Topstukken in het MAS en smullen bij Little Beirut

Gisterenmiddag spoorde ik naar Antwerpen voor mijn vierde bezoek aan de onvolprezen topstukkententoonstelling in het MAS! Een uitstapje met de collega’s van het werk. Te voet onderweg van het station naar het MAS kwam ik al een handvol collega’s tegen en tegen dat we bij het MAS zelf aankwamen, was onze groep al stevig aangegroeid.

Om 13.15u werden we ontvangen met koffie en taart op de achtste verdieping van het MAS. De taarten waren zo lekker dat ik gewoonweg vergat een foto te nemen van het overdadige buffet. Niet dat ik daarvoor veel tijd had, want ik was ingedeeld in de groep wiens rondleiding om 13.45u van start ging. Helaas weigerde de bewaker ons binnen te laten omdat we geen bandje voor de tentoonstelling konden tonen. Nochtans had de MAS-medewerker die samen met onze collega’s instond voor de organisatie van deze namiddag, gezegd dat onze badge zou volstaan om binnen te mogen. Alleen had niemand de bewaking daarvan op de hoogte gesteld. Na iets meer dan een kwartier wachten kwam de MAS-medewerker opdraven en mochten we alsnog binnen. Vergezeld van de groep die een kwartier na ons zou starten. Gezellig druk, dus.

Tot mijn grote teleurstelling was er geen gids voor onze groep voorzien. Al kon ik begrip opbrengen voor deze beslissing: de tentoonstelling was niet volledig voor ons bedrijf afgehuurd en zo’n groep van twintig personen door de vrij kleine ruimtes loodsen terwijl er tegelijkertijd andere bezoekers rondlopen, is alles behalve evident. Onze communicatiedienst zei dat er gidsen op zaal stonden waaraan we extra uitleg konden vragen, maar die vond ik niet direct. Die gidsen mochten misschien ook niet binnen. 😉

Aangezien ik de tentoonstelling al een paar keer gezien had, maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat bij te praten met mijn collega’s en hier en daar een woordje uitleg te geven over de totstandkoming van de tentoonstelling. Ik bewonderde het gloednieuwe topstuk De Vertroostende Maagd van Ensor en begaf me daarna opnieuw naar de achtste verdieping om nog wat verder te babbelen met mijn collega’s.

Om vijf uur werden de overblijvende collega’s en ik beleefd verzocht het MAS te verlaten. Een ideale gelegenheid om met de overblijvers nog iets te gaan drinken in de buurt. Na een kleine zoektocht (met een groep van zestien personen is het iets minder voor de hand liggend om een plek te vinden waar iedereen gezellig kan zitten) belandden we bij Dr. Beer. Een schot in de roos. Dr. Beer serveerde niet enkel een zeer gevarieerd aanbod aan artisanale bieren, ook de prosecco (geserveerd in klassieke coupekes) mocht er zijn. De ober was werkelijk een fenomeen, hij kon van elk bier op de bijzonder uitgebreide kaart een omschrijving geven. Echt een plek voor bierliefhebbers!

Ik had ‘s avonds afgesproken om met mijn West-Vlaamse vriendin iets te gaan eten in de buurt van het MAS. Om de week verblijft ze bij haar vriend in Antwerpen. Aangezien ik wist dat ze de dag vrijaf had genomen, stuurde ik haar een berichtje of ze zin had om iets te komen drinken samen met mij en mijn collega’s. Dat had ze! Mijn collega’s slaagden er nog net in één plekje voor haar vrij te maken aan onze lange tafel. Dat betekende wel dat ik maar met één bil op de bank kon zitten, maar dat had ik er graag voor over. Mijn vriendin slaagde er meteen in mijn collega’s te charmeren en babbelde honderduit. Je bent een extravert of je bent het niet!

Rond half zeven vertrokken mijn collega’s en dronken mijn vriendin en ik nog één glas bij Dr. Beer alvorens samen naar het vlakbij gelegen Little Beirut te wandelen, waar we samen genoten van een heerlijk Libanese mezzeschotel vergezeld van een lekker flesje rode wijn. We klonken op de nieuwe job van mijn vriendin en hadden zoveel bij te praten dat we na de maaltijd gewoonweg verplicht waren nog iets te gaan drinken op het (verwarmde) terras van Den Tros.

Vervolgens wandelden we samen naar het mooie appartement van haar vriend in hartje Antwerpen en deed ze, ondanks mijn protest, alsnog een extra flesje wijn open, terwijl haar vriend zich bij ons voegde. Alleszins blij dat ik na al die drank kon blijven slapen in de zeer gerieflijke kamer van de dochter van haar vriend mét ensuite!

