De allerlaatste afterwork?

Doordat we de planning voor de verhuis een beetje dienden aan te passen (oorspronkelijk zou ik deze week terugvliegen naar Genève), had ik de gelegenheid om voor een allerlaatste keer een afterwork met de collega’s mee te pikken.

Gisterennamiddag spoorde ik naar Brussel om me aan te sluiten bij mijn collega’s. Ik ging eerst nog even langs kantoor, waar mijn werkplek even leeg was als de dag dat ik de deur achter mij dicht trok. Het voelde allemaal vreemd vertrouwd aan, net of ik er even tussenuit was geweest voor een vakantie en ik gewoon opnieuw zou plaatsnemen op mijn stoel en mijn laptop openklappen. Mijn collega’s waren allemaal blij me te zien, maar uiteindelijk was deze afterwork bedoeld als afscheid voor een andere collega en ik wilde ook niet te veel de aandacht naar mij toe zuigen (al kon ik de vragen over hoe het me verging in Genève natuurlijk niet ontwijken).

Naar goede gewoonte belandden we weer op het terras van de Scott’s Bar. Niet dat het daar zo geweldig is, maar het is vlakbij en er is genoeg plek op het terras voor een grote groep. De opkomst was, ondanks de vakantieperiode, best wel groot. Veel mensen wilden graag afscheid nemen van onze lieve collega, organisatrice van de afterworks. (Ja, er verlaten op korte tijd een aantal feestvierders het departement.)

Enfin, het was gezellig op het terras, totdat de regen ons naar binnen joeg, alwaar de warmte van de voorbije dagen ervoor zorgde dat ik het zweet langs mij rug naar beneden voelde lopen.  Na amper 1 fles waren we al door hun voorraad cava. Serieus, hoe is het mogelijk dat elke keer als we bij de Scott’s Bar op het terras belanden, de cava daar op is? Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje een doordacht voorraadbeheer te doen? In de plaats van de cava kregen we één of andere slechte schuimwijn. Enfin ja, na het derde glas smaakte hij al wat beter. 😉

Na de Scott’s Bar was het tijd om met de die hards nog iets te gaan eten. Op aanraden van een collega die Brussel goed kent, kwamen we terecht bij de Baogo, een fastfood restaurant dat Aziatisch geïnspireerde burgers en rice bowls serveert. Omdat ik ‘s middags al bibimbap gegeten had (in Leuven, jawel!), besloot ik voor de pulled pork burger te gaan. En amai, dat heb ik me niet beklaagd. Echt de beste burger de ik ooit van mijn leven gegeten heb (wat niet veel wil zeggen, want zo vaak eet ik geen burgers). Maar toch, de pulled pork was echt fenomenaal lekker, het broodje waarop de pork geserveerd werd, was overheerlijk en de pikante frietjes pasten er wonderwel bij. Misschien word ik ooit nog wel een burgerliefhebber!

IMG_5560

En dankzij de gewoonlijke vertraging van de NMBS haalde ik zelfs nog de trein die ik anders gemist zou hebben. Topdag!

IMG_5561

De begraafplaats van Praag – Umberto Eco

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik vond ‘De begraafplaats van Praag’ een dikke tegenvaller. Als grote Umberto Eco fan (‘De Slinger van Foucault’ en ‘De Naam van de Roos’ behoren tot de beste boeken die ik ooit gelezen heb) spijt het me oprecht dat dit boek me niet aansprak.

Voor mij zit het probleem van ‘De begraafplaats van Praag’ in het feit dat dit geen roman is, maar een geschiedenisles. En hoewel ik geschiedenis bijzonder boeiend vind (zeker de geschiedenis van de negentiende eeuw, die de aanloop vormt naar alle dramatische gebeurtenissen in de twintigste), ontbrak in dit boek een duidelijke verhaallijn. Hoofdpersonage Simonini wordt gebruikt als een soort rode draad om de geschiedkundige feiten aan mekaar te rijgen waar Eco het over wil hebben. En hoewel ik enorm voor respect heb voor Eco’s kennis van de materie, moet ik toegeven dat de voortdurende scheldtirades aan het adres van de Joden mij op den duur erg begonnen tegen te steken, al besef ik maar al te goed dat dit historisch correct is.

