Wandelen in de Platwijers

Best wel goed geslapen in wat ooit nog mijn slaapkamer was in mijn ouderlijk huis. Bizar, want sinds mijn broer die slaapkamer in gebruik heeft genomen, voelt die kamer niet meer aan alsof die ooit van mij geweest is. Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik mezelf steeds in de zolderkamer onder het schuine dak en niet in de kamer waarin ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht.

In de voormiddag brachten mijn broer en ik een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Ik moet toegeven dat ik mij op het allerergste had voorbereid. Maar het bezoek viel goed mee: mijn moeder was redelijk alert, ik had het gevoel dat ze mij herkende (of misschien maakte ik dat mezelf wijs) en ik vond dat ze er redelijk goed uit zag. Ik mocht mijn moeder zelfs aanraken (nadat mijn temperatuur gemeten was, vanzelfsprekend). Gelukkig is het rusthuis waarin mijn moeder verblijft, vrij goed gespaard gebleven van het virus. Door strenge maatregelen te treffen, wist het personeel het virus buiten te houden en uiteindelijk zijn er bijna geen overlijdens geweest te wijten aan het virus. Een hele opluchting.

Nadat mijn broer en ik terug kwamen van ons bezoek aan het rusthuis, stond mijn vader erop om samen een ritje te maken in zijn onlangs aangeschafte cabrio. Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een grote autoliefhebber ben. Als het aan mij lag, ging ik overal naartoe met het openbaar vervoer. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat veel locaties in België quasi niet bereikbaar zijn zonder wagen. Dus ik deed alsof ik de rit geweldig vond om mijn vader een plezier te doen.

‘s Middags konden we genieten van de uitstekende kookkunsten van de vriendin van mij broertje, die een heerlijke quiche had gemaakt. Het ideale krachtvoer voor een wandeling van een kilometer of tien in de Platwijers. Ik had deze wandeling al eens eerder gedaan, maar voor mijn vriend was het de eerste keer. Het weer zat ons alvast mee en we genoten van de prachtige natuur rondom ons.

Na de wandeling trakteerden we onszelf op een ijsje bij Chocoberley. Lekker, maar de gelato van Decadenza is toch van een ander niveau.

Tijd om afscheid te nemen: de trein naar Leuven wachtte op ons! En bij thuiskomt bleek Georgette volop van de zon aan het genieten!

Demer- en Dijle wandeling

Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.

We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.

Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.

De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.

We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.

Dit zat er in onze zak:

Hummus en tzatziki met pita
Garnaalkroketjes
Patatjes uit de oven met vinaigrette
Gehaktballetjes in provençaalse saus
Risotto met bospaddestoelen en parmesan
Moussaka met gruyère
En Cantillon gueuze 100% Lambic bio (5,5°) voor mijn vriend

Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.

De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12

Wandelen in de Doode Bemde

Het fenomenale lenteweer blijft aanhouden, tijd om daarvan te profiteren en onze actieradius wat te vergroten. Dankzij de tips van onze vrienden fietsten we naar de Doode Beemden, een natuurgebied vlakbij Leuven dat mij volledig onbekend was. De fietstocht naar de Doode Beemden alleen al maakte dit uitstapje de moeite waard. We ontdekten alweer een andere fietstunnel onder de E40 en fietsten via het Dijlepad langs de prachtige meanderende Dijle. We spotten zowaar zelfs twee bunkers van de KW-linie. Echt genoten van deze prachtige route, met dank aan Googlemaps die deze scenic route voorstelde.

De Kapel van Onze-Lieve-Vrouw ten Pui:

Vlak voordat we aankwamen bij het Kasteel van Neerijse, het startpunt van onze wandeltocht, besloot ik nog een kleine omweg aan onze fietstocht toe te voegen. Die omweg bracht ons langs een prachtige holle weg die echter zo steil was dat we noodgedwongen in de helft moesten afstappen, maar het uitzicht eens we boven aankwamen, maakte het de klim meer dan waard. Spijtig genoeg was het domein van het kasteel zelf afgesloten, maar niet getreurd, ook zonder een blik van dichtbij op het kasteel was de wandeling doorheen de Doode Bemde een fijne belevenis. De Doode Bemde is een prachtig en afwisselend natuurgebied, dat (aan de vlonderpaden te oordelen) in normale omstandigheden een vrij nat en drassig gebied moet zijn. Nu was het er echter kurkdroog. En hoe blij ik ook ben met dit zalig zonnige weer, het ontgaat me niet dat de natuur rondom ons snakt naar water.

De terugrit was, in tegenstelling tot de heenrit, grotendeels bergaf. Echt genieten! In totaal kwamen we tijdens deze uitstap drie bekenden tegen. Een persoonlijk record.

Yet another walk

Want wat doet een mens anders op een vrije zondag in coronatijden? Ditmaal trokken we naar wat minder gekende plekken in Leuven, zoals het goed verborgen Janseniuspark.

We legden hier en daar wat corona gerelateerde beelden vast. Kwestie van later te kunnen terug kijken op deze toch wel unieke periode, waarvan ik van harte hoop deze maar één keer in mijn leven te moeten meemaken.

