Awoert Foto.com

Chronologisch verloop van de feiten:

  • Bestelling voor honderd wenskaarten geplaatst op 30 december 2015.
  • De productie afgewerkt op 8 januari 2016.
  • Op 11 januari 2016 (!) eindelijk verzonden door Foto.com.
  • Op 12 januari 2016 ontvangen in zo’n pakjesautomaat van Bpost (toch iemand die zijn werk goed doet).

Het is nog amper de moeite om onze nieuwjaarswensen uit te sturen, ondertussen zijn we half januari… Dit zijn zonder twijfel onze laatste nieuwjaarswensen ooit.

Meteen de allerlaatste keer dat ik mijn nieuwjaarskaarten bij Foto.com besteld heb.

Pizza.be uitgetest

Update augustus 2016: Het Nederlandse Takeaway.com -in België actief onder de merknaam Pizza.be- heeft ondertussen de activiteiten van sectorgenoot Just Eat in België en in Nederland overgenomen.

Een tijdje geleden vond ik in mijn mailbox het voorstel om de (ondertussen niet meer zo) nieuwe thuisbezorgdienst Pizza.be uit te testen. Tegen zo’n voorstel kon ik natuurlijk moeilijk neen zeggen. Eten is namelijk één van mijn hobby’s. 😉

Pizza.be profileert zich op de markt als rechtstreekse concurrent van Just-Eat.be (de thuisbezorgdienst waar ik meestal mijn bestellingen plaats). Ik was dus wel benieuwd om eens een andere thuisbezorgdienst uit te testen. Na een eerste poging waarbij het me niet gelukt was te vinden waar ik de voucher moest ingegeven (in all fairness, kan ook aan mij gelegen hebben, want de link stond helemaal onderaan op de pagina), ging de bestelling de tweede maal vlekkeloos. Qua gebruiksgemak is de website van Pizza.be vergelijkbaar met die van Just-East.be, al lijkt op het eerste gezicht het aantal restaurants dat hun diensten aanleveren via Just-Eat.be groter te zijn. Logisch wellicht als je er rekening mee houdt dat de concurrent al langer op de markt is.

Ook bijzonder vreemd om onder de link Chinees bestellen in Leuven een allegaartje aan Aziatische restaurants terug te vinden, gaande van sushi, over Thais tot zelfs Indisch. Ik denk dat er slechts twee echte Chinese restaurants in de lijst voorkwamen. Enfin ja, het was wel grappig om via deze link lekker tegendraads een Indische maaltijd te bestellen bij restaurant Everest.

Onze bestelling zag er als volgt uit:

  • 1x Kippensoep € 3,50
  • 1x Hot & sour soep € 4,00
  • 1x Chicken madras, rijst € 11,00
  • 1x Lamb madras, nan € 13,00

IMG_9214

De levertijd wisten we niet op voorhand, want de foodtracker op de website werkte niet. Geen idee of dit aan het restaurant of de website lag, want bij onze eerste bestelling bij Pizza.be werkte de foodtracker vlekkeloos en kwam de echte levertijd bijna exact overeen met wat de website op voorhand aangaf. Omdat de foodtracker niet werkte en ik enkel de melding gekregen had dat mijn bestelling aangeboden was aan Everest, besloot ik na vijftig minuten wachten toch maar voor de zekerheid te bellen. Als ik honger heb, heb ik weinig geduld. 😉 Restaurant Everest wist me gelukkig te melden dat onze bestelling onderweg was en binnen tien minuten bij ons appartement zou zijn. In totaal moesten dus een uur wachten op onze bestelling. Voor de volledigheid moet ik erbij vermelden dat we onze bestelling op een zaterdagavond in de kerstvakantie plaatsten, wellicht een erg druk moment voor veel restaurants.

