A Onederful Birthday!

Oorspronkelijk had ik gepland om het voorbije weekend naar Genève te vliegen, maar omdat mijn vriend al andere verplichtingen had, leek het mij verloren geld om een half weekend in mijn eentje in Genève rond te hangen. Dus sloegen mijn vriend en ik een weekend over en zo kon ik toch naar het eerste verjaardagsfeestje van mijn (voorlopig) enige achternichtje gaan. Vlak bij de deur dan nog wel, want mijn neef en zijn vriendin wonen ook in Borgerhout.

Mijn vader, mijn broer en zijn vriendin waren ook van de partij. Het ideale moment om mijn familieleden een kleine rondleiding te geven in de drie kamers (en een gang) die mijn studio rijk is. Om parkeerproblemen in de buurt van mijn neef zijn huis te vermijden, besloten we vanaf mijn studio te voet te gaan. Een wandeling van zo’n twintig minuutjes.

Het feestvarken vierde haar eerste verjaardag in de Garage, een supergezellig ingerichte ruimte met een goed gevulde self-service bar. Ik ging meteen voor een glaasje cava om in de feeststemming te komen. Er was best wel veel volk komen opdagen en de jarige pakte het ene cadeautje na het andere uit (of beter, de buurmeisjes pakten alles voor haar uit, het voordeel van het jongste kindje in de buurt te zijn). Ik denk dat mijn achternichtje na dit feestje haar eigen speelgoedwinkel kan beginnen. 😉

Het was trouwens eindelijk warm genoeg om buiten te kunnen zitten en omdat de Garage in een doodlopende straat ligt, werden we niet gestoord door voorbijrazende auto’s. Het ganse feestje was erg gemoedelijk: met heerlijke tartes de Françoise (fan van de cheesecake en de citroenmerengue), zelf te beleggen broodjes, fijne gesprekken en tot slot nóg fijn nieuws: mijn andere neef wordt deze zomer ook papa! Jawadde, ik had nooit gedacht dat die avontuurlijke neven van mij zich zouden settelen, maar kijk, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Zo rond zeven uur namen we afscheid van de feestvierders en wandelden we terug naar mijn studio.

Supergezellige zondag.

Cap Gris-Nez en Cap Blanc-Nez – 31 maart 2018

Hoera! Opgestaan met het zonnetje. Kluts daar nog een zachtgekookt eitje bij en je hebt een goed begin van de dag. Het is nog steeds ijskoud, maar we wapenen ons met een dikke fleece onder onze winterjas, sjaal en handschoenen en vertrekken na het ontbijt richting Cap Gris-Nez.

Onderweg stoppen we bij het charmante kerkje van Tardinghen dat een prachtig uitzicht biedt over de omgeving én er zelf ook bijzonder fotogeniek bij licht in het lentezonnetje.

We rijden verder en parkeren de wagen van de ouders van mijn vriend op de parking bij Cap Gris-Nez. We wandelen langs de vuurtoren die als een baken over de omgeving waakt en genieten volop van de pracht der natuur. De Engelse krijtrotsen aan de overkant van het kanaal zijn met het blote oog perfect waarneembaar. Het landschap doet ons terugdenken aan de groene Schotse heuvels waar we ongeveer een jaar geleden waren. We weerstaan de verleiding om te dicht bij de rand van de kliffen te komen, gewaarschuwd door verschillende bordjes met “opgepast, instortingsgevaar”.

We timen onze wandeling zo dat we perfect om 12.30u aankomen in La Sirène. Stipt op tijd voor onze reservatie. Helaas blijkt de heer die aan de telefoon mijn reservatie heeft aangenomen, mijn naam volledig verkeerd neergeschreven te hebben en kost het ons de nodige moeite om toch een tafeltje vast te krijgen. De ober vindt beslist dat we er te modderig en verwaaid uitzien om cliënteel van zo’n chic restaurant te zijn. De naam in het reservatieboek lijkt idd in niets op de mijne, maar ik kan aantonen op mijn gsm dat ik wel degelijk het nummer van La Sirène gebeld heb donderdagvoormiddag. Uiteindelijk wordt zelfs de heer die mijn reservatie aangenomen heeft erbij gehaald en dan pas krijgen we eindelijk een tafel toegewezen. Moet een populaire plek zijn.

