Who’s there? Iemand met een klopboor die op een ontieglijk vroeg uur op een paar meter van het hoofdeinde van ons bed nog wat overtollige stenen aan het loskloppen is van de scheidingsmuur. Not funny.
werken
Geboor
‘s Ochtends. Vroeg. Héél vroeg. Reutel.
Yikes!
Ik stond hier zonet in ons eigenste appartementje oog in oog met één van de werkmannen die nog steeds in het gebouw rondwaren. Hij kwam iets opmeten. Ik heb niet zo goed begrepen wát hij kwam opmeten, want ik denk dat hij zo mogelijk nog meer geschrokken was dan ikzelf. Al een geluk dat hij geen vijf seconden later binnenkwam, want dan had ik hier in mijn blootje gestaan. Ik stond namelijk net op het punt een douche te nemen.
Ik hoop toch echt dat die werken hier snel gedaan zijn…
Blokken
Zucht, ik heb het lang verdrongen, maar ik kan er niet langer omheen. Ik moet de waarheid onder ogen zien. Januari komt met lichtsnelheid op mij af gestormd. En wat brengt januari mee als te laat kerstgeschenkje? Examens. Voor mijn studies én voor Italiaans. De ene beloven al iets vlotter te verlopen dan de andere.
Nu zou je denken dat ik in mijn laatste jaar supergemotiveerd ben. De laatste loodjes en zo. Niet dus. Ik zit al de ganse tijd te denken aan al die andere leuke dingen die ik zou kunnen doen, moest ik niet zo stom zijn om mijn (schaarse) vrije tijd op te offeren aan examens. What was I thinking toen ik bij mezelf dacht: “Ach ja, een extra diploma aan d’unief halen, in combinatie met een full time job, dat moet kunnen.” Blah.
Nu goed, om de botsing met de examens in januari zo pijnloos mogelijk te laten verlopen, zal ik maar eens achter de boeken kruipen, zeker. Eigen schuld, dikke bult.
(Tot zover de jaarlijkse het-zijn-examens-en-ik-heb-geen-goesting-rant.)