Al een geluk dat het maar één keer per jaar Algemene Vergadering is. De grijze zonnewering op het hoogste terras is dus goedgekeurd en het voorstel om aan alle ramen dezelfde gordijnen te hangen is er gelukkig niet doorgekomen. They can’t be serious, right?
Chance dat ik in goede stemming was na een bijzonder verzorgde receptie mét chocoladefontein. Innovatief zijn, begint met lekkere hapjes.
Mijn vriend en ik zijn niet zo romantisch ingesteld, maar toch kunnen we het niet laten elk jaar op Valentijn een restaurantje aan te doen. Bourgondiërs als we zijn, hebben we niet veel excuses nodig om lekker te gaan eten. We kozen voor de Oesterbar, omdat dit piepkleine restaurantje in de Muntstraat meedeed aan de Leuvenkooktkunst-actie. Onze keuze bleek een schot in de roos. Een echter aanrader.
Al dan niet romantische dingen die we gisteren nog deden: winkelen in de Delhaize (naar het schijnt mankeren daar wat Unilever-producten, ik kan niet zeggen dat we daar veel last van ondervonden hebben) en doorheen Leuven lopen om wat cultuur op te snuiven tijdens Kulturama en Artefact. Hoogtepunt was het onverwachte concert in de universiteitsbibliotheek, waar we twee prachtige stukken meepikten uitgevoerd door het Emanon ensemble. Vooral het speciaal voor de gelegenheid gecomponeerde stuk van beeldend kunstenaar George De Decker was magnifiek.
Als ik tijd had, zou ik een berichtje schrijven met daarin de woorden: gezellig, pasta, Antwerpen, Al Dente, vrienden, zwangere vriendin.
PS: We hebben nog maar eens de foto’s van Australië van commentaar voorzien. Ik hoop nu echt dat dit de allerlaatste keer was, want ik ben er stilaan over uitgepraat.
Stel dat je alles mag overdoen. Dat je opnieuw een studiekeuze mag maken. Zou je dan precies hetzelfde doen? Nu je weet wat je toen niet wist?
Die vraag stelt Nike aan haar lezers. Net als Lien wil ik hier graag een apart berichtje aan wijden.
Het antwoord op deze vraag is simpel: neen, ik zou niet precies hetzelfde doen. Ik zou voor een nóg bredere vorming gaan in mijn middelbare school opleiding. Ik ben ervan overtuigd dat de combinatie van Latijn en wiskunde de beste voorbereiding is op latere universitaire studies (waarvan ik altijd al geweten heb dat ik die zou doen). Jammer genoeg heb ik Latijn maar tot in het vierde middelbaar gevolgd, omdat de combinatie Latijn – 8u wiskunde in mijn school niet aangeboden werd.
Als een echt watje, koos ik voor mijn vertrouwde school en mijn vertrouwde vrienden en liet ik Latijn vallen voor de wiskunde. Ik heb daar nu nog altijd spijt van. Let op, ik was zeer goed in wiskunde. Bij het afstuderen zelfs een prijs gekregen voor dit vak. (De prijs voor Frans en Nederlands kreeg ik niet omdat er per leerling maar één prijs uitgedeeld werd, flauw, flauw.) Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik mezelf de meest interessante jaren Latijn ontnomen heb. Tot en met het vierde leer je woordenschat en grammatica, maar in het vijfde en het zesde ga je echt de klassieken lezen. Ik zou die klassieken nu wel opnieuw ter hand kunnen nemen, maar ik kan ze niet meer lezen in hun eigen taal.
Voor mij is wiskunde het beste startpunt voor wetenschappelijke opleidingen en Latijn de beste basis voor talen. Ik merk in mijn taallessen aan het CLT dat die vier jaar Latijn het mij makkelijker maken om andere (Europese) talen te leren. Naamvallen en zo, fluitje van een cent, in Latijn hebben we dat allemaal geleerd. Verder ben ik ervan overtuigd dat het steeds mogelijk is ‘verkeerde’ keuzes recht te zetten. Wil je toch graag een wetenschappelijk richting doen aan de unief, maar volgde je in het middelbaar talen? Volg dan een voorbereidend jaar. Laat je keuzes daardoor niet beperken. En wat is nu een extra jaar op een mensenleven?
