Ladies night out in restaurant de l’Ogenblik

Donderdagavond had ik een date met een goede vriendin om bij te praten onder het genot van een lekkere maaltijd en een goed glas wijn. Ditmaal had zij het restaurant gekozen. En ik moet eerlijk zijn, zelf zou ik niet direct bij dit etablissement uitgekomen zijn. Maar kijk, restaurant de l’Ogenblik bleek een verrassend gezellig, ietwat ouderwets aandoend restaurant te zijn dat degelijke Belgische kost serveert. De carpaccio van Sint-Jacobsvruchten kon alvast mijn goedkeuring wegdragen en ook de gestoomde skrei met spinazie was erg lekker. Alleen jammer dat we vlakbij de keuken zaten, waardoor het een aan- en aflopen was van obers.

Eigenlijk had ik genoeg gegeten met voor- en hoofdgerecht, maar als er een kolonel op de dessertkaart staat, is het moeilijk om die aan mij voorbij te laten gaan. Citroensorbet is goed voor de spijsvertering, nietwaar?

Ik was blij om te horen dat het ondertussen wat beter met mijn vriendin gaat. De scheiding zal binnenkort gefinaliseerd worden en de kinderen zien een verhuis naar haar nieuwe huurappartement in Tervuren helemaal zitten. Haar nieuwe job is geknipt voor haar, alleen jammer dat het met de collega’s minder goed klikt. Hopelijk kan ze genoeg voldoening uit het werk zelf halen om er even te blijven, want een beetje stabiliteit in haar leven is op dit moment welkom, denk ik. Ze vertelde me ook over haar nieuwe hobby: masseren! En voordat ik het wist, had ik mezelf een gratis massage geboekt. Altijd bereid om proefkonijn te spelen. 😉

We sloten de avond af met een lekker glaasje wijn in The Dominican. Een stijlvol einde van een fijne avond.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Kaaitheater! Voor een interessante blik achter de schermen.

Belgische kost bij Le Bugatti

Na mijn Bourgondische uitspattingen in Mechelen, spoorde ik terug naar Brussel. Doordat de workshop wat langer had geduurd, was ik maar net op tijd voor de dinner date met mijn vriend en zijn collega’s in wat ongetwijfeld hun favoriete Brusselse restaurant is: Le Bugatti. Het was het derde jaar op rij dat we bij Le Bugatti aten en ik ben er zeker van dat we hier volgend jaar opnieuw zullen belanden, indien mijn vriend en zijn collega’s in 2021 naar FOSDEM komen. Het restaurant en de bediening voelt alleszins zeer vertrouwd aan ondertussen.

Ik moet toegeven dat ik helemaal geen honger had, na al die kaas en wijn in de namiddag. Ik herinnerde mij van het vorige bezoek aan Le Bugatti dat de wijn niet zo fameus was. Om het contrast met de heerlijke wijnen die ik in The Cellar geproefd had, niet te groot te maken, bestelde ik me een coupe champagne. Altijd lekker. Natuurlijk was onze Fransman weer rijkelijk te laat, dus bestelde ik frietjes voor mijn gezelschap dat met knorrende magen zat te wachten. Uiteindelijk kwam de Fransman toch opdagen met vrouw en kind en kon iedereen bestellen.

Omdat mijn appetijt zeer klein was, ging ik voor de voorgerecht versie van de tomaat-garnaal (één tomaat i.p.v twee). Daarvoor had ik nog net een plekje vrij. Mijn vriend bestelde een typisch Brussels streekproduct: bloempanch. Bloempanch is de Brusselse versie van een bloedpens, maar veel dikker en met spek erin verwerkt. Ik proefde een stukje en moet zeggen dat de bloempanch heel lekker was. Zeker de moeite waard om te bestellen bij een volgend bezoek, al was de portie wel zéér riant.

Na de maaltijd keerden we terug naar ons hotel en dronken daar nog een glaasje in de Loui Bar. Om in de sfeer van de dag te blijven, hield ik het bij een glaasje wijn, terwijl mijn vriend en zijn twee collega’s de dag afsloten met iets sterkers.

The Best Breakfast in the World

Maar echt, zo’n overdaad aan keuzemogelijkheden! Alleen al daarvoor zou een mens in het Steigenberger Wiltcher’s hotel gaan overnachten! Extra bonuspunten voor de heerlijke Crémant de Luxembourg. I do love me some bubbles with my breakfast.

Belgische kost bij RestoBières

Het begint een beetje een traditie te worden: een weekendje op hotel in Brussel in februari, omdat mijn vriend en zijn collega’s deelnemen aan FOSDEM. Al begin ik eerlijk gezegd te vermoeden dat FOSDEM voor hen eerder als excuus geldt om drie dagen te kunnen profiteren van de Belgische keuken en de Belgische bieren. 😉

Dit jaar geen problemen met vertraagde vluchten (mijn vriend was al van donderdagavond in het land), al moesten we naar goede gewoonte weer lang wachten op de Franse collega van mijn vriend. Fransen en stiptheid, het zal nooit wat worden, al was zijn schattige baby van zes maanden natuurlijk een goed excuus. Voor het eerst was ik dus niet de enige vrouw in het gezelschap, want de mama van de baby was ook van de partij.