En hoe was het eten zelf? De soep vonden zowel mijn vriend als ik tegen vallen. Veel te waterig van smaak. Net alsof het restaurant gewoon water gekookt had en er dan wat groenten in gesmeten. De beide madras curry’s en de naan waren daarentegen uitstekend. De porties waren royaal én nog lekker warm bij aankomst. Grappig: onze maaltijd werd afgeleverd in een zakje van Just-Eat.be. De restaurants zullen zelf wat moeite hebben om het onderscheid tussen beide diensten te maken. 😉

Het grootste obstakel voor Pizza.be is naar mijn aanvoelen de naam. Door “pizza” in de merknaam te gebruiken, lopen ze wellicht een hoop potentiële klanten mis die zich niet zullen realiseren dat je via deze website ook andere gerechten dan enkel pizza’s kan bestellen. Jammer, want op het concept zelf valt natuurlijk weinig aan te merken.

Long time no see

En dat mag je gerust letterlijk nemen. Ondertussen was het al viereneenhalf jaar geleden dat we onze vriend die in 2011 naar Tokyo verhuisde, nog eens gezien hadden. En het zag er even naar uit dat we nog een paar jaar langer op een reünie zouden moeten wachten, want een eerste poging tot afspraak kon niet doorgaan omdat we toen in Düsseldorf waren.

Door omstandigheden nam onze Belg-in-Japan een latere vlucht naar Japan dan oorspronkelijk gepland en slaagden we er toch in deze avond af te spreken. Op de valreep, want de dag voor zijn terugkeer naar Tokyo. We spraken af aan de kaiten sushi van restaurant Kabuki (die me deze keer wat tegen viel, de rijst was niet goed gekookt en de vis was niet vers, jammer). Onze kameraad was buiten wat grijze haren in zijn baard nog niks veranderd. Nog altijd gepassioneerd door IT security en Japanse vrouwen. 😉 Met een nieuwe job bij een groot internationaal bedrijf in het vooruitzicht keek hij uit naar zijn terugkeer naar Tokyo. Tijdens zijn vorige job is hij er ook in geslaagd zijn passie voor het duiken om te vormen tot een mooie bijverdienste als duikinstructuur. En dat met maar 20 dagen verlof op een jaar!

Some people really make their dreams come true…

IMG_9280[1]

Nieuwjaarsbrief x 3

Deze zondag kregen we niet één, maar maar liefst drie nieuwjaarsbrieven te horen. Want ja, als de oudste zus haar nieuwjaarsbrief voorleest aan haar peter (voor het eerst zélf geschreven in haar mooiste handschrift, my god, we worden oud), dan kunnen de twee jongere zusjes toch niet voor haar onderdoen, nietwaar?

In hun kinderlijke enthousiasme zag ik mijn eigen kindertijd weerspiegeld, vol geloof en hoop in de toekomst, zich totaal niet bewust van de lelijkheid in deze wereld. Een nieuw jaar brengt hen nieuwe uitdagingen en ongebreidelde mogelijkheden. Hoe zeer verlang ik soms terug naar de onschuldige blik van een kind, vrij van cynisme en desillusie. Ik betrap er mij steeds vaker op, bij het lezen van de nieuwsberichten, ik buig zuchtend het hoofd buig en de twijfel overvalt mij. Hoe geraken we ooit uit dit kluwen dat we zelf gemaakt hebben? En dan besef ik dat ikzelf slechts een schijnbijdrage lever aan een betere wereld, mijn geweten sussend met doorlopende opdrachten aan goede doelen, zonder een écht engagement. Een zwaktebod. Ontgoochelend.

PS: Oja, er was ook een heerlijke chocolademousse verjaardagstaart. Als er iets de wereld kan redden, zal het toch wel chocolade zijn, zeker? Of drie jonge dames die er wél nog in geloven.

IMG_9276[1]

Een geslaagde Italiaanse avond

Gisterenavond hadden we twee bevriende koppels over de vloer voor een avondje gezellig samen eten en drinken in het nieuwe jaar. Omdat de eerste werkweek van het jaar traditioneel erg druk is en ik volop aan het blokken ben zou moeten zijn, wilden we niet te veel energie in het avondmaal stoppen. Aan de andere kant wilden we onze vrienden natuurlijk wel iets lekkers voorschotelen. Helaas, onze vaste traiteur Convento Food was net deze week met welverdiende vakantie.

