Gepensioneerde in De Wolken

Donderdagnamiddag namen we afscheid van een monument op ons werk: mijn dierbare voorganger én collega-ingenieur. Na op 1 december zijn vijfenzestigste verjaardag gevierd te hebben, was het moment om definitief afscheid te nemen aangebroken. En dat afscheid nemen, dat deed hij in stijl. Zoals we dat van hem gewoon zijn, nam hij de touwtjes van zijn eigen afscheid vanaf de eerste moment strak in de handen om ze niet meer te lossen.

We startten de namiddag om 15u met een drankje in het Grand Café om ons vervolgens naar het charmante auditorium De Wolken te begeven, alwaar ons een heuse filmvoorstelling wachtte.

Mijn bijna-oud-collega is een man met een uitgebreide cultuurkennis die er in zijn jonge jaren een behoorlijk avontuurlijk leven op nahield. Zijn filmkeuze reflecteerde die liefde voor reizen en goede muziek. De film vertelde het verhaal van de legendarische Groenlandse rockband Sumé, die met hun politieke songs, gezongen in het IJslands, het ganse land op zijn kop zetten. De songs van Sumé klaagden de Deense onderdrukking aan en wakkerden de roep naar zelfbestuur van de Groenlanders aan. Een prachtige film doorspekt met muziek die nog niets van zijn kracht ingeboet heeft. Verrassend actueel ook. Dikke aanrader.

Na de film was het tijd om onze collega in de bloemetjes te zetten. We hadden een gedicht voorbereid waarvan iedereen van ons team twee regels bracht en overhandigden onze cadeaus: een vette reischeque van Connections, een foto-album met persoonlijke reisaanbevelingen van de medewerkers aangevuld met leuke teamfoto’s en tot slot een SESAME sleutelkastje van ontwerper Pierre-Emmanuel Vandeputte met sleutels met daarop een persoonlijke boodschap. Ik denk dat hij oprecht blij was met zijn cadeaus.

Daarna zakten we af naar het AB-café voor een paar drankjes. Mijn collega zelf nam rond 19u afscheid om met zijn familie iets te gaan eten. Aangezien onze magen ook zo stilletjes aan begonnen te rammelen, belde ik een paar restaurants af om te informeren of ze nog plek hadden. Plaats vinden voor een gezelschap van 12 personen op een donderdagavond in Brussel, niet gemakkelijk, ik verzeker het jullie. Na een stuk of zeven keren te horen gekregen te hebben dat het restaurant in kwestie ‘complet’ was, kreeg ik een gelukkige inval: Kabuki! Zo’n groot restaurant zou beslist nog een plek hebben. En jawel, we mochten meteen komen.

En zo kwam het dat we deze fijne avond eindigden met twaalf personen in kimono gezeten rond een teppanyaki bakplaat. Helaas kreeg ik een uitdrukkelijk verbod om de kimonofoto’s te delen op social media. Zij zullen dus voor eeuwig blijven verder leven op het geheugenkaartje van mijn telefoon en mijn eigen harde schijf. Tot wanneer iemand van de aanwezigen zelf op pensioen gaat. Reken maar dat die foto’s dan opnieuw boven water zullen komen!

Het afscheidsgedicht:

Wat te doen na je pensioen?

Wij kennen jou als een man van het goede leven.
Daarom willen wij jou graag een aantal tips geven:

Maak wandelingen op onbekende plekken,
Zelfs in Gent moet er nog veel zijn te ontdekken.
Misschien wel tijdens de vroege uurtjes in de Charlatan?
Met diskjockey Philip is iedereen fan!
In Oostende blijft The Crystal Ship
Ook de volgende jaren origineel en hip.
Soms is het weer aan zee een beetje guur,
Maar de zon is er altijd vanaf tien uur.
En mocht het toch wat frisjes zijn,
Een lekker kopje koffie krijgt die kilte wel klein.

Had jij als kind ook al iets met water?
Of kwam dat door je hipster baard met gelach en geschater?
Ook al vloeit het water overal waar jij komt rijkelijk,
Nergens zal je daaraan meer plezier beleven als op de zeedijk.
Vanaf de dijk kan je alles prima zien,
Zelfs onzichtbare kunst krijgt er een tien op tien!
Kunst onder de grond in de metro van Brussel is nu toegankelijk,
want dankzij ons ben je niet meer van hun ticket afhankelijk!

