Het is lang geleden dat een boek mij nog zo heeft opgeslorpt als ‘De meester en Margarita’. Wat een absoluut meesterwerk! Zelfs al heb ik (ondanks de voetnoten) ongetwijfeld niet alle dubbele bodems en verwijzingen naar het Sovjetregime in dit werk begrepen, toch heb ik geweldig genoten van de schitterende beeldspraak en de fantastische beschrijvingen van de frapatsen van de duivel en zijn trawanten. Nu begrijp ik alleszins waarom de Rolling Stones in een ver verleden ‘sympathy for the devil’ geschreven hebben. Want jawel, ondanks de koppen die er (letterlijk) rollen, kan je niet anders dan sympathie opbrengen voor de duivelse streken die de boze in dit boek uithaalt.
Ook de subplot over Pontius Pilatus, dat eigenlijk een boek in een boek is, wist mij volledig in te pakken. Deze ‘alternatieve’ versie van de bijbel leek me zoveel realistischer dan de versie waar wij mee opgescheept zitten. Het enige waar ik zo mijn twijfels bij had, was de brandende liefde die Margarita voelde voor haar Meester. Ik kon moeilijk aannemen dat een vrouw die het objectief gezien zo goed had, zomaar alles zou weggooien voor een bijzonder onzeker bestaan. Maar hey, blijkt Margarita toch wel niet gebaseerd te zijn op de vrouw van Boelgakov zelf, zeker? Die tot het laatste heeft gevochten om na zijn dood zijn werken bepubliceerd te zien. Ware liefde, ze bestaat, mensen.
Wat de moraal van dit boek is, is me niet geheel duidelijk. Of het moet zijn dat goed en kwaad, licht en donker onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, de een niet zonder de andere kunnend. Ofwel is het dat ware liefde uiteindelijk alles overwint. Wat er ook van zij, ik heb er alleszins van genoten.
Net zoals andere eilanden in de Caraïben, zijn de ongeveer 3,4 miljoen Amerikaanse staatsburgers in Puerto Rico geweldig hard getroffen door achtereenvolgens orkaan Irma en orkaan Maria. Gans het eiland zit zonder stroom, maar hulp komt slechts met mondjesmaat toe. President Trump ligt er alvast niet van wakker, want, en dat wist ik niet, blijkbaar zijn inwoners van Puerto Rico wel Amerikaanse staatsburgers, maar mogen ze niet stemmen tijdens de presidentsverkiezingen en kan hun vertegenwoordiger ook niet meestemmen in Congress. Komt daar nog eens bij dat Puerto Rico tot over de oren in de schulden zit, wat niet bepaald bevorderlijk is voor de heropbouw van het ‘paradijselijke’ eiland.
Het lijkt me duidelijk dat de inwoners van Puerto Rico als tweederangsburgers behandeld worden. Hoog tijd dat er iets gedaan wordt om deze ongelijkheid in behandeling weg te werken en Puerto Rico een eerlijke kans op een betere toekomst te geven. Al vrees ik dat, met Trump aan het roer en rekening houdend met zijn eerdere tweets, we niet al veel te verwachten hebben.
Lees dit bijzonder goede Vox artikel over Puerto Rico en bekijk ook onderstaande fragmenten van John Oliver. In het tweede kaart hij de schrijnende ongelijke behandeling van “Unincorporated territories of the United States” Puerto Rico, Guam en American Samoa aan.
Omdat alle goeie dingen uit drie bestaan, nog een klein woordje over de after-party van Pop In Geneva. Zoals ik in mijn vorige blogpost schreef, vond het afsluitend event plaats in le Village du Soir. De avond begon volgens de uitnodiging, dus ik zorgde ervoor dat ik busgewijs stipt om 19.30u daar was. Het was beste een lange rit met de bus naar een wijk van Genève waar ik nog nooit geweest was (Carouge). Ik stapte af vlak bij een viaduct in een omgeving die eruit zag als een industriepark. Gelukkig vond ik al snel de correct locatie (godzijdank voor google maps en 3G).
