Zucht

Opnieuw wakker geworden met het nieuws van een laffe terroristische daad. Ditmaal een aanslag op onschuldige kinderen en tieners die samen met hun ouders genoten van een concert van hun grote idool Ariana Grande. Tot nu toe werd de aanslag niet opgeëist, maar de kans dat er banden zijn met (of alleszins sympathie voor) IS, lijkt me reëel. Dit is terrorisme op zijn laagst: een daad die een gemeenschap treft waar het het meest zeer doet. Mijn hart gaat uit naar de vrienden en de familie van de slachtoffers.

Eén ding is zeker: ook nu mag en zal het terrorisme niet winnen. Het terrorisme zelf met wortel en tak uitroeien is wellicht een utopie in een wereld waar zoveel ongelijkheid en onrechtvaardigheid heerst, maar dat neemt niet weg dat wijzelf in tijden als deze moeten blijven tonen dat solidariteit en samenwerking de enige manier zijn om een betere wereld te realiseren.

Huwelijksfeest in Kasterlee

Lang moesten mijn vriend en ik elkaar niet missen, want na ons afscheid op de luchthaven, landde hij vier dagen later alweer op Brussels National Airport. Niet dat hij van plan is elk weekend terug te vliegen, maar voor wat wellicht het laatste trouwfeest in zijn familie zal zijn (tenzij er mensen gaan scheiden en hertrouwen), kan een mens al eens een inspanning doen, nietwaar?

Aangezien onze auto in Genève was achtergebleven, spoorden we naar Herentals, alwaar de vader van mijn vriend ons kwam ophalen aan het station. We dropten onze bagage af bij zijn ouders (we zouden die nacht bij hen blijven logeren, de moeder van mijn vriend kon haar geluk niet op), ik trok mijn feestschoenen aan en we waren er klaar voor!

De dag was op weergebied ietwat aarzelend begonnen, maar tegen dat wij ons samen met de ouders van mijn vriend om 19.30u aanmeldden bij De Notelaar, scheen de zon stralend. Het deed me dan ook plezier dat we buiten in de laatste stralen van de avondzon van het aperitief konden genieten. Natuurlijk was hét gespreksonderwerp bij uitstek onze verhuis naar Genève.

We belandden aan tafel bij de broer en zus van mijn vriend en een hele hoop neven en nichten langs zijn vaders kant waarvan ik onmogelijk alle namen kon onthouden. Het eten was heerlijk, de drank vloeide rijkelijk en ondanks het geknoei van de DJ (mixen kon hij niet en tussen vele nummers viel gewoon een stilte) was ik niet van de dansvloer weg te slaan. Er dansten niet zoveel mensen, wat maakte dat al mijn verzoeknummers onmiddellijk werden ingewilligd. 😉

Dé ontdekking van de avond was de photobooth waarvan mijn vriend en ik vol enthousiasme gebruik maakten. Super leuk dat de fotootjes er meteen in tweevoud uitrolden. Eén exemplaar om in het boek van de bruid en bruidegom te plakken, een tweede exemplaar als aandenken voor onszelf. Geniaal eenvoudig.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ik het feest af. Wat betekende dat zijn ouders ook helemaal tot het laatst gebleven zijn. Rond vier uur (ongeveer, het laatste gedeelte van de avond staat me niet meer zo helder voor de geest) lagen we in bed. Echt ontzettend genoten van dit feest!

Qué es la felicidad?

Estoy de acuerdo con Paulo Coelho que es muy difícil encontrar una respuesta a esta pregunta. Por eso consulté Wikipedia, “la enciclopedia libre que todos pueden editar”, dado que Wikipedia es una de las fuentes más importante de conocimiento humano. Pero parece que para Wikipedia no está claro tampoco, pues le da dos definiciones diferentes a los lectores en lugar de una definición precisa:

La felicidad es una emoción que se produce en la persona cuando cree haber alcanzado una meta deseada.
Felicidad es cuando una persona puede aceptarse a si misma tal y como es, cuando es capaz de sentirse bien con todo lo que es.