Afscheidsetentje bij Cucina 48

Na een vlotte vergadering deze voormiddag in deSingel (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), fietste ik van deSingel naar het MAS om aan te sluiten bij de afscheidslunch van een collega die met pensioen gaat. Jaja, op het werk is een heuse generatiewissel aan de gang. Het doet toch me toch wat om zoveel sterkhouders op korte tijd ons bedrijf te zien verlaten.

Aangezien de collega’s aansluitend op de lunch een rondleiding in de topstukkententoonstelling het MAS gepland hadden, vond het afscheidsetentje plaats in Cucina 48, een uitstekende Italiaan op een steenworp van het MAS. En ja, net zoals de vorige keer, was het eten om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat de baars op was tegen dat het aan onze tafel was om te bestellen, maar de pasta Bacio di Mare was ongetwijfeld even lekker. En ja, die limoncello tartufo kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan, nietwaar?

Na de lunch nam ik afscheid van de collega’s, want ik had nog een paar belangrijke digitale vergaderingen gepland in de namiddag. Ik fietste van het MAS richting Antwerpen-centraal, waar ik een vergaderruimte in een telewerkkantoor had gereserveerd. Veel fietskilometers afgemaald vandaag en dankbaar dat ik het voor het grootste deel droog heb kunnen houden.

Topstukken in het MAS

Zoals iedereen weet, bestaan alle goeie dingen uit drie, dus trok ik deze zondag voor de derde keer naar het MAS voor de ronduit geweldig tentoonstelling ‘Zeldzaam en Onmisbaar‘. Ditmaal vergezeld van de ouders van mijn vriend, zijn zus en zijn drie nichtjes. Een ganse bende dus!

Omdat van kunst genieten om een lege maag ook maar niks is startten we onze uitstap met een lunch bij Nimmanhaemin, het restaurant dat de meeste stemmen haalde in onze Whatsapp poll! Wij waren de allereerste klanten en tot mijn grote ontzetting was mijn reservatie om de één of andere manier niet doorgekomen, terwijl ik zelfs een reminder in mijn mailbox had gekregen. De twee dames die de zaak draaiende hielden, gaven wel toe dat het voor hen allebei de eerste werkdag was, dus dat verklaarde misschien waarom ze de reservaties niet konden oproepen uit hun systeem. Gelukkig was het alles behalve druk in het restaurant en konden we mits wat geschuif met tafels allemaal samen aan een lange tafel plaatsnemen.

Na dit ietwat chaotische begin, verliep de maaltijd verder vlekkeloos. We kregen miniloempia’s aangeboden van het huis en het eten zelf was lekker, al miste mijn zeevruchtenschotel wat pittige Thaise kruiden.

Na de lunch wandelden we naar het MAS, waar we konden vaststellen dat de topstukkententoonstelling volledig was uitverkocht. Gelukkig heb ik de goede gewoonte om altijd mijn tickets op voorhand te boeken. Wat nogmaals een goede zet bleek, want ongetwijfeld zijn verschillende potentiële bezoekers teleurgesteld naar huis moeten afdruipen.

En kijk, opeens brak de zon door het wolkendek en ontwaarden we zowaar een streepje blauwe lucht! Iets om te koesteren deze duistere en natte dagen.

De topstukken vielen trouwens enorm in de smaak bij mijn gezelschap. Van jong tot oud luisterden ze geboeid naar de audioguide en de werken zelf werden aandachtig bestudeerd. Als je nog niet in het MAS bent geraakt: zeker doen. Dit is echt een unieke gelegenheid om kennis te maken met de rijkdom aan topstukken in Vlaanderen.

Na de topstukkententoonstelling wilden de nichtjes graag nog een blik werpen op de tentoonstelling Iemand thuis? En wie ben ik om hun een verrijkende ervaring te ontzeggen? De insteek van deze tentoonstelling was helemaal anders dan de topstukkententoonstelling, maar er waren genoeg elementen die mij konden boeien en de meisjes vonden het geweldig dat ze mochten knutselen met boetseerklei.

We bleven in het MAS tot sluitingstijd en gingen daarna op zoek naar een plek om iets te drinken. Dat bleek nog niet zo voor de hand liggend te zijn. Het weer was helemaal omgeslagen en dikke regenwolken hadden zich samengepakt boven Antwerpen. Om te vermijden dat we te lang door de regen moesten stappen, kozen we voor het verwarmde terras van Otomat, waar ze tot mijn verbazing best een interessante drankenkaart hadden.