En eindigden met de fantastische street art bij Camilo Torres (yep, alweer een studentenresidentie, paste perfect in het thema van dit weekend)

Ontspanning in tijden van Corona

Na drie dagen thuiswerken, was ik het eerlijk gezegd al beu. En ja, we hebben geluk dat Microsoft Teams tegenwoordig zo goed werkt, maar er gaat toch niets boven écht menselijk contact. Ik vind deelnemen aan zo’n Teams vergadering ook vermoeiender dan een normale vergadering, je moet je meer concentreren om alles goed te verstaan. En ik word ook een beetje ongelukkig van het feit dat ik de godganse dag op één plek moet blijven, gekluisterd achter mijn pc, met amper tijd voor een middagpauze. I like to be on the move.

Na drie dagen meer dan tien uur per dag gewerkt te hebben, snakten mijn vriend en ik zaterdag met andere woorden naar een beetje gezonde buitenlucht and a change of scenery. En hoera, het was frisjes, maar de zon was van de partij! We staken de sporen over en lieten het akelig lege station achter ons om langs het nieuwe Park Belle-Vue en het mooie stadskerkhof naar de Abdij van Park te wandelen. We waren duidelijk niet de enigen die van het zonnetje wilden genieten. Het was behoorlijk druk op de wandelpaden langs de vijver. Maar iedereen deed zijn best om anderhalve meter afstand van mekaar te houden. Sommigen zelfs heel letterlijk. Het is trouwens het ideale moment om sakura te spotten. Prachtig bloeiende bomen tegen gekomen.

En de prijs voor de origineelste manier om je hobby te blijven beoefenen gaat naar:

Brussel in de regen

Onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit is vandaag letterlijk uitgeregend. Tot aan het middaguur ging alles prima. Fijn groepje collega’s, leuke wandeling en bijzonder interessante lunchstop in het gloednieuwe Train Hostel in Schaarbeek, vlakbij het al even gloednieuwe Train World museum. De hostel zou een paar dagen later de eerste gasten ontvangen. Een ideale gelegenheid om ons te laten rondleiden door de apetrotse uitbater, die ettelijke jaren besteed had aan het bijeen sprokkelen van al de treinen en treingerelateerde voorwerpen voor zijn hostel. Wie altijd al eens in een treincoupé heeft willen slapen, maar dat gewiebel van de trein maar niks vindt, dit is de ideale overnachtingsplek. Echt onder de indruk van hoe mooi en modern het ganse gebouw was. Hopelijk behandelen de gasten dit pareltje met het respect dat het verdient.

DCIM101GOPRO

Na de erg aangename middagpauze (mét een slaatje van de Albert Heijn – die Hollanders maken lekkere slaatjes, zeg) lieten de er al de ganse dag dreigend uitziende wolken hun inhoud op onze hoofden vallen. Het laatste stuk van de wandeling valt dan ook samen te vatten in drie woorden: regen, regen, regen. Het was zelfs zo erg dat een gedeelte van onze groep ergens halverwege afhaakte. Met ons uitgedunde team geraakten we uiteindelijk in variërende gradaties van doorweektheid op onze eindbestemming in Haren (noot: Haren is een gat waar niks te beleven valt). Ik was gelukkig voorzien op regenweer en had onder mijn IJslandse regenjas nog een tweede regenjas aangedaan. Dit volstond om mijn bovenlichaam droog te houden, de rest was echter helemaal doorweekt.

Ik moet bekennen dat ik mij het laatste stuk van de wandeling gemotiveerd had door te denken aan de overheerlijke warme chocomelk waarmee ik mijzelf zou belonen aan de eindmeet. Bij voorkeur eentje met rum. Helaas, het mocht niet zijn: het gemeenschapscentrum dat het eindpunt van de tocht was, bood enkel bier, frisdranken en koffie aan. Er was zelfs geen thee. Dikke tegenvaller. De kortstondige pitstop alvorens de trein naar huis te nemen volstond echter niet om al onze jassen op te drogen en dus zat ik redelijk hard kou te lijden in het wachthokje in het station van Haren-Zuid.

Opnieuw helaas: de trein stopte aan de gans andere kant van het perron en het manmoedig sprintje dat ikzelf en een lotgenoot inzetten, volstond niet om de trein nog te halen. Voor onze neus vertrok hij. Erg zuur als je weet dat ik daar al tien minuten zat te verkleumen in dat wachthokje. Dan maar de eerstvolgende trein naar Brussel Noord genomen, mij daar een welverdiende warme chocomelk gekocht bij Einstein Coffee en vervolgens de eerste trein naar Leuven genomen, onderweg nog eens zwaaiend naar het station van Haren-Zuid.

Bij thuiskomst direct alles wat koud en nat was van mijn lichaam afgestroopt. Nog nooit zo hard genoten van een hete douche. Een happy end aan deze al bij al toch plezierige dag.

En soms…

Is er tussen alle drukte door, even tijd om op een zondagnamiddag een wandeling door de vers gevallen sneeuw te maken. Te genieten van de gedempte kreten van kinderen op hun slee. Uittestend of de sneeuw voldoende plakt om een sneeuwballengevecht te starten (quod non). Zalig dat Leuven zo klein is dat je op een kwartiertje wandelen van het centrum in een heel andere wereld terecht komt.

De ideale manier om te ontstressen

Samen met collega’s een prachtige wandeling door Ukkel maken en genieten van de laatste zomerse zonnestralen. Lekker gegeten tijdens de middag en heel toffe babbels gehad. Een geweldige manier om je collega’s beter te leren kenne. Weg was de stress die ik deze week op mijn schouders voelde drukken. Weg was de hoofdpijn en de beginnende verkoudheid. Morgen begin ik met dubbel zoveel enthousiasme aan de laatste werkdag van de week. Ik heb er zin in!

Yet Another Blog

Life on my side

wandelen