Ook het trucje met de drie vertelstandpunten kon mij maar matig bekoren. Het leek gewoon een manier om zoveel mogelijk feiten in één boek te krammen en de ontknoping kon ik ook al van mijlenver zien aankomen.

Jammer, jammer.

Planckendael en sushi

Tijdens ons diner vrijdag vertelde Goofball dat ze plannen had om met haar oudste zoon en een vriendje naar Planckendael te gaan. Omdat altijd maar kuisen op den duur ook begint tegen te steken, bood ik aan om mee te gaan. Kwestie van ook wat volwassen conversaties te kunnen hebben tijdens het uitstapje. 😉

Het beloofde dinsdag een heel warme dag te worden, dus trok ik mijn fleurigste zomerkleedje aan en fietste ik ‘s middags, fototoestelrugzak op de rug, naar Goofball. We haalden de twee jongens op bij de sporthal waar ze zich in de voormiddag fysiek hadden kunnen uitleven en begonnen aan onze rit naar Planckendael. Een klein beetje file later was Kabouter al in slaap gesukkeld en dat bleef zo tot we aankwamen op Parking 2. Dat microdutje had blijkbaar deugd gedaan, want na een kort ritje in de buggy kreeg hij aan de ingang van Planckendael een nieuwe opstoot van energie. Van vermoeidheid geen spoor.

Na een boterhammenlunch trokken we het park in. ‘t Is vreemd, in mijn hoofd zijn Pairi Daiza en Planckendael blijkbaar ergens verknoopt geraakt tot één gigantische dierentuin wat het voor mij verwarrend maakte om mijn weg te vinden. Gelukkig was het vriendje van Kabouter (eveneens drie jaar) al zo vaak in Planckendael geweest dat hij ons vol overtuiging de weg wees.

IMG_1162

Het is alleszins een feit dat ik nog nooit zo snel door Planckendael gehold ben. Telkens wanneer we stilstonden vroeg het vriendje van Kabouter na een minuutje dieren kijken: “Gaan we door?” 😉 Enfin, we zagen dus heel veel dieren op een drafje. Met speciale vermelding voor de lemuren die zowel Kabouter als zijn vriendje met hun uitwerpselen lieten kennismaken. Gelukkig heb ik altijd en overal papieren zakdoekjes bij om in noodgevallen als deze boven te halen (al waren vochtige doekjes beter geweest). Wel spijtig dat Goofball het moment dat de lemuur zijn kakje liet vallen gemist heeft, omdat ze buiten met de buggy stond te wachten.

IMG_5538

Oja, en natuurlijk moest er ook een ijsje gegeten worden! Ik denk dat de ijsverkoop in Planckendael op deze warme dag alle records gebroken heeft! Ik was trouwens onder de indruk was van de praatvaardigheid van beide jongens. Drie jaar oud en al zo’n uitgebreide woordenschat. Knap.

Rond half vijf hadden beide jongens hun maximumlimiet aan dieren bereikt en wilden ze graag als afsluiter van de namiddag met de lego spelen (excuseer, ‘bouwen’, zoals het vriendje van Kabouter mij enkele keren verbeterde). Er loopt momenteel namelijk een grote legotentoonstelling in het dierenpark, waarbij doorheen gans het park prachtige legokunstwerken opgesteld staan.

IMG_1166

IMG_1212

IMG_1218

Ook Goofball haalde haar beste bouwkunsten boven, met een kubistische leeuw als resultaat. 😉

IMG_5531

En jawel, natuurlijk liep ik weer wat bekenden tegen het lijf: mijn twee favoriete slimme turnsters! Fijn dat ik op de valreep voor de definitieve verhuis naar Zwitserland nog een paar mensen tegen het lijf loop.

