foto’s

A pleasant evening was had by all

Zoals de Engelsen dat zo mooi weten te zeggen. Gisteren hadden mijn vriend en ik twee bevriende koppels bij ons op bezoek. Het was al even geleden dat we nog eens gasten over de vloer hadden met al die uitstapjes van de laatste tijd, maar de timing kon moeilijk beter: één van onze gasten had pas haar doctoraatsthesis ingeleverd bij de jury. Daar dronken we met z’n allen (minus de geheelonthouder) een glaasje champagne en vervolgens een glaasje cava op!

Omdat we sinds onze roadtrip naar Duitsland zonder auto zitten, trokken we met de fiets de stad in om inkopen te doen voor het avondmaal. Wie heeft de Delhaize nodig als je elke zaterdag een geweldig marktje hebt in de Brusselsestraat? We kochten er de groenten en fruit voor het recept en maar liefst twee soorten desserts: verrukkelijk biologisch gebak zonder suiker (!) en koekjes en macarons (helaas met suiker) om de gaatjes op te vullen. In het Marokkaanse winkeltje Saha kochten we met fetakaas gevulde pepers (echt een grote hit bij onze gasten), houmous en pesto. Het rundsvlees voor het wokgerecht haalden bij artisanale beenhouwerij Rondou, waar men het vlees al mooi in reepjes sneed, superhandig.

Als backup dessert haalde ik nog snel wat ijs in de Spar in de Diestsestraat, samen met cashewnoten en wat diepvrieshapjes als voorgerecht (soms mag een mens het zichzelf al eens makkelijk maken). Thuisgekomen realiseerden we ons dat we alcoholvrije dranken vergeten waren (één van onze gasten was geheelonthouder en ik bied graag iets meer aan dan water en cola). Nog even naar de Smatch aan het station dus. Het was daar akelig leeg voor een zaterdagmiddag, maar ik was daardoor wel snel weer buiten. Al mag ik hopen dat het cliënteel in de nabije toekomst zal toenemen, want anders vrees ik voor het voortbestaan van deze nochtans mooie, goed gelegen en gezellige supermarkt.

Het biologische gebak bleek ideaal te passen bij onze rode Italiaanse schuimwijn en we genoten terwijl pasgehuwd koppel X en T uitleg gaven bij de foto’s van hun huwelijksreis naar Australië. Een goeie reden om de projector nog eens van onder het stof te halen, want films kijken, dat komt er tegenwoordig niet echt meer van.

Fotovoorstelling Amerikareis

Gisteren hebben we de spits afgebeten met de eerste fotovoorstelling van onze Amerikareis bij L en J. Onze samenkomst was spontaan tot stand gekomen. L was erin geslaagd de dag vóór ons feest (dat btw géén trouwfeest was) zijn enkel te breken en zijn ligamenten te scheuren tijdens een partijtje paintball. Ipv gezellig mee te komen vieren, lag hij te kermen ergens in een ziekenhuis terwijl zijn voet hing te bungelen aan zijn been. Dat komt ervan de stoere te willen uithangen. 😉

Na onze thuiskomst stuurde ik een mailtje naar L om te vragen of we op ziekenbezoek konden komen en of hij eventueel geïnteresseerd was om wat foto’s te zien van Amerika. Dat was hij. De verdere afspraken waren snel gemaakt. Mijn vriend en ik haalden gisterenavond Thais voor vier personen en we aten dat gezellig bij L en J thuis op. Ik had snel, snel nog een flesje wijn meegegrist om bij het eten te drinken en dat bleek een echte meevaller te zijn. Het was een fles wijn waarvan mijn vriend ooit eens een kistje cadeau gekregen had van een collega. Toen we de eerste flessen daarvan dronken, vonden we ze wat tegenvallen. Maar nu bleek dat we gewoon te snel van de flessen gedronken hadden. Ze hadden gewoon wat tijd nodig om te rijpen. Stom, stom.

Tijdens de fotovoorstelling verveelde ik onze gastheer en gastvrouw met veel te lange uitweidingen over architectuur een geschiedenis, terwijl mijn vriend mij de hele tijd zat aan te manen om toch maar sneller door de foto’s te gaan. En dan zaten ze mij ook nog uit te lachen met mijn geklungel met de muis. Tss! Toen onze gastvrouw bijna in slaap viel (ik moet nog wat aan mijn vertelkunsten schaven, vrees ik) en mijn vriend een beetje té goedgezind werd van al die wodka, trokken we naar huis.

Op naar de volgende fotovoorstelling.

