Een zekere vorm van gelatenheid

Hoe meer de huidige toestand in de wereld erop achteruit lijkt te gaan, hoe meer ik me voel vervallen in een toestand van lethargie. Vroeger zou ik de eerste zijn geweest om de barricaden te bespringen, anderen tot actie aan te sporen en mij te mengen in de heftige politieke discussies. Nu slaag ik er nog amper in met een paar klikken een Avaaz-petitie te ondertekenen om vervolgens alweer mijn schouders op te halen. Want leveren die continue stroom aan petities en stortingen ten voordele van Amnesty International in realiteit wel iets op?

Ergens tijdens het ouder worden, ben ik mijn geloof in een betere wereld kwijtgeraakt. Het vooruitgangsdenken dat mij na de val van de Berlijnse muur overspoelde, werd opgeslokt door een moedeloze stroom aan nieuwsberichten over een wereld die steeds schijnt te hervallen in dezelfde fouten. En dat stoort mij meer dan ik op het eerste gezicht aan mezelf wil toegeven. Ik vermom mijn gelatenheid als realiteitszin, maar eigenlijk komt het erop neem dat ik de moed heb opgegeven om te vechten.

En dat maakt van mij een lafaard, want hoe ernstig de toestand ook mag lijken, hopeloos is ze nooit.

Do it yourself pizza’s!

Na het schriftelijk examen Koreaans (dat gelukkig goed meeviel), haastte ik mij om de vroegst mogelijk trein terug naar Leuven te halen. Omdat ik wat vroeger had afgegeven, slaagde ik erin de trein van 12u te halen. Op ons appartement aangekomen, gooide ik mijn rugzak met mijn boeken Koreaans ergens in een hoek en vertrokken mijn vriend en ik spoorslags richting Kumtich waar onze gastheer en gastvrouw en hun twee schattige dochters op ons zaten te wachten voor de lunch. Onze andere vrienden waren al een uurtje ter plekke, maar hey, een examen Koreaans is een goed excuus om ergens te laat aan te komen, nietwaar?

In Kumtich maakten we kennis met een gloednieuw (althans voor mij toch) voedselbereidingsconcept: je eigen mini-pizza’s aan tafel bereiden. Heel bijzonder en de allereerste keer dat onze gastheer en gastvrouw die uitprobeerden. Als advies gaven ze mee de pizza niet te dik te beleggen, want dat zou de bereidingstijd verlengen, maar mijn devies is: de enige goede pizza, is een dik belegde pizza. Daarvoor oefen ik graag een beetje extra geduld uit.

Het concept bleek een voltreffer te zijn. Althans voor de volwassenen en de iets oudere kinderen. Voor de jongste kinderen duurde het allemaal ietsje te lang. Onze gastvrouw had ettelijke toppings voorzien en ik liet me dan ook volledig gaan. Denk dat ik zo’n vijf mini-pizza’s verorberd heb. En dan te bedenken dat ik niet eens zo’n pizzaliefhebber ben!

Als dessert kregen we een overheerlijke sabayon (bereid met het champagne-overschot van de namiddag) voorgeschoteld. Eén van mijn favoriete desserts! Om duimen en vingers af te likken!

We waren na dit feestmaal zo voldaan dat we ‘s avonds enkel nog de energie vonden om een paar afleveringen van Games of Thrones te kijken. De boog kan niet altijd gespannen staan, nietwaar?

Party like it’s 1955!

Ondanks de reorganisatie die momenteel aan de gang is op mijn werk, besloten mijn collega’s en ik dat niet aan ons hart te laten komen en eens goed de benen los te schudden op ons jaarlijkse nieuwjaarsfeest. Dit jaar stond het feest in het teken van de jaren fifties. Veel collega’s hadden de moeite gedaan om zich uit te dossen in fifties kledij, inclusief zwierige pettycoats. Zelf zag ik het niet zitten om mij speciaal voor deze gelegenheid een nieuwe jurk aan te schaffen, dus trok ik een glinsterend jurkje met een diepe decolleté uit de kast en verkocht ik dat als iets wat Marilyn Monroe nog gedragen zou kunnen hebben.

Na een te lange nieuwjaarsspeech tijdens dewelke een toenemend aantal magen begon te rommelen, werden we eindelijk losgelaten op het warme en koude buffet. Spijtig genoeg waren er slechts vier standjes voorzien waar je kon aanschuiven om je eten te krijgen. Aangezien we met zo’n 200 feestvierders waren, ontstonden er al snel heel lange wachtrijen. Geen erg, samen honger lijden, schept een band en ik had heel leuke gesprekken met collega’s terwijl we op ons eten stonden te wachten. Het eten (Aziatisch, Italiaans en Marokkaans) was best lekker, alleen jammer dat door de koude temperatuur in de zaal in combinatie met de ijskoude borden het eten koud was op het moment het ons bord raakte. Gelukkig is honger de beste saus en waren de nagerechtjes om duimen en vingers af te likken.

