Wat een service!

Dinsdag kwam de sanitaire specialist op ons appartement langs om te bespreken welke herstellingen er in onze badkamer gedaan moesten worden. Tergelijktijd bekeken we ook of het mogelijk was een ontkalker en een ventilatiesysteem voor de badkamer te installeren. Na overleg bleek echter dat de installatie van een ontkalker technisch erg moeilijk zou zijn en het ventilatiesysteem zou ons wellicht problemen met de buren opleveren, omdat dit zou uitkomen op de gemeenschappelijk schacht en dus ons vocht bij de buren zou binnen blazen. Iets waar ik persoonlijk niet aan gedacht had. Altijd fijn om te kunnen samenwerken met een vakman die je niet in ‘t zak tracht te zetten, want op zich zou het hem meer geld opleveren om die (dure) toestellen te plaatsen en zijn mond te houden over de mogelijke nadelen.

Ik had tijdens ons gesprek aangegeven dat de huurders op 15 september in ons appartement zouden trekken. De vakman zei dat hij graag vóór die tijd de kleine werkjes (nieuw douchescherm en kranen in de badkamer) zou willen afronden. Ik was het daar uiteraard roerend mee eens, maar ging er al maar voor de zekerheid vanuit dat dit op zo’n korte tijd niet meer zou lukken. Maar kijk, vrijdagochtend kreeg ik telefoon met de vraag of de werkmannen over een half uurtje mochten langskomen om de werken uit te voeren. Ik kon niet snel genoeg ja zeggen!

Op in totaal één uur en een kwartier was alles gedaan: nieuwe kraan in de lavabo, nieuwe kraan in het bad, nieuw douchescherm en wat afkitten met siliconen. Ik was behoorlijk onder de indruk van de efficiëntie waarmee die mannen hun werk hadden gedaan.

Dus als je op zoekt bent naar een specialist verwarming, sanitair of elektriciteit, bij Jacobs Verwarming moet je zijn.

Looking for Alaska – John Green

Uitgelezen tijdens de rit van Genève naar Leuven. Ik moet zeggen dat naar mijn bescheiden mening ‘The fault in our stars‘ nog steeds het beste werk is van John Green, maar zijn debuutroman ‘Looking for Alaska’ heeft me alleszins prettig verrast.

Ik vond ‘Looking for Alaska’ een heel mooi en aangrijpend coming of age verhaal. Veel geloofwaardiger dan de verhaallijnen in zijn andere boeken. Sympathiekere hoofdpersonages ook. Het boek stelt een aantal diepmenselijke levensvragen: wat is de zin van het menselijk lijden, wat gebeurt er na de dood, in hoeverre kunnen we ons lot zelf bepalen,… Uiteraard biedt het boek hier geen antwoorden op, maar voor mij klopte het geheel, zelfs al beginnen de personages die John Green opvoert op den duur allemaal een beetje op mekaar te lijken.

Dit boek is duidelijk gericht op een leespubliek van tieners, maar ik heb het toch met plezier gelezen!

Bye, bye stapelbed

Ons stapelbed is, na wat nachtelijk schroefwerk (die lattenbodems bleken toch niet in zijn geheel in de wagen te passen) momenteel onderweg naar de provincie West-Vlaanderen. Blij dat het een ongetwijfeld fijn nieuw leven tegemoet gaat in het huis van onze vrienden. Gelukkig kan dat bed niet praten, want anders zouden we heel wat smakelijke anecdotes te horen krijgen over al die zatte mensen die in dat bed gecrasht zijn na één van onze feestjes. Jammer dat de huurders het niet wilden houden en we er noodgedwongen afstand van moesten doen, maar het zal ongetwijfeld op zijn nieuwe bestemming nog meer leuke dingen beleven.

Na het dozen inpakken

Smaakt die aan huis geleverde sushi eens zo lekker! Het wordt leger en leger op ons appartement, dus ons verblijf hier begint steeds meer op kamperen te lijken. Maar het doet me veel plezier dat dingen die ik als rommel beschouw, enthousiaste nieuwe eigenaars vinden via GIFT|Leuven! Leuk, zo’n beetje Sinterklaas kunnen spelen! Misschien moet ik mij een nep-baard aanschaffen. 😉

Dunkirk

Veruit één van de meest indrukwekkende oorlogsfilms die ik in mijn leven gezien heb. Misschien wel niet de beste keuze om tot rust te komen na een dag opruimen, maar dat wist ik op voorhand.