Uiteraard hadden de meisjes opeens zin in pizza (tja, dat was te verwachten) en konden we niet anders dan een pizza bestellen. Voor mij de eerste keer dat ik pizza at bij deze keten en eerlijk waar, het smaakte!

Na ons drankje opgedronken te hebben namen we afscheid van de ganse beden en spoedden mijn vriend en ik ons naar Antwerpen-centraal om onze trein naar Leuven te halen. De weergoden waren ons gunstig gezinde we slaagden erin tussen de druppels door te laveren en het station min of meer droog te bereiken.

En kijk, de trein was zelfs op tijd. Een mooi einde van een fijne dag!

Zeldzaam en onmisbaar in het MAS

Na de preview van donderdag vond zondagavond de officiële opening plaats van de tentoonstelling Zeldzaam en Onmisbaar, Topstukken uit Vlaamse collecties in het MAS. Na het officiële gedeelte met een aantal korte speeches, twee geweldige muzikale intermezzo’s van An Pierlé en een tenen krullend slechte presentatrice (serieus, had dat meisje zich eigenlijk voorbereid op deze opdracht?) hadden mijn vriend en ik gehoopt wat broodjes of andere hapjes aan te treffen om onze hongerige magen te vullen. Per slot van rekening zaten we al om 16.36u op de trein naar Antwerpen om tijdig in het MAS te geraken voor het officiële gedeelte dat startte om 18u. Veel meer dan wat olijfjes en broodstengels vonden we echter niet. Het contrast met donderdagavond kon amper groter zijn.

Na met zoveel mogelijk aanwezigen een babbeltje geslagen te hebben en nogmaals van de prachtige tentoonstelling genoten hebben (al was er echt veel te veel volk op deze openingsavond), besloten mijn vriend en ik op zoek te gaan naar een plek om onze hongerige magen het zwijgen op te leggen. En zo eindigde mijn avond in Antwerpen met een heerlijke shakshuka in Napo’s quality grill. Lekker eten voor een zeer schappelijke prijs.

Verjaardagsfeestje in de Zoo en het MAS

Beste verjaardagsfeestje in jaren! Met dank aan Toerisme Vlaanderen, het Agentschap Onroerend Erfgoed en het Departement Cultuur, Jeugd en Media om speciaal voor mij het Congres ‘Bestemming erfgoed: in gesprek met de plek’ te organiseren in het fabuleuze Flanders Meeting and Convention Center. Serieus, een keynote beluisteren terwijl je onder een walvisskelet zit, wat een bijzondere ervaring! Die Darwin Hall is echt prachtig. Waarmee ik zeker geen afbreuk wil doen aan de schoonheid van de Marmeren Zaal. En de heerlijke vegetarische broodjes tijdens de lunchpauze mochten er ook zijn. Wellicht at ik er iets te veel van, maar hey, het was dan ook mijn verjaardag, he! Shout out naar Joris Vergeyle trouwens, die op bijzonder professionele manier de ganse dag aan mekaar babbelde.

Na de boeiende workshops in de namiddag en een tweetal glazen witte wijn op de afsluitende netwerkdrink zakte ik samen met mijn talrijk aanwezige collega’s (die net als ik hun door de coronacrisis veroorzaakte achterstand in events aan het wegwerken zijn) af naar het MAS voor een preview van de tentoonstelling Zeldzaam en Onmisbaar. Voor deze tentoonstelling gaven maar liefst 35 grote en kleine musea, kerken, bibliotheken en particuliere verzamelaars bijna honderd Topstukken uit hun collectie tijdelijk in bruikleen aan het MAS. Een unieke kans om al dit moois op één plek te bewonderen. Trots dat ik mijn persoonlijk steentje heb kunnen bijdragen aan de realisatie van deze bijzondere tentoonstelling.

In het MAS wachtte ons trouwens een bijzonder feestelijk buffet en heerlijke wijn. Jawadde, fijn om zo in de watten gelegd te worden op mijn verjaardag!

Na nog een laatste glas witte wijn nam ik samen met twee andere collega’s de tram naar Antwerpen-centraal, alwaar ik er een klein sprintje uitperste om nog net de trein naar Leuven te halen.

Thuis gekomen na een goed gevulde dag wachtte mij nog een klein verjaardagscadeautje van mijn vriend. Dat zal smaken!

Topverjaardag!