Estoy más de acuerdo con la primera definición que con la segunda, porque para mí, la felicidad es algo temporal. Estoy convencida de que es imposible ser feliz todo el tiempo. Entonces, desde mi punto de vista, la segunda definición que nos da Wikipedia, habla de contentamiento, un estado de ánimo menos contestado que la felicidad. Creo que hay una diferencia entre sentirse contento y sentirse feliz. Llegar a la felicidad pide más esfuerzos que llegar a un estado de satisfacción con tu vida. Además la felicidad es más susceptible a los factores externos.

Se puede decir que la felicidad es el objetivo común de todos los seres humanos: indiferente del país donde naciste, buscarás la felicidad a lo largo de tu vida. Pero no es fácil encontrarlo y pienso que la gente de nuestra época es más exigente con su vida que antes. Es verdad que hoy en día la felicidad se ha convertido en una tarea diaria. Hay libros que describen en detalles como hacerse feliz y si tú no logras alcanzar la felicidad, la culpa es tuya. Por consecuencia hay muchas personas que piensan que son un fracaso por no conseguir la felicidad.

No ayuda que vivamos en una época donde estamos cada momento del día rodeados de medios sociales. Las redes sociales se han vuelto una parte integral de nuestras vidas. En general lo que nosotros mostramos en los medios sociales son los éxitos de nuestra vida: los momentos inolvidables, memorables, preciosos,… Estamos rodeados de fotos que muestran la perfección: amplias sonrisas, casas limpias, vacaciones en países con playas de arena blanca y aguas cristalinas donde siempre hace sol, un desfile de platos exquisitos bellamente presentados e impecablemente servidos,…

El impacto de las redes sociales en nuestro bienestar es demostrado por muchos estudios y puede ser positivo pero también negativo. La realidad es que la mayoría de la gente elige no mostrar los momentos negativos de la vida en las redes sociales. Por consiguiente las redes sociales crean una imagen poco realista de la vida. Aunque sabemos que las imagenes mostradas no son la realidad, seguimos siendo influidos por estos imágenes y nuestros sueños se vuelven cada vez más inalcanzables. Y cuando alcanzamos un sueño, nos sentimos felices por algunos momentos y después queremos alcanzar el sueño siguiente. No es que soñar esté mal, al contrario, pero desear demasiado puede provocar la infelicidad. Pienso que es importante valorar lo que tenemos y aceptar que no somos seres perfectos.

Para concluir es muy importante para mí estar contenta con las pequeñas cosas en la vida. Cada día trato de estar agradecida por lo que tengo: mi familia, mi salud, ni novio, mi trabajo,… Y cuando alcanzo una meta deseada, como lo dice Wikipedia, disfruto de la felicidad momentánea.

Kimchi udon soep en domme uitspraken

Gisterenmiddag hadden we met een aantal leerlingen Koreaans afgesproken om na de les samen te gaan lunchen. Aangezien het einde van het schooljaar met rasse schreden nadert, zijn het aantal lessen die ons nog scheiden van het examen op één hand te tellen. Qua timing kwam het mij eerlijk gezegd niet zo goed uit, want vandaag landde mijn vriend uit Genève en ‘s avonds werden we in Lichtaart op het trouwfeest van zijn nicht verwacht. Maar goed, wellicht zou dit de laatste opportuniteit zijn om samen met mijn medeleerlingen iets te gaan eten, dus zegde ik toch toe.