Ik zat een beetje zonder goede ideeën tot ik ergens een artikel las over Il Pastaio, een nog niet zo lang geleden naar het De Becker Remyplein verhuisd Italiaans restaurant én traiteur. Het aanbod op de site zag er alvast veelbelovend uit. Aan de andere kant bleek het niet zo voor de hand te liggen om onze bestelling geplaatst te krijgen. Na een tiental onbeantwoorde telefoontjes van zowel mijn vriend als mezelf tijdens de openingsuren (ok, de allereerste keer dat ik belde, kreeg ik een anderstalige dame aan de lijn die zich duidelijk niet zeker genoeg voelde van haar Nederlands om mijn bestelling op te nemen, haar Nederlands klonk nochtans prima) stuurde mijn vriend dan maar een mail. Toen deze ook onbeantwoord bleef, belde ik donderdagmiddag nog maar eens. Gelukkig kreeg ik toen wel de uitbater aan de lijn, die uiteraard onze mail nog helemaal niet gezien had, maar gelukkig wel telefonisch onze bestelling bevestigde.

Ezn parcours met hindernissen dus, maar deze frustraties waren snel vergeten toen mijn vriend en ik vrijdagavond onze bestelling gingen ophalen. De antipasti zagen er verrukkelijk uit en waren prachtig gepresenteerd. En ook de lasagne en de tiramisu zagen er veelbelovend uit. En jawel, de antipasti stelden niet teleur en ook de lasagne met zalm, zeewolf, spinazie, de lasagne della casa en de lasagna met vergeten groenten en salsa verde gingen er bijzonder vlotjes in bij onze gasten. Bij dit alles schonken wij natuurlijk een flesje (of twee) Italiaanse wijn. De tiramisu was een waardig dessert om de maaltijd in stijl af te sluiten, vergezeld van een glaasje limoncello gemaakt door de mama van mijn petekindje.

Ons zullen ze beslist nog vaker zien bij Il Pastaio en het voordeel is dat we onze bestelling te voet kunnen afhalen wegens gelegen vlakbij onze woonst!

IMG_9255

IMG_9258

IMG_9259

IMG_9260

IMG_9262

Pech onderweg

Een nieuw jaar, een nieuwe NMBS-staking. Veruit het merendeel van mijn collega’s kozen voor thuiswerk, maar ik wilde per sé naar Brussel sporen om toch maar niet de eerste les Koreaans van 2016 te missen. Ok, eerlijk is eerlijk, ik had ook op een ongoddelijk vroeg uur kunnen opstaan om samen met mijn vriend in de file richting Brussel te gaan staan, maar mijn nachtrust is mij lief en dan wacht ik nog liever een half uur in het station van Leuven. Natuurlijk verdween de trein die ik op railtime gespot had van het scherm van zodra ik in Leuven station arriveerde en werd de volgende ook afgelast. Gelukkig kwam de trein van 9.09u die over de luchthaven naar Brussel spoorde er wel door. Te laat op het werk, maar weinig collega’s om daar iets op te zeggen. 😉

De rest van de dag verliep bijzonder rustig, met als hoogtepunt de Japanse noedelsoep lunch. Een ideale dag om wat CV’s te lezen! Maar 56 kandidaten voor de vacature in mijn team. Ik had er eerlijk gezegd meer verwacht. Maar goed, niet dat ik klaag. Honderden CV’s doorploegen is niet meteen mijn favoriete hobby.

Omdat ik het niet wilde riskeren om na de les Koreaans (die tot 21.15u duurt) geen trein meer terug richting Leuven te hebben, sprak ik met mijn vriend af dat hij me na de les zou komen ophalen. Hij ging na zijn werk iets gaan eten met een collega terwijl ik op Koreaanse zinsconstructies zwoegde. Tijdens de pauze kwam ik erachter dat één van mijn mede-cursisten ook richting Leuven moest. Zij vreesde net als ik geen trein terug meer te hebben. Natuurlijk bood ik haar een lift aan. Steeds bereid om mijn medemens de chauffeur-diensten van mijn vriendje aan te bieden. 😉

