Iedereen gaat naar de kust!

Zo lijkt het althans. Vandaag legde de NMBS voor de tweede dag op rij een extra trein in naar de kust. Gisteren maakte ik de grote fout om ‘s ochtends voor mijn dagelijkse rit naar Brussel de trein naar Oostende te nemen. Het ding zat stampvol met gezinnen met kinderen, voorzien van emmertjes, schopjes, strandmatjes, kinderwagens, frisbees en koelboxen. De pendelaars konden rechtstaan in de halletjes en in de gangen tussen de zetels. Er heerste een leuk vakantiesfeertje in de trein. Wie houdt er niet van zon, zee en zand? Helaas eindigde voor mij de rit in Brussel.

Deze ochtend heb ik wijselijk een andere trein genomen.

Ik weet niet wat ik wil

En het ergste is dat ik het onderhand toch wel zou moeten weten, na twee studies en twee jobs. Wil ik mijn huidige job behouden? Wil ik iets totaal anders doen? Wil ik gaan voor een functie met meer verantwoordelijkheid? Wat zijn mijn doelen in het leven? Hoe kan ik iets bijdragen aan deze maatschappij? Wil ik misschien toch nog iets bij studeren? (Ja, graag.) Wat zijn mijn talenten? (Geen flauw idee.)

Ik krijg het op mijn heupen van mezelf.

Chili con carne

Gisteren met liefde bereid door vriendin F, de enige vriendin die ik overgehouden heb uit het middelbaar. En dan beseffen dat je elkaar veel te lang niet meer gezien hebt. Bij een vorig bezoek was dochtertje O een platte baby, nu kroop ze al vrolijk door het huis. De tijd gaat veel te snel. Kan iemand eens aan de handrem trekken?

Licht!

Door de drukke bezigheden van dit weekend heb ik het er nog niet over gehad. Het ziet ernaar uit dat het einde van onze lichtodyssee in zicht is. Die odyssee begon, als ik het mij nog goed herinner, ergens vorig jaar in de Massive. Waar we zo overdonderd raakten door het aanbod dat we er alleen in slaagden lampen voor de slaapkamers, de badkamer en het toilet (een miskoop) te vinden. De gekochte lampen werden opgestapeld in de logeerkamer om daar een mooi laagje stof te verzamelen.

Aangespoord door de moedige pogingen van vriend C om deze lampen ook effectief tegen het plafond te krijgen, stonden we datzelfde weekend op een mooie zondagnamiddag in een volgende lampenwinkel: Lichtland. Toen we advies vroegen aan een verkoopsters kregen we het volgende antwoord: “Ik kan dat niet voor jullie beslissen, he, jullie moeten maar zelf uitmaken wat jullie mooi vinden.” Als het aan mij had gelegen waren we op datzelfde moment stante pede de winkel uitgestapt. Mijn vriend wist me echter te overtuigen toch nog even rond te kijken. Uiteindelijk kochten we er niets (ook omdat we een telefoontje kregen dat de dappere lampenophanger onderweg naar ons appartement was).

Vorige zaterdag vatten we de koe opnieuw bij de horens. Onze doelstelling was om lampen tegen ons plafond te hebben hangen vóór het feestje van 2 augustus. Kwestie van de ondertussen afgezaagde opmerkingen over onze ontbrekende armaturen te vermijden. We werden zeer vriendelijk en professioneel geholpen bij Light & Design Centre in Kessel-lo. De eigenaar en zijn vrouw stonden zelf in de winkel en dat maakt een wereld van verschil. Suggesties over het soort lampen dat het meest geschikt was voor een bepaalde plek, ditmaal moesten we er niet om bedelen.