Alles ging wat trager dan ik gehoopt had: eerst moesten we keilang wachten tot twee medeleerlingen bijbetaald hadden voor hun parking en daarna ging het met een slakkengangetje naar restaurant Chez Kimchi (een restaurant uitgebaat door Chinezen, maar wel met een Koreaanse menukaart). Ik was persoonlijk liever naar Hana geweest, maar dat zat blijkbaar al vol. Maar waaraan ik mij het meeste ergerde waren de domme uitspraken van een medeleerlinge. Toegegeven, deze medeleerlinge werkt mij al van dag één op mijn zenuwen, met haar overdreven familiaire houding ten opzichte van de andere studenten, haar aandachtzoekerij en haar honderd en één kwaaltjes (vorig jaar zat er ook al zo’n ergerlijk figuur bij mij in de Koreaanse les). De laatste weken liet ze echter verstek gaan en daar was ik niet bepaald rouwig om, maar speciaal voor de lunch was ze nog eens komen opdagen.

Onderweg naar het restaurant had ik een hele discussie met haar over de Gay Pride, want we passeerden langs het feestterrein om naar het restaurant te gaan. Het feestterrein was volledig afgezet met hoge hekken en iedereen werd gecontroleerd door de security. Kreeg ik een hele tirade over me heen hoe die “gays” heel Brussel op zijn kop hadden gezet en hoe ambetant het wel niet was dat veel straten afgezet waren en er overal politie rondliep. Waarop ik fijntjes antwoorden dat de verhoogde veiligheidsmaatregelen geheel en al op conto van de terroristen te schrijven vielen en dat wellicht niemand loopt te juichen dat ze overal hun rugzakken moeten openen alvorens te kunnen meefeesten. Sommige mensen…

Enfin ja, aan tafel heb ik me strategisch goed ver weg van haar gezet, in de buurt bij twee bijzonder intelligente artsen (waarvan er eentje van plan is zich om te scholen tot jazzpianist, geweldig om zoveel talent te hebben dat je door het ingangsexamen van het conservatorium geraakt). Oja, de kimchi udon soep was heerlijk en dankzij een klein spurtje slaagde ik erin een trein te halen die mij op een redelijk uur terug naar Leuven bracht.

El amante japonés – Isabel Allende

Voor het tweede semester Spaans mochten we voor de verplichte lectuur kiezen uit een lijstje van vijf boeken. Omdat ik vroeger een grote fan was van de boeken van Allende besloot ik me aan haar meest recente roman te wagen. Dat de titel verwees naar één van mijn favoriete landen op deze aardbol was een bijkomend pluspunt.

En ik werd niet teleurgesteld. Wat een prachtig boek. Misschien een tikkeltje sentimenteel, maar dat mag wel eens, zo af en toe. Het verhaal draait rond de kranige Alma, een joodse vrouw van Poolse afkomst die als kind vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog door haar ouders op een boot naar de VS wordt gezet waar haar oom en tante wonen. Haar ouders komen om in de concentratiekampen van de nazi’s en haar broer verongelukt met zijn vliegtuig van de RAF.

Het boek vertelt het leven van Alma aan de hand van flashbacks. Terwijl we Alma door de gracieuze zinnen van Allende zien uitgroeien tot een kranige vrouw die door het leven niet gespaard werd, komen we met mondjesmaat meer te weten over het nevenpersonage Irina, een Moldavisch meisje dat werkt in het rusthuis waar Alma verblijft. Terwijl de vriendschap tussen beide vrouwen groeit, wordt het mysterie rond de Japanse minnaar van Alma langzaam ontrafeld.

Het verhaal moge dan wat sentimenteel zijn, ik moet zeggen dat het mij oprecht ontroerd heeft. Ook schitterend dat dit boek erin slaagt thema’s zoals de jodenvervolging, AIDS, interraciale relaties in de US, kindermisbruik doorheen de bladzijden te verweven zonder zwaar op de hand te zijn. Ze vormen gewoon de achtergrond voor een prachtig liefdesverhaal.

Het einde greep me, hoewel te verwachten, echt bij de keel. Ik moest zelfs een traantje wegpinken toen ik in Genève de laatste pagina’s las.