Stipt op tijd stond mijn vriendje ons op te wachten aan de uitgang van het Korean Cultural Center (mad love voor het beste vriendje van de hele wereld). Wat een rustig ritje met drie op een filevrije autosnelweg moest worden, draaide echter anders uit. In de buurt van Woluwe reden we op (waarschijnlijk) een stuk metaal dat op de weg lag. Ons rechtervoorwiel ving de schok op, maar mijn vriend voelde meteen dat er iets niet in de haak was. Vlak na de klap zagen we dat links en rechts nog een stuk of vier auto’s met knipperlichten langs de weg stil stonden. Wellicht allemaal op hetzelfde stuk gereden. Mijn vriend had de wagen nog volledig onder controle, dus reed hij een beetje verder om de wagen op de pechstrook te parkeren, zodat we veilig konden uitstappen (gekleed in onze fluovestjes) en de schade konden opnemen. Mijn collega-cursist zal zich haar lift richting Leuven ook anders voorgesteld hebben. 😉

Terwijl mijn vriend de schade bekeek, belde ik naar de politie om te melden dat er een brokstuk op de weg lag dat wellicht al een stuk of zes platte banden veroorzaakt had. Een tiental meter achter ons stonden twee Franstaligen op dezelfde pechstrook, ook met schade aan hun wagen. Ondertussen probeerde mijn vriend stoer te zijn en het reservewiel uit de koffer te halen. Verder dan het wiel uit de koffer halen zijn we echter niet geraakt. Na een blik op de krik, besloten we toch maar wijselijk onze pechbijstand op te bellen. De Franstaligen deden hetzelfde, want zij hadden meer schade dan enkel een platte band. Bij ons leek het op het eerste gezicht nogal mee te vallen, maar we sloegen het aanbod van onze twee Franstalige lotgenoten om het wiel te vervangen toch maar af.

Terwijl ik ons droevig lot deelde op sociale media, wachtten wij op de VAB. Ere wie ere toekomst, de wagen van de VAB arriveerde sneller dan de politie. Na nog geen kwartier wachten, stonden ze er. (Dat kwartier doodden we de tijd door de Koreaanse instructies op de krik te ontcijferen.) De schade aan onze band bleek makkelijk gerepareerd te kunnen worden. Hadden we dat reservewiel helemaal voor niks uit de koffer gehaald! Een paar minuten na de eerste takelwagen van de VAB volgde de tweede, voor onze onfortuinlijke lotgenoten. De schade bij hen bleek aanzienlijk groter te zijn: een gebroken vooras, dus hun wagen moest getakeld worden.

Ik moet zeggen dat we heel vriendelijk en professioneel geholpen werden door de VAB. Supersympathieke mannen die met een kwinkslag onze wagen repareerden. Mijn collega-cursist was ook danig onder de indruk van het incident, want ze stopte gewoon niet met praten en ik ondertussen iedereen op de sociale media geruststellen dat we ok waren. 😉

Uiteindelijk waren we rond 22.45u in Leuven. Alweer een avontuur rijker. Eens opzoeken hoe je platte band zegt in het Koreaans.

IMG_9253

IMG_9250

IMG_9252

Twee keer Japans lunchen op één week

Gisterenmiddag was gereserveerd voor de nieuwjaarslunch met mijn teamleden in de Samourai en vandaag genoot ik met één van de weinige collega’s die de treinstaking had durven trotseren van een heerlijk noedelsoepje. En als het aan mij ligt, eet ik morgen opnieuw Japans! (Maar dat zit er helaas niet in, want morgen werk ik thuis. Of wacht, ik kan natuurlijk altijd sushi bestellen via Just eat of Pizza.be.)

Nog een interessante discussie gehad met mijn collega die ook al twee keer in Japan geweest is: dat ze altijd blij was als ze ergens een McDonalds of zo tegen kwam. En een andere collega beaamde dat hij na een reis in Azië altijd blij was om bij zijn moeder stoofvlees met frieten te kunnzn eten. Dat gevoel is mij dus volkomen vreemd. Ik zou er niets mee inzitten om voor de rest van mijn leven drie keer per dag rijst te eten. Afgewisseld met nu en dan noedels, natuurlijk!

IMG_9240[1]