Het kostte een beetje overredingskracht om de jongens bij de lego weg te krijgen, maar uiteindelijk waren ze allebei moe genoeg om zonder al te veel tegenpruttelen naar de auto te gaan. Onderweg terug naar Leuven, bestelde ik bij Deliveroo ons avondmaal. Kwestie van niet te veel inspanningen te moeten doen op zo’n warme dag.

We leverden het vriendje van Kabouter vuil en bezweet af bij zijn ouders en wachtten tot de fietskoerier onze Taste of Asia bestelling kwam brengen. Helaas viel de maaltijd een beetje tegen. De sushi die we als voorgerecht besteld hadden, was ok, maar zowel bij Goofball als bij mezelf was het vlees in onze gerechten veel te lang gebakken. Een taaie lamscurry en een taaie teriyaki, niet bepaald waarop we gehoopt hadden… Gelukkig maakte het fijne gezelschap veel goed én kon ik een blik werpen op het nieuwe bed van Beertje!

IMG_5541[1]

De cactusmoord

De opknapbeurt van ons appartement heeft een onschuldig slachtoffer geëist. Een minuut stilte voor het heengaan van de veel te lange en veel te dunne cactus die enkel overeind kon blijven door tegen de muur te rusten.

Vandaag startten de schilderwerken en omdat die gepaard zouden gaan met opschuren van de muren, liet ik de schilder rustig (of iets minder rustig) zijn gang gaan en trok ik de deur van ons appartement na het ontbijt achter me dicht. Deze schitterende zonnige dag bracht me achtereenvolgens naar het stadspark, de Exki (free, zij het traag, wifi), Le Graal (lekkere hartige pannenkoek) en een bankje op het Ladeuzeplein. Smikkelend van een ijsje van Decadenza sloeg ik de bedrijvigheid tijdens de opbouw van de Leuvense kermis gade. Terwijl ik in mijn boek zat te lezen, werd ik wat later gespot door een vriendin en haar twee dochters. Leuk om op het onverwacht nog wat te kunnen bijpraten.

IMG_5519

IMG_5529

IMG_5530

Ik kwam dus ‘s avonds blij gezind thuis na een ontspannen dagje. De schilder had duidelijk al goede vorderingen gemaakt. Bij nadere inspectie merkte ik echter op dat de adoptiecactus die we geërfd hadden van onze vrienden die naar de US verhuisd zijn, verplaatst was naar het balkon. Dat kon niet veel goeds betekenen, want ik was vergeten de schilder attent te maken op de precaire staat van deze plant. En jawel, het bijna twee meter hoge ding was omgevallen, een wortelkluit onthullend van nog geen vuistdik. De plant redden leek uitgesloten, dus maakte ik van mijn hart een steen en zaagde (letterlijk) het lijk in stukken zodat het in de gft-zak paste.

Wij hebben elkaar niet lang gekend, lieve cactus, maar ik hoop dat jouw verblijf bij ons aangenaam was.

Last minute lunch

Zondag stond de terugrit van Leuven naar Genève op het programma. Mijn vriend zou proberen zoveel mogelijk van onze spullen in de wagen te proppen en ik zou in Leuven blijven om ons appartement volledig op orde te krijgen. Last minute nodigden onze vrienden uit Wijgmaal ons uit om bij hen iets te komen eten of drinken op zondag. Ik moet toegeven dat mijn vriend en ik ditmaal niet veel ruchtbaarheid aan onze terugkomst gegeven hadden, kwestie van zo goed mogelijk te kunnen doorwerken, maar een uitnodiging van onze lieve vrienden, dat kunnen we natuurlijk niet afslaan. We spraken af om samen te lunchen, zodat mijn vriend met een volle maag aan de lange rit naar Genève kon beginnen.