Een volgende vraag is of ik nog dezelfde studierichting zou volgen aan de unief. Dit vind ik een heel moeilijke vraag. Ik denk het wel, maar ik zou misschien wat harder studeren, wat meer naar de les gaan (of naar de les gaan, tout court) en wat minder uitgaan en sociaal actief zijn. Al heb ik in mijn studententijd zoveel fantastische mensen leren kennen dat ik daar een heel leven op verder kan teren. En natuurlijk heb ik tijdens mijn, toch wel wilde, studententijd mijn vriend leren kennen.
Ondertussen heb ik twee universitaire diploma’s op zak. Eentje in de richting toegepaste wetenschappen en eentje in de humane wetenschappen. En ik ben nu stevig aan het denken om daar misschien nog een diploma aan toe te voegen. Ik heb als kind nooit geweten wat ik wilde worden. En helaas, ik denk dat het nog steeds niet weet.
Ik bedacht me net dat deze blog vandaag vier jaar bestaat. Ik was er me helemaal niet van bewust dat ik al zo lang aan het bloggen ben. How time flies.
Gelukkig ben ik niet de enige die af en toe stommiteiten uithaalt. Gisteren, zo rond een uur of kwart voor twaalf, kreeg mijn vriend telefoon van K. Ik ving enkele flarden op van het gesprek waaruit ik kon opmaken dat K op zoek was naar een zeskantige sleutel. Nogal een vreemd verzoek, vond ik, zo om kwart voor twaalf ‘s nachts. Maar ja, K is een knutselaar die niet zoveel slaap nodig heeft.
Vraagt mijn vriend: “Is het goed dat K effe langskomt, zijn auto zit opgesloten in een parking.” Ik: “huh?”, want we gingen gisteren een poging doen om vóór middernacht in bed te liggen en er scheidden ons nog slechts vijftien minuten van het middernachtelijke uur. Maar een vriend in nood, moet men natuurlijk helpen. Daar offeren we gaarne een beetje slaap voor op.
Zo’n vijf minuten later stond K voor de deur, samen met T en een onbekende jongeman die net zoals K per ongeluk in dezelfde situatie beland waren. Wel grappig, want het was al lang geleden dat ik T nog eens gezien had en hij was duidelijk een beetje gegeneerd. Blijkbaar werd die parking vroeger nooit afgesloten, maar nu dus blijkbaar wel. Om de drie opgesloten wagens te bevrijden, namen ze onze hele gereedschapskist mee. Better safe than sorry.
Gisterenavond hebben we niks meer van hen gehoord, dus ik neem aan dat ze het hek dat de parking afsloot losgekregen hebben. Benieuwd hoe lang ze daar over gedaan hebben…
Ja, deze slagzin van de NBMS wordt te pas en te onpas gebruikt en misbruikt, maar gisteren belandde ik in een situatie die perfect omgeschreven wordt door deze gevleugelde woorden.
Gisterennamiddag werden ik en mijn collega’s verwacht op de personeelsvergadering. Omdat onze talrijke aantallen het niet toelieten een vergaderzaal in ons eigen gebouw te gebruiken, moesten we uitwijken naar een locatie in de buurt van het station Brussel-Noord.
Blijgezind trok ik met een zestal collega’s naar het station van Brussel-Centraal (aja, want na de vergadering zouden we voor onze aanwezigheid beloond worden met een happy hour). De trein die we wilden nemen op spoor 5 en die ons in vijf minuutjes naar Brussel-Noord zou brengen, stond echter aangekondigd met een flinke vertraging. Geen nood, op hetzelfde spoor stopte enkele minuten later de Amsterdammer.
Mensen die mij kennen, weten dat ik gezegend ben met bijzonder slechte ogen (een nieuw bezoek aan de oogarts dringt zich op, maar ik blijf het uitstellen). Dus omdat ik de borden met de stopplaatsen niet goed kon lezen, vroeg ik aan mijn medereizigers of ze wel zeker waren dat deze trein in Brussel-Noord stopte. Jaja, absoluut zeker. Ok, ik heb het volste vertrouwen in mijn collega’s, dus ik stap op de trein.
