Dinner by Octobar!

Rotweertje vandaag. Er passeerden zelfs twee stevige hagelbuien over Leuven (waarvan jullie hieronder het bewijs zien). Dus bleven mijn vriend en ik gezellig binnen cocoonen. Het wandelenthousiasme is ondertussen toch ietwat bekoeld.

Naar goede gewoonte toverden we ‘s avonds een lekker diner op tafel. Bereid door Octobar ditmaal.

Octopus & crème van bloemkool:

Tartaar van zwaardvis, Japanse salade van zeewier en geroosterde sesam vinaigrette:

Heerlijke vissoep:

Filet van makreel, ponzu, enoki, lenteui en appelkappers:

Tarte tatin appel, geklopte honingroom & caramel:

Culinaire zaterdag

Zaterdagen behoren traditioneel tot de drukste dagen in mijn agenda, maar vandaag was zelfs voor een zaterdag uitzonderlijk. Eerst en vooral had ik een heel lijstje boodschappen af te werken: met vier paar schoenen naar de schoenmaker, nieuwe bh’s en een nieuw badpak kopen voor de aankomende vakantie, een bongobon kopen voor de verjaardag van mijn broertje én nieuwe teva’s voor lange zomerse wandelingen. Elke boodschap werd met succes afgehandeld, behalve de aankoop van de nieuwe teva’s. Na de aankoop van maar liefst drie nieuwe, bijzonder prijzige, maar erg mooie bh’s besloot ik dat mijn oude teva’s nog wel een jaartje langer dienst konden doen.

Ik had mijn winkelronde afgestemd op mijn lunchafspraak om 12u in de Baracca en ik arriveerde stipt op tijd op het terras alwaar al twee klasgenootjes Spaans zaten te wachten. (De ironie om te gaan eten in een Italiaans restaurant met de klasgenootjes van de Spaanse les ontgaat me niet.) Ik had een tafel voor tien personen gereserveerd voor de afsluitende lunch van dit schooljaar. Een feestelijke lunch was wel op zijn plaats, want na twee jaar onder de hoede van juffrouw Isabel ons Spaans verfijnd te hebben, gaan de wegen van mezelf en mijn klasgenootjes uit mekaar. Zes van de acht medeleerlingen stopten en onze leerkracht zelf geeft geen les in het zesde jaar Spaans.

We bestelden allerlei tapas, die me spijtig genoeg, wat minder goed bevielen dan de vorige keer dat ik er met de ladies ging dineren. Ik denk dat het vooral aan de keuze van mijn tafelgenoten lag (ik lust alles, dus liet hen kiezen). Mocht ik zelf gekozen hebben, zou ik voor heel andere gerechtjes gegaan zijn (niemand die eraan dacht vitello tonnato te bestellen, stel je voor!). Bevielen me wel uitstekend: de fregola sarda, de polpo salad en de pizza cremosa. Wat pizza’s betreft, blijft de Baracca op eenzame hoogte staan. Alleen moesten we wel heel erg lang wachten op onze pizza’s. Sommige van mijn tafelgenootjes begonnen al ongemakkelijk op hun stoel te schuiven omdat ze vreesden de match van de Belgen te missen.

Helaas liet het zomerse weer dat ik besteld had, het volledig afweten. Gelukkig is de luifel van de Baracca goed bestand tegen een stevige regenbui, want we kregen er wel een stuk of vier over ons heen en elke keer beloofde één van mijn klasgenootjes dat het de laatste bui zou zijn. Quod non. De fleece dekentjes op de terrasstoelen kwamen alleszins goed van pas. Juni heeft het tot nu toe op weerkundig vlak dik laten afweten. Hopelijk komt daar snel verandering in.

Na de maaltijd deelde Isabel onze verbeterde examens uit ter inzage. Best wel surreëel om op een terrasje je examen in te kijken. Ik was alleszins meer dan tevreden met mijn resultaat en maakte een hoop goeie voornemens om deze zomer veel Spaanse boeken te lezen. (We zullen zien hoe ver ik daarmee geraak.)