Na zo’n dag vroeg opstaan rammelde ik van de honger. Toen ik in le Village du Soir binnen stapte, bleken de meeste foodtrucks en kraampjes echter nog niet opgestart te zijn. Ik kon zelfs nog geen cocktail bemachtigen. Er was ook helemaal nog niet zoveel volk en al helemaal niemand die ik kende. Ik besloot dan maar wat op mijn eentje op verkenning te gaan, want de locatie was wel behoorlijk cool. Een soort mix tussen binnen en buiten. De meeste stoelen en tafeltjes bevonden zich buiten, iets waar ik met mijn zomerkleedje en zomerschoenen niet helemaal op voorzien was. Gelukkig was het nog altijd vrij warm voor de tijd van het jaar, maar met de locatie nam de organisatie wel een risico. Voor hetzelfde geld goot het pijpenstelen en dan zou het onmogelijk zijn om iedereen binnen een plek te geven, want zo groot was dat zaaltje niet.
Enfin, mijn maag rammelde zo hard dat ik besloot toch maar iets te eten te halen bij de foodtruck van Chez Jeannette: heerlijke Libanese mezze. Ik werd er spontaan gelukkig van, zelfs al zat ik helemaal alleen aan een tafel. Aangezien de meeste dames met twee arriveerden, lag het ook niet echt voor de hand om aansluiting bij een groepje te vinden. Om een beetje conversatie te hebben, besloot ik dan maar aan te schuiven in de rij voor de photo booth. Een heel bijzondere opstelling: je moest gaan liggen op de grond op een rood tapijt, kreeg wat witte attributen in de hand gedrukt en dan werd de foto van bovenaf genomen zodat het eruit zag als een Zwitserse vlag of een ander Zwitsers symbool. Het resultaat zag er supercool uit. Alleen duurde het een eeuwigheid om één foto te nemen en vorderde de rij amper. Na een tiental minuutjes aanschuiven arriveerde mijn collega-vrijwilliger Magali. Ze besloot samen met mij aan te schuiven in de rij zodat we een foto van ons tweetjes hadden. We raakten aan de praat met de dames achter ons, die enkele terecht kritische opmerkingen hadden over het Pop In concept (waarvan de kostprijs de belangrijkste was).
Na ongeveer drie kwartier aanschuiven konden Magali en ik eindelijk onze foto laten nemen. Gelukkig draaide het cocktailstandje ondertussen op volle toeren en konden we zo nu en dan uit de rij glippen om een gratis cocktail te gaan halen voor ons en de dames rond ons. Ondertussen had ook Magali honger gekregen en gingen we op zoek naar iets om te eten. Ik raadde haar de mezze aan, maar helaas bij Chez Jeannette stond zo mogelijk een nog langere rij dan bij de photo booth. Magali koos dan maar wijselijk voor een panini, want daar stond bijna niemand aan te schuiven…
Gelukkig waren er ondertussen al dessertjes gearriveerd. Kleine lekkere hapjes om de gaatjes te vullen. We zaten buiten en ik begon het ondertussen al flink koud te krijgen. Omdat Magali geen zin had in een caipirinha, ging ze naar binnen om een ander drankje te zoeken. Ik wachtte ondertussen aan tafel bij twee andere dames. Die begonnen het duidelijk ook koud te krijgen en namen al snel afscheid. En zo zat ik helemaal alleen aan een tafeltje met desserts totdat een andere dame het bord met desserts kwam meepikken. Ik stuurde een berichtje naar Magali om te horen waar ze zat, maar geen antwoord. Na nog een kwartier wachten, besloot ik dan maar zelf naar binnen te gaan, kwestie van niet in een ijsklomp te veranderen.
Daar stond Magali gezellig aan de bar te kletsen met een paar andere dames. Uiteraard geen probleem voor mij, maar ze had wel iets kunnen laten weten. Ik begrijp echt wel dan een ganse avond naar onvolmaakt Frans luisteren niet zo tof is. Enfin, mijn goesting was toen al een beetje over en ik besloot de bus terug naar huis te nemen, zodat ik nog net voor middernacht thuis was. Doodop na een lange dag.
Ok, het deed pijn, véél pijn, toen ‘s ochtends de wekker om 6.30u ging. Jawel, dat is geen typfout, daar staat wel degelijk zes uur dertig. Om 7.30u werden immers alle Pop In vrijwilligers in de Bains des Pâquis verwacht voor een snel ontbijt en het oppikken van de vliegende banners om de plaats van de Challenge aan te duiden. En aangezien ik momenteel in Genève nog niet over een fiets beschik, was ik aangewezen op de benenwagen. Les Bains de Pâquis zijn toch wel een half uur stappen van ons appartement, dus noodzakelijkerwijs moest ik vroeg uit de veren.