Met onze modderige wandelschoenen krijgen we uiteraard geen tafeltje aan het raam toegewezen, maar ook vanop de tweede rij kunnen we nog genieten van het prachtige uitzicht op de zee. Het eten bij La Sirène is behoorlijk klassiek, maar erg lekker en kwaliteitsvol. En jawel, uiteraard kan ik de verleiding om zeevruchten als voorgerecht te bestellen niet weerstaan.

Na het eten wandelen we doorheen de duinen in de richting van Cap Blanc-Nez. De zon heeft het ondertussen opgegeven, maar wij houden, de kou trotserend, dapper vol. Totdat we beseffen dat ik onze rugzak bij de kapstok in La Sirène heb laten staan. We bellen om te informeren of het restaurant nog open is (nog een half uurtje, oef!) en keren op onze stappen terug om onze rugzak op te halen.

We hebben geen zin om dezelfde wandeling opnieuw te maken en keren terug naar de wagen voor een ritje naar Cap Blanc-Nez. De namiddag is ondertussen flink gevorderd en de wind is zo mogelijk nog ijziger geworden. We wandelen naar het hoogste punt van de kliffen, nemen snel wat foto’s en maken dan rechtsomkeert. De elementen hebben ons overwonnen.

Terug in het hotel rond etenstijd. We willen ons niet te ver verplaatsen, wegens al flink verkleumd, dus eten we dus een snelle pasta in La Terrasse, op een paar meters van ons hotel. Het eten was niet echt om over naar huis te schrijven (wat deed die pesto op mijn Sint-Jacobsvruchten?), maar goed, onze magen waren gevuld en het kan niet altijd haute cuisine zijn.

Het avondmaal was weinig memorabel, maar de heerlijk warme douche deed ongelooflijk veel deugd.

Een zaterdag zonder verplichtingen

Beetje een go with the flow zaterdag achter de rug. Geen afspraken, dus ik kon op mijn gemak de was doen en om boodschappen gaan. Net toen ik mijn laatste sok in de wasmachine geladen had, kwam mijn huisbazin thuis van een wandeling met haar dochter. Door de lange werkdagen die ik tegenwoordig klop, zien we elkaar niet zo veel en meestal ben ik in het weekend op stap. Dus ze maakte van de gelegenheid gebruik om me uit te nodigen voor een babbel in de tuin. Het deed deugd om in het zonnetje wat te kunnen kletsen en tegelijkertijd kleine P (anderhalf jaar oud) wat beter te leren kennen. Ze haalde meteen haar beste dance moves boven. Wat een superleuke peuter!

Omdat het zo’n mooie dag was, besloot ik eindelijk eens werk te maken van één van mijn todo’s sinds ik in Antwerpen ben komen wonen: noedels gaan eten in de Chinese wijk. Ik wandelde langs de Turnhoutsebaan richting centrum naar Ting Kee Mie. Ik had geluk: er kwam net een tafeltje vrij. Ik bestelde een noedelsoepje met eend en inktvis en moest even mijn lach inhouden toen de ober mij de verschillende noedelsoorten voorstelde: dunne gele noedels, dikke gele noedels, dunne witte noedels en dikke witte noedels. Ik ging voor de udon noedels, omdat je die nu eenmaal niet op zoveel plekken kan krijgen. Heerlijk én spotgoedkoop (10,50 euro, daar kan een mens niet voor sukkelen).

Omdat het zo’n prachtig weer was, besloot ik nog even wat te gaan wandelen op de Meir en te gaan kijken naar de vorderingen van de indrukwekkende infrastructuurwerken in het hart van Antwerpen. Onderweg kocht ik me een ijsje van Australian Ice Cream. Nu probeer ik meestal kleine zelfstandigen te ondersteunen, maar er was niet direct een artisanele ijszaak in de buurt en ik moet toegeven dat het ijs van Australian Ice Cream me altijd wel smaakt. Vooral hun malaga-ijs vind ik erg lekker.

Na mijn wandeling fietste ik op mijn velo terug naar de Delhaize vlakbij mijn woonst. Na de nodige voorraden ingeslagen te hebben, sprong ik nog snel binnen bij de Dreamland om cadeautjes te kopen voor het verjaardagsfeestje van mijn achternichtje op zondag. Eén jaar oud al, de tijd vliegt!

Een zondag in de Platwijers

Lekker lang uitgeslapen na de superspannende spelletjesavond 😉 in mijn ouderlijk huis en daarna gezellig samen gebruncht met een gekookt eitje én zelfs een tomaat gevuld met gekookte zalm. Fancy!