We kochten nog niks, maar zijn van plan een afspraak te maken na de werkuren (luxe!) zodat we in alle rust kunnen beslissen welke verlichting het meest geschikt is voor ons interieur. Spijtig dat de winkel nu drie weken gesloten is. De door ons gestelde deadline van 2 augustus zullen we niet halen, maar we hebben het goede vooruitzicht dat we tegen het nieuwe schooljaar lampen zullen hebben. En deze keer laten we ze installeren door iemand van de winkel. Het kost een beetje meer, maar dat heb ik er graag voor over om geknoei met boren en zonnebrillen te vermijden.

Eat that Lichtland.

Beter geplet dan uit bed!

Mijn belofte van vorig jaar indachtig, maakten mijn vriend en ik dankbaar gebruik van de extra vrije dag ter ere van de Belgische feestdag (in België wordt de nationale feestdag elk jaar gevierd alsof het de laatste zou zijn 😉 ) en het ons door Peter en Lynn aangeboden éénpersoonsbed. Rond zes uur stonden we bij onze gastheer en gastvrouw op de stoep. Klaar voor een avond en nachtjes feesten.

We startten de avond op het Sint-Baafsplein met wat junkfood. Kwestie van een goeie fond te leggen voor de cocktails. 😉 We liepen door de stad, dronken een caipirinha, doken even een café in om te schuilen voor een regenbui, dronken een mojito op Polé Polé en toen was het tijd om tramsgewijs richting Watersportbaan te trekken voor het vuurwerk.

Jammer genoeg liet ons geluk ons in de steek en kozen we de verkeerde plek uit om te zitten. Ons uitzicht werd geblokkeerd door een grote boom. Tussen de takken door zag ik toch nog wat vuurpijlen en het gezelschap maakte veel goed. Met dank aan Joke en Vincent die ervoor zorgden dat onze alcoholinname blikjesgewijs op peil gehouden werd.

Blikjesbier heeft blijkbaar een stimulerende werking op blazen, want na onze tram gemist te hebben, zat er niets anders op dan lopend de terugweg richting centrum aan te vatten, wanhopig biddend dat de blaas in kwestie haar inhoud niet vroegtijdig zou lossen. Na verlost te zijn van overtollig vocht deden we nog enkele terrasjes om te eindigen in de Duveltent, een bijna mytische plaats waar Peter altijd heel enthousiast over vertelde.

Ik had veel verwacht van de Duveltent, maar eerlijk gezegd, viel het wat tegen. De muziek stond onverstaanbaar zacht (wat spelen ze nu? Abba of een Hollandse schlager?) en de Duvel was al op. Hierdoor verlieten veel mensen vóór sluitingsuur de tent en werd er niet uit volle borst met de nummers meegeschreeuwd. Er was wel een bende zatte kerels die aan mij kwamen vragen of ik van de pers was (blijkbaar heeft een groot fototoestel die uitwerking op de mensen of was het gewoon een goed excuus om een praatje te slaan). Als dank voor dit compliment heb ik ze dan maar vereeuwigd. 😉

Oja, we merkten dat Gentenaars mijn vriend en mezelf gewoonweg niet verstaan. Een voor de rest sympathieke jongedame vroeg zelfs of we Nederlanders waren. Mijn van oorsprong Limburgse hart kneep even samen. En ik die dacht dat ik zo duidelijk en goed verstaanbaar sprak. Of komt het door het Gentse onafhankelijkheidsverhaal dat ze hun mede-Vlamingen opeens niet meer begrijpen?

Na de Duveltent wachtte ons nog een mooie, ontnuchterende wandeling naar het huisje van Peter en Lynn. Helemaal nostalgisch (waar is de tijd dat we nog elke nacht samen in een éénpersoonsbed sliepen) kropen we onder de dekens voor een veel te korte nachtrust.