De dag verliep verder ongelooflijk vlotjes. Mijn collega-vrijwilliger Magali was met de wagen, wat het vervoer van de banner wat makkelijker maakte. We waren mooi op tijd in het Maison Internationale des Associations. Ik zette de banner op en we maakten kennis met de vrijwilligers die verantwoordelijk waren voor de reptielen die tijdens onze Challenge ‘Aie Confiance’ als fotomodel dienst zouden doen. Aangezien de deelneemsters aan Pop In Genève ondertussen nog druk bezig waren met het ontcijferen van de locaties van de verschillende challenges, hadden we tijd genoeg om zelf wat te poseren met de slangen. Ik kon Magali overhalen om te poseren met de baardagaam en ze durfde het zelfs eventjes aan om het puntje van de staart van een slang aan te raken. Maar daarna maakte ze zich toch snel uit de voeten. 😉
Tijdens het wachten op de eerste deelneemsters (Popeuses genaamd) maakte ik verder kennis met de aanwezige reptielenliefhebbers. De oudere dame die de uitleg gaf over de reptielen was duidelijk bijzonder enthousiast en kon uren vertellen over haar lievelingsdieren. Verder waren er een hoop kinderen en jongeren aanwezig die ofwel zelf een reptiel hadden ofwel er graag eentje zouden hebben. De leeftijd van de jonge vrijwilligers varieerde tussen de tien en de achttien jaar. Heel fijne jongeren, al was het opvallend dat de meerderheid van de aanwezigen jongens waren.
Na een rustige start, daagden de eerste Popeuses op om onze Challenge te doen. Daarna vloog de dag voorbij. Op piekmomenten stonden er tien teams tegelijkertijd aan te schuiven om een foto met een slang te nemen. En de reacties van de dames waren bijzonder uiteenlopend: sommige vond het geweldig en konden niet genoeg van de slangen en de baardagaam krijgen, anderen vonden de Challenge zo verschrikkelijk dat ze gewoon rechtsomkeer maakten zonder ook maar een poging te doen om de Challenge tot een goed einde te brengen. Er waren veel dames die echt angst hadden om een slang aan te raken, maar die toch de uitdaging aangingen en erin slaagden hun angst te overwinnen. Eén dame barstte zelfs in tranen uit en er werd heel wat af gegild. Onze fotograaf van dienst schoot de ene na de andere hilarische foto. Maar ere wie ere toekomt: bijzonder veel respect voor de dames die erin slaagden hun angst te overwinnen. Hun reacties waren voor een buitenstaander soms grappig, maar uiteindelijk moet je het maar doen: je fobie in de ogen durven kijken en net dat doen waar je een panische angst voor hebt. Dikke proficiat!
De dag vloog gewoon voorbij. We hadden door de continue toestroom van Popeuses amper tijd om te eten. Ik at mijn broodje tonijn noodgedwongen met horten en stoten op. In de namiddag sprong mijn vriend even binnen om wat hoge kwaliteit foto’s van de slangen te maken. Kwestie van een mooi aandenken te hebben aan deze bijzondere Challenge.
Wat wel opviel: veruit de meerderheid van de deelneemsters was Franstalig, net zoals de vrijwilligers. Toch een beetje vreemd, want zo’n event moet toch dames uit heel Europa aantrekken? Op de ganse dag zag ik slechts twee Vlaamse teams passeren. Wel leuk om tussen al het Frans door eventjes Nederlands te kunnen spreken. 😉
17u sloten we onze Challenge officieel af. Mijn collega-vrijwilliger Magali was ondertussen al wat gewend geraakt aan de slangen en durfde het aan om samen met mij op de foto te gaan terwijl ze een slag in haar handen had. Way to go, Magali!
We ruimden alles mooi op en brachten de spullen terug naar de Bains des Pâquis. De after-party bracht ons naar le Village du Soir alwaar de Popeuses en de vrijwilligers op gratis eten en cocktails getrakteerd werden.
Voilà, mijn eerste ervaring met vrijwilligerswerk in Genève zit er alweer op. Een ervaring die naar meer smaakt, moet ik toegeven. Nu had ik er op voorhand al wel een goed oog in. De website van Pop In the City zag er bijzonder dynamisch uit en uit de foto’s en filmpjes sprak duidelijk het plezier van de deelneemsters. Het lag dus voor de hand me kandidaat te stellen toen ik de oproep voor vrijwilligers zag passeren.