Het was een schitterend zonnige zondag, zo eentje van het soort dat we in 2018 nog niet te veel zijn tegen gekomen. Ideaal weertje om een wandeling te maken. Dus stelden mijn broertje en zijn vriendin voor om naar de Platwijers te trekken. Mijn broertje en zijn vriendin wandelen veel, dus zij kennen de mooie plekjes in Limburg op hun duimpje. Al moet ik zeggen dat de Limburgse natuur toch niet kan tippen aan de Opaalkust.

We deden een wandelen van zo’n tien kilometer en genoten van de eerste tekenen van de lente. We zagen vooral veel watervogels (aan reigers geen gebrek), maar het was vooral de ontmoeting met een boomkikker (nog nooit in het echt gezien) en de life demonstratie van hoe twee schaaphonden een kudde schapen bijeen dreven die me het meest zullen bijblijven. Dat en de zalige zon op mijn gezicht. Wat een heerlijkheid om eindelijk zonder nylonkousen buiten te kunnen komen!

Na onze wandeling gingen we op zoek naar een welverdiend ijsje. Na redelijk wat omzwervingen (we waren duidelijk niet de enige mensen die zin hadden in een zondags ijsje, de wachtrijen waren enorm) kwamen we terecht in Herk-de-Stad en smulden we van heerlijk huisgemaakt ijs. We deden nog snel een terrasje alvorens naar mijn ouderlijk huis terug te keren en samen boterhammetjes te eten, zodat ik met een volle maag de lange treinrit naar Berchem kon aanvangen.

Geslaagde dag!

Retrospelletjesavond

Het voorbije weekend trok ik richting het thuisfront voor een logeerpartijtje in het ouderlijk huis en een grondige inspectie van de ondertussen voltooide ruwbouw van mijn broer en zijn vriendin. Aangezien ik ondertussen gewoon ben aan het leven op een kleine oppervlakte (hey, in vergelijking met ons appartementje in Genève is mijn huidige studio een villa), was ik danig onder de indruk van het aantal vierkante meters van hun toekomstige woning. Ik kijk al uit naar mijn eerste logeerpartijtje in hun logeerkamer! Maar zover is het voorlopig nog niet. Eerst zorgen dat er een dak op ligt. 😉

Speciaal voor mijn komst was de vriendin van mijn broertje Thais gaan afhalen bij de beste Thai van België. En het moet gezegd, het is lang geleden dat een afhaalmaaltijd mij zo gesmaakt heeft. Proficiat aan chefkok Koon, dik verdiend, die titel.

Na het eten speelden we een spelletje Exploding Kittens. Een eenvoudig maar verslavend kaartspel dat draait rond, jawel, ontploffende katten. Mijn beginnersgeluk zorgde ervoor dat ik twee van de drie spelletjes won. Of was het toch mijn strategisch doorzicht? 😉

Daarna gingen we de nostalgische toer op en haalden we twee spellen uit de oude doos boven: Hotel en De Betoverde Doolhof (dat ik cadeau gaf aan mijn petekindje). Als kind was Hotel één van mijn favoriete spellen en ik heb het dan ook uren gespeeld met mijn broertje. De jongen in kwestie heeft echter een klein trauma aan dit spel overgehouden, omdat hij altijd verloor. Wellicht dacht hij dat nu de tijd rijp was om zoete weerwraak te nemen. Dat was helaas buiten de spelgoden gerekend die deze avond duidelijk aan mijn kant stonden (om van mijn superieur intellect maar te zwijgen ;-)). Ik heb hem en mijn schoonzusje dan ook netjes ingemaakt. Tradities zijn er om in ere te houden! 😉

We sloten de avond af met een spelletje Betoverde Doolhof en kropen een dik uur na middernacht in bed.

Volgende keer spelen we Risk!!

Boulogne-sur-Mer – 30 maart 2018

Na een deugd doende nachtrust begaven we ons naar het ontbijt. De weersvoorspellingen voor deze Goede Vrijdag zagen er niet al te veelbelovend uit. Regen, regen en nog eens regen. Niet bepaald het gedroomde weer om lange romantische strandwandelingen te maken. Het was vrij rustig aan het ontbijtbuffet in ons hotel, buiten ons was er nog één ander koppel. Terwijl we genoten van een ontbijt met een zachtgekookt eitje en enkele plaatselijke kazen, bespraken we ons plan van aanpak voor de komende dag.