Enfin, jullie voelen het ongetwijfeld al aankomen. In Brussel-Noord stopt de trein, maar de deuren naar het perron blijven potdicht. Eerste reactie: de deuren van ditcompartiment zullen kapot zijn. Volgende compartiment: van ‘t zelfde. Langzaam begon het ons te dagen dat deze trein inderdaad niet stopte in Brussel-Noord. Een mooi staaltje van groepsgedrag. Iemand zegt met overtuiging: jaja, die stopt daar en niemand neemt meer de moeite om effectief na te gaan of deze bewering wel klopt. Als ik alleen had gereisd was mij dit beslist niet overkomen.
Verzachtende omstandigheden: blijkbaar is de halte Brussel-Noord pas afgeschaft sinds de nieuwe dienstregeling in december. Achteraf heb ik van een kennis bij de NMBS gehoord dat hier heel wat politiek getouwtrek aan te pas is gekomen, want wie schaft er nu een halte in een groot station als Brussel-Noord af. Dus ja, daar zaten wij op de Amsterdammer, op weg naar Mechelen. Al een geluk dat de halte in Mechelen níet afgeschaft was, want anders waren we mooi op weg naar Antwerpen geweest.
Enfin ja, in Mechelen hebben we dan braaf de trein terug naar Brussel-Noord genomen en we waren nog net op tijd om de afsluitende woorden van de laatste spreker op te vangen. En toen was het tijd voor het Happy Hour!
Blijkbaar heeft het charme-offensief van Kinepolis zijn effect niet gemist. Enkele Adhese-bloggers (waarvan sommigen grif toegeven dat ze al lang niet meer naar de film geweest zijn) werden uitgenodigd om naar de blijkbaar bijzonder overtuigende speech van de CEO te luisteren. U leest het hier en hier. Want boehoehoe, ocharme, Kinepolis wordt bijzonder unfair behandeld. Want die stouterik met zijn Facebook-groep vertelt allerlei onwaarheden. Gelukkig zijn er nog de Adhese-bloggers om Kinepolis te verdedigen. Want natuurlijk heeft Kinepolis slechts het beste met ons voor. Vanuit de goedheid van hun hart doen ze elke dag hun best om ons de allerbeste cinema-experience te geven. Beste Kinepolis, u bent een commercieel bedrijf, die goede cinema-experience dient om volk naar uw zalen te lokken. Ik verwacht van u niet minder dan kwaliteit en dan nog liefst de beste kwaliteit.
Beste Kinepolis, als trouwe bioscoopbezoeker, wens ik u toch enkele tips mee te geven. Waarom niet rechtstreeks communiceren met uw klanten? Ja, ik heb uw enquète ontvangen en ja, ik heb die zelfs ingevuld, want, laat dit duidelijk zijn, het feit dat zoveel mensen lid worden van die Facebook-groep is gewoon een teken aan de wand dat er tussen uw klanten redelijk wat ontevreden mensen zitten, ik hoop dan ook dat jullie effectief iets met de resultaten van deze enquète zullen doen. Begin al gewoon met het afschaffen van álle ergerlijke pauzes, óók voor lange films.
Kinepolis beweert bovendien dat ze geen handling fee meer aanrekenen bij het online tickets bestellen. Ok, laten we eens online een ticket bestellen (als het je lukt, want Kinepolis heeft al jaren een barslechte site, maar daar is men zich bij Kinepolis blijkbaar van bewust, wat een opluchting). Bij elk ticket (élk ticket) dat via gewone elektronische betaalmiddelen betaald wordt, wordt 0,35 euro extra aangerekend, bovenop de prijs van 7,50 euro (als basisprijs hanteer ik de prijs voor één bioscoopcheque, deze prijs verschilt van de 8 euro die je tegenwoordig aan de kassa betaalt). Het klopt dat deze fee niet aangerekend wordt als je bij het online bestellen, gebruik maakt van een 100-dagenkaart of een bioscoopcheque. Het is begrijpelijk dat Kinepolis de aankoop van 100-dagenkaarten en bioscoopscheques stimuleert, want het geld van zo’n 100-dagenkaart of bioscoopcheque wordt op volledig voorhand betaald. Oja, de term handling fee is inderdaad van hun site verdwenen. Bij de afrekening verschijnt gewoon droogjes 7,50 + 0,35 euro. Wat die 0,35 euro juist is, daar hebben we het raden naar. Bij het gewone tarievenoverzicht wordt die uitsplitsing niet gemaakt en staat er 7,85 euro als kostprijs voor een normaal online ticket.
