fun

Lime is een slikker

Gisterenavond hadden we een vrolijke bende bloggers te gast: Lime, Koen, Lucie en respectievelijke aanhangels. Er werd gegeten (correctie: er werd ENORM VEEL gegeten), gedronken (correctie: er werd enorm veel gedronken) en chapeau gespeeld en dan durven de gesprekken later op de avond al eens vreemde kronkels vertonen. Want zeg nu zelf, wat is het semantische verschil tussen “ik slik alles” en “ik slik altijd”? I really want to know.

PS: Uiteraard is bovenstaande titel enkel in strikt medische context te interpreteren. (Moest ik er van Lime bij zetten.)
PS2: Benieuwd hoe onze gasten zich vandaag voelen na al die RussiSche wodka.
PS3: De eenvoudigste recepten zijn vaak nog de lekkerste.
PS4: Lucie haar lief kan nogal eten.
PS5: Hmmm, chocoladefondue.

En hoe was nu die blogmeet?

 In één woord: fantastisch. Het was ver na middernacht zonder dat ik er erg in had (al hangt dat ongetwijfeld  samen met iets te enthousiast geconsumeerde cava). Er was te veel chips (stel je voor) en er waren juist genoeg fijne mensen. Goya was zelfs helemaal uit Spanje gekomen voor onze blogmeet. Applaus voor Goya!

Ik bewonderde het souvenir van Lime. (Helemaal goedgekeurd!) Annelies leefde zich uit met ons fototoestel en ontsloeg ons zo van de taak van huisfotograaf. Waarvoor dank! Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en zorgde hoogstpersoonlijk voor een portie geluk voor iedereen door mijn glas in honderdduizend stukken op de grond te laten vallen. Oeps, zeggen ze dan.

In het holst van de nacht hebben we en petit comité (Pelle, werkmens en boskabout, mijn vriend en mezelfve) nog een mojito op een terrasje op de oude markt gedronken. Waar ik trouwens in eigen persoon de versiertips van Antoon en Bunker op Pelle uitgeprobeerd heb. Ik was helaas niet echt succesvol. 😉 Antoon en Bunker, jullie tips werken niet!

En voor wie niet genoeg krijgt van het blogmeeten, eind mei is het in Antwerpen te doen: http://blogborrel.pbworks.com/. Ikzelf kan er helaas niet bij zijn, maar laat jullie dat beslist niet tegenhouden.

Eerste diner in 2009

Allez, ‘t is niet dat mijn vriend en ik in 2009 nog niet gedineerd hebben, maar gisteren hadden we voor het eerst in 2009 nog eens gasten te eten. 2009 bracht ons al een paar drinks en wat bezoekjes, maar het was toch van 2008 geleden dat we nog eens een volledige driegangenmenu in mekaar boksten. 

En het mag gezegd, de avond was een succes. Naar goede gewoonte kwam er weer heel wat voorbereidingsstress bij kijken (race tegen de klok om alles (mezelf incluis) op tijd gekuist te krijgen), maar de avond zelf verliep vlekkeloos. We zaten met drie koppels aan tafel en er werd gezellig gekeuveld. Het was zelfs zo plezant dat het enige koppel met kindjes veel later bleef dan gepland (gelukkig hadden ze de ouders opgetrommeld als babysit). Al zal het verslavend effect van het spelletje chapeau daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Niets leuker dan mekaar beliegen en bedriegen. 😉

Wat aten wij:

  • Gevulde aardappel uit de oven met gerookte zalm, bieslook, mierikswortel en zure room;
  • Kip in een zakje met witte wijn, thijm, boschampignons en boter (een recept van Jamie Oliver, supergemakkelijk klaar te maken en heel lekker: gewoon alles bijeenkappen in een zakje van aluminiumfolie en daarna in de oven schuiven);
  • Chocoladefondue als afsluiter.

En om het helemaal decadent te maken, werden er tijdens het spelletje chapeau pralientjes op tafel gezet. Een desastreuze avond voor de lijn, maar o zo gezellig.

Vrolijke vrijdag

Ik wilde dit weekend vertellen over wat ik vrijdag deed, maar die plannen kwamen in de verdrukking door wat ik zaterdag en zondag deed en niet deed. Toch vind ik dat vorige vrijdag memorabel genoeg was om er toch nog een kleine uiteenzetting aan te wijden.

Mijn belevenissen tijdens de werkdag sla ik gemakshalve over, niemand zal behoefte hebben aan nog eens wat gezeur over vergaderingen. Vrijdagavond was echter andere koek. We startten onze avond met een Mexicaans etentje in de Vera Cruz. Met de bonnen die ik elk jaar toegestuurd krijg voor mijn verjaardag was het een heel voordelig etentje. Zeker omdat we voor één keer de margarita-verleiding konden weerstaan. Niet moeilijk, we wisten immers dat we mojito’s in het vooruitzicht hadden.

