Na een suboptimale nachtrust schoven we om 9.30u stipt onze benen onder de ontbijttafel. Het ontbijt stelde niet veel voor, maar vulde onze magen. Er was nog één ander koppel in de voor de rest lege ontbijtzaal. Hotel Beukenhof is duidelijk geen al te druk bezocht hotel.

Na het ontbijt gooiden we onze spullen in de koffer en keerden we terug naar Leuven. Ik had ons namelijk ingeschreven voor een rondleiding om 12u in de grootste collectie bananensoorten ter wereld. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar deze collectie, maar eerlijk, ik had niet verwacht dat het bananenverhaal mij zo zou boeien. En ik was beslist niet alleen, de ganse groep hing aan de lippen van professor Swennen, een man met een passie voor bananen. De suggesties die hij opperde om de bananenoogst te verbeteren komen niet alleen de grote multinationals ten goede, maar ook de kleine Afrikaanse boeren. Ik was zwaar onder de indruk van zijn geloof in de maakbaarheid van een betere wereld. Een geloof dat ikzelf en cours de route verloren ben. Misschien had ik toch bio-ingenieur moeten studeren…

In de namiddag pakten we onze koffers uit en zorgden we ervoor dat ons appartement er zo goed mogelijk bij lag. We kregen immers bezoek van de ouders van mijn vriend en dan wil een mens al eens de schijn hoog houden dat hij of zij, in een bijzonder propere en wel georganiseerde omgeving leeft.

Iets na zessen stonden de ouders van mijn vriend voor de deur. We babbelden wat bij en genoten met z’n vieren van een heerlijke feestschotel van de Walvis. We waren net de laatste gaatjes aan het opvullen (de porties bij de Walvis zijn nogal aanzienlijk, de foto hieronder toont een schotel voor twee personen), toen we opgeschrikt werden door een vreemd geluid. Onze eerste reflex was dat het om een auto-alarm ging, maar nadat het geluid nog een keer of drie had weerklonken, konden we niet langer ontkennen dat het geluid uit ons gebouw afkomstig was.

Na een kleine expeditie op de gang bleek dat er mensen in de lift geblokkeerd zaten. Niet echt leuk met dit warme weer en al helemaal niet leuk als je weet dat de lift amper groot genoeg is om ruimte te bieden aan twee serieuze kerels van twee meter. De lift was blijven hangen op de vierde verdieping. De inzittenden waren duidelijk half in paniek. Mijn vriend begaf zich met zijn vader eerst naar de kelder om te kijken of het op en af zetten van de zekering van de lift iets zou opleveren. Geen resultaat, dan helemaal naar boven waar de technische ruimte van de lift zich bevond. We geraakten er niet al te goed uit wijs, dus onze reddingspogingen leverden niet het verhoopte resultaat op.

Gelukkig waren de mensen in de lift er ondertussen in geslaagd om de lift van binnenuit te openen, dankzij de instructies van de liftfirma met wie ze telefonisch contact hadden via de telefoon in de lift. De twee buitenlandse meisjes zagen er duidelijk ontdaan uit. Gelukkig waren ze vergezeld van een beer van een vent (wellicht ook de reden dat de lift is blijven steken) die erin geslaagd was de liftdeuren open te krijgen. Bleek dat ze niet alleen de liftfirma gebeld hadden, maar ook nog eens de politie toen bleek dat ze nog anderhalf uur moesten wachten op de komst van een lifttechnicus. De politie had vervolgens de brandweer gebeld. En ere wie ere toekomt, de brandweer stond bijzonder snel in ons gebouw. Voor niets natuurlijk, want de mensen waren ondertussen al bevrijd. Dus als u ooit eens in een lift komt vast te zitten, don’t panic, de brandweer komt u redden.

Enfin ja, een bijzonder tumultueus etentje, dus. En een reden te meer om het been stijf te houden wat betreft de rechtzaak ivm de te kleine lift tegen onze bouwfirma.