Genève en Aubonne – 15 mei 2017

De eerste nacht is achter de rug. Ik heb redelijk geslapen, maar ik moet toegeven dat het slaapcomfort van ons Leuvense bed een pak hoger ligt (kan ook moeilijk anders, want gekocht bij slaapspecialist Sit&Sleep). Het bed is smaller dan we gewoon zijn en nogal aan de harde kant. Maar daar valt wel aan te wennen. Hopelijk geldt dat ook voor het straatlawaai. In Leuven ligt onze slaapkamer ook aan de kant van de ring, maar daar valt het verkeer bijna stil na 11 uur. In de Rue de Lyon lijkt het verkeer de ganse nacht verder te razen. Misschien toch eens overwegen om met oordopjes te slapen.

Na gedoucht te hebben in de minibadkamer (jammer dat de douchekop zo laag hangt dat zelfs ik me moet bukken), trekken mijn vriend en ik erop uit op zoek naar eten om onze ochtendlijke honger te stillen. Het winkelcentrum Charmilles lijkt een ideale plek om snel te ontbijten. En jawel, er zijn verschillende plekken die de mogelijkheid aanbieden om te ontbijten. Helaas bestaat het standaardontbijt uit un pain au chocolat ou un croissant avec un café. Tja… De kans dat ik in Genève een full Scottish breakfast zou scoren, had ik op voorhand al niet hoog ingeschat. We houden het dan maar allebei bij een pain au chocolat. Mijn vriend gaat voor de koffie, ik laat met verleiden door een versgeperste smoothie. Kwestie van de dag toch half goed te beginnen. 😉

Omdat het zijn eerste dag is, moet mijn vriend pas om 10u op zijn werk zijn. Zo komt het dat we nog tijd hebben om langs een telecomshop te gaan om een simkaart te kopen. Bedoeling is dat ik deze simkaart zal gebruiken tijdens mijn verblijf hier en dat mijn vriend de kaart na mijn vertrek in zijn gsm steekt. We kopen ook nog snel wat nieuwe handdoeken voor mijn vriend in de Migros, omdat het in het appartement aanwezige voorraadje niet zo groot is en we geen handdoeken vanuit Leuven hebben meegenomen.

Vervolgens nemen we afscheid van elkaar en wens ik mijn vriend veel geluk op zijn allereerste werkdag. Erg benieuwd om vanavond zijn verhalen te horen! Ikzelf keer terug naar het appartementje om mijn spullen te gaan halen om een dagje te lezen in de naburige parken. Bij binnenkomst merk ik dat de door de huisbaas aangekondigde werkman er al is. De werkman moet ons bad van een nieuw laagje lak voorzien. Hij is al druk aan het werk, dus ik neem mijn spullen (inclusief een bus zonnecrème, want de zon brandt al hevig zo vroeg in de ochtend) bijeen en vertrek naar het vlakbij gelegen Parc de Franchises alwaar ik mij met ‘El amante japonés‘ van Isabel Allende op een bankje in de zon zet. Het park is een leuke plek om te vertoeven, al had ik het nóg leuker gevonden zonder grasmaaiers en onkruidverbranders. Nuja, onderhoud moet gebeuren, niets aan te doen.

‘s Middags houd ik het bij een snelle lunch: ik eet een lekker quiche van Migros en begeef me daarna naar mijn volgende park in de hoop dat het daar iets rustiger is. Ook in Parc Geisendorf zijn werken aan de gang, maar minder luidruchtig dan de grasmaaiers in het andere park. Ik smeer me voor de zoveelste keer in met zonnecrème, maar begin te vermoeden dat ik beter een plekje in de schaduw opzoek. Vooral mijn hoofdhuid begint verbrand aan te voelen.

Ik schiet flink op in mijn boek. Het doet deugd om eindelijk eens tijd te hebben om door te lezen. De paar minuten op de trein van Leuven naar Brussel volstaan niet om voldoende in het ritme van de Spaanse taal te komen om goed op te schieten. Nu ik echter uren aan een stuk kan lezen, mindert het aantal nog te lezen de pagina’s zienderogen. Het einde van het boek komt met rasse schreden dichterbij.