Twee musea op één dag

Deze namiddag spoorde ik naar Antwerpen voor een vergadering met Zeer Belangrijke Personen over een Zeer Voornaam Onderwerp. Ik nam onlangs het voorzitterschap van deze vergadering over van de grote baas, dus ik was wel een beetje zenuwachtig, want het was de eerste keer dat ik de leden van deze vergadering in ‘t echt zou zien. Gelukkig was ik beter voorbereid dan de eerste (digitale) vergadering die ik voorzat, want toen moest ik onverwacht inspringen voor mijn baas, omdat hij last minute andere verplichtingen had.

Na aankomst in het mooiste station van het land, Antwerpen-centraal, leende ik een blue-bike uit om te fietsen naar het MAS, waar de vergadering plaatsvond. Ik was net op het Astridplein mijn handschoenen aan het aantrekken, toen ik toevallig botste op mijn collega die naar dezelfde vergadering moest. Ze probeerde tevergeefs een Velo te ontgrendelen. Gelukkig kan ik met mijn blue-bikekaart twee fietsen ontlenen. Ik gaf haar dus mijn kaart en legde haar snel uit hoe het systeem werkte. En zo had ik gezelschap op de fiets naar het MAS.

Bij aankomst werden we bijna weggeblazen door de stevige wind die er stond rondom het MAS. Met een volledig verwaaid kapsel hoopte ik wat warmte te treffen tijdens de vergadering in de MAS Box, helaas, ook binnen was het behoorlijk frisjes. Zeker omdat de deur voortdurend open en dicht ging. De vergadering zelf verliep tot mijn grote opluchting vlotjes en iedereen was erg vriendelijk.

Na de vergadering nam ik afscheid van de aanwezigen en fietste ik richting het KMSKA alwaar ik een café zocht om mij met mijn laptop te installeren en nog wat te werken tot de boekvoorstelling waarvoor ik om 18u uitgenodigd was in het KMSKA. En zo belandde ik bij Vitrin, alwaar ik een grote warme chocomelk bestelde mét slagroom, want ook op café is het tegenwoordig niet echt warm. Ik heb het gevoel dat we een kille winter tegemoet gaan, met al die thermostaten op 19 graden.

Stipt om 18u stond ik aan het KMSKA voor de boekvoorstelling, maar ik mocht nog niet binnen in de bibliotheek, omdat de voorbereidingen nog niet afgerond waren. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten en daagde even later een collega op die ook uitgenodigd was. De hapjes op de boekvoorstelling waren quasi onbestaande, maar de schuimwijn werd vlotjes bijgeschonken. Mijn collega en ik kregen tot onze verrassing allebei een exemplaar van het boek cadeau. Leuk!

Na de boekvoorstelling kregen we een rondleiding in het KMSKA van de architecte zelf. Heel boeiend om door haar ogen naar het gebouw te kijken en allerlei interessante anecdotes te kunnen meepikken. Als je nog niet in het KMSKA geweest ben: absoluut doen. Je zal het je niet beklagen.

Ons voornemen om na de rondleiding meteen te vertrekken werd doorkruist door de lokroep van nog een glaasje schuimwijn en daarna nog eentje… Niet dat we het ons beklaagden, want mijn collega en ik hebben altijd erg fijne babbels! Uiteindelijk miste ik de rechtstreekse trein van Antwerpen naar Leuven en kon ik nog een stukje meesporen met mijn collega die in Brussel woont. In het station van Mechelen scheidden onze wegen en zo was ik deze donderdagavond veel later thuis dan gepland. Ach ja, ik klop al zoveel overuren, een avond niet werken, mag ook wel eens.

Red Star Line Museum en diner bij De Godevaert

Na een deugddoende nachtrust genoten mijn vriend en ik van het uitgebreide ontbijtbuffet in Hotel Lindner. Zoveel keuze dat ik onmogelijk van alles kon proeven. Het glaasje schuimwijn lieten we wijselijk aan ons voorbij gaan, we moesten nog wat drank van de dag voordien verteren.

Uitzicht vanuit ons hotel:

English breakfast!

Iets minder Englisch breakfast:

Tegen de verwachtingen in viel het weer best goed mee. Mijn vriend en ik beslisten dan ook de paraplu’s in het hotel achter te laten, kwestie van daar niet een hele dag mee te moeten sleuren. We wandelden op het gemak langs de Meir, liepen even binnen in de Stadsfeestzaal en konden de lokroep van de heerlijke pralines van Dominique Persoone in het Paleis op de Meir niet weerstaan.