We besloten naar Boulogne-sur-Mer te rijden omdat een stad altijd meer opties biedt voor regenachtige dagen. Terwijl we langs de Opaalkust naar het zuiden reden, genoten we van de mooie, glooiende landschappen onderweg. De groene velden en pittoreske dorpjes deden me een beetje aan Schotland denken. Wat minder vergezocht is dan het lijkt, want de Engelsen hebben meer dan eens voet aan de grond gehad in dit stukje Frankrijk.

Aangezien, ondanks de dreigende wolken, de regen nog even uitbleef, stopten we onderweg voor een wandeling in de duinen. Hoewel de mens overduidelijk zijn sporen heeft achtergelaten in dit landschap (aan bunkers geen gebrek), ademt de Opaalkust woeste ontembaarheid uit. Wat een verschil met de Belgische kust. De natuur heeft op de meeste plekken nog echt vrij spel en de wind en de regen lijken er zoveel heviger tekeer te gaan.

In Boulogne-sur-Mer aangekomen, zochten we een parkeerplek vlakbij Maison de la Beurière. Helaas bleek dit traditionele vissershuis gesloten te zijn. Jammer, want het leek me boeiend om een dieper inzicht te krijgen in het leven van een vissersfamilie uit het einde van de negentiende eeuw.

Als alternatief kozen we voor een bezoek aan Nausicaä Centre National de la Mer. Het zag er immers naar uit dat de regen die gestaag was beginnen vallen toen we Boulogne-sur-Mer binnen reden nog wel even zou blijven voortduren. Ik moet zeggen dat mijn verwachtingen na de teleurstelling in Lausanne niet al te hoog gespannen waren. Maar ik werd aangenaam verrast: Nausicaä is een prachtig complex met schitterende aquaria en veel gelegenheden om de vissen van dichtbij te zien. Er is zelfs een mooie collectie reptielen en een (ethisch verantwoorde) zeeleeuwenshow. Veel mooier dan het aquarium in Lausanne. Alleen de bediening van hun cafetaria dient wat bijgeschoold te worden: veel te lang moeten wachten op een eenvoudig vissoepje (dat wel lekker was).

Er was zoveel te zien en te beleven dat we pas na 16u opnieuw buiten stonden. We hadden geen van de twee verwacht dat ons bezoek zo lang zou duren. Heel dikke aanrader, dus.

Veel tijd om Boulogne-sur-Mer zelf te ontdekken bleef er bijgevolg niet meer over, want ik had om 19.30u een tafeltje voor twee in de Green Bistrot in Wissant gereserveerd, toch een half uur rijden vanuit Boulogne-sur-Mer.

Mijn arme vriend had helaas ergens een verkoudheid opgedaan, dus lasten we noodgedwongen een tussenstop in bij een apotheek vlakbij de Notre Dame Basiliek om wat pijnstilers en keelpastilles te kopen. Toch weer typisch: het lijkt alsof mijn vriend en ik alleen maar ziek worden tijdens verlofperiodes.

Na de nodige medicijnen ingeslagen te hebben, besloten we nog snel een bezoek te brengen aan de crypte van de Notre Dame Basiliek. We waren er om 17u, een half uur voor sluitingstijd. En alhoewel een half uur zeker voldoende is om alles gezien te hebben, zou een kwartiertje extra ons bezoek net iets comfortabeler gemaakt hebben. Het voordeel was wel dat we de crypte voor ons alleen hadden, wat ons bezoek extra speciaal maakte.

We sloten ons bezoek aan Boulogne-sur-Mer af met een wandeling op de vestigen daterend uit de dertiende eeuw. Zeer mooi. Net toen we op de terugweg naar de auto waren gingen de hemelsluizen opnieuw open. Veel kon ons dit niet deren, want we waren nog vijf minuten van de wagen verwijderd. Schitterende timing.

Omdat het gans de weg van Boulogne-sur-Mer naar Wissant pijpenstelen regende, besloten we ons originele plan om eerst de wagen aan het hotel te parkeren en van daar te voet te gaan te laten varen en gewoon rechtstreeks naar Green Bistrot te rijden.

Green Bistrot bleek een hippe plek te zijn met heerlijk eten. Ook nu weer waren we verbaasd over de kostprijs van het menu. Fijn dat je onbekommerd kan genieten van lekker eten zonder daar financieel je broek aan te scheuren. Alleen hadden ze de verwarming wat mij betreft wat hoger mogen zetten. 😉 En ja, natuurlijk at ik Sint-Jacobsvruchten, because, why not? En die crème brûlée met Baileys mocht er ook zijn.