Na het eten was het tijd om de dansvloer te betreden, of voor de dames en heren met veel geduld: plaats te nemen aan de kappersspiegel om zich van een fifties kapsel en make-up te laten voorzien. Ik verkoos de swing dansinitiatie van Radio Modern en griste een vrouwelijke collega mee om samen een danskoppel te vormen. Na de initiatie was het tijd voor free style en kwam ik niet meer van de dansvloer af. Het viel wel op dat er twee soorten collega’s waren: zij die dansten en uit de bol gingen en zij die genoten van het aan de toog hangen met een glas alcohol (de wijn trok op niks, naar mijn bescheiden mening) in de hand. Ondanks moedige pogingen van mijn kant om de niet-dansers over te halen ons te vervoegen op de dansvloer, boekte ik weinig tot geen succes. Wel extra punten voor de collega die als Elvis Presley verkleed kwam. Rock on, baby!

Na lang twijfelen besloot ik vlak voor het einde van het feest mij toch te wagen aan zo’n fifties kapsel. Bij al mijn vrouwelijke collega’s zag dat er geweldig uit, dus wat kon er misgaan? Veel, blijkbaar. Het kapsel stond mij echt niet, ondanks het feit dat sommige collega’s mij van het tegendeel probeerden te overtuigen. Al een geluk dat ik niet in de fifties geleefd heb! Het enige voordeel is dat ik er veel extra haarspeldjes aan over hield. De rare blikken van de mensen op de trein naar Leuven nam ik er dan maar bij. 😉

De hele namiddag werd opgeluisterd door Radio Modern. Heel tof gedaan en tot in de puntjes verzorgd. Ik keerde huiswaarts met een stuk of vijf polaroid foto’s. Een souvenir om te koesteren.

Nieuwjaarsreceptie nummer zoveel

Kan een mens naar té veel nieuwjaarsrecepties gaan? Ik ben persoonlijk van mening van niet, maar ik moet helaas ruiterlijk toegeven dat de receptie die ik deze avond bijwoonde niet meteen een laaiend succes was. Niet al te veel volk, geen lekkere hapjes en een vrij podium waarvan één act ronduit slecht was, een tweede een ietwat naïef idee over een blockchain implementatie uit de doeken deed en eigenlijk enkel de derde act, een Engelstalige dame, iet of wat te pruimen viel. Dat de hapjes niet lekker waren, bleek uit het feit dat de overvloedig gevulde schotels slechts met moeite leeg geraakten. Niet bepaald een feestelijk gezicht: al die hapjes die niemand wilde opeten.

Nuja, can’t win ’em all en ik heb toch mijn gezicht laten zien.

40 = 2 x 20

En dat moest gevierd worden! Zaterdag waren we te gast bij één mijn van beste vrienden uit mijn studententijd. Denk aan samen practica doen, elkaars oplossingen kopiëren, feestjes afschuimen, nachtelijke avonturen en party crashen op doctoraatsrecepties. De zotste dingen hebben we uitgehaald in onze studententijd. Dat die memorabele 2 x 20 in stijl gevierd moest worden, stond bijgevolg als een paal boven water.

Mijn vriend en ik waren als allereerste van de partij, iets na vijven, het aanvangsuur van het feestje. De familie van onze vriend (moeder, broer, schoonzus en de tweeling nichtjes) waren druk in de weer met alle voorbereidingen van het feest. De hoeveelheid eten die onze vriend voorzien had, was werkelijk indrukwekkend en toen de eerste drie kwartier geen andere gasten kwamen opdagen, vreesde ik even voor het ergste. Gelukkig bleken de gasten van onze vriend niet al te stipt te zijn en druppelde er geleidelijk aan meer volk binnen. Onze magen werden alleszins gul van spijs en drank voorzien en voor mij was het een prettig weerzien met mensen die ik voor de laatste keer op het trouwfeest van onze vriend (nu helaas gescheiden) gesproken had. Leuk om te horen hoe het hen ondertussen vergaan was in het leven.