Dunkirk was absoluut een film die ik op groot scherm wilde zien om de fenomenale cinematografie ten volle tot zijn recht te laten komen. Dunkirk slaagt er naar mijn mening perfect in om de ontreddering, desoriëntatie en pure wanhoop weer te geven van soldaten in een uitzichtloze situatie: op het strand omsingeld door de Duitse vijand. De film toont het pure rauwe gevecht om te overleven, wat soms het laagste in de mens naar boven haalt, maar tevens ook de moed en onbaatzuchtigheid van zowel militairen als burgers. De moedige burgers die met boten groot en klein het kanaal overstaken om het Britse leger te helpen evacueren, zij zijn de echte helden van deze film.

Als je één film dit jaar gaat zien, laat het dan Dunkirk zijn.

Al hoop ik wel dat jullie in alle rust van de film zullen kunnen genieten. Iets wat mijn vriend en mezelf niet gegund was. Geen idee waarom het koppel de rij achter ons per sé naar Dunkirk wilde kijken om letterlijk de ganse film te zitten praten. Erg storend, zeker als je naar zulke aangrijpende scènes zit te kijken. In het midden van de film kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik ze toesiste te zwijgen, dat werkte tien minuten en toen was het gefezel alweer terug. Na de film kookte mijn bloed zo erg over dat ik gerust een Nazi de kop had kunnen inslaan. Ik hield het echter bij het op scherpe wijze veroordelen van hun gedrag. Als je naar de film gaat, heb dan ten minste respect voor je medefilmgangers. Of ga naar een romantische komedie om op de achterste rij wat aan elkaar te zitten prutsen. Of beter nog: abonneer je op Netflix en kijk thuis. Een smet op onze kijkervaring.

IKEA en afhaalchinees

Omdat wij ons appartement gemeubeld verhuren, was het nodig om de eetkamerstoelen en de bureaustoelen te vervangen. Onze eigen (dure) bureaustoelen verhuizen mee naar Genève en de eetkamerstoelen waren zo tot op de draad versleten dat de vulling zichtbaar was. Naar de IKEA dus! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo’n fan ben van de IKEA (te druk, te groot, te lang en bochtig parcours doorheen gans de winkel), maar goed, ze verkopen hun meubilair tegen een redelijke prijs en we willen ook geen al te dure meubelen in ons appartement zetten, aangezien we er zelf niet het comfort van zullen hebben.

Uiteindelijk kochten we twee Millberget bureaustoelen en zes Volfgang eetkamerstoelen en nog wat opbergdozen om onze verhuis te vergemakkelijken. Het was nog een heel puzzelwerkje om alle dozen in de auto te krijgen, maar het paste net. Ik had zelfs nog riant veel plaats op mijn autostoel in vergelijking met een voorgaand bezoek aan de IKEA.

Aangezien het ondertussen bijna middag was, besloten we die befaamde balletjes van de IKEA eens te proberen. Ik ging voor de vegetarische versie, mijn vriend hield het op de klassieke köttbullar met vlees. Best wel een lekkere maaltijd voor de prijs die we betaalden. Ik was ook onder de indruk van de verzorgde slaatjes van de salad bar. Heel erg lekker.

‘s Avonds hadden we afgesproken om naar Limburg te rijden voor een bezoekje aan mijn broer en zijn vriendin, die ondertussen opnieuw zijn ingetrokken bij mijn vader, omdat het huis van mijn bomma waar ze woonden tegen de grond is gegooid. Na heel veel, zeer onplezante verwikkelingen met hun originele stuk bouwgrond, beslisten ze hun nieuwe woonst op te trekken op de plek waar het huis van mijn bomma stond.

Het was een vreemd zicht, het oude huis dat er al stond sinds de negentiende (!) eeuw en waaraan in de loop de jaren zoveel gesleuteld en geknutseld was (de originele woonst had nog lemen muren), was er niet meer. Alleen een paar houten balken restten nog. Het huis zal nu voortleven in onze herinneringen en daar langzaam vervagen tot we ons de specifieke geur, de houten balken en de rare vloeren niet meer zo goed voor de geest zullen kunnen halen.

Ik moet zeggen dat de afbraak een heel mooi stuk bouwgrond opgeleverd heeft. Ben erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat van de bouwwerkzaamheden die starten in september. We zullen nog wel een paar keer terugkomen uit Genève om de vorderingen te aanschouwen. Toch wel spannend allemaal!

Omdat het maandagavond niet echt geweldig barbecueweer was, besloten we het ons gemakkelijk te maken en afhaalchinees te bestellen. Eeuwen geleden voor mij, maar mijn mihoen smaakte wel!

Na de maaltijd ruimden we nog wat oude dozen op, toch ongelooflijk wat een mens allemaal verzamelt in de loop der jaren. Er lijkt geen einde aan te komen. En jawel, ook nu doken er weer een aantal schatten op.