Vrijdagavond om 17u vond de briefing voor de vrijwilligers plaats in het toerismebureau van Genève. De regels en de doelstellingen van de wedstrijd werden uitgelegd, maar de organisatie benadrukte dat het eerst en vooral belangrijk was dat de deelnemende dames zich zouden amuseren. Deelnemen is belangrijker dan winnen en de hoofddoelstelling van Pop In Geneva is de deelnemers de gelegenheid te geven op een originele manier de stad beter te leren kennen.
Bij de briefing viel het me op dat ik zowat de enige niet-Franstalige in het gezelschap was. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht, gezien het internationale publiek waarop het evenement zich richt. Op zich kwam me dit wel goed uit, want sinds ik mijn zomercursus Frans aan het CLT heb afgerond, heb ik nog niet veel de gelegenheid gehad om mijn Frans te oefenen, buiten een paar korte interacties in winkels en zo. En van alleen naar wat podcasts te luisteren, zal mijn spraakvaardigheid beslist niet toenemen.
Enfin, ik was alleszins bijzonder aangenaam verrast door de Challenge die ik toegewezen kreeg. Mijn collega-vrijwiliger Magali en ikzelf waren verantwoordelijk voor het goed verlopen van de Extreme Challenge ‘Aie Confiance’. Bedoeling was dat de deelnemende teams (telkens bestaande uit twee vrouwen) met een slang op de foto zouden gaan. Mij leek deze challenge eerlijk gezegd weinig ‘extreem’, maar mijn collega-vrijwilliger trok terstond bleek weg toen ze hoorde wat de challenge in hield. Magali bekende dat ze een fobie voor slangen had. Dat maakte dat de taakverdeling meteen duidelijk was: Magali zou voor het onthaal van de deelnemers zorgen en nagaan dat ze aan alle vereisten van de wedstrijd voldeden en ik zou in de ruimte met de slangen plaatsnemen om erop toe te zien dat de opdracht naar behoren vervuld werd.
Na de briefing was er een korte drink om kennis te maken met de andere vrijwilligers. Echt lang bleef ik niet, want ik was op datzelfde moment ook uitgenodigd voor de afscheidsdrink van een collega van mijn vriend. Mijn vriend had erop aangedrongen dat ik zeker zou langskomen, want de afscheidnemende collega in kwestie was Spaanstalig en zijn vrouw zou ook aanwezig zijn op de drink. Een goeie gelegenheid om het stof van mijn Spaans te blazen!
Het was niet lang stappen van het toerismebureau naar The Clubhouse, alwaar mijn vriend en zijn collega’s ondertussen al in de ‘pints’ gevlogen waren. Ik hield het bij een wit wijntje (of twee) en de avond eindigde met het smeden van wilde reisplannen naar Asturias. 😉
Onze laatste dag, snik. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat we de voorbije dagen niet al te best geslapen hebben, dus uitgerust zullen we niet echt terugkomen van dit verlengde weekend.
We staan ‘s ochtends op tijd om op afscheid te nemen van onze zevenjarige, die ietwat beteuterd vraagt of we er nog zullen zijn als hij terug komt van school. Helaas, we moeten hem teleurstellen.
Nadat onze vriendin haar oudste zoon naar school gebracht heeft en de baby van voedsel voorzien heeft, vertrekken we met de wagen naar Ispra. De Anello fornaci wandeling werd ons aangeraden door de man van onze vriendin. Haar man kan soms een beetje Italiaans opvliegend zijn, maar ik moet toegeven dat hij goeie ideeën heeft. De wandeling is werkelijk prachtig.
We komen langs oude ronde torens geleden aan de oevers van het Lago Maggiore die vroeger dienst gedaan hebben als steenbakkerijen. Door de ligging aan het water, was het makkelijk om de afgewerkte stenen later op hun bestemming te krijgen. De torens zijn echte kunstwerkjes. Heel bijzonder en iets wat ik nog nergens anders gezien heb. Het Lago Maggiore is op zichzelf natuurlijk ook een plaatje. De wandeling heeft ook enkele pittige beklimmingen voor ons in petto. Respect voor de persoon die al die trappen heeft aangelegd! Ik pufte al alleen bij het naar boven klimmen ervan.
Wanneer de wandeling erop zit, is het tijd voor de lunch. Onze vriendin stelde voor om in een authentieke Italiaanse trattoria te gaan lunchen, niet ver van haar woonst. Trattoria delle Zucche stelt geenszins teleur. Het is warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen en voor 10 euro voor een primo en secundo piatto, inclusief water en wijn, kan een mens niet sukkelen. Mijn risotto porcini is geweldig en ook de vis als hoofdgerecht mag er zijn. Ook de baby geniet van zijn middagmaal.