Naarmate de avond vorderde, werd het gezelschap zatter (ik pleit schuldig) en zakten we met de die hards naar een heuse 30+ fuif af. Dat moet toch ook alweer een tijdje geleden zijn. Van de fuif zelf herinner ik me slechts flarden. Ik kan duidelijk minder goed tegen alcohol dan vroeger. Spijtig genoeg eindigde de avond een beetje in mineur. Een van de party girls werd op het einde van de avond een beetje ziek. En het eindigde ermee dat ik haar op de stoep zat te troosten nadat ze haar maaginhoud had geleegd. Oh well, kan gebeuren. Mijn vriend en ik hebben haar daarna te slapen gelegd in de logeerkamer van onze kameraad. En laat ons hopen dat ze zich de dag nadien niet al te mottig voelde. Zelf was ik zondag alleszins ook niet in topvorm.

Een kermis is een geseling waard, zullen we maar denken.

Uitreiking Henry van de Velde Awards

Ieder jaar ontvang ik een uitnodiging voor de uitreiking van de Henry van de Velde Awards, maar alhoewel design mij zeker interesseert, woonde ik nog nooit een uitreiking bij. Mijn excuus was dat deze uitreikingen altijd in de examenperiode vallen en dat ik dan hoor te studeren. De realiteit leert dat ik echter veruit het beste studeer één dag voor het examen met het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, dus dit jaar nam ik me voor mij niets aan te trekken van examens en dergelijke en gewoon de kansen die zich aandienen te grijpen.

En zo woonde ik gisteren in de Bozar voor de allereerste keer in mijn leven de uitreiking van de Henry van de Velde Awards bij. De uitreiking zelf was niet zo bijster spannend, al kon ik de muzikale omkadering door Domino zeer zeker smaken, maar de receptie achteraf maakte dat meer dan goed. Met gewokte noedels, burgers, bagels en cointreau cocktails (waarvoor ik helaas te laat was). Dik spijt dat ik voor de uitreiking nog snel iets te eten gehaald had. Ik hield aan het geheel ook een fijn souvenir over: een foto van mij en de partner van een collega. Een zeer toffe gast, met wie het heel goed klikt.

Een fijne avond die ik niet blokkend achter mijn cursussen Spaans en Koreaans doorbracht. En een dikke proficiat trouwens aan de Maggie Shelter die na veel niet verzilverde nominaties toch met een award naar huis mocht gaan.

‘t Zal je maar overkomen

‘s Avonds laat geklop op de deur en vervolgens een baby voor de deur van je huis vinden. En da’s exact wat mijn collega is overkomen. Jawel, de “bewoner van het huis die gealarmeerd werd door geklop op de deur” zit twee bureaus van mij verwijderd. En zoals het een echte held betaamt, bleef hij, deze ochtend toen hij ons het verhaal deed, de bescheidenheid zelve. Een beetje overrompeld door de persaandacht, dat wel, maar hij bleef herhalen dat hij niets gedaan had wat een ander niet zou doen. En ik ben ervan overtuigd dat hij daarin gelijk heeft, maar toch, wat een ongelooflijk waanzinnig verhaal!

Tegen wil en dank, is hij op kantoor nu toch een beetje onze held!

Carta para quejarse

Estimado Sr. Alcalde:

Me pongo en contacto con usted para quejarme de la multa que me pusieron el fin de semana pasado. Le describo la situación para que comprenda mejor que absurdo es.

Como sabe, el fin de semana pasado nevaba muchisimo. Hacía muy frío (menos de cinco grados) y en la calle mucha gente se caía por el hielo que cubría las aceras. Yo vivo en las afueras de su ciudad Dendermonde donde hacía aún más frio que en el centro.

El sabado pasado invité a unos amigos para cenar juntos. Como no soy una buena cocinera, preparé la comida (una paella de marisco) con gran cuidado y esfuerzo. En el mismo momento en el que estaba sirviendo el plato principal a mis amigos, sonó el timbre. Un hombre, funcionario de su ciudad, estaba en mi puerta para decirme que había demasiado carámbanos de hielo colgando de los aleros del techo.

Al principio pensé que me estaba haciendo una broma. No pude creer que fuera realidad. Pero el funcionario no rió y repitió que había un problema con los carámbanos. Aunque me disculpé y le dije que lo arreglaría más tarde, insistió en que quitara los carámbanos enseguida. Le expliqué que tenía invitados en casa, pero él no quería escuchar.

Por supuesto me enfadé, porque no tenía tiempo para tonterías. Resultó que el funcionario me puso una multa de cien euros por no quitar los carámbanos. Me quedé perpleja. Cuando volví con mis invitados después de ese incidente, naturalmente la paella estaba fría. ¡Qué desastre!

Me gustaría compartir con usted que no pagaré esta sanción administrativa municipal. Naturalmente la seguridad de los ciudadanos en invierno es importante y me encantaría vivir en una ciudad donde se toma la seguridad en serio, pero esta multa me parece excesiva. Los carámbanos en mi techo no habían supuesto un riesgo para la seguridad de mis vecinos o transeúntes. Antes de consultar con mi abogado, me gustaría hablar con usted. Espero que quiera remitir la multa.