Een duidelijk teken dat ik ooit naar de bergen zou verhuizen:

Waar is de tijd dat we met de hand (!) liedjesteksten neerpenden voor onze vriendinnen?

Hondendrolletjes

Een tijdje geleden werd het gezinnetje van mijn petekindje uitgebreid met een chocoladebruine viervoeter. Toen ik via mail op de hoogte gesteld werd van de nieuwe aanwinst, stond ik uiteraard te popelen om kennis te maken met het jongste lid van het gezin. Dus spraken we af om elkaar de zondag na onze terugkeer in Leuven te zien. Na een paar uur dozen inpakken, ging ik ervan uit dat we wel een beetje ontspanning zouden kunnen gebruiken.

Omdat de ouders van mijn petekindje altijd koken wanneer ik er op bezoek ga, wilde ik het hen graag een keertje gemakkelijk maken. Aangezien dozen inpakken en maaltijden voorbereiden geen ideale combinatie zijn, riep ik mijn vertrouwde hulplijn in: Convento Food. De tomatensoep met balletjes en gehaktballen in Luikse saus gingen er alleszins vlotjes in bij jong en oud.

En jawel, de nieuwe aanwinst, een chocoladebruine labrador met de enigszins bekend klinkende naam Jon, was een dotje. Een heel lief beest dat er een nogal bizarre voetenfetish op nahield (hij likte nogal graag aan voeten). De jongens waren alleszins dol op hun nieuwe speelkameraadje. En Jon liet het zich allemaal welgevallen.

Dat het een fantastisch mooie zomervond was, werd geïllustreerd door het feit dat er een luchtballon opsteeg praktisch in de achtertuin van onze vrienden. Na de ballenoverdaad van voor- en hoofdgerecht vond ik nog net een plekje voor een snippertje nutellataart vergezeld van een klein bolletje ijs (om in het ballenthema te blijven).

Ter ere van de aankomst van Jon, kregen we nog een potje met hondendrolletjes (aka maltesers) mee naar huis.

Kano varen op de Kleine Nete (revisited)

Omdat de kanotocht vorig jaar zo goed was meegevallen, organiseerden de ouders van mijn vriend een tweede editie dit jaar. Om heel eerlijk te zijn, had ik er niet zo heel veel zin in, de dag na onze lange rit naar Leuven. Het weer was een pak minder goed dan de vorige keer: koud en met grote kans op regen. En zoals jullie weten heb ik een bloedhekel aan de combinatie kanovaren en regen.

Gelukkig hielden de weergoden zich gedeisd tijdens ons kanotochtje van een uur en drie kwartier. Er vielen een paar druppels uit de hemel, maar een echte stortbui bleef uit. We werden natter van het gepletst van de kinderen dan van de regen. En het was frisser dan gehoopt, maar doordat we er een vrij hoog tempo probeerden in te houden, kregen we het al snel warm. Helaas geen tussenstop dit jaar om de kinderen in het water en de modder te laten spelen en dat was maar goed ook, want toen ze op het einde van de rit heel even het water in gingen, bleken ze al na een minuut of twee onderkoeld te zijn. En een kanotocht met onderkoelde, zeurende kinderen, neen, dat lijkt toch niet zo ideaal.

Na het kano-avontuur, kwam de zon er eindelijk door en aperitiefden we op ons gemak in de tuin, om vervolgens toch maar naar binnen te verhuizen om het barbecuevlees op te peuzelen.

En dan komt de terreur wel heel dichtbij

De mama van de jongen die zo bevlogen over mieren kon praten, is er niet meer. Van de weg gemaaid door terroristen die onze samenleving als verdorven aanzien. Zomaar, paf, in een flits, gedaan. Of hoe een fijne gezinsvakantie eindigt in een drama.

Het is de eerste keer dat iemand met wie ik zelf persoonlijk contact gehad heb, overlijdt na een terroristische aanslag. De aanslagen in Brussel hadden wel enkele collega’s van mijn vriend verwond, maar dit is toch anders. Zelfs al was de dame in kwestie maar een kennis, mijn hart bloedt voor haar echtgenoot en kinderen.

Hoe zinloos, allemaal.

Back in Leuven

Na een lange rit door verschrikkelijk slecht weer, waarbij we alweer dezelfde wegrestaurants aandeden als de vorige keer (het lijkt wel alsof er zich op gans de route van Genève naar Leuven maar drie wegrestaurants bevinden), zijn we aanbeland in Leuven. Klaar om ons appartement volledig leeg en verhuurklaar te maken. Wat Indisch afhaalfood achter de kiezen, zodat we er morgen met frisse moed kunnen invliegen!

Yet Another Blog

Life on my side