Gezellig samen ontbijten met heerlijke Italiaanse charcuterie en een versgeplukt vleestomaatje uit de eigen tuin, er zijn ergere manieren om de dag te beginnen. Ook deze zondag startten we op het gemak. Tot mijn grote vreugde was ook vandaag de zon weer van de partij. Niks aangenamer als het gevoel van de nazomerzon op je huid. Ik heb alvast mijn best gedaan om een extra portie vitamine D op te slaan. 😉

Nadat de baby voldaan was, maakten we samen met onze vriendin en haar twee zonen een wandeling langs het Lago di Comabbio, vlakbij hun huis. Hoe heerlijk is het om vanaf je balkon uitzicht te hebben op zo’n prachtig meer? Alleen jammer dat zwemmen in het meer verboden is, wegens algen die schadelijk zijn voor de mens.

De wandeling bracht ons naar een kant van het meer die we nog niet eerder bezocht hadden. We genoten van de groene oevers en spotten verschillende reigers. Maar hét hoogtepunt van de wandeling was toch wel de drone die opsteeg langs de oevers. De oudste zoon van onze vriendin, ondertussen al zeven, was behoorlijk gefascineerd door dat staaltje technisch vernuft en hij stelde de dronebestuurder allerlei vragen. Als dat maar geen ingenieur wordt. 😉

Stipt om half één waren we terug voor het middagmaal, zoals gevraagd door de man van onze vriendin, tevens chefkok van dienst. Met de vers gekochte zeevruchten van de dag voordien en tomaten uit hun eigen tuin toverde hij een feestmaal op tafel om duimen en vingers af te likken. Echt ongelooflijk lekker! Op mijn, toegegeven ietwat retorische, vraag wie hem zo had leren koken, was het antwoord uiteraard: la mamma!

Terwijl we plannen aan het maken waren voor de namiddag, liet de zon ons echter abrupt in de steek. Dikke regenwolken dromden samen boven Ternate, gevolgd door dikke regendruppels die roffelden op het dak van de wagen. We besloten onze plannen te wijzigen en een namiddag in Volandia door te brengen, een luchtvaartmuseum gevestigd op de oude site van vliegtuigfabrikant Caproni (in 1983 overgenomen door Agusta).

Maar alvorens ons aan de ongetwijfeld talrijke vliegtuigen te vergapen, gingen we eerst om een Italiaans ijsje bij Il Gelato di Marina. Wat een geweldige gelatería: groot, splinternieuw en zoveel keuze dat het een hele uitdaging was om slechts twee smaken uit te kiezen. Yep, gelato fan, hier.

Blijgezind reden we verder richting Volandia, de dikke regenwolken achter ons latend. Want ja, ter plekke, konden we verder genieten van een stralend zonnetje. Onverwacht, maar zeer welkom. Volandia bleek een ronduit indrukwekkende collectie te bezitten. Het museum was vele malen groter dan ik verwacht had. Eigenlijk veel te groot om grondig te bezoeken op slechts één namiddag. Veel van de uitleg bleek dan ook nog eens enkel in het Italiaans te zijn. Niet dat ik dat niet kan lezen, maar een tekst in het Italiaans lezen vraagt toch net iets meer inspanning dan in het Engels. Voor wie gepassioneerd is door vliegtuigen mag dit echter geen bezwaar zijn. Volandia is zeker een bezoek waard.

Het laatste gedeelte van ons bezoek splitsten mijn vriend en ik ons af van onze vriendin die met haar twee zonen naar de speeltuin ging. Zo hadden wij de gelegenheid om op ons gemak het gedeelte over de ruimtevaart te bekijken. Toen we klaar waren met ons bezoek, bleek dat er zich een klein drama had voltrokken: kinderen werden enkel in de grote, coole binnenspeeltuin toegelaten als ze sokken droegen. Helaas, onze stoere zevenjarige had sandalen aan en natuurlijk had de mama geen paar extra sokken in haar handtas zitten. De enige in ons gezelschap met sokken aan, was trouwens mijn vriend. Wel jammer dat de speeltuin niet een paar reservesokken in voorraad had. Je kan op zo’n mooie zomerdag toch niet verwachten dat mensen sokken dragen? Gelukkig stonden er buiten ook nog een paar speeltuigen opgesteld, maar die waren uiteraard een pak minder cool dan die in de binnenspeeltuin.

Na een fijne namiddag keerden we terug naar onze thuisbasis in Ternate, alwaar we een simpel avondmaal aten bestaande uit brood en charcuterie. De rest van de avond speelden we met onze zevenjarige held (die zo nu en dan zowaar al wat puberale trekjes begint te vertonen) en keken we naar The Mask (willen jullie geloven dat ik deze klassieker met Jim Carrey nog nooit gezien had?). Ik vond de hele film wat voorspelbaar, maar ik kan niet ontkennen dat The Mask na al die jaren nog steeds overeind blijft.

We kropen op tijd in bed om fris te zijn voor de volgende dag: een maandag. Dat betekende dat we wat vroeger uit de veren zouden moeten om afscheid te nemen van onze zevenjarige. Want maandagnamiddag namen we de trein terug naar Genève. Aan alle mooie liedjes komt, helaas, een einde.