Hierbij moet ik nogmaals benadrukken wat een brave baby dat wel niet is. Heel de wandeling geen kik gegeven. ‘t Is duidelijk dat hij graag op stap gaat. 😉
Na het middagmaal rijden we naar Gallarate, alwaar we eerst een grootwarenhuis aandoen om wat proviand voor de lange treinrit in te slaan en in één moeite ook een aantal flessen prosecco. De prosecco is hier lekker en spotgoedkoop. Wat een contrast met de prijzen in Genève!
Ons laatste wapenfeit in Gallarate ligt voor de hand: smullen van een heerlijke gelato van Evì! Omdat het de laatste gelegenheid is om gelato te eten, permitteer ik mij drie bolletjes: malaga, citroen en sachertorte. Alle drie lekker, maar het is de sachertorte die met de hoofdprijs gaat lopen. Wat een heerlijkheid!
En daarmee is de tijd om afscheid te nemen aangebroken. We geven onze vriendin en de baby nog een dikke knuffel en stappen met onze valies vol prosecco op de trein naar Genève.
Omdat we te laat waren met boeken, was de snelste verbinding tussen Gallarate en Genève helaas niet meer beschikbaar. Dit betekent dat we noodgedwongen een extra overstap in Domodossola moeten inlassen. Omdat we zo’n drie kwartier moeten wachten op de volgende trein, trekken we nog even de stad in om iets te drinken. We komen terecht in Bar Moderno, een, in tegenstelling tot wat de naam deed vermoeden, alles behalve moderne bar. De prosecco is er spotgoedkoop, dus kunnen we het niet laten een glaasje te bestellen. Dat glaasje bleek serieus groter dan verwacht en dat slechts voor 3,5 euro! De verleiding om een tweede glas te bestellen kunnen we bijgevolg onmogelijk weerstaan. Dat we bij ons tweede glas ook nog eens wat hapjes krijgen, is een fijne verrassing. Helemaal niet erg, die extra tussenstop in Domodossola!
De verdere treinrit verloopt vlekkeloos. De overstap in Brig gaat vlotjes en we komen moe, maar tevreden aan in Genève.
Gezellig samen ontbijten met heerlijke Italiaanse charcuterie en een versgeplukt vleestomaatje uit de eigen tuin, er zijn ergere manieren om de dag te beginnen. Ook deze zondag startten we op het gemak. Tot mijn grote vreugde was ook vandaag de zon weer van de partij. Niks aangenamer als het gevoel van de nazomerzon op je huid. Ik heb alvast mijn best gedaan om een extra portie vitamine D op te slaan. 😉
Nadat de baby voldaan was, maakten we samen met onze vriendin en haar twee zonen een wandeling langs het Lago di Comabbio, vlakbij hun huis. Hoe heerlijk is het om vanaf je balkon uitzicht te hebben op zo’n prachtig meer? Alleen jammer dat zwemmen in het meer verboden is, wegens algen die schadelijk zijn voor de mens.
De wandeling bracht ons naar een kant van het meer die we nog niet eerder bezocht hadden. We genoten van de groene oevers en spotten verschillende reigers. Maar hét hoogtepunt van de wandeling was toch wel de drone die opsteeg langs de oevers. De oudste zoon van onze vriendin, ondertussen al zeven, was behoorlijk gefascineerd door dat staaltje technisch vernuft en hij stelde de dronebestuurder allerlei vragen. Als dat maar geen ingenieur wordt. 😉
Stipt om half één waren we terug voor het middagmaal, zoals gevraagd door de man van onze vriendin, tevens chefkok van dienst. Met de vers gekochte zeevruchten van de dag voordien en tomaten uit hun eigen tuin toverde hij een feestmaal op tafel om duimen en vingers af te likken. Echt ongelooflijk lekker! Op mijn, toegegeven ietwat retorische, vraag wie hem zo had leren koken, was het antwoord uiteraard: la mamma!
Terwijl we plannen aan het maken waren voor de namiddag, liet de zon ons echter abrupt in de steek. Dikke regenwolken dromden samen boven Ternate, gevolgd door dikke regendruppels die roffelden op het dak van de wagen. We besloten onze plannen te wijzigen en een namiddag in Volandia door te brengen, een luchtvaartmuseum gevestigd op de oude site van vliegtuigfabrikant Caproni (in 1983 overgenomen door Agusta).
