Babybezoek

Tweede keer, goeie keer, zoals ze dat zeggen. Na het akkefietje met de stenengooiende jongeren dinsdagavond, was er niets dat vrijdag het bezoekje aan mijn oud-collega en zijn kersverse dochter in de weg stond. Ik fietste op mijn Velo naar een deel van Antwerpen waar ik nog nooit geweest was. Gelukkig had mijn vriend mijn gsm-houder meegenomen naar België en wees googlemaps mij zonder problemen de weg.

In het prachtige appartement van mijn oud-collega en zijn vriendin maakte ik kennis met hun schattige dochter, voorzien van bolle wangetjes om in te bijten. Ik was een beetje verbaasd dat de baby donker haar had (mijn collega is blond, net als ik), maar die kleur kan natuurlijk nog veranderen. Mijn collega was alleszins apetrots op zijn dochter. En terecht! Een stevige brok girl power!

We brachten samen een heel fijne avond door. Gewoon gezellig kletsend op de zetel met een glaasje schuimwijn en vertrok pas nadat de zon al een tijd onder was gegaan. Meer moet dat echt niet zijn.

Mijn persoonlijke missie

De tweede dag van de opleiding viel me minder goed mee dan de eerste. Vooral de voormiddag viel tegen met een managementspel waarvan ik het nut niet echt inzag, gevolgd door een veel te lange uitleg over de interpretatie van onze persoonlijke rapporten gebaseerd op de vragenlijsten die we op voorhand hadden moeten invullen. Enfin, jullie kennen mijn mening over persoonlijkheidstesten en het feit dat de testen zichzelf leken tegen te spreken, hielp me niet direct mijn scepticisme te overwinnen.

Gelukkig zat de sfeer in de groep goed, waardoor ik me vooral focuste op het teambuilding aspect van deze opleiding. De namiddag ging me beter af met nuttigere oefeningen. We eindigden de dag met het formuleren van een heuse persoonlijke missie. Die van mij luidt als volgt:

Ik inspireer mijn medewerkers om het beste van zichzelf te geven in hun job door zelf het goede voorbeeld te geven, in moeilijke omstandigheden doortastend op te treden en dit alles overgoten met een sausje van humor.

Honderd procent tevreden ben ik niet over mijn missie, maar op het einde van een vermoeiende week was mijn inspiratie zowat opgedroogd. Ik kan er later nog altijd wat aan sleutelen, nietwaar?

PS: Vandaag at ik een rhum raison en passievruchten ijsje!

PS2: Nog nooit zo vlotjes in Brussel geraakt. En dat op een stakingsdag!

De ondernemer uitgebeeld

Vandaag was het de eerste dag van een tweedaagse opleiding voor de nieuwe teamverantwoordelijken binnen onze organisatie. De timing had amper slechter kunnen zijn, in deze gigantisch drukke junimaand volgepropt met teambuilding activiteiten allerhande. Aan de andere kant ben ik natuurlijk blij dat mijn organisatie wil investeren in zijn kersverse teamverantwoordelijken en ik ben er mij maar al te zeer van bewust dat het ideale moment niet bestaat.

De opleiding vond plaats op de zolderverdieping van het ViaVia Café in Brussel, een charmante plek om in groep aan onze leiderschapskwaliteiten te werken. De lesgeefster gaf ons ook de gelegenheid om voor sommige oefeningen een andere plek op te zoeken en we mochten ons zelfs buiten op een bankje op de Vismarkt zetten om te brainstormen.

Zo kreeg mijn groepje van drie dames de opdracht om de rol van de ondernemer uit te beelden. Het duurde even voordat we tot een goed idee kwamen, maar uiteindelijk denk ik dat we het er niet slecht vanaf brachten. Ziehier het resultaat van mijn allereerste volledig zelf-getekende stopmotion filmpje:

IMG_8354

PS: Nog een voordeel van opleiding volgen op deze locatie: ijsjes van Gaston als dessert!