Na een portie werkelijk voortreffelijke fajitas trokken we naar de openingsreceptie van de vereniging die op het gelijkvloers van onze appartementsblok huist. De lokalen waren al langer open, maar nu waren ze ongeveer volledig afgewerkt en alle bewoners van het gebouw hadden een uitnodiging gekregen. Jongens, dat was niet zo’n goeie beslissing. We werden bijna omvergestaard. Toegegeven, ik had een niet zo bescheiden décolleté aan, maar ik voelde me bepaald ongemakkelijk onder al die blikken van oude madammekes en meneren. Gelukkig was er de vriendelijke meneer van de radioclub die ons een privérondleiding gaf.

Van de ene rondleiding naar de andere. Na de tegenvallende receptie (geen druppel drank gezien), woonden we een paar straten verder een fijne pre-housewarmingparty bij. Al een geluk dat we zelf een flesje schuimwijn bijhadden, want de rumleverancier liet op zich wachten. 😉 Chic volk komt altijd te laat, nietwaar? Tijdens de rondleiding in het leuke huisje werd ons het geheim van de vastgeketende kelderbewoners verklapt. Handig om de was en de strijk gedaan te krijgen, naar het schijnt.

Toen dan eindelijk de drank samen met twee sympathieke bloggers gearriveerd was, begaf ik mij naar de keuken om met wat kunst- en vliegwerk mojito’s te maken. Help me eraan denken dat ik de volgende keer geschikte mojitoglazen meeneem én mijn eigen stampers. De icecrusher daarentegen bleek een geheel overbodig accessoire te zijn door de aanwezigheid van mini-ijsblokjes in plastic zakjes. Sorry alvast voor het plakkerig achterlaten van je keuken, werkmens.

Het was een supergezellige avond, met toffe gesprekken, nu en dan een nerderig zijsprongetje (ik pleit schuldig), steken boven en onder tafel en jawel, we mochten de sympathieke verovering van Kathleen in het echt bewonderen. We sloten de avond af met een paar spelletjes weerwolven. Duivels koppel Ntone en Greet kunnen in de toekomst, wat mij betreft, by default gelyncht worden. Volgens mij waren ze 75 procent van alle keren weerwolf. En toch bleven de mensen mij maar by default lynchen. Why? Why?

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Sponsored by Carlsberg

Het is gelukt! De bak Carlsberg is leeggeraakt. Met dank aan dappere drinkers Goya, Karel, Bart, West-Vlaamse Greet (die níet in Brugge woont), samenwonende meisjes Kato en Kathleen, Steven, Antoon en Dirk. Voor de niet-liefhebbers van Carlsberg waren er meer dan genoeg alternatieven voorhanden. Al moet ik toch eens op zoek naar een manier om sneller ijs te crushen.

De gespreksonderwerpen waren divers (ochtendseks, middagseks en avondseks, tattoos, piercings en ratten) en er werd heel wat afgelachen. Ik ben nu toch wel een beetje nieuwsgierig naar de effecten die zo’n tongpiercing kan veroorzaken. 😉 Laat op de avond kregen we nog bezoek van special guests Jeronimo the Great en filmkenner de fILLE en gooiden we er als afsluiter een filmkwisje tegenaan. Ik heb helaas de mixtape niet gewonnen, volgende keer beter!

Bij deze wil ik ook benadrukken dat enige geruchten die u omtrent mijn persoon zou oppikken op andere blogs geheel en al op onwaarheden gestoeld zijn.

Cultuurkloof

Gisteren kwamen oudstudiegenoot N en zijn vriendin U eten. U is een sympathieke Chinese die een drietal jaar geleden naar België gekomen is om te studeren, N ontmoet heeft en zo in ons landje is blijven plakken. Binnenkort gaan ze zelfs trouwen. Louter uit praktische overwegingen (N is niet zo’n romanticus), kwestie van komaf te maken met de administratieve rompslomp veroorzaakt door het steeds moeten verlengen van haar arbeidsvergunning. Doordat zo’n arbeidsvergunning maar tijdelijk is, kan U nooit een vast contract krijgen. Niet echt bevorderlijk voor een stabiele toekomst.

Tijdens het eten kwam het gesprek op de studies die U gedaan heeft. Ze is maritiem bioloog én antropoloog. Twee diploma’s die het echter niet evident maken om een passende job op de arbeidsmarkt te vinden. Ik vroeg haar waarom ze maritiem biologe is geworden (haar eerse studie). U vertelde dat je in China bij je aanvraag voor universitaire studies vier universiteiten moet opgeven en voor elke universiteit vier studierichtingen die je wil volgen. Afhankelijk van de scores die je op eerdere testen bepaald hebt, wordt jou dan een keuze toegewezen. Ze vertelde me dat haar vader de eerst drie universiteiten voor haar had gekozen en dat zij de vierde en laatste mocht kiezen. In een romantische opwelling had ze maritiem bioloog ingevuld, bijna zeker dat het dat toch niet zou worden. Wel dus.