Het zonnetje deed zijn best en we genoten van het mooie terras en de lekkere pastaschotel die onze vrienden bereid hadden. Na de lunch en met een koffietje achter de kiezen, begon mijn vriend vol goeie moed aan zijn eenzame terugrit, terwijl ik nog wat bleef plakken om te genieten van een glaasje wijn en een magnum.

IMG_5503

IMG_5504

Het mooie weer was de ideale aanleiding om de gloednieuwe SeatZac van onze vrienden uit te testen. Het was de eerste keer dat het ding uit de verpakking gehaald werd en ik moet zeggen dat het ons de nodige moeite kostte om de zikzak tot een aanvaardbaar volume opgeblazen te krijgen. Na wat youtube filmpjes te bekijken, hadden we uiteindelijk de techniek min of meer onder de knie. Mits wat oefening zal dat in de toekomst ongetwijfeld vlotter gaan. En nu zit ik me serieus af te vragen of het de moeite zou zijn om ons in Genève voor het laatste restje zomer zo’n zitzak aan te schaffen. Het is alleszins gemakkelijk om op te bergen in ons miniappartementje.

De rest van de namiddag brachten we al luierend door in de zithoek achteraan de tuin van onze vrienden. Ik vond dat ik na al dat kuis- en opruimwerk wel een snippernamiddag kon inlassen (weinig solidair met mijn vriend, ik besef het).

Bijna leeg

Dat is de huidige toestand van ons appartement na een week dozen inpakken en afstand doen van heel veel overtollige zaken. Ik moet toegeven dat ik de ganse operatie ietwat onderschat had, ervan uitgaande dat er wel niet zoveel rommel in zo’n klein appartement zou geraken. De realiteit bleek lichtelijk anders te zijn en dat terwijl ik van mezelf dacht niet zo’n verzamelaar te zijn.

Helaas geraakte niet alles wat we nog naar Genève moesten meenemen in één keer in de wagen. Dat wil zeggen dat mijn vriend volgend weekend nog eens over en weer zal moeten rijden. Niet veel aan te doen, maar wel vervelend.

Aan de andere kant is het goede nieuws dat ons appartement nu volledig schilderklaar. Net op tijd voor de komst van de schilder, die ik morgen met een brede glimlach zal binnen laten.

Een zanderig verjaardagsfeestje

Zaterdag reden mijn vriend en ik naar Mol voor het verjaardagsfeestje van zijn nichtje. Zijn broer is al jaren bezig met de verbouwingen aan zijn huis (chapeau, ik denk dat ik er al lang de brui aan gegeven zou hebben), maar langzaamaan lijkt het einde in zicht te komen. Aangezien het mooi weer was, startten we de namiddag met een glaasje in de tuin. Jammer genoeg was die tuin door eerdere werken in een zandvlakte herschapen waar hier en daar een plukje onkruid zijn best deed om het geheel een groene toets te geven. Resultaat: ongelooflijk vuile voeten. Vooral de kinderen zagen er bijzonder zwart uit. Gelukkig niets wat een goede douche niet kan oplossen.

Voor het avondmaal begaven we ons naar binnen waar de feestelijk gedekte tafel op ons wachtte. We aten kip met aardappelsalade en groenten en ik moet zeggen dat het lang geleden is dat een stuk kip mij nog zo goed gesmaakt heeft. Heerlijk sappig vlees, perfect gegaard. Het hoeft niet altijd haute cuisine te zijn om lekker te zijn. En dat glas limoncello recht uit de diepvries was een ideale afsluiter van een heerlijk feestmaal.

IMG_5501

En: ik heb nog een hele hoop overschotjes mee naar huis gekregen, zodat ik deze week nog eens opnieuw kan genieten van een lekker stukje kip!

Cum Laude

De Faculty Club is niet meer, lang leve Cum Laude (al moeten ze dringend hun naambordjes eens veranderen, best gênant dat daar nog steeds Faculty Club op staat).

