Lekker gemakkelijk

Ik wilde zelf nog een uitgebreid verslagje over de blogbeque schrijven, maar kijk, Antoon en Werkmens waren me voor. Ik denk niet dat ik daar nog veel aan toe te voegen heb. De mosseltjes en scampi op de barbecue waren om duimen en vingers af te likken, het gezelschap was voortreffelijk, de mojito’s à volonté geweldig lekker (aja, je mocht ze zelf mixen) en gelukkig hadden we wat extra vlees bij om vergeetachtigen ook aan een stukje te helpen. 😉 En mijn vriendje was ook blij, want hij heeft weer fijn vuurtje stook kunnen spelen. 😉

Bedankt Antoon, Greet, Lucie, Koen, Steven, Zofie, Myle, Leen, Maarten, Kato, Tom, Kathleen en Manuel voor de fijne avond!

Oja, Antoon drukte me op het hart zeker niet de sponsors te vergeten dankzij wie dit avondje erg democratisch bleef: Adhese, Club Noord en ‘t Smiske!

Alleen spijtig dat de azalea die we kochten om Kom op tegen kanker te steunen eruit ziet alsof ze elk moment de geest kan geven.

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Nordic Walking

Vandaag heb ik een beetje sportief gedaan. De laatste drie maanden ben ik helaas erg weinig aan sporten toegekomen en dat voor vakantiemaanden die normaal rustiger zouden moeten zijn. Maar goed, met het nieuwe academiejaar in het vooruitzicht heb ik de draad weer opgenomen. Dinsdag gaan squashen en vandaag dus een nordic walking-tocht van 10 kilometer. 

Bij de start van de tocht bleek er een misverstand te zijn geweest. De begeleider had een groep mensen met ervaring verwacht, terwijl onze groep bestond uit een dertigtal beginners. Gelukkig was de begeleider een heel rustig man die een korte en duidelijke uitleg gaf over de basisprincipes van nordic walking en hup, daar gingen we het Zoniënwoud in. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen. Heel erg leuk om te doen, vooral als de zon van de partij is en je in zo’n mooie omgeving kan wandelen. 

Na de stretchoefeningen waren ikzelf en mijn medesporters erg tevreden over onze prestatie. Zo tevreden dat we het aantal calorieën dat we verbrand hadden, meteen weer aanvulden met een heerlijke maaltijd op een terrasje in de zon (eendenborst en geflambeerde tarte tatin met een bolletje ijs, jummie). Ik werd er zowaar een beetje lui van. Die luiheid bleef me achtervolgen op de trein naar Dendermonde op weg om alweer een nieuwe baby op deze wereld te verwelkomen. De grip op mijn leesboek begon langzaam maar zeker te verslappen en ik voelde mijn oogleden zwaarder worden. Gelukkig werd ik weer wakkergeschud door de koude wind op het plein voor het station van Dendermonde.

De baby bleek superbraaf en de mama superactief. Nog nooit een pas bevallen vrouw zo happy zien rondhuppelen. Ze had meer energie dan ikzelf. 😉

Some people…

Deze avond warn mijn vriend en ik uitgenodigd op de doctoraatsverdediging van een vriendin. Blijkt dat de kersverse doctor een gemeenschappelijke vriend had uitgenodigd. Iemand met wie we vroeger vaak optrokken, maar met wie ik de laatste vier jaar het contact totaal verloren was. De reden hiervoor is simpel. Na zijn afstuderen had die zogenaamde vriend geen tijd meer voor frivoliteiten als vriendschappen onderhouden. Hij was nu een serieuze werkmens. Van de ene op de andere dag verdween hij van mijn irc-kanaal, bleven mails onbeantwoord en kwam hij niet meer naar onze feestjes. En dat was het. Meestal doe ik echt moeite  om een vriendschap levendig te houden, maar het feit dat hij ons allemaal zo gemakkelijk achter zich liet, maakte mij duidelijk hoeveel mijn vriendschap voor hem waard was.

Vandaag kwam hij bij ons staan en praatte hij alsof er niks gebeurd was. Ik ben er niet de persoon naar om scènes te maken op andermans feestjes, dus praatte ik gewoon vriendelijk terug. Zegt hij op het einde van ons gesprek: “Het is toch al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben, he.” Zeg ik: “Ja, hoe zou dat komen…” Inwendig kookte ik, maar ik glimlachte beleefd. Hij zei dat hij inspanningen zou doen om de banden te hernieuwen. Ik ben er niet op ingegaan. Eerlijk: voor mij hoeft het niet meer. Ik investeer mijn tijd liever in mensen die het wel waard zijn.

Bloemencorso

Toen ik dit artikel op webpalet las, kreeg ik plots een flashback. Jullie kennen ze beslist wel, die ouderwetse Tiny-boekjes. Zo stereotiep als maar kan zijn, maar toch hebben enkele van deze boekjes een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Vooral dan het boekje “Tiny en het bloemencorso”. Ik had, toen ik het las, in heel mijn leven nog nooit van een bloemencorso gehoord, laat staan dat ik er eentje gezien had. De naam klonk zo geweldig exotisch: corso, het prikkelde mijn verbeelding. Binnen in het boekje stondje mooie plaatsjes van fantastische wagens versierd met bergen bloemen. Mijn groene hartje was er helemaal weg van. Ik nam me voor later als ik groot was, zeker eens naar zo’n fantastische stoet te gaan kijken.

Helaas, in Leuven en omgeving worden blijkbaar geen bloemencorso’s gehouden. Tot op de dag van vandaag heb ik zo’n corso alleen nog maar op foto’s kunnen bewonderen. Bij deze een warme oproep. Wordt er ergens in jouw buurt zo’n corso georganiseerd, geef mij een seintje!