Nieuwe aanwinsten

Jaja, binnenkort gaat onze boekenkast nog te klein zijn. 😉

Aanwinst nummer 1: Het 3D-boek van Leuven (gedoopt met rode wijn door één helft van de Stew-crew, al een geluk dat er geen wijn op de foto’s kwam) met prachtige 3D-foto’s van fotograaf Frank Matthys. Vooral de luchtfoto’s zijn fenomenaal, alleen dat stomme 3D-brilletje is er wat te veel aan:

3d-boek Leuven

Aanwinst nummer 2: oogverblindend boek met 360graden-foto’s van Jan Hoogsteyns. Een cadeautje van de provincie Vlaams-Brabant, waarvoor dank. En kijk eens, die professor die daar vooraan staat les te geven, komt die mij niet verschrikkelijk bekend voor? (klik voor groter)

Analyse

Een beetje teleurgesteld

In de fotografiecursus waaraan ik deze maand vier avonden lang drie uur van mijn kostbare tijd besteed heb. Het bleef voor mij allemaal een beetje te theoretisch. Te veel (saaie) powerpointpresentaties, te weinig praktijk. Ik had gehoopt dat de cursus iets meer hands-on zou zijn. Pas op, ik ben ervan overtuigd dat je een theoretische basis moet hebben om goeie foto’s te nemen, maar de theoretische uitleg had beperkt kunnen blijven tot één avond. Fotograferen leer je toch voornamelijk door het te doen. Trial and error. Waarom niet wat uitleg over flitsen geven en dan de mensen dit laten proberen? Ter plekke, onder begeleiding.

Enfin, geen kwaad woord over de mensen van Foto gamma, een bende enthousiaste amateurfotografen die echt hun best gedaan hebben om er iets van te maken. Misschien verwachtte ik gewoon te veel. Misschien heb ik al te veel over fotografie gelezen om iets uit een basiscursus te kunnen halen. De tips en tricks die ze meegaven over portretfotografie, landschapsfotografie, architectuurfotografie, enzovoort kende ik al. En vaak zijn de beste en origineelste foto’s degene die de conventies aan hun laars lappen. De als voorbeeld getoonde foto’s vond ik vaak ook maar gewoontjes. Klassieke landschappen, portretten die photshopgewijs wazig gemaakt zijn en waarvan alleen de ogen scherp zijn, tja, echt aanspreken doen zulke foto’s mij niet. Maar hier speelt natuurlijk het aspect persoonlijke smaak.

Waarmee ik totaal niet gezegd heb dat ik vind dat ik goeie of originele foto’s maak. Ik vind van mijn eigen foto’s dat ze maar al te vaak blijven steken in clichébeelden. Ik mis een originele invalshoek, die sprankel die een gewoon onderwerp kan optillen tot een geweldige foto. Mankeer ik talent? Moet ik gewoon blijven oefenen? Ik weet het niet. Dit alles zal mij echter niet tegenhouden een keuze te maken uit de lijst van activiteiten die foto gamma het komende jaar nog organiseert, maar ik zal enkel aanwezig zijn als ik er zeker van ben dat het programma mij aanspreekt.

Fotografiecursus

Mijn medecursusten en de organisatoren van de cursus vonden de foto’s die ik vanavond getoond heb, allemaal geweldig. Natuurlijk streelt dat mijn ijdelheid, ware het niet dat ik een klein beetje valsgespeeld heb. In plaats van er deze week op uit te trekken om foto’s te nemen voor de opdracht, heb ik een soort “best of” samengesteld van vroegere foto’s die in de opdracht pasten. Minimum effort, maximum results. 😉

Cursus fotografie

Omdat ik gewoonweg te veel vrije avonden in de week heb (haha), volg ik deze maand op woensdagavond een fotografiecursus. Gisteren was de eerste les en eerlijk gezegd, viel het mij wat tegen. Het was een heel algemene uiteenzetting over elementaire zaken als diafragma, sluitertijd, scherptediepte, witbalans, enzovoort. Dingen die ik onderhand al wel wist, maar goed, de cursus stond open voor iedereen, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen dat ze bij de basis beginnen. We kregen op het einde van de lange en een beetje saaie uiteenzetting een opdrachtje mee naar huis. Experimenteer wat met witbalans en scherptediepte. Redelijk vaag, wat mij betreft. ‘k Denk dat ik mijn eendjes nog eens ga laten opdraven. 😉

Verrast

Het was me het weekend wel. Vrijdag verjaarde ik en da’s altijd een goeie gelegenheid om te vieren. Niet dat ik mijn geboortedag zo bijzonder vind of dat ik erop sta te springen om alweer een jaartje extra op de teller te zien verschijnen (integendeel zelfs), maar ik sta nu eenmaal bekend als iemand die een feestje niet afslaat, tenzij voor een ander feestje. 😉

Mijn vriend had het één en ander in elkaar gestoken om mijn verjaardag op gepaste wijze te vieren en had mij vrijdag ook enkele hints gegeven over wat mij te wachten stond. Het restaurant waar we vrijdagavond gingen eten, had ik al meteen geraden. Zelfs zonder de hints want hij was iets te loslippig geweest door te zeggen dat ik er al eens binnen geweest was, maar er nog nooit gegeten had. Zoveel Leuvense restaurants vallen er niet in die categorie. De tip ‘Alexandre Dumas’ maakte het overduidelijk dat we restaurant D’Artagnan met een bezoek zouden vereren. De zaterdagnamiddagactiviteit had ik ongeveer juist, maar zaterdagavond bleef mij een raadsel. Mijn vriend had tickets gekocht voor iets, zei hij. Nuja, ik was benieuwd.