Le agradecería que evalúe el problema presentado y además el sistema actual de las sanciones administrativas municipales, porque estoy convencida de que hay que cambiarlo.

Esperando su pronta respuesta, me despido.

yab
Ciudadana de Dendermonde

Inspiratie.

Diner bij Dumon

Het plan werd gesmeed tijdens de beste cocktailparty van het jaar: een groepje bereidwillige collega’s optrommelen om één van de eerste dagen van het nieuwe jaar te gaan dineren bij Dumon, het restaurant van de ouders van een collega. Het kostte mij een paar sms’jes om de initiatiefnemer zover te krijgen om de uitnodigingsmail te sturen, maar daarna was het smooth sailing.

Onze groep bestond uiteindelijk uit maar liefst achttien personen. Alhoewel het oorspronkelijk de bedoeling was dat ook partners zouden aansluiten, haakten die uiteindelijk één voor één af, zodat enkel mijn vriend overbleef als de spreekwoordelijke vreemde eend in de bijt. No worries, ondertussen is hij al zowat geadopteerd door mijn collega’s. 😉

Het diner was echt een overdonderend succes. We kregen een aparte ruimte toegewezen, een heuse rondleiding in de keuken (één van mijn collega’s mocht zelfs een levende kreeft uit de bak vissen) en het eten was zoals we dat gewoon zijn, uitstekend. Bij Dumon heb ik ondertussen niet meer het gevoel dat ik op restaurant ben, het voelt bijna aan als een familiebijeenkomst. Het gebeurt immers niet zo vaak dat je welkom gekust wordt door de uitbaters van een restaurant. En dat je grapjes maakt over de instagram account van de chefkok.

Vanaf de eerste tot de laatste minuut werden we bij Dumon omringd door de beste zorgen en gastvrijheid. Echt hartverwarmend. En dat ik deze fijne ervaring kon delen met mijn collega’s, maakte het nog eens dubbel zo bijzonder.

Voorwaar een memorabele avond.

Het Grote Nieuwjaarsbrievenweekend

Vorig weekend stond helemaal in het teken van de petekindjes, allez, toch twee van de drie, want het derde woont in Zwitserland en daar doen ze niet aan nieuwjaarsbrieven. Zaterdagmiddag werden we verwacht bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar we samen lunchten alvorens niet één, maar drie nieuwjaarsbrieven te mogen aanhoren. Na de zelfgeschreven (inclusief schattige schrijffouten) nieuwjaarsbrief van het oudste nichtje en petekindje van mijn vriend, konden de twee jongere zusjes natuurlijk niet achter blijven. Het middelste nichtje richtte haar voor de meter bedoelde nieuwjaarsbrief zelfs aan ‘tante yab’. Een hele eer, al blijf ik het moeite hebben met het voorvoegsel ‘tante’, ik voel mij al oud genoeg, de laatste tijd (het is dit jaar al twintig jaar geleden dat Lady Di verongelukte, terwijl het pas gisteren lijkt dat ik tijdens tweede zit samen met een kameraad op zijn studentenkot live naar de begrafenis zat te kijken).

Het werd verder een gezellige namiddag met een hoop spelletjes (UNO blijft mijn favoriet). Bij valavond keerden we terug naar Leuven. Mijn vriend bijzonder geconcentreerd achter het stuur, want op de heenweg naar Geel, waren we maar liefst drie wagens tegen gekomen die van de weg geslipt waren en zelf hadden we ‘s ochtends ook één keer een bocht gemist, gelukkig zonder erg, want we reden gewoon op het kruispunt rechtdoor een veldweggetje op. ‘s Avonds bleek het echter minder glad dan ‘s ochtends dus we bereikten zonder kleerscheuren ons appartementje in Leuven.

De zondag was het de beurt aan mijn petekindje. In tegenstelling tot de nichtjes de dag voordien, was er heel wat overredingskracht nodig om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te laten opzeggen. Hoe zeer de mama ook haar best deed, ik kon hem amper verstaan. Gelukkig kwam hij nadien los en na het avondmaal speelden we samen verstoppertje tot ik het beu werd en hem zei dat ik nog één keer zou meespelen, maar dat hij dan wel zijn nieuwjaarsbrief nog eens moest opzeggen. En zowaar, hij deed het nog ook (wel al roepend in de andere kamer, maar hey, I take what I can get).

En zo werden de spaarrekeningen van de jongste generatie ook alweer gespijsd.

Yet Another Blog

Life on my side