Na de lunch haastte ik mij naar de schoenmaker om net voor sluitingsuur mijn mooi herstelde schoenen op te halen. En toen was het alweer bijna tijd om te vertrekken naar de tweede culinaire afspraak van de dag bij onze vrienden in Rijmenam.

Gelukkig had onze vriend en kok van dienst allemaal lichte gerechtjes klaar gemaakt: waterkerssoep als voorgerecht en een heerlijke Thaise curry met jasmijnrijst als hoofdgerecht. Die twee margarita’s als aperitief en de daarop volgende glazen wijn zie ik maar even door de vingers.

Het was voor ons de eerste keer dat we in hun nieuwe huis kwamen. We kregen een rondleiding door hun gigantische woonst (ons appartementje paste er met gemak drie keer in) en bewonderden de grote tuin. Nu, voor een gezin met vijf heb je natuurlijk wel wat ruimte nodig. Het contrast met het voormalig arbeidershuisje dat ze huurden in Leuven kon amper groter zijn. Toch jammer dat de huizenprijzen in Leuven zo uit de pan swingen en de meeste gezinnen met kinderen die wij kennen noodgedwongen moeten uitwijken naar elders om een betaalbare woning te vinden.

Ook fijn om de drie kinderen nog eens te zien, dat was ondertussen al een hele tijd geleden. De oudste dochter was totaal niet in vorm en hing wat rond op de bank voor de tv, maar het klikte geweldig met de jongste zoon. Wat een schat van een ventje!

Fijne zaterdag!

Een uitgeregende zaterdag

De drie trouwe lezers van deze blog zullen ondertussen wel weten dat mijn meteorologische voorkeur zich situeert tussen tussen de 22 en 30 graden, vergezeld van een blauwe hemel en een stralend zonnetje. Maar soms heeft een mens geen goed weer nodig om zich te amuseren.

De barbecuemaaltijd met verkoold vlees werd ingeruild voor een tapas-maaltijd met wraps, scampi met appeltjes, purée met zalm en heerlijke salade. Veel gezonder! En we scoorden goeie punten met ons Lego City cadeau voor de drie jongens (5, 7 en 9): een vrachtwagen met oplegger voor een cool vliegtuig. De Lego is er toch sterk op vooruitgegaan sinds mijn tijd. Ik kijk altijd een beetje met afgunst naar al dat mooie speelgoed.

Het was ook heel leuk om met de drie jongens te spelen. Echt schatten van jongens. <3

Een zaterdagavond met vrienden

Door een kleine speling van het lot, zaten we gisterenavond met een dubbele boeking. Enkele maanden geleden hadden we bevriend koppel C en D en hun zoontje O uitgenodigd om bij ons te komen eten. Omdat het voor hen moeilijk was om zo ver op voorhand al toe te zeggen en ze toen nog hoopten rond deze periode midden in de verhuis naar hun nieuwe woonst te zitten, bleef de uitnodiging open staan. Wat later merkte ik het gat in mijn agenda op (en iedereen weet dat gaten in mijn agenda zo snel mogelijk gevuld moeten worden) en nodigde ik vrienden K en T en hun zonen N en U uit om bij ons te komen eten. Ik verkeerde immers in de overtuiging dat C en D niet zouden komen.

Uiteraard waren C en D onze uitnodiging niet vergeten en was de verhuis ondertussen met een paar maanden uitgesteld. Vrijdagavond kregen we dan een telefoontje met de vraag of ze nog welkom waren. Klein beetje vervelend, omdat de beide koppels elkaar helemaal niet kenden. Nu, we besloten ons daar niks van aan te trekken en betrouwend op de sociale ingesteldheid van onze vrienden, waren we ervan overtuigd dat het wel los zou lopen.

En het werd een heel succesvolle avond. We aten verse kersen van de markt, teriyaki, hapjes uit de oven, scampi met sherry, verse pasta met tomaat, champignon en basilicum en als dessert aardbeien gemarineerd in balsamico-azijn met mascarpone. Het was de eerste keer dat ik het vegetarische hoofdgerecht maakte en ik denk dat er nog wat aan gesleuteld moet worden. Het was wat flets van smaak. Gelukkig waren de andere gerechten wel erg lekker.