Vrijdagavond trokken we dus met ons tweetjes naar restaurant D’Artagnan. We lieten ons verleiden door de degustatiemenie met aangepaste wijnen. Als er één ding is waar ik ongelooflijk van kan genieten, dan is het een lekkere maaltijd onder ons tweetjes met een goed glas wijn erbij. De gangen die we voorgeschoteld kregen, waren om duimen en vingers af te likken. Met als uitschieter de hertenfilet. Boterzacht. De aangepaste wijnen waren allemaal zeer lekker en ons glas werd net genoeg bijgevuld, waardoor we na de maaltijd niet wankelend de uitgang moesten zoeken. Door zijn prijsklasse is restaurant D’Artagnan geen restaurant dat je elke dag bezoekt, maar wel een aanrader als je iets te vieren hebt.

Zaterdagochtend begaf ik mij naar de Russische les, terwijl mijn vriendje vanalles aan het bekonkelfoezen was. Hij zou me komen ophalen aan het CLT en we zouden onderweg een broodje eten. We begaven ons richting Limburg, de plek waar ooit mijn wiegje stond, voor een namiddagje monumenten fotografen. Klinkt saai, maar soms ben ik gewoon een beetje saai. 😉 Jammer genoeg waren er veel beschermde gebouwen slecht onderhouden. Zo zagen we oude vierkantshoeves waarvan de muren ingestort waren en die in erbarmelijke staat verkeerden. Jammer dat ons erfgoed zo verwaarloosd wordt.

Het avondmaal nuttigden we de Blue Olive in Hasselt. Het eten werd geserveerd in een modern decor opgevrolijkt door Halloweendecoratie. Beetje bizarre combinatie vond ik, maar het eten was wel lekker: eend in appelsiensaus met spruitjes (al van jongsaf mijn favoriete groente) en kastanjes. Tijdens het avondmaal heb ik een klein beetje (veel) zitten vissen naar de verrassing die mij ‘s avonds te wachten stond. Want het ticketsverhaal van mijn vriend rammelde een beetje. Het aanvangsuur was niet echt nauwkeurig bepaald en hij wist ook al niet goed te zegegn hoe laat het gedaan zou zijn. Verdacht! ‘k Heb zeker vier keer gevraagd of hij toch echt, echt geen verrassingsfeestje voor mij georganiseerd had. ‘k Heb zelfs een beetje gedreigd, maar hij gaf geen krimp.

Na het avondeten reden we terug naar Leuven. Op het gemakske, ons mooi aan de snelheidslimiet houdend (verdacht!), onderweg nog gestopt om te tanken en wat te flikflooien en toen waren we in Leuven. (Opvallend: de berichtjes die sms-gewijs bij mijn vriend aankwamen. Alweer iets verdachts in mijn wantrouwige ogen.) “Goh,” zegt mijn vriendje, “ik ben de tickets vergeten op ons appartement. Kan jij die even snel gaan halen. Ze liggen op mijn bureau onder mijn muismatje. Ik wacht wel in de auto.” Dus ik naar boven (soms doe ik gewoon de dingen die hij vraagt zonder morren). Ik steek de sleutel in het slot en mijn eerste gedachte is: “Hee, die deur is niet op slot. Hoe ontypisch voor mijn vriend om zoiets te vergeten.”

Ik stap het donkere appartement binnen en ja, daar stond een man of veertig op mij te wachten. Suprise! ‘k Moet zeggen dat ik, ondanks mijn vermoedens, toch een gilletjes van het verschieten geslaakt heb. Al dat volk dat speciaal voor mij gekomen was en zich de longen uit het lijf geblazen had om het appartement met meer dan honderd ballonnen te vullen. Zelfs mensen helemaal uit Gent (Joke, je hebt nog wat cocktails van mij te goed). Op zo’n moment voel je je wel bijzonder geliefd. Ik werd dan ook nog eens bedolven onder de leuke cadeaus: een externe flash voor mijn fototoestel, bongobonnen voor allerlei leuke activiteiten, dvd’s van House, de enige serie waarvan ik een aflevering meer dan één keer kan bekijken, chocolade, fnac-bonnen, parfumbonnen, boeken, een nieuw spelletje, drank, geldelijke bijdrages voor mijn nieuwe bureaustoel, bloemetjes, hopen kaartjes,… Ja, ik werd echt verwend.

Gelukkig duurde de nacht van zaterdag op zondag een uurtje langer dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur en kan ik zeggen dat we het feestje op een deftig uur (half drie nieuwe tijd) afgesloten hebben.

Moraal van het verhaal: ik heb het beste vriendje van de hele wereld.