Het kostte mijn vriend en ik een beetje moeite om op een vrijdagavond een geschikt Brussels restaurant te vinden voor een gezelschap van 8 personen, voornamelijk omdat we pas de dag zelf aan het zoeken waren geslagen. Gelukkige bleek RestoBières een goeie keuze, met een gezellig interieur, veel speciaalbieren en zelfs een eigen huisbier. We startten de maaltijd met wat garnaalkroketjes om te delen en mijn tongrolletjes met sint-jacobsvruchten en mosselen waren erg lekker. Zelfs de wijn in dit bierrestaurant was goed! Dit keer was ik wel zo slim om geen dessert meer te nemen, want die authentieke Belgische keuken ligt toch altijd stevig op de maag…

Na de maaltijd sloten we de avond af in volkscafé Volle Brol op het befaamde Vossenplein. Het was er bijzonder rustig voor een vrijdagavond, maar ze hadden veel Belgische bieren, dus ons gezelschap was tevreden. En de (goedkope) cava die ik er dronk was qua prijs-kwaliteit dik in orde.

Na een laatste rondje wandelden we samen naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel om te genieten van een welverdiende nachtrust tussen hotellakens.

Brafa!

Toen een collega vroeg of ik donderdagavond zin had om mee te gaan naar Brafa, twijfelde ik. Ik had nog bergen werk en na 17u krijg ik meestal het meeste werk verzet. Na 17u zijn immers de dagelijkse vergaderingen achter de rug en kan ik in alle rust beginnen aan het beantwoorden van e-mails, ondertekenen en nalezen van documenten. Maar hey, de boog kan niet altijd gespannen staan en kunst prikkelt de hersenen. Dus sloot ik mijn computer stipt om 17u af en trok ik met mijn collega’s naar Tour & Taxis.

Een kleine selectie van kunstwerken die mij aanspraken:

Roger Raveel:

Ensor:

Niki de Saint Phalle:

Valerius de Saedeleer:

Panamarenko:

Mijn absoluut favoriete werken van de Koreaanse kunstenaar Chun Kwang Young. Grote fan van zijn driedimensionale kunstwerken:

Kattige kunst van Philippe Geluck:

De juwelen die ik mezelf cadeau zou doen, mocht ik heel veel geld hebben:

Een replica van een klassiek Grieks halssnoer daterend uit 1872 (cadeautip van de dag!):

Er waren ook kunstwerken die iets minder mijn ding waren:

En als uitsmijter: de originele klauwen van Wolverine uit de film “X-Men – The Last Stand”:

Diner met mijn naamgenoot

Op deze blog gebruik ik uiteraard in het pseudoniem yab, maar in het echte leven ben ik de trotse bezitter van een voornaam die door zowat vijftig procent van de mensen consequent verkeerd wordt geschreven. Niet omdat het zo’n bijzondere naam is (alhoewel er tegenwoordig nog nauwelijks meisjes geboren worden die mijn voornaam of een variant daarvan dragen), maar wel omdat de schrijfwijze afwijkt van de norm. Mijn moeder heeft me ooit verteld dat die afwijkende schrijfwijze te wijten is aan een vergissing van mijn vader bij het aangifte doen van mijn geboorte op het gemeentehuis en dat ze flink boos is geworden toen ze mijn verkeerd gespelde voornaam op het geboortekaartje zag staan.

Zelf heeft die afwijkende schrijfwijze mij nooit gestoord, in tegendeel, ik vond dat het mijn voornaam iets unieks gaf. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik op een dag sollicitatiegesprekken afnam en er iemand voor mij kwam te zitten wiens naam exact op dezelfde wijze werd geschreven. Daar ging mijn gevoel voor uniciteit. Ik moet toegeven dat ik heel even gespeeld heb met het idee om haar niet aan te nemen, maar ze stak zo met kop en schouders boven alle kandidaten uit dat ik mezelf een pad in de korf zou zetten door haar geen job aan te bieden. En zo kwamen we samen in hetzelfde team terecht en werkten we bijzonder prettig samen tot mijn verhuis naar Zwitserland. Toen ik na mijn mislukte Zwitserse avontuur terug keerde naar België, zat zij in een ander team, maar kijk, een paar maanden later stapte ze over naar mijn team en konden we onze prettige samenwerking verder zetten.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde en in de zomer van 2019 scheidden onze wegen opnieuw. Niet dat het een definitief afscheid is, want we werken nog regelmatig samen, maar niet meer voor hetzelfde bedrijf. Bijgevolg zien we elkaar een pak minder dan vroeger. En dat is jammer, want ze is een echte power woman, die een drukke job combineert met een intensief gezinsleven (ze verhuisde onlangs naar een nieuw huis met haar partner, twee jonge kinderen en een pleegkindje en dat allemaal in hetzelfde jaar dat ze van job veranderde).