Rond 17u keer ik terug naar het appartement om dat te luchten. Heel erg nodig, want op de gang ruik ik al de doordringende geur van het product dat de werkman gebruikt heeft. Ik gooi alle ramen wagenwijd open en wacht in een zeteltje bij het raam tot mijn vriend terug is van zijn eerste werkdag. Die eerste werkdag is alvast goed meegevallen, want hij komt erg enthousiast thuis. Goed onthaald, vriendelijke mensen, hij heeft zelfs al een mini-laptop gekregen. Goed geregeld, allemaal!

Hij vertelt me over zijn eerste indrukken en dan is het alweer tijd om te vertrekken. We rijden met onze schurende auto naar onze vrienden in Aubonne. De zon schijnt nog steeds volop en zowel mijn vriend als ikzelf zijn bijzonder goed geluimd. Onze eerste dag in Genève is alvast goed verlopen.

In Aubonne genieten we van een aperitief met een glaasje champagne gevolgd door heerlijke raclette (yep, we zijn al meteen aan onze integratie begonnen) en gourmet. Uiteraard hebben wij Belgische pralines van Bittersweet mee om onze reünie te vieren. Na het eten stappen we terug de wagen in om samen met onze vriendin het huis te gaan bekijken dat ze onlangs gekocht hebben. Onze vrienden zijn nog volop bezig met de verbouwingen, maar je kan nu al zien dat het een prachtige woonst zal worden. Met een uitzicht op het meer van Genève dat gewaagd is aan dat van het huis dat ze momenteel huren.

We keren terug voor nog een glaasje wijn en nemen dan afscheid van elkaar. Gelukkig deze keer niet voor lang!

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

Parque nacional Yoho

l oeste de Canadá es conocido por su naturaleza incomparable y es cierto, si quieres disfrutar de la belleza de un paisaje inolvidable, no hay mejor lugar en el mundo. Aunque es casí imposible eligir un lugar favorito, el Parque nacional Yoho es tan encantador que ha dejado una impresión duradera en mi memoría. Entonces quiero llevaros a este parque nacional que se localiza en las faldas occidentales de las Montañas Rocosas, en la provincia de Columbia Británica.

Para comenzar tengo que explicaros el origen del nombre ‘Yoho’. ‘Yoho’ es una expresión en lengua ‘chippewa-cree’ (la Tribu Chippewa-Cree es una triba nativa de Canadá) que expresa asombro o maravilla, y que fue elegida probablemente debido a las distinguidas escenas naturales existentes en este parque montañoso. Y es verdad, la diversidad de la naturaleza en este parque nacional es impresionante.

Uno de mis lugares favoritos en el parque es el lago ‘Emerald’. El agua del lago tiene un color tan turquesa que se parece a una joya de una princesa de un cuento de hadas. Es casi irreal. Entonces, cuando ves el lago ‘Emerald’ por la primera vez, no es difícil adivinar el origen de su nombre. El lago estupendo está rodeado de montañas altas con glaciares que alimentan el lago. El color intenso del agua es causado por las partículas finas del sedimento glacial suspendida en el agua. Puedes disfrutar de la paz y la tranquilidad del lago caminando, haciendo piragüismo o equitación. Si no haces demasiado ruido, puedes oír el grito del colimbo grande, el ave nacional de Canadá con ojos rojos espectaculares. Como el colimbo grande es un poco tímido, es difícil acercándo a él, pero puedes intentarlo remando en una canoa.