Jongeman N, tweeënhalf, toonde zich een prima gast. Hij at mooi mee van alle hapjes en heeft in zijn eentje zowat de helft van de kersen opgegeten. Toch leuk als een kind zoveel lust. De twee jongsten in het gezelschap hielden het op een flesje melk. Verder gedroegen ze zich alledrie voortreffelijk, al moesten we voor jongeman N wel even beroep doen op youtube om wat Nijntje-afleveringen op te snorren. Op het einde van de avond zorgde Nieuwjaarskindje O voor een vrolijke noot door zijn vader met een kakbroek op te zadelen. Blijkbaar absorberen niet alle pampers even goed. Gelukkig hadden we toen gedaan met eten. 😉

Vlek

Een goed gevulde dag, gisteren. ‘s Ochtends van de gelegenheid gebruik gemaakt om lekker lang uit te slapen, terwijl mijn vriendje zat te linuxen met zijn vriendjes. Daarna begonnen aan de grote opruim-actie, omdat ‘s avonds de familie Titeca bij ons kwam eten en een mens wil toch een beetje een goeie indruk maken, niet?

In de namiddag was mijn vriendje terug en trokken we samen de stad in voor een snelle boodschap. We kochten een strip om cadeau te geven aan de baby met dezelfde naam als de hoofdfiguur en gingen dan op zoek naar een geschikte feestoutfit voor mij. Volgende week trouwen B en K en ik had zin om me iets nieuws aan te schaffen voor de gelegenheid. Nu is het zo dat ik niet zo’n shopaholic ben, dus ik had me voorgenomen niet meer dan 1 winkel aan te doen. Ik las een tijd geleden bij Lien en Ilse dat er in de Dirk Boutslaan een nieuwe kledingwinkel was bijgekomen. Dus trok ik naar daar en liet me helpen door de supervriendelijke uitbaatster. Et voila, een klein half uur later was ik een volledig nieuwe outfit rijker, schoenen inclusief.

Na ons kort shoppinguitstapje haastten we ons naar vrienden L en J om hun nieuwe dochter met het mooie zwarte haar te bewonderen. Ze lag snoezig te slapen in haar wiegje en de ouders waren duidelijk moe, maar gelukkig, om het met een cliché te zeggen. We verontschuldigden ons toen de nieuwe lading bezoekers zich aandiende, want het werd tijd om richting huis te trekken om de rest van de rommel op te ruimen.

De laatste natte plekjes op het aanrecht waren net aan het opdrogen toen Karel en Eveline aanbelden. Wat een timing! Het werd een gezellige avond met lekker eten, toffe gesprekken en een kleine uitschuiver van mijn kant. Het allerlaatste stukje eend kwam ongewild ipv op het bord van Eveline, op de grond terecht en veroorzaakte zo een vetplek op haar mooie schoenen. ‘k Zag het gebeuren in slow motion, maar kon de val niet meer voorkomen. Dom, dom, dom. Gelukkig kon Eveline er nog mee lachen. Oef.

PS: Dit verslagje werd getypt op de luchthaven van Zaventem. And now it’s boarding time!

Zoevende zaterdag

Wat wij zaterdag deden:

brood kopen bij de bakker;
schoenen voor herstelling bij de schoenmaker afleveren;
een cadeaubox-bon kopen voor een jarige (hey, het moet niet altijd bongo zijn)
sakkeren omdat de traiteur waar we altijd om groenten- en pastaslaatjes gingen, plots niet meer bleek te bestaan;
twee dozen pralines gekocht om cadeau te geven;
noodomweg langs de Colruyt om toch aan groenten voor de zondagse barbecue te geraken;
in zeven haasten vertrokken om het kersverse petekind van mijn vriend te bewonderen;
veel foto’s genomen van het kersverse petekind;
de kersverse oma bijna met geweld uit beeld moeten sleuren omdat ze anders werkelijk op élke foto gestaan zou hebben;
afscheid genomen van de vrolijke bende in het ziekenhuis;
naar het tehuis gereden waar mijn moeder voorlopig verblijft, qua contrast in sfeer kon dat tellen;
samen met mijn vader iets gegeten in het stadje waar ik mijn middelbare schooltijd doorgebracht heb; de banken en pleinen waren er ingenomen door jongeren die daar rondhingen en hun ouders wijsgemaakt hadden dat ze voor de muziek naar het plaatselijke muziekfestival gingen;
terug naar Leuven gereden;
naar Harry Potter gegaan en daar dik spijt van gehad.