Maar alvorens ons aan de ongetwijfeld talrijke vliegtuigen te vergapen, gingen we eerst om een Italiaans ijsje bij Il Gelato di Marina. Wat een geweldige gelatería: groot, splinternieuw en zoveel keuze dat het een hele uitdaging was om slechts twee smaken uit te kiezen. Yep, gelato fan, hier.
Blijgezind reden we verder richting Volandia, de dikke regenwolken achter ons latend. Want ja, ter plekke, konden we verder genieten van een stralend zonnetje. Onverwacht, maar zeer welkom. Volandia bleek een ronduit indrukwekkende collectie te bezitten. Het museum was vele malen groter dan ik verwacht had. Eigenlijk veel te groot om grondig te bezoeken op slechts één namiddag. Veel van de uitleg bleek dan ook nog eens enkel in het Italiaans te zijn. Niet dat ik dat niet kan lezen, maar een tekst in het Italiaans lezen vraagt toch net iets meer inspanning dan in het Engels. Voor wie gepassioneerd is door vliegtuigen mag dit echter geen bezwaar zijn. Volandia is zeker een bezoek waard.
Het laatste gedeelte van ons bezoek splitsten mijn vriend en ik ons af van onze vriendin die met haar twee zonen naar de speeltuin ging. Zo hadden wij de gelegenheid om op ons gemak het gedeelte over de ruimtevaart te bekijken. Toen we klaar waren met ons bezoek, bleek dat er zich een klein drama had voltrokken: kinderen werden enkel in de grote, coole binnenspeeltuin toegelaten als ze sokken droegen. Helaas, onze stoere zevenjarige had sandalen aan en natuurlijk had de mama geen paar extra sokken in haar handtas zitten. De enige in ons gezelschap met sokken aan, was trouwens mijn vriend. Wel jammer dat de speeltuin niet een paar reservesokken in voorraad had. Je kan op zo’n mooie zomerdag toch niet verwachten dat mensen sokken dragen? Gelukkig stonden er buiten ook nog een paar speeltuigen opgesteld, maar die waren uiteraard een pak minder cool dan die in de binnenspeeltuin.
Na een fijne namiddag keerden we terug naar onze thuisbasis in Ternate, alwaar we een simpel avondmaal aten bestaande uit brood en charcuterie. De rest van de avond speelden we met onze zevenjarige held (die zo nu en dan zowaar al wat puberale trekjes begint te vertonen) en keken we naar The Mask (willen jullie geloven dat ik deze klassieker met Jim Carrey nog nooit gezien had?). Ik vond de hele film wat voorspelbaar, maar ik kan niet ontkennen dat The Mask na al die jaren nog steeds overeind blijft.
We kropen op tijd in bed om fris te zijn voor de volgende dag: een maandag. Dat betekende dat we wat vroeger uit de veren zouden moeten om afscheid te nemen van onze zevenjarige. Want maandagnamiddag namen we de trein terug naar Genève. Aan alle mooie liedjes komt, helaas, een einde.
Onze eerste zaterdag in Ternate was geheel ende volledig gewijd aan relaxen en bijpraten. We ontbeten op ons gemak samen met onze vrienden en genoten van de zon op hun balkon. Ons enige uitstapje in de voormiddag was een wandeling naar de Carrefour om inkopen te doen voor de rest van het weekend. We kochten er werkelijk overheerlijk uitziende verse zeevruchten en octopus. Het vooruitzicht deed me watertanden.
Na een simpele maaltijd ‘s middags met brood, zelfgemaakte confituur, pecorino en heerlijke prosciutto crudo, vertrokken we met onze vriendin en haar twee zonen naar Sacro Monte di Varese. De autorit naar boven was, euh, hoe zal ik het zeggen, behoorlijk spannend. Maar alle lof voor de rijkunsten van onze vriendin die onvervaard de haarspeldbochten en belachelijke smalle straatjes te lijf ging. Ik zou alleszins aan een iets gezapiger tempo de bochten genomen hebben. En mijn, tussen de twee jongens op de achterbank geperste vriend, dacht daar exact hetzelfde over. 😉
Zonder baby zouden we een stuk van de klim naar de top te voet gedaan hebben, maar met een drie maanden oude baby in een kinderwagen, was dat nogal lastig. We moesten ons dus jammer genoeg beperken tot het verkennen van het hoogste puntje van de berg waar de kerk zich bevond. We konden slechts een vluchtige blik op het interieur van de kerk werpen, want daar was net een trouw aan de gang. Vanaf de top van Sacro Monte di Varese hadden we een prachtig uitzicht op de kapellen van de heilige berg en de omliggende omgeving. Wat een plaatje!