La Catarata Takakkaw, alimentada por el glaciar Daly, es otro espectáculo fantástico. Absolutamente vale la pena visitarla, porque es la segunda catarata más alta en el oeste de Canadá. El agua fría cae 384 metros antes de llegar a la base de la roca, produciendo un hermoso arco iris cuando la luz del sol es dispersada por las gotas del agua. Cuando te acercas a la Catarata Takakkaw el rumor del agua cayendo ahoga todos los demás sonidos. Y si te atreves a acercarte un poco más, sientes las minúsculas gotas frías en tu cara. La fuerza del agua es muy impresionante. No te olvides de llevar tu cámara!

Si tienes buena condición, puedes concluir tu visita al Parque nacional Yoho, caminando la ruta senderista que te lleva al arroyo ‘Hoodoo’. Después de seguir un sendero empinado a través de un bosque de pinos, encuentras una verdadera maravilla: torres caprichosas de piedra, formadas por miles de años de erosión. Las torres están coronadas cada una por un pequeño techo de roca más dura y oscura que el material de la torre. Mientras el murmullo del agua del arroyo te acompaña, puedes admirar los ‘Hoodoos’, obras de arte de la naturaleza.

De laatste les Spaans van het jaar

En misschien wel voor altijd. Snik. Mijn ambitie om voor de eerste keer in mijn leven álle jaren van een taalcursus aan het CLT te doorlopen, zal ik wellicht niet kunnen waarmaken. Vind ik dat erg? Ik weet het niet zo direct. Misschien is het wel mooi geweest zo. Ik ben geraakt tot in het voorlaatste jaar en uiteindelijk heb ik niet het gevoel dat ik dit schooljaar nog veel heb bijgeleerd. Om mijn Spaans echt naar een hoger niveau te tillen, zal ik eens een paar maanden in een Spaanssprekend land moeten gaan wonen. Of een maand een intensieve taalcursus in Spanje volgen.

Talrijk kon je de opkomst voor deze laatste les alvast niet noemen. We waren slechts met drie leerlingen. Omdat deze allerlaatste les op zo’n mooie zomeravond viel, stelde de juffrouw voor om het allerlaaste anderhalve uur les op een terrasje door te brengen en onder mekaar wat Spaans te babbelen, mits toestemming van de directrice, uiteraard. En zo belandden we op het terras van de ViaVia in de Parkstraat, vlakbij het flatje waar mijn vriend en ik vroeger gewoond hebben. De nostalgie! Ik denk nu weer vaker aan die periode, omdat het appartementje dat we in Genève hebben niet veel groter is dan ons eerste flatje.

De ober van de ViaVia had duidelijk nood aan een lesje klantvriendelijkheid. Het was hem zelfs bijna te veel moeite om de drankkaart te brengen. Ik was ondertussen al vrij hard uitgehongerd (normaal koop ik tijdens de pauze een wrap met zalm) en wachtte vol ongeduld op mijn kip tandoori. Doordat ik honger had, smaakte het eten me wel, maar echt sappig kon ik de kip toch niet noemen. Maar het rustige terras en de zwoele temperaturen maakten veel goed.

Nu wacht mij enkel nog het mondeling examen en daarna kan ik het schooljaar afsluiten. Hopelijk in schoonheid met een mooi resultaat!

Van Leuven naar Genève – 14 mei 2017

Vandaag start ons grote avontuur! Stipt om 10.09u vertrekken we in Leuven, negen minuten later dan gepland en met onze wagen vol geladen met benodigdheden voor mijn vriend. Omdat we een Airbnb gehuurd hebben voor een paar maanden, is het niet echt nodig om een grote verhuis te organiseren. De belangrijkste zaken die met ons de reis naar Genève zullen maken zijn wat kleren voor mijn vriend, zijn computer, twee computerschermen, een fles whisky en zijn fiets. Vooral de fiets zorgde voor wat puzzelwerk. 😉

We vertrekken onder een stralende zon en terwijl we de autosnelweg op rijden, stromen via whatsapp de berichtjes binnen om ons een goeie rit te wensen. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven met ons. We zien het helemaal zitten. Een lange autorit is zoveel aangenamer als de zon schijnt!