Goofball en haar echtgenoot vergezelden ons op wat ongetwijfeld één van onze laatste chique diners op Belgisch grondgebied zal zijn (althans toch voor een tijdje). Ik moet toegeven dat mijn verwachtingen hooggespannen waren: in het verleden heb ik meerder keren erg lekker gegeten bij de Faculty Club en ik was benieuwd naar wat de opvolger te bieden had.

We hadden geluk, ondanks het dreigend grijze wolkendek, konden we de ganse maaltijd nuttigen buiten op het terras. Iets waarop ik stiekem had gehoopt, al dacht ik dat ons terrasbezoek beperkt zou blijven tot het aperitief en eventueel een eerste voorgerechtje. We hielden het gelukkig de ganse avond door en hoe donkerder het werd, hoe feeërieker het decor.

Toen we bij aankomst onze fietsen wilden parkeren op de binnenkoer waren we even in de war. Er was duidelijk een huwelijksfeest aan de gang en we twijfelden even of we ons van locatie vergist hadden. We dienden ons echter langs de groep feestvierders (de veel te zonnebankbruine bruid droeg Louboutins) te wringen, om ons bij ons gezelschap te kunnen voegen.

Helaas, Cum Laude slaagde er niet in mijn verwachtingen in te lossen. Niet dat het eten slecht was, maar er was gewoon geen enkel gerecht dat boven de middelmaat uitstak (behalve misschien de pikante mosseltjes). De kalfstong was een leuk flashback naar de keuken van weleer, maar wist met niet echt te overtuigen en het melkvarken was gewoon te hard gebakken. Gelukkig maakte het uitstekende gezelschap veel goed.

Wel jammer dat mijn vriend zo ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert een kleine inzinking kreeg. De vermoeidheid van de verhuis en het wellicht nog steeds niet volledig verteerde virus, zullen zijn tol geëist hebben. Gelukkig kwam hij erdoor!

Appetizer:
appetizer

Gazpacho:
gazpacho

Tomaat – burrata – basilicum:
tomaat - burrata - basilicum

Bouchotmossel – lenteui – harissa:
Bouchotmossel - lenteui - harissa

Kalfstong – verveine – nori:
kalfstong - verveine - nori

Melkvarken – suikermaïs – chimichurri:
melkvarken - suikermaïs - chimichurri

Rode vruchten – meringue – thee:
rode vruchten - meringue - thee

Sukiyaki in Brussel

Aan de cocktailparty met mijn collega’s vorig jaar hield ik een mooie geschenkbon van de Samourai in Brussel over. Door onze drukke bezigheden, was het er echter nog niet van gekomen om de bon te verzilveren. Aangezien onze dagen in Leuven nu echt nog maar op één hand te tellen zijn, was het een beetje nu of nooit. En uiteindelijk is het wel fijn om na een dag hard werken te ontspannen met lekker eten. Nu ging ik al regelmatig lunchen bij de Samourai, maar dit was de eerste keer dat ik er ging dineren. Ik was dus erg benieuwd.

‘t Was alweer eventjes geleden dat we nog eens de trein genomen hadden, maar het stelde me gerust dat de NMBS nog steeds in staat is passagiers met de nodige vertraging op hun bestemming te krijgen. Er zijn nog zekerheden in het leven…

Het diner bij Samourai was een ware flashback naar onze eerste reis in Japan, waar ik voor het eerste kennis maakte met sukiyaki, een soort Japanse fondue. We moesten wel verhuizen van ons oorspronkelijk gereserveerde tafeltje naar een tafel met een gasvuur, maar dat was een kleine moeite om van dit heerlijke gerecht te kunnen genieten. De sukiyaki werd voorafgegaan door enkele voorgerechten die ware kunstwerkjes waren, maar de sukiyaki (uiteraard vergezeld van aan glaasje sake) spande de kroon. Heerlijk om de smaak van Japan in Brussel te kunnen ervaren.

IMG_5454

IMG_5456

IMG_5459

IMG_5469

IMG_5472

Niet goedkoop, zo’n sukiyaki menu, maar het geld meer dan waard! Met dank aan de collega’s voor de fikse korting. 😉