student

Het einde van een tijdperk

Gisteren heb ik voor de allerlaatste keer vergaderd samen met de andere leden van mijn (ex-)studentenvereniging. Gezellig buiten op een bankje in het park voor het Arenbergkasteel. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd en als er vragen of problemen zijn, mogen ze natuurlijk altijd bij mij aankloppen. Na de vergadering zijn we nog iets gaan drinken op een terrasje, genietend van de zachte avond. Een waardige afsluiter van bijna acht jaar (wow, zo lang?) inzet. Ik mag mij nu officieel alumnus noemen.

Ik had verwacht dat het afscheid mij zwaarder zou vallen, maar het deed me niet zoveel. Ik was het laatste jaar toch al aan het uitbollen en het werd tijd om de fakkel door te geven aan de jongere generatie. Als alles een beetje goed gaat, is dit ook mijn laatste jaar als student. Misschien komt het door het feit dat we nu eindelijk onze eigen stek hebben, want ik heb het gevoel dat er een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken. De heimwee naar het studentenleven is ook veel minder fel dan vroeger. Niets duurt voor eeuwig, al zouden we dat soms wel willen.

Tijd om iets nieuws te zoeken om mij voor te engageren. Er staan nog zoveel dingen op mijn TODO-lijstje, dus dat kan geen probleem zijn.

Pleiten

De traditionele pleitoefening zit er weer op voor dit jaar. Ach ja, in feite is dat pleiten niet veel meer dan op een geanimeerde manier voorlezen wat op je blad staat. Er gaat echter niks boven het gevoel van ontlading dat je ervaart als je je ding gedaan hebt. Daarna kan je gelukzalig een beetje wegdromen terwijl de medestudentjes hun argumenten afhaspelen. Toch ben ik blij dat het weer achter de rug is, al begin ik de hete adem van de examens al een beetje in mijn nek te voelen.

Het Europees Hof van Justitie

Ik heb nog niks verteld over mijn uitstapje van woensdag naar het Europees Hof van Justitie.

In een notendop:
– te vroeg moeten opstaan (gelukkig stond mijn vriendje mee op, gedeelde smart is halve smart),
– nog een oogje dichtgedaan op de bus (ik had een plek voor twee personen ingenomen en mijn meest ontoegankelijke gezicht opgezet zodat er zeker niemand naast mij zou gaan zitten),
– bij het uitstappen gemerkt dat vriendin D op de tweede bus zat, heel leuk om nog eens te kunnen bijbabbelen met haar, want het was maanden geleden dat we elkaar nog gezien hadden,
– een zaak bijgewoond over intellectuele eigendom en gerechtelijke samenwerking binnen de EU (saai, saai, saai, al een geluk dat er voor een deel in het Italiaans gepleit werd, kon ik mijn taalvaardigheid nog wat oefenen),
– op de terugweg gestopt in een wegrestaurant om de hongerige magen van twee bussen studentjes te vullen,
– hard meegeleefd met D die problemen heeft met de geschifte ex van haar vriend,
– blij geweest dat ik na een te lange busrit weer in Leuven was.

Enfin, ik stel het nu wel een beetje karikaturaal voor. Ik vond het best wel interessant om het Europees Hof van Justitie in het echt te zien. Maar ik had een iets imposanter gebouw verwacht en de pleidooien in de zaak bleven maar duren en ik had gewoon heel veel honger en iedereen weet dat ik niet te genieten ben als ik honger heb. Gelukkig had ik een stuk chocolade mee naar binnen gesmokkeld (het was uitdrukkelijk verboden te eten in de rechtszaal) en daar heb ik mijn suikerniveau een beetje mee op peil kunnen houden. En dat vroege opstaan en die lange busrit, dat was er toch echt te veel aan.

Hoofdpijn en concentratieproblemen

Zou de vermoeidheid mij dan toch eindelijk te pakken gekregen hebben? Nah, we doen alsof we er niks van merken en werken dapper verder. Staan straks nog op het programma: een werkcollege en de receptie van de doctoraatsverdeding van vriendin U (de verdeding zelf moet ik helaas missen door dat &#§!)2ç werkcollege).

Maar ik denk dat ik vanavond toch eens een poging ga doen om op tijd in bed te kruipen.

Busy day

Druk, druk vandaag. Maar ik klaag niet. Het is fijn om als vanouds van hot naar haar te hollen. Van al dat binnenzitten en studeren raakt een mens een beetje afgestompt.

