Eindelijk lente!

De juf Koreaans stopte iets later dan gewoonlijk vandaag, waardoor ik, zelfs indien ik een wereldrecord op mijn naam zou schrijven, onmogelijk nog mijn normale trein naar Leuven kon halen. Geen nood, kon ik van de gelegenheid gebruik maken om de Minwha tentoonstelling in het Korean Cultural Center te bewonderen. Minhwa zijn schilderijen van mythische figuren en dieren geschilderd in een eenvoudige, naïeve stijl. Ik moet zeggen dat de tentoonstelling me erg aansprak. De felle kleuren en de stilistische weergaven van de dieren, is helemaal mijn ding. Ware het niet dat we binnenkort gaan verhuizen, ik zou het niet erg vinden zo’n schilderijtje te zien pronken aan onze muur.

Omdat mijn trein pas over een half uur vertrok, besloot ik nog een kleine wandeling in het Warandepark te maken. Die kleine wandeling werd een grote, want ik werd afgeleid door de foodtrucks en het muziekpodium die opgesteld stonden voor het Koninklijk paleis. Ik kocht me een soepje en at dit met smaak op in het zonnetje op een bank in het park. Het was duidelijk dat de zonnestralen veel mensen naar buiten gelokt hadden. Het was behoorlijk druk. Overal zaten mensen op het gras te picknicken of gewoon van het zonnetje te genieten. Uiteindelijk nam ik de trein een uur later dan oorspronkelijk de bedoeling was. Zo genoot ik van de ambiance en de zon op mijn gezicht.

Toch opmerkelijk hoe goed gezind een mens wordt van een beetje zonlicht.

Proefdraaien

Mijn vriend is gisterenavond vertrokken voor een driedaagse zeiltocht met zijn zeilkameraden. Dat wil zeggen dat ik drie nachten het bed voor mij alleen heb. Een goeie test voor de komende maanden dat ik het zonder hem zal moeten stellen wanneer hij zich inwerkt in zijn nieuwe job in Genève en ik op mijn huidige job in Brussel aan de overdracht van mijn taken begin.

Eerlijk duurt het langst

Deze ochtend liep er via Facebook messenger een berichtje binnen van een account met wie ik niet bevriend was. Meestal aanvaard ik geen berichtverzoeken van mensen met wie ik niet geconnecteerd ben, want die zijn meestal toch afkomstig van spam-accounts. Ik had dus al bijna op ‘verzoek weigeren’ geklikt, toen mijn oog viel op het bijhorende prentje in het bericht: een fotootje van mijn maaltijdchequekaart. Ik was mij er op dat moment zelfs nog niet van bewust dat ik het ding was kwijtgespeeld. Ik stuurde meteen een berichtje naar de eerlijke vinder om te bekijken hoe ik mijn kaart kon terugkrijgen. Na wat over en weer berichten uitgewisseld te hebben, bleek dat hij in Leuven werkte en in Brussel woonde. Het omgekeerde van mezelf, dus. Hij zou ergens na de middag stoppen met werken in Leuven en dan naar Brussel terugkeren. We spraken af in het station van Brussel-Noord om mijn maaltijdchequekaart op te halen. Ik merkte tijdens onze conversatie dat Nederlands zijn moedertaal niet was, maar hij deed erg zijn best om me in het Nederlands te antwoorden.

Zo rond 14.30u excuseerde ik me bij de collega’s op het werk en kneep ik er even tussen uit voor een snelle trip naar Brussel-Noord. Daar aangekomen, vond ik niet direct de man met wie ik gecommuniceerd had (hij zag er bij nader inzien ook wat anders uit dan zijn profielfoto). Hij had me via messenger zijn nummer doorgegeven en een telefoontje later, was ik herenigd met mijn maaltijdchequekaart. De man in kwestie bleek inderdaad Nederlands met een zwaar accent te spreken en leek op het eerste gezicht van Noord-Afrikaanse afkomst. Hij verontschuldigde zich voor zijn slechte Nederlands, wat volstrekt niet nodig was. Ik verstond hem perfect. Toen ik hem vroeg waar hij mijn kaart gevonden had, bleek dat hij deze gevonden had in de gangen van het CLT. Wellicht is de kaart uit mijn jaszak gevallen zonder dat ik het gemerkt heb. Ik was alleszins blij dat ik mij de moeite kon besparen de kaart te blokkeren en een nieuwe aan te vragen. Ik bedankte hem met wat chocolaatjes (eerlijke vinders moeten beloond worden, nietwaar?) en nam afscheid. Al bij al kostte dit kleine uitstapje mij nog geen half uurtje van mijn kostbare werktijd.