We brachten een blitzbezoekje aan de kathedraal, bewonderden de Antwerpse Grote Markt en wandelden verder naar de Schelde om met onze eigen ogen vast te stellen of het pas van de stellingen ontdane Steen nu echt zo lelijk was. Unpopular opinion: ik vind het nieuwbouwgedeelte goed meevallen. Het is geen spectaculaire of vernieuwende architectuur, maar het nieuwe gedeelte doet de rest van het gebouw geen onrecht aan en door de kleur van de stenen sluit het goed aan bij de rest van het historische gebouw, dat zelf ook al een samenraapsel is van verschillende bouwstijlen. Continue reading →

MAS en Roest

Dinsdagavond had ik afgesproken met een collega die wegens een kankerbehandeling al een tijdje met ziekteverlof is. Gelukkig zijn de laatste behandelingen achter de rug en is haar prognose zeer goed. Momenteel werkt ze dan ook volop aan haar herstel en begint ze stilletjesaan te denken aan haar terugkeer naar het werk. Mijn collega wilde graag afspreken om het over de recente reorganisatie te hebben en hoe ze zich zou kunnen inpassen in de nieuwe structuur. Aangezien mijn collega vroeger in mijn team zat, wilde ze graag mijn mening horen.

We spraken af om elkaar te ontmoeten aan het MAS en samen iets te gaan eten op het terras van Roest, waar ik al eerder een cava dronk in het gezelschap van een oud-collega. Roest had toen zo’n gezellige indruk op mij gemaakt dat ik me had voorgenomen om zeker nog eens terug te komen om er iets te eten. Al had ik niet verwacht dat dit zo snel zou zijn.

Alvorens een plekje op het terras uit te kiezen, genoten we eerst nog even van het uitzicht vanaf het dakterras van het MAS. Niet de eerste keer dat ik me op dit dakterras bevond, maar het mooie uitzicht op Antwerpen slaagt er telkens weer in mij te bekoren.

Terug op de begane grond, kozen we een tafel met uitzicht op het MAS. Het kostte mij weinig moeite om mijn bestelling te plaatsen: dit seizoen nog geen asperges gegeten en er stond een gerecht met witte én groene asperges op de kaart. What’s not to like?

Het werd een bijzonder gezellig avond, waarbij we het afwisselend over zware en lichte onderwerpen hadden en toen het iets te fris werd op het terras, verhuisden we gewoon naar binnen.

Bij Roest zien ze me zeker nog eens.

Luxueuze avond in Lux

Na onze eerste succesvolle afspraak in Cuichine, besloten mijn oud-collega en ikzelf onze culinaire ontdekkingsreis verder te zetten in restaurant Lux, met uitzicht op het MAS. Ik weet niet welke connecties mijn Anwerpse oud-collega daarvoor heeft moeten inzetten, maar we zaten aan de tafel met het beste uitzicht van heel de zaak. Heel stijlvol ingericht restaurant trouwens, met respect voor de eigenheid van het pand en hier en daar een moderne toets. Helemaal mijn ding.

Ook mijn ding: het eten. We opteerden voor de vier gangen voor 55 euro en ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik niet met honger van tafel gegaan ben. Ik was bijzonder aangenaam verrast door wat we voor de prijs op ons bord kregen. De titel gastronomisch die restaurant Lux zichzelf toebedeeld is meer dan verdiend. Elke gang was een streling voor de zintuigen. Heerlijk!

Appetizers:

TARTAAR & GEMARINEERD AUBRAC RUNDVLEES | ROYAL OESTER DAVID HERVE | WINTERPOSTELEIN:

ROODBAARS | VENKEL | KOOLRABI | ROMANESCO | KOKKELSJUS:

KALFVLEES “LIMOUSIN” | BLOEMKOOL | WORTEL | MORILLES | KALFSJUS:

MASCARPONE | CHOCOLADE | BANAAN:

Zoetigheden voor bij de thee:

(sorry voor de all caps, ik was te lui om alles over te typen)

Omdat we na vier gangen en wat hapjes nog niet uitgepraat waren, verkasten we een paar huizen verder naar het gezellige café-restaurant Roest voor nog een afzakkertje (of twee).

En dankzij Velo Antwerpen was ik op een kwartiertje terug in Borgerhout!

Waar ik vandaag was

In het MAS, in het MAS! Een mooie zonnige dag, schitterende meesterwerken, een magistraal uitzicht, lekker eten in De Kaai en toffe collega’s als gezelschap. We werden verwend, vandaag!

Yet Another Blog

Life on my side

mas