkeur uitging naar de vermouth. Zalig lekker!

Zo rond elf uur wisselde ik van plaats met Florence, die zich ongetwijfeld een beetje zielig zat te vervelen op de parking van De Hopduvel, niet bepaald een bijzonder boeiende plaats, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was er wel bijzonder druk: veel mensen die nog op zoek waren naar een cadeautje voor vaderdag, ongetwijfeld. Een paar keer werd ik op de parking aangesproken door mensen die vroegen wat al die oranje t-shirts in het straatbeeld te betekenen hadden. Ik legde hen graag het concept uit, maar stelde me ook wel de vraag waarom zo weinig Vlaamse dames zich ingeschreven hadden voor dit evenement. Als ruwe schatting zou ik zeggen dat zo’n 85 procent van de deelnemers Franstalig waren. Ik ontmoette tijdens de dag een paar Nederlandse en Waalse dames, maar Vlamingen, nope. Spijtig toch?

Memorabele momenten van de dag: de ontmoeting met een achternichtje van mijn pas bevallen vriendin die deelnaam aan de wedstrijd en het mengen van mijn eigen flesje gin (goed schudden om zuurstof toe te voegen!). Na een week zouden de smaken optimaal vermengd moeten zijn. Ik ben benieuwd!

Florence en ik wisselden nog één keer van plaats en dan zat onze taak erop. Stipt om 17u sloten we af en hielpen we Jan met het opruimen van zijn atelier. Vervolgens bracht ik de spullen terug naar de Stadshal van Gent, waar de finishlijn van de wedstrijd lag. Florence was achtergebleven in De Hopduvel om wat flessen drank te kopen, dus was ik al vertrokken om de deelnemerslijst zo snel mogelijk aan de organisatie te bezorgen.

Nadat ik mijn plicht gedaan had, zette ik me in het gras voor de Stadshal om wat te genieten van het zonnetje dat er eindelijk was doorgekomen. Terwijl ik zelf zat te twijfelen of ik nog wel zin had om naar het slotevenement te gaan, kreeg ik een berichtje van Florence dat ze te moe was om te blijven voor het afsluitend feestje en dat ze naar huis ging. Begrijpelijk, want ze was om half zes moeten opstaan. Ik voelde bij mezelf dat ik ook niet meer zoveel had, maar stelde de beslissing nog wat uit.

Eerst op zoek naar iets lekkers om te eten! Dat vond ik in de vorm van een heerlijke veganistische couscous bij de Greenway. Na al de gin en (vooral) vermouth dit ik in de namiddag gedronken had, leek het mij verstandig een flesje limonade bij mijn eten te drinken. Die heerlijke bloedsinaasappellimonade gaat er altijd wel in!

De zon die zich de ganse dag achter een dikke, grijze wolkenlaag had verschuild, scheen nu volop en ik wandelde op mijn gemak door de straten van Gent.

Ik trakteerde mezelf op een lekker ijsje van Crèmerie Gérard en hakte de knoop door: te moe voor een feestje waarop ik niemand kende. Ik nam de trein terug naar Berchem en keek op mijn gemak nog wat Netflix voor het slapen gaan.

Een fijne dag!

Yet Another Blog

Life on my side