Na een uurtje moeten we al een eerste stop inlassen voor een plaspauze (ik heb een legendarisch kleine blaas), maar verder verloopt de rit vlotjes. Zo rond de middag haal ik tripadvisor boven om een plek te vinden voor de lunch. We belanden in wat ongeveer de meest zuidelijke gemeente van België moet zijn: Messancy. Tripadvisor raadt ons Aziatisch restaurant Chez Tchoutchou aan. Aan de buitenkant stelt het restaurant niet echt veel voor, maar omdat er niet veel andere eetgelegenheden te vinden zijn in deze buurt die ook nog eens open zijn op zondagmiddag, wagen we het erop. En jawel, eens binnen, wanen we ons in een andere wereld: een mooi ingekleed restaurant met Chinese decoraties aan de muren. Op het eerste zicht zijn we de enige klanten in het etablissement, maar dat kan ons niet deren, dan zijn we ongetwijfeld snel bediend.

De kaart is een mooi staalkaartje van het beste van de Aziatische keukens, met Chinese, Japanse, Thaise en zelfs Koreaanse gerechten broederlijk naast mekaar. Bibimbap blijkt zelfs aangeraden te worden als de specialiteit van de chef. Ik twijfel even of bibimbap eten in een restaurant uitgebaat door Chinezen in het uiterste puntje van België wel zo’n goed idee is, maar hey, living the adventure starts here! Als voorgerechtje bestellen mijn vriend en ik allebei de dim sum. En mijn vriend gaat als hoofdgerecht voor de Peking duck. Kwestie van toch drie verschillende Aziatische keukens op onze tafel te zien passeren, een kleine culinaire wereldreis. Het eten blijkt echt uitstekend! Geweldige dim sum, fenomenaal lekkere bibimbap (het smaakte alsof hij rechtstreeks geïmporteerd werd uit Korea, sissend in een hete stenen pot) en een mooi stuk eend. En de porties zijn zo groot dat we er wel voor een paar uurtjes zullen tegen kunnen. Oja, en ze hadden mochi ijs als dessert. Dat kon ik toch niet laten passeren, nietwaar?

Ondanks het feit dat we de enige klanten in het restaurant zijn, duurt het allemaal wat langer dan verwacht, maar hey, we hebben nog tijd genoeg om op onze bestemming te geraken. Bij het betalen van de rekening krijg ik zelfs een mooie sjaal cadeau: een cadeautje voor moederdag, zegt de vriendelijke dame met een grote glimlach. Wie ben ik om dat te weigeren? 😉 Dus, wie ooit per ongeluk met een hongerige maag verloren rijdt in Messancy: bij Chez Tchoutchou moet u zijn!

Een paar minuten later bevinden we ons in het land van de péage: Frankrijk. We stoppen nog eenmaal ergens in een wegrestaurant om iets te drinken (de lunch en het warme weer hebben ons dorstig gemaakt). We werken onze dorst weg terwijl we in de zon op het gras zitten.

De kilometers glijden voorbij en we rijden steeds zuidelijker, tot op een gegeven moment de blauwe lucht en witte schapenwolkjes verdreven worden door een erg korte, maar heftige regenbui. De regenbui duurt amper vijf minuten en levert ons een prachtige regenboog op wanneer de zon door de regenwolk schijnt. Een goed teken, zowaar!

Helaas, opeens is het schurende geluid waarmee we voor het eerst kennis maakten onderweg naar IJmuiden terug. Ik probeer het eerst nog even toe te schrijven aan de verbeelding van mijn vriend, maar het geluid laat zich niet langer negeren. Yep, it’s back. Not good. En dat met een tot de nok volgeladen wagen. We proberen dezelfde remedie toe te passen als de vorige keer: een stop inlassen. Het is toch ongeveer tijd voor het avondmaal. Niet dat we veel honger hebben, na onze bijzonder copieuze lunch. We stoppen (alweer) bij een wegrestaurant in de buurt van Bresse. Ik eet een potje yoghurt en mijn vriend een stuk quiche. Niet veel soeps. Het enige memorabele aan deze stop is dat de kassadame verregaande incompetentie tentoonspreidt en dat we midden in een klas Nederlandse scholieren beland zijn.

