Liftincidentje

Vorige week was ik voor de tweede keer op een maand tijd getuige van een klein liftincident op mijn werk. Iemand had per ongeluk op het alarm in de lift geduwd en blijkbaar wordt er dan ergens een alarm in werking gesteld en belt een mevrouw terug om te informeren wat het probleem is. Grappig is dat alle aanwezigen in de lift als van de hand Gods geslagen staan op het moment dat de stem van de mevrouw uit de luidspreker klinkt. Raar, want mijn eerste reactie is dadelijk te melden dat er geen probleem is en dat iemand per ongeluk op het alarm gedrukt heeft. Wat ik dus ook tweemaal gedaan heb.

En dan vraag ik mij af: wacht iedereen af tot iemand anders het initiatief neemt om de mevrouw aan de andere kant van de lijn te antwoorden of zijn ze gewoon te verbouwereerd om actie te ondernemen?

Stress in mijn lijf

En dat vertaalt zich momenteel vooral in erg korte nachten. ‘s Ochtens veel te vroeg wakker worden met het gevoel totaal niet uitgeslapen te zijn. Na twee of drie pogingen om de slaap te vatten, het opgeven en opstaan. Het voordeel van een korte nachtrust is dat er meer uren in een dag zitten om alles gedaan te krijgen wat ik nog moet doen. Het nadeel is dat ik continu met een versuft gevoel en een lichte hoofdpijn rondloop. Nog even doorbijten en dan is het… Och wacht, juist ja.

Leuven in scène

Toen ik het programma van Leuven in scène dit jaar onder ogen kreeg, had ik een beetje mijn twijfels. Zouden de acts even magisch en spectaculair zijn als de twee voorgaande edities die een verpletterende indruk op mijn gemaakt hadden? Gisteren werden mijn twijfels echt in één klap weggevaagd door achtereenvolgens het optreden van Circ Panic en Grupo Puja!. Waar Circ Panic voor de kleinschalige romantische aanpak stond, liet Grupo Puja! alle toeschouwers met open mond achter. Fantastisch, ongelooflijk, magnifiek.

Het slotspektakel van Les Commandos Percu op het Ladeuzeplein overdonderde met knetterend vuurwerk, maar veel van het optreden op het podium ging verloren voor de toeschouwers die verder achteraan stonden. Gelukkig viel er in de lucht meer dan genoeg te beleven. Mijn persoonlijke hoogtepunt is en blijft echter Grupo Puja!

Leuven in scène is trouwens veel meer dan spectaculaire acts. Het is een gelegenheid om mensen te ontmoeten, te genieten van een drankje op een terrasje, wok uit een kartonnen doos te eten op een bankje in het park, de sfeer op te snuiven en gelukkig te zijn dat jij een plek in deze stad hebt gevonden.

The good life (2)

Uitgebreid gaan dineren in het Land aan de Overkant ter gelegenheid van ons negenjarig samenzijn. Daarna het optreden van de groep Pyromantiek in het stadspark meepikken (vuur! vuur! vuur!). Op zoek gaan naar een donker hoekje om de hartstocht in daden om te zetten, bijna betrapt worden, maar toch een happy end aan het geheel kunnen breien. 😉

Jaja, een avond om later met plezier op terug te kijken.

Weer even student

Deze namiddag had ik een halve dag genomen, speciaal om mijn voorlaatste uniefles ooit te kunnen volgen. Laat ik jullie vertellen dat les volgen nooit één van mijn favoriete bezigheden geweest is. In mijn studentenjaren heb ik meer lessen gebrost dan effectief bijgewoond, maar nu deed het me plezier tussen de studentjes te zitten en te luisteren naar de boeiende uitleg van de prof. Zelfs het ongeduldige geschuifel van stoelen en rugzakken en het ostentatief dichtklappen van boeken toen de prof enkele minuten over tijd ging, deed me met weemoed terugverlangen naar mijn eigen studententijd.

Rechtsfilosofie, het klinkt saai, maar is het zeker niet. Vandaag besproken we een boek dat handelt over één van mijn favoriete onderwerpen: “Filosofie in een tijd van terreur“. In het boek worden de twee invloedrijke filosofen Jürgen Habermas en Jacques Derrida drie maanden na 9/11 gevraagd naar hun inzichten over de aanslag, het terrorisme en het daarmee onlosmakelijk verbonden fundamentalisme. Ik hield erg van de stijl van lesgeven van de professor: op een heel benaderbare manier besprak hij in prachtig Nederlands de standpunten van beide filosofen, maar legde hij ook verbanden met andere denkers. Ik genoot ervan. De twee uren waren voorbij voordat ik er erg in had. Waren alle lessen maar zo. 😉

De schande van Myanmar

Uit de Standaard:

Myanmar aanvaardt de buitenlandse hulp, maar heeft geen behoefte aan buitenlandse hulpverleners om slachtoffers van cycloon Nargis bij te staan. Dat heeft de junta van het land vanmorgen laten weten. De Verenigde Naties haalden fel uit naar de militaire machthebbers en noemde hun weigering om hulpverleners toe te laten ‘ongekend in de geschiedenis van de humanitaire hulpverlening’.

De junta laat hun eigen bevolking nog liever creperen dan hulpverleners toe te laten. Er is sprake van 100.000 doden, een getal dat mijn hoofd doet duizelen. Door het ontbreken van hulp is de kans op uitbraak van allerlei ziekten bij de overlevenden gigantisch groot. De junta zou de geleverde goederen ook zelf in beslag nemen en niet verdelen onder de getroffen bevolking. Hoe die corrupte machthebbers ‘s nachts nog kunnen slapen, het is mij een raadsel.