Mijn dag begon met een vergadering van twee uur. Daarna heb ik een fijne wandeling gemaakt tijdens mijn (altijd te korte) middagpauze om ‘s namiddags fris aan de volgende vergadering te kunnen beginnen beginnen.

Gelukkig had ik daarna betere vooruitzichten: de nieuwjaarsreceptie van onze geliefde outsourcer (ik ben zó gemakkelijk omkoopbaar met spijs en drank). De drank was ok, de hapjes waren een beetje verlept en de kip-op-een-stokje was bepaald taai. De locatie was daarentegen top: de hoogste verdieping van het Sheraton. Jammer dat het zo mistig was, want het uitzicht was werkelijk de moeite.

Er was niet zo heel veel volk op de receptie, maar genoeg interessant volk om mee te netwerken en om interessante nieuwe weetjes van te vernemen. Ik heb echt mijn best gedaan om zoveel mogelijk handjes te schudden. Je weet nooit wanneer mijn toepassing weer eens de geest geeft. ‘t Is altijd handig om iemand rechtstreeks aan te kunnen spreken voor een probleem.

Na de receptie en lichtelijk aangeschoten na een tikkeltje te veel schuimwijn, had ik afgesproken met mijn vriendje om in de Mediamarkt een wasmachine en een droogkast voor ons bijna-klaar-appartement te kopen. Op een recordtempo onze keuze gemaakt, zodat we nog mooi op tijd in Leuven waren voor mijn afspraak.

Alweer een vergadering, deze keer niet for work maar for pleasure. In samenwerking met een aantal studentenverenigingen gaan we een lezing over een IT-gerelateerd onderwerp organiseren en dit was de eerste brainstorm. Het is allemaal nog vaag, maar we hebben al een richtdatum vastgelegd. Handig als je sprekers moet contacteren. 😉 En we zijn her erover eens geraakt dat we beslist een receptie achteraf moeten organiseren. 😉

Anyway, een aangenaam gevulde dag.

yab kuist haar schup af

Allez, toch op examenvlak. Vandaag mijn laatste examen van deze zittijd gehad. Denk dat het in het algemeen niet zo schitterend geweest is. Deze examenperiode kan met recht en rede de geschiedenis ingaan als de examenperiode met de minste motivatie ooit. Al een geluk dat de CLT-exaampjes wel heel goed meevielen. Een schrale troost, maar kom beter dan niets.

Nu een paar uurtjes ontspannen en dan morgen op jacht naar een wasmachine en droogkast voor ons appartement-dat-al-een-hele-tijd-bijna-af-is-maar-toch-niet-helemaal.

Niet grappig

Weten jullie wat écht niet grappig is? De dag voor een examen tot de conclusie komen dat je naast de cursus van 1000 bladzijden (ok, ik overdrijf, het zijn er eigenlijk maar 930) ook nog eens een verplicht boek moest lezen. En dat over dat verplichte boek een essayvraag op het examen komt. Jah, dat is toch echt wel niet grappig.

En zo blijkt dat naar de lessen gaan, soms toch ook zijn voordelen kan hebben.

Blokken

Zucht, ik heb het lang verdrongen, maar ik kan er niet langer omheen. Ik moet de waarheid onder ogen zien. Januari komt met lichtsnelheid op mij af gestormd. En wat brengt januari mee als te laat kerstgeschenkje? Examens. Voor mijn studies én voor Italiaans. De ene beloven al iets vlotter te verlopen dan de andere.

Nu zou je denken dat ik in mijn laatste jaar supergemotiveerd ben. De laatste loodjes en zo. Niet dus. Ik zit al de ganse tijd te denken aan al die andere leuke dingen die ik zou kunnen doen, moest ik niet zo stom zijn om mijn (schaarse) vrije tijd op te offeren aan examens. What was I thinking toen ik bij mezelf dacht: “Ach ja, een extra diploma aan d’unief halen, in combinatie met een full time job, dat moet kunnen.” Blah.

Nu goed, om de botsing met de examens in januari zo pijnloos mogelijk te laten verlopen, zal ik maar eens achter de boeken kruipen, zeker. Eigen schuld, dikke bult.

(Tot zover de jaarlijkse het-zijn-examens-en-ik-heb-geen-goesting-rant.)