De stop schijnt geholpen te hebben om het schurend geluid (voorlopig) te laten verdwijnen, maar we realiseren ons dat ons nader onderzoek naar de oorzaak van dit probleem zich opdringt. Gelukkig verloopt de rest van de rit probleemloos en arriveren we iets voor 22 uur in Genève. We vinden vrij gemakkelijk de ingang van ons appartementsgebouw, maar een parkeerplek vinden in de drukke Rue de Lyon blijkt minder evident. We besluiten onze wagen dan maar voorlopig in een ondergrondse parkeergarage te zetten, want onze huisbaas staat ons op te wachten.

In de inkomhal van ons appartementsgebouw worden we onthaald door een vriendelijk Turks koppel die onder mekaar een beetje een vreemde dynamiek hebben. De man wil dat zijn vrouw het voortouw neemt bij de rondleiding in het appartement, maar zij ziet dat duidelijk niet zitten. Nochtans spreken ze allebei vlekkeloos Frans. We krijgen een rondleiding in het appartementje dat tijdelijk ons onderkomen zal zijn. Het is klein, maar op het eerste gezicht ziet het er proper uit. In de leefruimte staat een bed, twee zetels, een verrolbaar tafeltje, een soort buffettafel en een tv-meubel met een veel te grote tv op. De eigenaar is duidelijk erg trots op de tv, maar mijn vriend en ik kijken nooit naar tv, dus we weten eigenlijk niet wat we met dat ding moeten aanvangen. Het keukentje is piepklein, maar wel uitgerust met een fornuis met vier vuurtjes, een oven, een microgolfoven en een gloednieuwe frigo. Er staan ook een klaptafeltje met één stoel. Niet zo handig als je met twee wil ontbijten. De badkamer valt me het meeste tegen. Wel proper, maar duidelijk nogal gedateerd. Nuja, niets onoverkomelijks. We hebben er immers bewust voor gekozen om in het begin wat kleiner te gaan wonen, omdat het moeilijk te voorspellen valt wanneer ik juist een job zal vinden. En het geld groeit ons ook niet op de rug, nietwaar?

We nemen afscheid van het vriendelijke Turkse koppel en keren terug naar de parkeergarage om onze wagen tijdelijk op de klantenparking van de COOP recht tegenover ons appartement te zetten, zodat we al onze spullen makkelijk kunnen uitladen. Wat ons meteen onze eerste teleurstelling in Zwitserland oplevert: je kan in de parking niet betalen met een bankkaart. Say what? Ik had toch beter verwacht van die Zwitsers! Natuurlijk hebben noch mijn vriend, noch ik ook maar een cent Zwitsers geld op zak, dus zien we ons verplicht om op zoek te gaan naar een geldautomaat. Alle dichts bijzijnde geldautomaten bevinden zich volgens googlemaps echter in het reeds gesloten winkelcentrum vlakbij ons appartement. Het is ondertussen al bijna kwart voor elf en even voel ik de moed mij in de schoenen zakken. We lopen dan maar het eerste het beste café binnen en de vriendelijke jongen achter de bar wijst ons de weg naar een geldautomaat vlakbij een postkantoor op vijf minuutjes wandelen. Oef, gered!

We laden de wagen uit. Zetten alles behalve de fiets in het appartementje, drinken nog een glas witte wijn van de fles die we cadeau kregen van onze vrienden uit Aubonne en kruipen in bed voor onze eerste nacht in Zwitserland. Benieuwd wat morgen in petto heeft!

Yet Another Blog

Life on my side