Voor de terugweg namen mijn vriend en ik samen met de zevenjarige zoon van onze vriendin de funiculare naar beneden. Onze vriendin en de baby zouden ons met de wagen beneden opwachten aan een bushalte. De uitleg die onze vriendin verschafte over de locatie van de bushalte was nogal onduidelijk, maar hey, zoveel opties om naar beneden te gaan zouden er wel niet zijn, we hadden er alle vertrouwen in. De rit met de funiculare was voorbij in een zucht. Beneden aangekomen leek het echter niet zo duidelijk welke weg we moesten op wandelen. Mijn vriend, afgaande op google maps, meende dat we een bospad moesten nemen, maar onze zevenjarige hield vol dat hij de vorige keer zeker niet die kant was opgegaan. Ik was persoonlijk eerder geneigd de zevenjarige te geloven en drong erop aan om voor de zekerheid nog eens naar onze vriendin te bellen. Mijn vriend beschreef haar het pad dat we wilden nemen en onze vriendin verzekerde ons dat we op de juiste weg waren. Vooruit dan maar.
Hoe verder we echter vorderden op het pad dat mijn vriend gekozen had, hoe meer ik begon te twijfelen. Het pad was echt heel moeilijk begaanbaar en bovendien leidde het ons naar een steile trap omhoog. Het leek me bijzonder vreemd om na de afdaling met de funiculare opnieuw te moeten stijgen. En ik ging ervan uit dat onze vriendin toch echt wel de aanwezigheid van steile trappen en gras zo hoog als onze zevenjarige vermeld zou hebben als bijzonderheid van deze route. Op mijn aandringen stuurde mijn vriend via whatsapp onze locatie door en hoewel onze vriendin eerst bevestigde dat we op de juiste weg waren, kwam wat later het bericht dat we helemaal verkeerd waren gelopen. Iets wat ik al van in het prille begin van onze tocht vermoed had. Gelukkig konden we dankzij googlemaps en Whatsapp coördinaten voor een nieuwe plek afspreken. Hoe deden mensen dat in het pré-smartphone tijdperk? Moraal van het verhaal: we hadden beter naar de zevenjarige geluisterd.
Na deze bijzonder avontuurlijke tocht door de bossen met een zeurende zevenjarige aan de hand vonden we dat we wel een ijsje verdiend hadden. Helaas, de gelateria waar mijn vriendin naartoe wilde was dicht. En de parkeerplaats waar we de auto wilden zetten, stond zo vol dat we ons plan maar volledig afbliezen. We reden terug naar Ternate, alwaar onze vriendin borstvoeding aan de baby gaf en mijn vriend en ik ondertussen met de zevenjarige naar het park wandelden. Daar was er een kraampje dat werkelijk fantastisch lekkere limoen-met-gember-sorbet verkocht. Heerlijk! We smulden van ons ijsje terwijl de zevenjarige ontelbare keren van de glijbaan naar beneden gleed.
Met de zon achter de wolken werd het eensklaps behoorlijk fris en toen onze vriendin ons vervoegde in het park, besloten we niet al te lang meer te blijven. We wierpen nog even een blik op de bijeenkomst van Volkswagen Beetles en keerden dan snel terug naar het warme huis van onze vrienden.
Voor het avondmaal trokken we naar La Scuderia voor authentieke Italiaanse pizza. Ik liet me verleiden door de delicious, een pizza met zo’n naam, dat kon alleen maar geweldig zijn! Helaas, eens te meer bleek dat pizza gewoon mijn ding niet is. Tegen dat je de helft van zo’n pizza verorberd hebt, is dat ding al koud en dat deeg is toch gewoon niet lekker? Ik zou pizza geweldig vinden, mochten enkel de ingrediënten óp de pizza geserveerd worden.
Bij het uitrijden van de parking (we waren met twee wagens gekomen, omdat ons ganse gezelschap niet in één wagen paste), hadden mijn vriendin en ik nog een klein akkefietje door de slechte signalisatie in de parkeergarage. We reden ons vast op een onverhard weggetje dat uitkwam op een gesloten poort. Noodgedwongen moesten we in achteruit terugrijden om de juiste uitgang te kunnen nemen. En de mannen die bovengronds geparkeerd hadden, zich intussen maar afvragen waar we bleven.