Ik vind het alleszins super sympathiek dat deze heer de moeite gedaan heeft om contact met mij op te nemen om mijn kaart terug te geven. Zeker als je weet dat de kaart niet beveiligd is met een code en dus eenieder ermee kan gaan shoppen in eender welk grootwarenhuis. Toen ik mijn kaart verloor, stond er nog zo’n negentig euro op, een bedrag waarmee een mens al eens zijn koelkast kan vullen. Fijn dat mijn kaart in handen van zo’n eerlijke vinder terecht kwam!

Chance gehad!

Verwennerijen

Iet of wat gegeneerd informeerde onze vriend of we toch wel zalm lustten? Want dat was een belangrijk ingrediënt voor zowel zijn voor- als hoofdgerecht, klaargemaakt in de gloednieuwe keuken van zijn prachtige appartement. Of dat een retorische vraag was, riposteerde ik, want zalm staat hoog genoteerd in mijn top honderd van favoriete etenswaren. Samen met asperges. En kijk, laat onze vriend als het voorgerecht nu net een combinatie van beide geserveerd hebben, afgewerkt met een prachtig gepocheerd eitje. Wat een heerlijkheid!

De officiële rondleiding in zijn appartement hadden we al gehad, dus het werd een gezellige avond met een flesje champagne (of twee), een glaasje witte wijn én een glaasje Maker’s Mark bourbon die onze vriendin (ook een vriendschap overgehouden aan de Spaanse les) had meegebracht na haar verblijf in Cincinatti. Uiteraard wilden we graag horen van haar ervaringen als expat. Kwestie van al een beetje voorbereid te zijn op wat zal komen.

Eén ding is zeker, zulke verwennerijen zijn voor herhaling vatbaar.

Een paard als fotomodel

Het voorbije weekend had ik een wel heel grillig fotomodel voor de lens. Jawel, ik legde zowaar een paard op de gevoelige plaats vast. Toegegeven, het paard was eerder bedoeld als rekwisiet voor de communiefoto’s van het petekindje van mijn vriend, maar het diva-gedrag van het paard oversteeg ruimschoots dan van onze communicant. Het kostte heel wat overtuigingskracht om het paard te laten poseren op de manier waarop in het wilde. Er was dan ook zoveel heerlijk groen gras dat er zoveel aantrekkelijker uitzag dan de lens van mijn fototoestel. Maar goed met wat gesleur en getrek slaagden we er toch in enkele leuke foto’s te maken. Al moet ik zeggen dat ik best wel opgelucht was dat het paard terug op stal ging en ik mij volledig kon concentreren op het communicantje in spé.

Na de fotoshoot gingen we gezellig iets eten met de zus van mijn vriend (en mama van zijn petekindje) en haar gezin. We belandden in brasserie Den Hertog in Olen, waar het vlees uitstekend was, maar de bediening echt ondermaats. Jammer, want zo’n zaak verdient beter. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Foto van het wagyu jodenhaasje dat ik echt wel verdiend had na de inspanningen van de namiddag:

L’étranger

Niets leuker dan tijdens de middagpauze na een verlengd weekend een filmpje mee te pikken. Ik heb het geluk dat op het werk regelmatig interessant middagsessies georganiseerd worden die mij de mogelijkheid bieden mijn blik op de wereld te verruimen. Zo keek ik vandaag, in het gezelschap van allemaal vrouwen en één man (bijzonder vreemd, gezien de documentaire rond voetbal draaide) naar de documentaire L’Etranger.

L’Etranger gunt de kijker een blik achter de schermen van BX Brussels, het sociaal-sportieve project van Vincent Kompany in onze Brusselse hoofdstad. Hoofdpersonage van de documentaire is Moussa Cissokho, een pas geïmmigreerde Senegalese voetbalcoach bij BX Brussels. Moussa is een ongelooflijk krachtig figuur die erin slaagt van een stelletje ongeregeld zonder balcontrole (om het oneerbiedig te zeggen) een echt team te maken.

