Ik stond hier zonet in ons eigenste appartementje oog in oog met één van de werkmannen die nog steeds in het gebouw rondwaren. Hij kwam iets opmeten. Ik heb niet zo goed begrepen wát hij kwam opmeten, want ik denk dat hij zo mogelijk nog meer geschrokken was dan ikzelf. Al een geluk dat hij geen vijf seconden later binnenkwam, want dan had ik hier in mijn blootje gestaan. Ik stond namelijk net op het punt een douche te nemen.
Ik hoop toch echt dat die werken hier snel gedaan zijn…
Mijn vriend en ik waren na het werkcollege (dat tegen alle verwachtingen in erg interessant was) nog net op tijd om de voorzitter van de doctoraatsjury te horen verkondigen dat vriendin U zich voortaan doctor mag noemen. Na het applaus van het publiek werd het woord gegeven aan haar promotor voor de traditionele speech. Een heel mooie en ontroerende speech waarin hij veel lovende woorden over had voor de eerlijkheid en bescheidenheid van U. ‘t Is waar, als het over haar doctoraat ging, was U altijd de eerste om haar werk te minimaliseren: ‘t was toch niet zo goed en eigenlijk kon dit en dat nog wel beter. Terwijl ik vind dat ze met recht en rede trots mag zijn op haar werk. Ze heeft er hard voor gewerkt en het resultaat mag gezien worden.
De receptie achteraf was plezant. Veel bekend volk en gelegenheid om toffe gesprekken te voeren. De mama van U straalde van trots en zelfs haar papa vond vandaag doctoreren toch iets minder tijdverlies dan gewoonlijk. 😉 U bleef bij dit alles haar gewone bescheiden zelve. Benieuwd welke richting ze haar carrière nu zal uitsturen.
Zou de vermoeidheid mij dan toch eindelijk te pakken gekregen hebben? Nah, we doen alsof we er niks van merken en werken dapper verder. Staan straks nog op het programma: een werkcollege en de receptie van de doctoraatsverdeding van vriendin U (de verdeding zelf moet ik helaas missen door dat &#§!)2ç werkcollege).
Maar ik denk dat ik vanavond toch eens een poging ga doen om op tijd in bed te kruipen.
Eigenlijk zou het elke dag vrouwendag moeten zijn, want ondanks de vooruitgang die geboekt werd, zijn we nog ver verwijderd van een samenleving waarin mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen. Helaas is geslacht niet het enige vlak waarop discriminatie bestaat. Toch is het goed dat op een dag als vandaag de problematiek van de ongelijke behandeling van vrouwen en mannen eens extra onder de aandacht gebracht wordt.
Breek het glazen plafond! Overbrug de loonkloof!
Pijnlijke penis zorgt voor eierexplosie.
Vandaag zaten er maar liefst vier verschillende enquêtes in mijn mailbox. Nu ben ik over het algemeen dol op het invullen van enquêtes (tja, een rare kronkel die waarschijnlijk terug te voeren valt op een jeugdtrauma), maar er bestaat wel zoiets als van het goed te veel…
Ik kan daar zo moedeloos van worden, he.
Vandaag heb ik een belangrijke knoop doorgehakt. Een knoop waarmee ik al een tijdje in mijn maag zat en waardoor mijn nachten minder kwaliteitsvol waren dan gewoonlijk. Een “carrièrebepalende” knoop om zo te zeggen. Ik had een interessante jobaanbieding op zak, maar heb het aanbod na veel vijven en zessen afgewezen. Ik voel me momenteel goed in mijn huidige job en met de stress van de verhuis en de studies had ik gewoon geen zin in nieuwe-job-stress.
De toekomst zal uitwijzen of ik de juiste keuze gemaakt heb.
Net vernomen dat ik woensdagochtend om 5.00u (enfin, ochtend, da’s het putteke van de nacht voor mij) verwacht wordt op het Ladeuzeplein voor een uitstapje naar het Hof van Justitie in Luxemburg. Nu, op zich ben ik dol op dit soort uitstapjes, maar jongens toch, vijf uur ‘s ochtends??? Hopelijk kan ik nog wat slapen op de bus.