Tien Taarten van Simona Denicolai & Ivo Provoost

Gisterenavond had ik de eer en het genoegen van een zeer bijzonder kunstproject te mogen proeven. En dat proeven mogen jullie in dit geval heel letterlijk nemen.

Samen met nog wat hongerige collega’s was ik te gast bij Iselp in Brussel. Het was een prachtige zomeravond. Bijzonder geschikt voor een kunstig uitje! Kunstenaars Simona Denicolai & Ivo Provoost presenteerden er het eindresultaat van hun driejarig traject in samenwerking met Genk en zijn inwoners.

De aanleiding voor het project waren de aanvragen die de Stad Genk in de voorbije jaren ontving voor de oprichting van monumenten. De kunstenaars gingen aan de slag met tien van deze aanvragers en maakten voor elke memorabele gebeurtenis of persoon een bijzondere taart. Zo was er een taart voor de gedeporteerde Joodse vluchtelingen, een taart die het bombardement van Genk op 2 oktober 1944 herdacht, een Barbarataart om de sluiting van de mijnen te herdenken, een Ford Genk taart, een RAF crash taart, enzovoort.

De speeches duurden naar mijn goesting een beetje te lang, zeker omdat de taarten ondertussen in volle glorie uitgestald waren en we allemaal met het water in de mond stonden te wachten tot we konden proeven. Nadat ons geduld stevig op de proef gesteld werd, mochten we eindelijk proeven. Het was nét geen stampede. 😉

Mijn top drie:

  1. De Vieze Taart
  2. De taart voor de overledenen zonder graf
  3. De Barbarataart (vooral het middelste stuk dat de likeur had geabsorbeerd

Taart voor de deportatie van Joodse vluchtelingen

Daniëlle gebak

Ford Genk taart

RAF crash taart

Taart voor de overledenen zonder graf

Verzetstaart

Barbarataart

Vieze taart

DOVO choco sleutel

IMG_8338

IMG_8341

IMG_8342

Hét bewijs dat kunst ook lekker kan zijn. Alleen spijtig van die stenengooiende jongeren die mijn terugkeer naar Borgerhout serieus vertraagden.

Stenengooiende jongeren – bis

Mijn eerste reactie toen ik in Brussel-Centraal de vrouwelijke computerstem exact dezelfde boodschap hoorde herhalen als gisteren, was er één van ongeloof. Misschien had een verstrooide NMBS-medewerker per ongeluk op het verkeerde knopje geduwd. It happens. Maar al gauw volgde de bevestiging van de twitter-account van de NMBS: jawel, er waren weer stenengooiende jongeren gesignaleerd tussen Brussel-Noord en Schaarbeek.

Serieus, kunnen die gasten geen andere hobby zoeken? Ik wed dat ze het fantastisch vinden dat ze met hun kinderachtig gedrag al twee dagen na mekaar het nieuws haalden. En de vakantie is nog niet eens begonnen…

IMG_8344[1]

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Wiels! Voor onze afdelingsdag (allez ja, een halve dag, want het is nog steeds razend druk op het werk). Op die halve dag organiseerden we een speed date, luisterden we naar presentaties over zes belangrijke projecten binnen de afdeling en genoten we van een lekkere lunch en het mooie weer op het dakterras van Wiels. We hadden ook toegangstickets voor de tentoonstelling, maar de tijd vloog zo snel dat ik er gewoon niet aan toe gekomen ben de tentoonstelling te bezoeken. Ofwel was het te fijn in het zonnetje, dat kan ook zijn. 😉

IMG_7582

IMG_7584

IMG_7600

IMG_7602

IMG_8307

yab en het gefnuikte babybezoek

Het was te denken, voor die ene keer dat ik eens op een deftig uur het werk verliet, omdat ik afgesproken had de  pasgeborenbaby van een collega te bewonderen, stak de NMBS stokken in de wielen. Of beter gezegd: gooiden een aantal jongeren stenen vanaf een brug naar een voorbijrijdende trein. Waarom het meer dan een uur duurde om vervolgens de sporen tussen Schaarbeek en Brussel Noord weer vrij te geven, geen idee. De jongeren in kwestie zijn zelfs niet eens opgepakt. Feit is dat mijn afspraak jammerlijk de mist in ging. Je kan moeilijk om kwart na negen nog komen aanzetten bij een koppel dat pas hun gezin heeft uitgebreid.