De volgende dag besloten we na het ontbijt de toren van de Sint-Baafs te beklimmen. Amai, dat viel niet mee na een nacht met te weinig slaap. De opluchting was groot toen we lichtjes en minder lichtjes hijgend de bovenste treden bereikten. Jammer van het barslechte weer (koude wind en regen), want het uitzicht was spectaculair. Na de afdaling (die iets vlotter ging dan de beklimming) gingen Lynn, mijn vriend en ikzelf de kathedraal bezichtigen, terwijl Peter naar een debat trok, iets met de toekomst van België. 😉

We maakten van de gelegenheid gebruik om het Lam Gods te bekijken. Ik heb al vaak afbeeldingen van dit beroemde schilderij gezien, maar het deed me toch iets voor dit schitterende kunstwerk te staan. Een meesterwerk van kleur en symboliek. De details zijn overweldigend. Al schept de glazen kooi een net iets te grote afstand om alle miniscule details goed te kunnen waarnemen.

Van trappen en kerken bezoeken, krijgt een mens honger. Ik had al sinds de dag ervoor zin in Novotel-pannenkoeken, waardoor de keuze snel gemaakt was. Onze pannenkoeken waren net op toen we gezelschap kregen van bevriend koppel E en C, waarmee we op de tweede dag van onze Gentse tweedaagse hadden afgesproken. Even later kwamen Peter en Linde terug van het debat, werden er druk handjes en kussen uitgewisseld en scheidden onze wegen.

E, C, ikzelf en mijn vriend twijfelden tussen het Puppetbuskersfestival en een boottochtje op de Gentse wateren. We kozen voor de tweede optie, kregen een Vedett (die de meisjes snel doorgaven aan de jongens) en een paraplu in de hand geduwd en vertrokken voor een waterige tocht. Ik vond de tocht zeer mooi, maar k-k-k-koud. De weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind. Regen, nog wat regen en ijskoude tot op het bot verkillende wind. We snakten naar iets warms en zo belandden we in het Oeverloze Eiland waar we onze handen warmden aan een chocopunch.

Niemand had nog zin om de kou en de regen te trotseren. We zochten een restaurantje uit, aten Gentse stoverij en besloten dat het daarna welletjes was geweest. Moe, enigzins verkleumd, maar tevreden vatten we de terugrit naar Leuven aan. Volgend jaar weer! (Maar dan met beter weer.)

PS: De gevleugelde woorden in de titel zijn toe te schrijven aan onze sympathieke gastvrouwe.

Wedding bells

Jawadde, de zus van mijn vriend laat er geen gras over groeien. Na amper een maand samen met haar vriend, een huis gekocht. En nu, na bijna vier maanden samen, verloofd. De zus en haar vriend verloofde vertelden het grote nieuws het zondagmiddag toen we op bezoek waren bij de ouders van mijn vriend. Voor mij niet gelaten, echtscheidingsadvocaten moeten ook hun brood verdienen (just kidding, ik wens ze een lang en gelukkig leven samen). Maar ik vind het wel spijtig dat ze hun grote dag gepland hebben in de maand voor het feest dat wij wilden geven ter ere van ons tienjarig samenzijn. Het strafste van al is dat we ons feest al een tweetal jaar op voorhand aangekondigd hebben (ook de periode waarin we dit wilden organiseren) en nu  zitten we met twee feesten vlak na elkaar. Ze konden toch gerust nog wat wachten? Why the hurry?

Eigen schuld dikke bult, zeker? Ik heb niet echt werk gemaakt van het zoeken naar een geschikte feestplek en een datum voor ons feest ligt ook nog altijd niet vast. Ik zal een versnelling hoger moeten schakelen, ik voel de hete adem van noeste trouwers in mijn nek.

Een kinderhand…

Eergisteren nam de oudste van de drie bij het naar bed gaan afscheid met de gevleugelde woorden: “Jullie mogen nog eens terugkomen. Maar wel cadeautjes meebrengen, he!”

Gisteren zat ik tussen twee kindjes van drie en vierenhalf jaar oud, terwijl ze rustig aan het luisteren waren, terwijl ik uit het boekje voorlas dat we net cadeau gegeven hadden. Superbraaf.

En toch ben ik telkens opgelucht als de kindjes naar bed zijn en we onder volwassenen een goed gesprek kunnen voeren.