Shopping saturday

Omdat we toch vroeg uit bed waren, besloten we maar ineens door te bijten en de aankopen voor Australië te doen die al een tijdje op ons lijstje stonden. De eerste stop van de ochtend leverde de meeste aankopen op. Na een gigantische omleiding bereikten we de D’Store alwaar we de trend voor de dag zetten: we liepen er de neef van mijn vriend tegen het lijf, net toen ik aan het bedenken was welke kleurtjes er nog ontbraken in mijn Sloggi hot hips collectie. Weet die neef meteen wat mijn favoriete ondergoed is. 😉 Verder kochten we nog een paars topje, twee fleeces (een rode en een gifgroene) voor mij en een fleece voor mijn vriend (een rode). De wandelsandalen die we zochten, waren helaas uitverkocht, maar verder waren we tevreden met onze aankopen en dan vooral met de korting die we kregen.

Daarna trokken we het stadscentrum van Leuven in. Daar liepen we werkmens tegen het lijf. Dat schijnt een zaterdagse gewoonte te worden. 😉 Na een kort babbeltje namen we afscheid om vijf meter verder tegen vriendin H op te botsen. H vertelde ons dat zij en C op dezelfde dag als wij op reis vertrekken. We vliegen dan wel tegenovergestelde windrichtingen uit, maar er is een kans dat we mekaar eventjes zien in de luchthaven van Londen. We gaan alleszins ons best doen om daar een ontmoeting te regelen. It’s a small world afterall.

H was onderweg naar het huisje waar zij en C wonen en vertelde ons dat C ergens wandelschoenen stond te passen. We vermoedden dat die ergens wel eens de A.S. Adventure zou kunnen zijn, de winkel waar wij een tweede poging wilden doen om wandelsandalen op de kop te tikken. En jawel, bij het binnenstappen sprong meteen de verwarde haardos van C in ons blikveld. Hebben we fijn naast mekaar schoenen zitten passen. Mijn vriend en ik schaften ons twee paar teva’s aan. Ik vind die van mij oerlelijk, hopelijk betekent dat dat ze oerdegelijk zijn. 😉

Daarna begaven we ons richting het Besloten Land. Ik kon niet langer wachten om mijn verjaardagscadeautje te verzilveren. En ja, op weg naar de Parijsstraat kwamen we T tegen, broer van mijn goede vriendin T. Hij vertelde ons dat hij volgende week op vakantie vertrekt, richting Toscane. Het lijkt wel alsof iedereen België ontvlucht. 😉 In het Besloten Land konden we ons dankzij de Besloten Feesten helemaal uitleven. Dit was het resultaat:

Daar zullen we wel eventjes zoet mee zijn.

Op weg naar huis hielden we een kleine tussenstop om een smoothie te drinken. Kwestie van wat energie op te doen om al die strips en twee paar sandalen naar ons appartement te sleuren. Strips zijn verdorie zwaar! En daarmee was de namiddag ook alweer om…

Een atypische zaterdag

Zaterdagen hebben de onhebbelijke gewoonte eivol te zitten. Meestal begint mijn zaterdag ‘s ochtends al hollend naar de Russische les en kom ik pas tot rust als ik ergens na middernacht in de warmte van mijn eigen bedje lig. Deze zaterdag zou oorspronkelijk aan hetzelfde jachtige stramien voldoen. Ik was van plan de opendeurdag van het departement waar ik vroeger studeerde, te koppelen aan een reünie met de mensen van mijn jaar. Helaas lieten die het één na één afweten. Het is opvallend dat het enthousiasme om samen te komen met oudstudiegenootjes afneemt naarmate er ons meer jaren scheiden van dat mytische afstudeermoment. Jammer. Iedereen heeft het druk met carrièremaken, kindjes maken, huizen kopen, bouwen of verbouwen. De vriendschapsbanden raken langzaam maar zeker bestoft. Het is onvermijdelijk.