Haar verhaal deed me weer even beseffen hoe geweldig goed wij het hier hebben. Kan je je voorstellen dat je ouders voor jou je studiekeuze zouden maken? Of dat je niet zelf vrij kan bepalen naar welke universiteit je gaat? Wij hebben zoveel keuzemogelijkheden, zoveel vrijheden, zoveel mogelijkheden en toch wordt er hier zoveel gemopperd. U vertelde het verhaal trouwens alsof het doodnormaal was dat haar vader voor haar koos, geen haar op haar hoofd dat eraan twijfelde dat zijn oordeel juist was. Wij westerlingen, verwende watjes zijn we.

For the record nog even het menu van gisteren:
– wrap met zalm, roomkaas en selder als appetizer
– gemarineerde kippenspiesjes (recht uit de diepvries van de Delhaize)
– curry van rundsvlees, stropaddenstoelen en babymaïs
– ijs als dessert (ik wilde cake maken totdat ik tot het besef kwam dat je daar eigenlijk eieren voor nodig hebt).

Too much food

Dat is een notendop de samenvatting van de laatste dag van 2007 en de eerste dag van 2008. Voor mijn eigen archief een kleine opsomming van het menu op oudejaarsavond. Zodat ik over dertig jaar aan de hand van de genomen foto’s en dit blog een fijne reconstructie kan maken.

Voor de aperitiefhapjes moesten mijn vriend en ik zelf instaan. We waren van plan Nieuwjaar te vieren met vier koppels (meer plaats is er niet aan onze tafel), helaas belde gisteren een koppel af: buikgriep. Er zijn plezantere manieren om 2008 in te gaan, maar goed, zieke mensen horen thuis in bed en niet op een feestje rond te hangen. Dus moesten mijn vriend en ik last minute iets verzinnen voor de aperitiefhapjes waarvoor E en T normaal zouden zorgen. Het werden gamba’s in sherrysaus en een gemakkelijkheidsoplossing: ovenhapjes van de Delhaize. De hapjes werden vergezeld van een glaasje cider met calvados en groene appeltjes en daarna een glaasje schuimwijn met hibiscusbloem. C en H verrasten ons met een vishapje: gerookte zalm met paling en zure room. Daarna serveerden ze een overheerlijke courgettensoep. En toen was het tijd voor een korte eetpauze. 😉

Daarna was het weer onze beurt. Mijn vriend en ik hadden ons het hoofdgerecht toegeëigend. Omdat ik wel hou van een experimentje probeerde ik een totaal nieuw recept uit. We hadden geen backupplan. Als het mislukte konden we ter vervangen enkel nootjes en olijfjes aanbieden en heel veel drank, natuurlijk! We kozen een gerecht van de onvolprezen Jamie Oliver die mij al veel leuke kookmomenten bezorgd heeft. Maakten we klaar met behulp van onze oven: kip gevuld met bospaddenstoelen in een korstje van bladerdeeg afgewerkt met een sausje van mosterd, room en witte wijn. Een supersimpel gerecht dat wonderwel meeviel. (Ofwel waren onze gasten uitmuntende leugenaars.) Enige nadeel: ik vond het net te veel. Al schenen de heren aan tafel er een andere mening op na te houden, want zij smikkelend graag de restjes van de dames op.

Daarna lastten we een superlange eetpauze in en klommen we iets voor twaalf naar het dak om aldaar te genieten van 360 graden vuurwerk in Leuven en omstreken. Met een glaasje cava in de hand keihard gelukkig nieuwjaar roepen naar de buren. Een fantastisch moment. We kusten mekaar (de ene al iets langer dan de andere) en genoten.

Voor het dessert was er niet meer zoveel plaats in mijn maag, maar wie kan er nu neen zeggen tegen verrukkelijke zelfgemaakte chocomousse en vanille-ijs van Häagen-Dazs? Er was ook nog appeltaart, maar die heb ik toch maar laten staan. Er zijn grenzen aan mijn maag- en darmcapaciteit.

Vandaag moesten we rond het middaguur (pijnlijk) al bij mijn familie zijn. We werden getrakteerd op overheerlijke koude schotels met zalm, tongrolletjes en ananas en tomaat garnaal. Er was ook een vleesschotel, maar daar heb ik niets van genomen. Het was lekker en ook een beetje decadent. Al dat overvloedige eten terwijl er elders op de wereld mensen sterven van de honger. Rond het vieruurtje werden dan de authentieke Limburgse vlaaien bovengehaald, aangevuld met het overschot van de appeltaart van gisteren.  Ik kreeg een cadeautje. We speelden een spelletje Machiavelli dat ik bijna won (maar net niet helemaal) en toen was het tijd om naar Leuven terug te keren.

Ik zal de komende weken wat meer moeten sporten, denk ik. Maar eerst nog een receptie op het werk, morgen!

Vermoeiend

Man (of vrouw), twee kleuters kunnen een hoop lawaai maken.  Mijn vriend en ik slaan altijd een zucht van verlichting als het jonge volkje weer de deur uit is. Verder was het een zeer gezellige namiddag in ons appartementje. Een beetje hectisch want die kindjes kruipen overal op en af en willen alles eens uitproberen. Ik kan ze geen ongelijk geven. 😉 Grote hit bij de jongste van het stel (twee jaar): onze pikante scampi met tomatensaus. Meer, meer! En dan maar water drinken. 😉