Dus toen ik een berichtje kreeg met de vraag of ik woensdagavond tijd had om samen in Brussel te dineren, hapte ik meteen toe, zelfs al had ik die middag al een peer coach lunch in mijn agenda staan. Ik reserveerde een tafeltje bij Harvest (momenteel echt mijn favoriete Brusselse restaurant) en we hadden een supergezellige avond. Zoveel zaken om over bij te praten onder het genot van lekker eten en een glas wijn. Fijn om het talent dat ik ooit zelf geselecteerd heb, helemaal tot bloei te zien komen.

Lunch @Chicago Café

Gisteren had ik een lunch date met een lieve collega die ik door omstandigheden veel minder vaak zie dan vroeger. Vroeger namen we dikwijls dezelfde trein naar huis, maar aangezien ik nu systematisch een latere trein neem en zij een vroegere om op tijd bij haar gezinnetje te kunnen zijn, komen we elkaar nog zelden tegen onderweg van en naar Leuven. Jammer wel, want ik kon altijd erg genieten van onze gesprekken op de trein en haar nuchtere en intelligente kijk op de zaken.

Als het openbaar vervoer ons niet meer samen brengt, dan moeten we zelf het initiatief nemen, nietwaar? Dus plande ik een lunchafspraak in ons beider agenda’s. We spraken af in Chicago Café, een gezellige plek met een ietwat alternatieve uitstraling door de industriële uitstraling van het pand in combinatie met het tweedehands meubilair.

Ik at voor de eerste keer in mijn leven shakshuka, een éénpansgerecht met aubergine, tomatensaus, halloumi, koriander en een eitje daar bovenop. Een heel lekkere combinatie die ik zeker nog eens opnieuw zal bestellen.

De lunch was duidelijk te kort om volledig bij te praten. Het werd tijdens het gesprek pijnlijk duidelijk dat mijn lieve collega zich steeds minder op haar plek voelt binnen ons bedrijf. En als ik heel eerlijk ben, kan ik haar redenen goed volgen. Het lijkt soms alsof we meer tijd verspillen aan het analyseren van onszelf in plaats van in te zetten op het verbeteren van de dienstverlening naar onze klanten toe. Als daar niet snel verandering in komt, vrees ik dat ik binnenkort weer naar een afscheidsfeestje mag gaan…

Dankjewel-lunch

Vandaag hadden mijn baas en ik een lunch-afspraak met onze voormalige crisis-manager. Eigenlijk was het de bedoeling om met hem te lunchen als dank voor het harde werk na afloop van zijn opdracht, maar ik denk dat we in het najaar mijn baas en ik wat overspoeld geraakt zijn door het vele werk, terwijl onze ex-crisismanager ondertussen een echte topjob te pakken had en zich dus volop aan het inwerken was. Maar… Belofte maakt schuld en ik ben een vrouw van mijn woord. Dus stuurde ik half december een mailtje naar onze ex-crisismanager om af te spreken in het gloednieuwe jaar 2020.

En zo belandden we met ons drieën bij Harvest in Brussel (een ontdekking die ik aan mijn lieve vriendin te danken heb). En jawel, het eten was echt om duimen en vingers af te likken. Aangezien het de eerste vrijdag van de eerste werkweek was, vond ik dat een glaasje prosecco als aperitief wel kon. We moesten ten slotte nog klinken op het nieuwe jaar. En dat glaasje smaakte zo goed dat ik stiekem nog een glas witte wijn bij mijn werkelijk overheerlijke vis dronk, maar ssst, aan niemand verder vertellen!

Party like it’s 2020!

De jaarlijkse nieuwjaarsreceptie op het werk kleurde dit jaar Brits. De persoon die in zijn hoofd gehaald heeft om Brexit als thema te kiezen voor ons nieuwjaarsfeest, heeft volgens mij een eerder sarcastisch gevoel voor humor, maar goed, een English breakfast weet ik uiteraard altijd te smaken. Allez, een English breakfast met vegetarische worstjes ipv échte. Zo milieubewust zijn we wel bij ons op het werk. 😉 Ik heb mijn best gedaan om tijdens het ontbijt zoveel mogelijk collega’s gelukkig nieuwjaar te wensen, alvorens rond een uur of 11 ‘s morgens samen het glas te heffen op 2020, met slechts één goed voornemen: onze organisatie in rustiger vaarwater sturen het komende jaar.

Omdat de fish and chips zeer beperkt van afmetingen bleken te zijn (ik at welgeteld drie chips en twee minieme stukjes vis) zakten we met een groep van een twintigtal collega’s af naar de gloednieuwe Brusselse food market WOLF. De foodie in mij had niet gelukkiger kunnen zijn. Ik at een heerlijk lenterolletje van Knees to Chin vergezeld van een Tom Yam soepje. Genoeg voedingsbodem voor een namiddag/avondje uit de bol gaan!

Super feestje!

Yet Another Blog

Life on my side

brussel