Conclusie: aan de kassa betaal je tegenwoordig 15 cent meer dan als je een ticket online of via ATM betaalt. Kinepolis heeft namelijk de prijzen aan de kassa opgetrokken, omdat iemand ingezien heeft dat het nogal schandalig was mensen die online bestellen méér aan te rekenen (personeelsbesparing, de koper drukt zijn ticket af met eigen middelen), dan mensen die aan de kassa bestellen.
Op aanvraag, het recept (voor twee personen). Het recept komt uit het kookboek “Happy Days met The Naked Chef” van Jamie Oliver.
Ingrediënten:
Verwarm de over voor op 220 graden Celcius. Vet een bakblik of gril in met een beetje olijfolie, bestrooi de kabeljauwfilets aan beide kanten met zout en peper en leg ze op de plaat. Strooi basilicum, avocado en gamba’s over de filets. Sprenkel er de slagroom overheen en rasp er de kaas over. Bak de vis boven in de voorverwarmde oven in 15-20 minuten tot hij goudbruin is en begint te pruttelen. Breng op smaak met zeezout en zwarte peper uit de molen en serveer met een eenvoudige groene salade.
Regelmatig komen mijn vriend en ik samen met twee andere koppels om onder het genot van een hapje en een drankje wat bij te praten. Het is telkens bij een ander koppel te doen en het koppel dat gastheer en gastvrouw speelt, zorgt voor het eten.
Ditmaal was het bij ons te doen. De afspraak was ondertussen al twee keer verzet geweest, maar nu hadden we eindelijk een geschikt moment gevonden. Helaas sloeg het noodlot toe in de vorm van buikgriep bij één van onze gasten en kon het etentje niet doorgaan. We besloten de samenkomst met een week op te schuiven, in de hoop dat de griep dan gepasseerd zou zijn.
Daar zaten we met al onze inkopen (verse vis en vlees) voor een uitgebreide maaltijd voor zes personen. Omdat het zonde zou zijn om al dat eten verloren te laten gaan, stelden mijn vriend en ik een lijst op van mensen die we als invallers zouden kunnen vragen. Bij het eerste koppel dat ik belde, had ik al prijs. Ze waren enthousiast.
Dus zetten we ons gisterenavond aan het koken. Stonden op het menu: soep met kip, chinese paddenstoelen, citroenkruid en pepertjes (very yummie en supergemakkelijk om te maken) als voorgerecht, kabeljauw met scampi, basilicum, room en kaas in de oven als hoofdgerecht en een banario-smoothie als nagerecht.
Het eten viel blijkbaar in de smaak, want de portie soep voor zes personen werd door ons viertjes helemaal opgesmikkeld. Ik kreeg even de slappe lach, omdat J dacht dat de soep de ganse maaltijd was. Dan kent ze ons nog niet goed. 😉 Ook het hoofdgerecht ging er vlotjes in. We hadden duidelijk te weinig eten voor zes personen, want van de twee ovenschotels bleef nog een miniportie over om de volgende dag op te warmen. Al een geluk dat het etentje verplaatst was, want niks zo erg als gasten niet voldoende eten te kunnen voorschotelen.
Het was echt een supergezellige (helemaal niet geplande!) avond, waarbij de gesprekken van braaf en netjes in het begin van de avond, onder de invloed van één fles champagne, één fles Groot Geluk, twee flessen witte wijn en één fles rode wijn (I know, ik ben er zelf ook van onder de indruk) evolueerden naar meer pikantere onderwerpen (masturbatie) tot iets vulgairdere thema’s als daar zijn de kunst van het boeren (L heeft duidelijk talent).
Meer moet dat niet zijn.