Nuja, ik besloot het niet aan mijn hart te laten komen en deze kans te grijpen om er een gezellige zaterdag samen met mijn vriendje van te maken. ‘s Avonds gingen we dineren in restaurant Imjai (onze tweede keuze, we wilden oorspronkelijk Ethiopisch eten, maar dat restaurant zat stampvol). We genoten van de heerlijk malse eend en het gevoel van rust. Even werden al de “dingen die nog gedaan moeten worden” opzij geschoven. De atmosfeer in het restaurant ademde ook rust en kalmte uit, heel relax. Dat de rode wijn bij het eten niet helemaal mijn smaak was, nam ik er met de glimlach bij. Na het eten wandelden we op ons gemak door de stille avondlijke stad. De schemering zorgde voor een bijzonder licht en de lege winkelwandelstraat maakte het plaatje compleet. Even overwogen we een filmpje mee te pikken, maar we wisten geen van twee of er iets goeds in de zalen speelde en het idee van een ontspannend warm bad leek zoveel aangenamer.

Na het bad kropen we vroeg in bed (jaja, vóór middernacht) en vielen na de nodige bedgymnastiek als een blok in slaap. We zouden dit meer moeten doen.

Hectisch

Vanochtend Italiaanse les (het eerste kwartier was weer afzien, mijn Italiaans zat héél ver). Na de les rap rap een boterhammetje gegeten en verf gaan kopen om ons appartementje een mooier uitzicht te geven. Volgens mij zijn wij de ideale klanten: wij vragen uitleg en beslissen vervolgens op vijf minuten wat we willen. Omdat we leven in een voortdurende race tegen de klok, hebben we niet de tijd om winkels af te lopen om prijzen te vergelijken. Als wij u online vinden en uw aanbod staat ons aan, is de kans groot dat u aan ons zal verkopen.

Daarna nog snel naar de Delhaize om voldoende brandstof in te slaan om morgen de noeste schilders van voedsel te voorzien. Douche genomen en nu naar de BlogMeet! Ik heb er zin in!

Gisteren

Was ik dus niet op de prijsuitreiking voor de site/blog/whatever van het jaar.

Neen, ik heb mijn avond zeer aangenaam gevuld met een bezoekje aan een verjaardagsfeestje in de Downtown Jack en een dinner date met L en U. Onze aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van B in de DTJ was een beetje illegaal, want ik had al aan de jarige in kwestie laten weten dat mijn vriendje en ik niet konden komen. Maar toen bevriend koppel L en U voorstelden om bij het begin van de avond af te spreken in de DTJ, ging er bij mij zowaar een lichtje branden. Twee vliegen in één klap. Aperitieven in de DTJ én de jarige proficiat kunnen wensen.

Het aperitieven is daarna een klein beetje uit de hand gelopen, want de barman van de DTJ was behoorlijk royaal in het uitschenken van de rode wijn. Na drie glazen gevuld tot aan de rand binnengekapt te hebben, was ons viertal al goed in de wind. (Aja, we hadden nog niks gegeten.) Enfin, jarige B kon er wel mee lachen.

Na bijna twee uur aperitieven zijn we dan iets gaan eten in het Begijntje. Waar ons zatte gezelschap voor entertainment gezorgd heeft voor de obers en de rest van de gasten. L en U brachten het gesprek op één van mijn favoriete bezigheden (het begint met s en eindigt op s) en toen was het hek natuurlijk van de dam. Aan de naburige tafels werd het muisstil terwijl wij vlotjes bedgeheimen zaten uit te wisselen. (Hey, ik ben niet begonnen, he! Ik ben een deftig meisje.)

Na het eten zijn we dan nog even gedag gaan zeggen in de DTJ. Volgens mij hebben L en U (die jarige B voordien nog nooit gezien hadden) een overdonderende indruk achtergelaten.

Natuurlijk lagen we veel te laat in bed. Waardoor ik vanochtend alleen naar de Italiaanse les ben moeten gaan. Mijn vriendje had pijn aan zijn goesting en verkoos zijn bed boven het charmante gezelschap van onze lieve juffrouw J en een bende vrouwen in de menopauze. 😉 Tsss, het watje.

Yet Another Blog

Life on my side

zaterdag