ziek

Grommel, grommel

‘k Heb dan maar al mijn afspraken voor dit weekend afgezegd en besloten gewoon ziek te zijn. Een virus, zei de dokter van wacht, maar ik vond dat hij zonder veel onderzoek tot die conclusie kwam. Enfin, ‘t zou beter zijn tegen het begin van de nieuwe werkweek. Wat ben ik toch een geluksvogel!

Twee uur rechtsfilosofie

Ik hoef jullie zeker niet te vertellen wat dat met het hoofd van een koortsig mens doet, zeker? Jammer dat ik mij zo mottig voelde, want het was alweer een zeer boeiende les. De eerste les ooit in mijn lange, lange studentencarrière waarbij ik studenten heb weten klappen op het einde van een lessenreeks. En terecht. Volgens mij. Nu ga ik wat Dafalgan nemen.

38.8°C

Da’s lang geleden dat ik nog zo’n hoge koortstoppen gescheerd heb. Laat ik maar eens in bed kruipen en zien hoe ik me morgen voel. En er staat natuurlijk weer een superdruk weekend op het programma. :-( Ik ga eens op zoek naar lapmiddeltjes.

Het leven is niet eerlijk

Terwijl mijn feedreader overspoeld wordt met shoppende vrouwen, krijg ik bericht dat het dochtertje van een kennis in het ziekenhuis is opgenomen. Het meisje is acht maanden en geboren met een genetische afwijking waardoor ze zeer slechtziend is en tumoren op de nieren zal ontwikkelen. Na een scan bleek dat er al abnormaal weefsel aanwezig was op haar nieren, waarna besloten werd over te gaan op chemotherapie voordat dit weefsel kon uitgroeien tot tumoren. De chemotherapie zal een volledig jaar duren.

Weet je, ik beschouw mezelf niet als een bijzonder goed mens, maar ik ken wel zulke mensen. Mensen die altijd het beste in anderen zoeken, die ik nog nooit kwaad heb gezien en steeds bereid zijn om anderen te helpen. X, de vader van N, is zo iemand. Altijd vrolijk, altijd goed gezind. Actief in de jeugdbeweging, slim, muzikaal, vrijgevig. We studeerde samen, gingen naar feestjes van gezamelijke vrienden, maar verloren het contact een beetje nadat hij trouwde met een vrouw, al even lief en zacht als hijzelf, verhuisde en vervolgens kinderen kreeg. Ik wist dat hij een tweede dochtertje had,  kocht een cadeautje, stuurde een kaartje, maar ging niet op bezoek. Geen tijd, jullie kennen het excuus zeker wel.

En nu krijg ik dit bericht. Het gaat niet goed met zijn dochtertje. Ze eet niet, ze slaapt moeilijk, ze heeft pijn. Ze krijgt nu voedingsstoffen via een infuus, maar de dokters willen haar met een sonde voeden. Ze ziet er zo klein, zielig en bleek uit op de foto’s. Een baby nog, geen kindje van acht maanden. Nu is niet de tijd om het contact te vernieuwen, maar ik volg hun verhaal en als het weer beter gaat met kleine N, zal ik er zeker werk van maken. Sommige mensen zijn het waard om tijd voor te maken.

Het GPS-gemis

Sinds we met een huurwagen rondrijden, hebben we geen GPS meer. Neen, wij hadden geen TomTom of ander hip spulletje, maar wel een oerdegelijke ingebouwde GPS. Nu de wagen helaas ergens op een autobewaarplaats staat te wachten tot de expert van de verzekeringen goesting heeft om hem perte totale te verklaren, zitten we zonder GPS. En dan besef je pas hoe snel je aan luxe gewoon bent. Lang geleden dat we nog eens met afgeprinte kaartjes van Google maps rondreden. En jawel, zowel eergisteren (toen we naar het gentblogt feestje reden) als gisteren (toen we richting Willebroek trokken) zijn we verkeerd gereden. Maar geen nood, beide bestemmingen werden verder zonder al te veel problemen bereikt.

Naar het schijnt was de dj vrijdag erg goed. Willen jullie wel geloven dat ik zoveel gebabbeld heb dat ik niet eens een flauw idee heb van het soort muziek dat er gedraaid werd? De frietjes hebben we ook gemist, want Gent is nu eenmaal niet bij de deur voor mensen uit Leuven en ik wilde toch een beetje fris zijn voor mijn eerste Russische les van het semester. Mijn vriendje was trouwens ook niet in topvorm. Blijkbaar heeft hij het virus dat mij vorige week velde overgekregen. Tiens, tiens, hoe zou dat nu komen?

Moe, moe, moe

Mmm, ik was vandaag beter nog een dagje thuisgebleven van het werk, want helemaal gezond voel ik mij nog niet. Al een geluk dat de vergadering in Leuven deze namiddag anderhalf uur vroeger gedaan was dan gepland, waardoor ik opeens wat tijd op overschot had (een ongekende luxe) en ik op mijn gemak een bezoekje kon brengen aan de Artefact expo. Daarna was het drieënhalf uur doorbijten in de eerste les Japans na de examens. Gelukkig was mijn schitterende uitslag een serieuze opsteker. 😉

Ik ben besmettelijk!

Na een rotslechte nacht toch maar wijselijk besloten thuis te blijven van het werk en een bezoekje aan de dokter te brengen. Het verdict: een virus. Uitzieken dus. Met de juiste symptoombestrijdingsmiddelen hoop ik toch morgen al genoeg opgelapt te zijn om er weer tegenaan te kunnen gaan.