IMG_8315[1]

IMG_8316[1]

Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want enkele andere collega’s bleken ook her en der vast te zitten. En in Centraal liep ik een kameraad tegen het lijf die in hetzelfde schuitje zat. Konden we wat tegen elkaar zuchten ende klagen.

Tja.

Weekend in Waimes!

Toen ik in mijn facebook feed een foto van het splinternieuwe super fancy barbecuestel van Goofball en echtgenoot zag passeren, reserveerde ik me snel een plekje in hun vakantiehuisje in Waimes voor een barbecuefestijn.

Ik spoorde met de trein van Berchem naar Eupen, ervan overtuigd dat zaterdag rond de middag op een iet of wat grauwe en kille dag de treinen wel stipt zouden rijden. Helaas, ik had beter moeten weten: bij mijn overstap in Brussel Noord bleek meteen de de trein naar Eupen vertraging had. Op zich niet zo erg: had ik meer tijd om op mijn gemak cadeautjes uit te kiezen. En kon ik ook de recent heropende grote hal bewonderen.

IMG_8231

Helaas bleef het niet bij vijftien minuten vertraging in Brussel Noord. Tijdens de rit zelf tikten de minuten vertraging aan en uiteraard arriveerde ik met veertig (!) minuten vertraging in Eupen, me ontzettende schuldig voelend dat ik Jan en de jongens zo lang op mij had laten wachten. De NMBS, altijd goed om je zorgvuldige plannen in de war te sturen.

Na een rit van een half uur kwam ik dan eindelijk aan in Waimes. Ik moet toegeven dat een wagen toch handig is om sommige uithoeken van het land te bereiken. Gelukkig vielen de boekjes die ik gekocht had in de smaak bij de jongens! We keken wat voetbal, maakten een fijne wandeling door het mooie groene landschap van de Oostkantons en groetten onderweg een hoop nieuwsgierige koeien.

IMG_8234

IMG_8235

IMG_8236

IMG_8241

IMG_8242

IMG_8243

IMG_8246

IMG_8249

IMG_8253

Bij thuiskomst had Jan de barbecue al aangestoken en konden we ons te goed doen aan een heuse overdaad aan vlees. Denk dat Goofball and friends nog een hele week van de overschotjes hebben kunnen genieten. 😉

IMG_8254

We kropen mooi op tijd in bed. Kabouter was zo vriendelijk mij zijn kamer af te slaan, zodat ik ‘s ochtends ongestoord lang kon uitslapen. Zalig. Dikke dankjewel, Kabouter! We ontbeten (of lunchten, afhankelijk van het tijdstip waarop we opgestaan waren) op het gemak en maakten vervolgens een tweede wandeling (allez, Goofball en ik wandelden, de mannen kozen voor de fiets als vervoersmiddel). Ik genoot van het buiten zijn in de gezonde buitenlucht en vond het zelfs maar een heel klein beetje jammer dat de zon niet scheen. Onderweg ontmoetten we een paar mooie pony’s en toen was het tijd om koekjes te bakken! Een heerlijk geurend moederdagcadeautje, dat Goofball echter zelf niet kon opeten, wegens geen fan van chocolade. Gelukkig was er ook taart met aardbeien!

IMG_8258

IMG_8263

IMG_8265

En toen was het tijd om naar huis te keren. Omdat het nogal krapjes was op de achterbank, met twee kinderstoeltjes nam ik opnieuw de trein vanuit Eupen. Misschien toch niet de beste beslissing, want ik reed net het station van Luik binnen, toen Goofball een berichtje stuurde dat ze al in Leuven was.

De NMBS, altijd goed voor wat onverwachte wendingen.