Superavond!

Antwerpse wegpiraten

Serieus, wat is dat met die Antwerpse chauffeurs, zeg? Zit er hier iets in het water dat maakt dat chauffeurs geneigd zijn de gaspedaal nog wat verder in te drukken als ze een persoon het zebrapad zien naderen? Neen echt, ik kan de keren dat ik hier bijna omver gereden ben op een zebrapad al niet meer op twee handen tellen. Daar waar ik vroeger met veel vertrouwen in de mensheid op een zebrapad stapte, merkt ik nu hoe ik aarzelend links, rechts, links, rechts en nog eens snel links kijk. Want de kans dat er een chauffeur over mijn tenen rijdt het moment dat ik een voet op de wit geschilderde strepen zet, lijkt in Antwerpen zoveel groter dan elders in Vlaanderen.

Nog mensen die dit zo ervaren?

Luxueuze avond in Lux

Na onze eerste succesvolle afspraak in Cuichine, besloten mijn oud-collega en ikzelf onze culinaire ontdekkingsreis verder te zetten in restaurant Lux, met uitzicht op het MAS. Ik weet niet welke connecties mijn Anwerpse oud-collega daarvoor heeft moeten inzetten, maar we zaten aan de tafel met het beste uitzicht van heel de zaak. Heel stijlvol ingericht restaurant trouwens, met respect voor de eigenheid van het pand en hier en daar een moderne toets. Helemaal mijn ding.

Ook mijn ding: het eten. We opteerden voor de vier gangen voor 55 euro en ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik niet met honger van tafel gegaan ben. Ik was bijzonder aangenaam verrast door wat we voor de prijs op ons bord kregen. De titel gastronomisch die restaurant Lux zichzelf toebedeeld is meer dan verdiend. Elke gang was een streling voor de zintuigen. Heerlijk!

Appetizers:

TARTAAR & GEMARINEERD AUBRAC RUNDVLEES | ROYAL OESTER DAVID HERVE | WINTERPOSTELEIN:

ROODBAARS | VENKEL | KOOLRABI | ROMANESCO | KOKKELSJUS:

KALFVLEES “LIMOUSIN” | BLOEMKOOL | WORTEL | MORILLES | KALFSJUS:

MASCARPONE | CHOCOLADE | BANAAN:

Zoetigheden voor bij de thee:

(sorry voor de all caps, ik was te lui om alles over te typen)

Omdat we na vier gangen en wat hapjes nog niet uitgepraat waren, verkasten we een paar huizen verder naar het gezellige café-restaurant Roest voor nog een afzakkertje (of twee).

En dankzij Velo Antwerpen was ik op een kwartiertje terug in Borgerhout!

Van Borgerhout naar Wissant – 29 maart 2018

Over het algemeen vind ik het prima om zonder auto door het leven te gaan, maar aangezien sommige plekken op deze aardkloot nu eenmaal moeilijk met het openbaar vervoer te bereiken zijn, komt zo’n ding toch af en toe van pas. Vooral als je van plan bent een romantisch weekendje met zijn tweetjes aan de Opaalkust door te brengen. 😉

Bijgevolg namen mijn vriend, die de avond voordien geland was, en ik donderdagochtend vroeg de trein naar Herentals, alwaar zijn ouders ons kwamen oppikken aan het station. De ouders van mijn vriend waren immers zo vriendelijk om ons hun voiture te lenen, een hip, wit Opel bestelwagentje met al heel wat kilometers op de teller.

Na een snel ontbijt vertrokken we onder een stralend zonnetje richting Frankrijk. Beter weer dan voorspeld, hopelijk zou dat zo blijven. We liepen een twintigtal minuten vertraging op om wille van een ongeval, maar verder verliep alles op rolletjes. Onderweg naar onze bestemming reserveerde ik alvast een aantal leuke restaurantjes voor de komende dagen. Kwestie van in het ongetwijfeld drukke paasweekend geen energie te verspillen aan de zoektocht naar eten.

Zo rond de middag begonnen we uit te kijken naar een geschikte lunchplek die we vonden bij La Consoeurie in Dunkerque, yep, het dorpje van, naar mijn bescheiden mening, de beste film van 2017 (niet dat ik in 2017 zoveel films zag). Voor slechts veertien euro aten we een heerlijke lunch met Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht en een soort trifle met appel en kaneel als dessert. En achteraf kregen we nog een gratis glaasje champagne aangeboden van het huis. En dan te bedenken dat je in sommige etablissementen alleen al voor een glas champagne veertien euro betaald.