Wat deze documentaire zo beklijvend maakt, is de rust en het begrip die trainer Moussa uitstraalt en dit ondanks het feit dat hij zelf zich moet aanpassen aan zijn nieuwe leven in België dat moeilijk meer kan verschillen van zijn vroegere leven in Senegal. Niet alleen op het veld traint hij zijn ploeg veertienjarige pubers, in de kleedkamer komen zijn levenswijsheden pas echt tot hun recht. Veel spelers in zijn team komen uit een precaire thuissituatie of kregen het label ‘onhandelbaar’. Soms hebben de jonge spelertjes wel talent, maar ontbreekt er discipline of motivatie om met dat talent aan de slag te gaan. De eerste matchen wordt de ploeg van Moussa dan ook met verliescijfers van 0-8 of meer ingemaakt. Maar langzaam slaagt hij erin het tij te keren.

Ik ben zelf niet zo’n voetbalfan, maar deze documentaire heeft me echt aangegrepen. Het toont hoe kinderen die iedereen al opgegeven heeft, met de juiste begeleiding toch nog het roer kunnen omgooien. De winst en verlies op het veld, zijn metaforen voor de levens van deze jongeren. Prachtig ook hoe sport cultuurverschillen kan overstijgen en vriendschappen kan smeden. Een dikke, dikke aanrader!

Mijn neefje heeft een baby!

Voorbij zijn de tijden dat we samen tikkertje speelden, zandkastelen ontwierpen of kampen bouwden in het bos. Mijn neefje (tweede in een rij van vier zonen) is papa geworden. Een meisje in een bastion van mannen. Benieuwd wat dat zal geven!

Deze eerste mei was hét geknipte moment om mijn achternichtje te gaan bewonderen. Mijn vriend en ik spraken met mijn broertje en zijn vriendin af om samen naar Antwerpen-Centraal te sporen. Veel keuze aan treinen hadden we niet, maar om de twee uur reed er toch een trein van Limburg over Leuven naar Antwerpen. Een korte wandeling later kwamen we aan bij de woonst van mijn vriend. Een woonst die mijn neef en zijn vriendin voor het eerst betrokken na terugkomst uit het ziekenhuis met hun kersverse dochter. Het bed moesten zijn ouders ‘s de avond voordien nog ineen vijzen. Kwestie van zoveel mogelijk grote veranderingen ineens achter de rug te hebben. 😉

Mijn neef en zijn vriendin hadden smakelijke hapjes voor ons voorzien en na hun dochter uitgebreid bewonderd te hebben (wat een braaf kindje!) kregen we een rondleiding in hun nieuwe huis. Mijn neef heeft de maanden na de aankoop al flink gewerkt, maar er is nog veel werk voor de boeg. Niet ideaal met een baby’tje in huis, maar moeilijk gaat ook, zeker?

De namiddag vloog voorbij en we namen afscheid met de belofte nog eens terug te komen voor een zomerse barbecue (als mijn vriend en ik dan toevallig in het land zijn).

Alvorens terug te keren naar Leuven/Limburg gingen we nog snel ramen eten bij de Wagamama. Best wel ok, maar niet te vergelijken met échte Japanse ramen. Misschien bij gelegenheid nog eens naar Zaventem sporen. 😉

Bewoonbare oppervlakte

Gisteren waren we te gast bij een vriend in Kampenhout, ons eerste bezoek aan zijn gloednieuwe huis, hypermodern en voorzien van de laatste snufjes (o.a. een dampkap ingebouwd in het keukeneiland die naar beneden afzuigt, ik was onder de indruk). Er was nog wat werk aan de winkel (deuren en badkamer ontbraken, er moest nog geschilder worden), maar het huis was verder perfect bewoonbaar.

Ik was erg onder de indruk van het huis en dan meer specifiek van de oppervlakte. Ik denk dat ons Leuvense appartement tweeënhalve keer in zijn huis paste en hij woont er in zijn eentje. Niet dat ik onze vriend zijn grote, mooie, moderne huis niet gun, maar het valt me tegenwoordig steeds meer op hoeveel vierkante meter de modale Vlaming nodig heeft voor zijn woonst in vergelijking met woningen in het buitenland.

Mijn vriend en ik zullen in Genève alvast een pak kleiner wonen dan in Leuven. En dat geeft me ergens ook wel rust: minder plek om rommel te verzamelen. De laatste jaren heb ik stelselmatig dingen weggegooid of weggegeven. En met onze verhuis zullen we noodgedwongen nog een paar grote opruimacties moeten organiseren. Wie weet geef ik hier op yab.be wel een paar dingen weg. Lang leve de minimalistische levensstijl!

Oja, de Thaise curry door onze vriend klaargemaakt in de blinkend nieuwe keuken, smaakte alvast heerlijk:

Yet Another Blog

Life on my side