Helaas, ook nu was de gelatería waar we dessert wilden gaan eten, gesloten. Het zat ons niet mee vandaag… Speciaal om ons gebrek aan gelato te compenseren stak de gemeente Ternate vuurwerk af in het park bij het Lago di Comabbio. Vanaf het balkon van onze vriendin zagen we de vuurpijlen ontploffen aan de avondlijke hemel. En gelukkig hadden onze vrienden nog een beetje gelato in de diepvries zitten. 😉
Dat alles viel uiteraard in het niets bij dé gebeurtenis van de dag: onze zevenjarige die zijn eerste melktand verloor. Apetrots was hij. 😉
Tweede keer goeie keer! Nadat we ons eerste weekendje noodgedwongen moesten uitstellen, was het dan eindelijk zover. Ik had er echt naar uitgekeken, vooral omdat het de voorbije week in Genève niet zo’n goed weer was en ik hoopte op een streepje Indian Summer in Noord-Italië. Al moet ik eerlijk toegeven dat de weerberichten aldaar er ook niet al te fameus uitzagen.
Mijn vriend en ik hadden na zijn werk afgesproken in het station van Genève, alwaar we op de trein van 17u richting Gallarate stapten. De treinrit, inclusief overstap in Brig, duurde iets meer dan vier uur. Dat lijkt lang, maar doordat we door een adembenemend landschap spoorden, was de treinrit voorbij voordat we er goed en wel erg in hadden. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om het laatste stuk van onze rit te dineren in de restauratiewagon, maar die bleek vol te zitten en bediend te worden door één duidelijk erg overwerkte ober. Dus stuurden we een berichtje aan onze vriendin of we ‘s avonds nog iets bij hen konden eten. Uiteraard was dat geen probleem. Lang leve de Italiaanse gastvrijheid.
De treinrit van Brig naar Gallarate was om nog een andere reden dan het gerommel van onze lege magen memorabel: aan de overkant van het gangpad zat een meisje de ganse rit hartverscheurend te wenen. Wenen, als in onophoudelijk snikkend, met dikke tranen die over haar gezicht biggelden. Haar vriend deed zijn best om haar te troosten, maar veel leverde dat niet op. Het zag er zo dramatisch uit dat mensen speciaal voor haar afstand deden van hun toegewezen plaatsen (het was een trein met genummerde plaatsen). Meer dan een uur aan het stuk bleven de tranen stromen en toen we afstapten was ze nog altijd aan het wenen. Ik vroeg me echt af wat haar overkomen was. Het koppel waren overduidelijk toeristen, misschien een sterfgeval in de familie?
Onze vriendin was zo vriendelijk om ons te komen ophalen in het station van Gallarate, zo’n half uurtje rijden van Ternate. Dat spaarde ons een overstap en een lange wachttijd in Gallarate uit. Iets na 21u kwamen we aan in het station van Gallarate, alwaar onze vriendin ons al stond op te wachten. Een autorit van een klein half uur later, konden we onze schoenen uittrekken en onze voeten onder tafel schuiven. De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin toverde voor ons een heerlijke pasta al pomodoro fresco op tafel. Mét tomaten gekweekt in hun eigen tuin. Simpel, maar overheerlijk! We sloten de maaltijd af met heerlijke gelato die onze vriendin voor onze aankomst nog snel was gaan kopen in een gelatería Gallarate. Ondertussen bewonderden we uitgebreid de nieuwste aanwinst van het gezin: een zeer brave baby van drie maanden, die zich al de aandacht liet welgevallen.
Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin om samen de verjaardag van hun oudste dochter te vieren. Vijf jaar al! Wat vliegt de tijd… Leuke wetenswaardigheid: de geboorte van de oudste dochter van onze vrienden was de reden dat mijn vriend en ik voor de allereerste keer een bezoek aan Genève brachten. Nog een extra reden om haar verjaardag te vieren, dus!
Zoals dat hoort op een feestje waren er cadeautjes, allerlei zoetigheden en natuurlijk een heerlijke taart mét Zwitserse chocolade. 😉
PS: De brandende kaarsjes voor de jarige stonden op een cupcake om bovenstaand chocoladekunstwerkje niet te beschadigen. Helaas is het fotootje daarvan mislukt.
![IMG_5617[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/09/IMG_56171-e1505305865870.jpg)