Rond 15u kwamen we aan in ons hotel vlakbij het strand. Het was nog vrij rustig, omdat de paasvakantie pas in het weekend begon. We dropten onze bagage af en profiteerden van het feit dat het nog altijd droog was om een mooie strandwandeling te maken in de richting van Cap Blanc-Nez. Tijdens onze wandeling werd ons pad ettelijke keren versperd door kleine riviertjes die vanuit de duinen richting de zee snelden. Over de meeste riviertjes konden we, mits een goeie aanloop, springen, maar voor sommige kwam er wat meer creativiteit aan te pas. Eén keer moesten we zelfs een afgevallen tak gebruiken om aan de overzijde te geraken zonder natte voeten.

We genoten met volle teugen van het mooie, brede zandstrand. Helaas begon de lucht tijdens onze wandeling steeds meer te betrekken en duurde het niet lang voordat de eerste regendruppels zich aandienden en al snel zaten we in een heuse stortbui. Er zat niets anders op dan rechtsomkeert maken. We verlieten het strand in de hoop langs de gewone weg sneller bij ons hotel te zijn. De wandeling terug was inderdaad korter, maar dat verhinderde niet dat we volledig doorweekt rond 17.45u in het hotel aankwamen. De tijd dat mijn winterjas nog waterafstotend was, ligt ondertussen ook al ver achter ons.

Terwijl we terug op temperatuur kwamen in onze hotelkamer (gelukkig deed de chauffage enorm goed haar werk), bespraken we het avondmaal. Ik had ‘s ochtends immers al het eten geregeld voor de komende dagen, maar voor deze avond zelf had ik nog niets voorzien. De eetgelegenheden die we gepasseerd waren in het dorpje, trokken ons niet meteen aan. Tripadvisor to the rescue en zo viel onze keuze op La Chaloupe. Aangezien het nog steeds pijpenstelen regende, leek het ons aangewezen om op voorhand onze komst telefonisch aan te kondigen. Kwestie van niet van een natte reis te moeten terugkeren. Spijtig genoeg hadden noch mijn vriend noch ik ontvangst in ons hotel. Gelukkig hielp de vriendelijke dame aan het onthaal ons uit de nood en zo vernamen we dat La Chaloupe een deal had met ons hotel waardoor we recht hadden op een gratis aperitief. mooi meegenomen!

We deden elke jas aan die we bij hadden (windstopper, regenjas en daarover mijn winterjas) en vertrokken door de gietende regen naar het restaurant. La Chaloupe bleek een bijzonder gezellig restaurant te zijn en wat meer was: het was er lekker warm! We genoten van een bordje fruits de mer als voorgerecht en ik zette de maaltijd voor met een heerlijke, zij het gigantische, portie vissoep. Daarbij dronken we een flesje Franse wijn.

Terwijl wij al flink opgeschoten waren met ons hoofdgerecht kwam rond 21.20u een koppel binnen met twee jongens van, naar ik schat, vier en vijf jaar oud. Op een tijdstip waarop de meeste kinderen van die leeftijd al lang in bed lagen, moesten zij nog aan het avondmaal beginnen. De jongens gedroegen zich echter voortreffelijk op dit late uur. Het gezin sprak een mengeling van Spaans, Duits, Engels en Frans. Misschien volgden ze wat de maaltijden betreft de Spaanse gewoontes. 😉

Omdat het me zo gesmaakt had, kon ik niet laten nog een klein dessertje te bestellen, een colonel (citroensorbet met een scheut wodka), leek me een ideale afsluiter. Gevolgd door een kopje thee om nog wat extra warmte op te doen alvorens door de regen en de kou naar het hotel terug te keren.

Persoonlijkheidstesten

Zijn als horoscopen: leuk om te lezen, maar vooral herkenbaar omdat je de tekst in kwestie leest verwachtend gelijkenissen met jezelf te vinden. Van zodra je dieper graaft dan de algemeenheden, blijf je op je honger zitten. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat de testen en assessments die ik aflegde er werkelijk in slaagden mijn essentie te vatten. Ik ben dan ook hogelijk sceptisch wat betreft de resultaten van dit soort testen.

Dat gezegd zijnde: ik ben een ESTJ. En jullie?

Yet Another Blog

Life on my side