Of doe eens iets wat totaal niet LOGISCH is,
(Niet lezen, reizen of een uitstap naar de middernachtmis)
Wij hebben het dan over zulke dingen
Als abseilen of parachutespringen.
Je bent daar zeker nooit te oud voor,
Breuken oplopen kon je vroeger ook, hoor!

Op de opening van het KMSKA is het nog even wachten,
Laat je ondertussen inspireren door andere museumnachten.
Waarbij je geniet van binnen- en buitenlandse cultuur,
Maar vooral van de prachtigste architectuur!

Voor alles wat je ooit hebt uitgesteld… DOEN!
NIKS MOET… ALLES MAG! Geniet van je PENSIOEN!

Champagne bij Harvest

Donderdagavond sloot ik de werkweek een dagje vroeger dan gewoonlijk af met een heerlijk diner bij Harvest in Brussel. Ik had daar afgesproken met een vriendin om te vieren dat ze een nieuwe job gevonden heeft als scrum master. Een sterke vrouw op een IT-sleutelpositie, daar hoort een glaasje champagne bij!

De rest van het menu mocht er anders ook wel wezen. Al was het vooral de Douro wijn die mij van mijn sokken blies. Als ik deze wijn op een wijnbeurs was tegen gekomen, zou ik meteen zes flessen gekocht hebben. Zó lekker! Een gezellige avond met voor de verandering eens wat vrolijkere onderwerpen, want mijn vriendin vond niet alleen een nieuwe job, maar ook een nieuw lief. Een dubbele reden om te vieren, dus!

Bietensalade, gerookte paling en kweepeer puree vergezeld van een glas Loire, Montbenault « Poïesis » 2017, Olivier Lejeune:

Konijn bereid op lage temperatuur, aardpeer mousseline, gekarameliseerde witlof chips van schorseneer, jus met mosterd en bonenkruid vergezeld van een glas Douro, Vinha das Lameiras 2011, Monte Cascas:

Mini-Europa en het Atomium

Ter ere van wapenstilstand bracht ik samen met acrogym legendes E en L en hun ouders een bezoekje aan Mini-Europa en het Atomium. Altijd leuk zo’n weekend dat uit drie dagen bestaat. (En ja, ik ben elke dag weer blij dat ik leef in een land waar geen oorlog is. Dus ik apprecieer het zeker dat er een dag is speciaal gewijd aan het herdenken van slachtoffers van oorlogen).

Het is een beetje beschamend om te moeten toegeven dat dit voor mij de eerste keer was dat ik Mini-Europa bezocht. Ondanks het feit dat de bewegende onderdelen van het park duidelijk uit een ander tijdstip stemmen, kon ik best wel genieten van onze voormiddag tussen bekende (en minder bekende) Europese gebouwen. Leuk om een mini-reisje te maken langs bestemmingen die ik in het verleden bezocht heb. De halloweendecoratie daarentegen had voor mij écht niet gehoeven (vooral het spinnenweb aan de Eifeltoren was verschrikkelijk lelijk, de drijvende mini-skeletten bij de P&O ferry vond ik dan weer hilarisch). En hoewel het park ietwat gedateerd overkomt, heb ik alvast veel inspiratie opgedaan voor toekomstige reizen in Europa. Wel jammer dat de zon, die zondag zo overvloedig scheen, ons deze maandag in de steek liet.

Na de wandeling langs memorabele Europese gebouwen (en laten we de vuurspuwende Vesuvius vooral niet vergeten) sloten we ons bezoek aan Mini-Europa af in het Spirit of Europe paviljoen, een ongetwijfeld goed bedoelde poging om het Europese project op een bevattelijke manier over te brengen. Helaas, het blijft bij goede bedoelingen. Hoewel het paviljoen pas op 7 mei 2019 (!) geopend werd, straalt het vooral saaie grijsheid uit. Niet bepaald het beeld van een dynamisch en divers Europa dat de makers van deze opstelling ongetwijfeld voor ogen hadden. Echt een gemiste kans. Gelukkig was er op het einde nog een quiz die voor wat vertier zorgde.

‘s Middags lunchten we in de triestige cafetaria van Mini-Europa. Het personeel zag eruit alsof ze er allemaal dik tegen hun goesting werkten en het enige wat op het menu stond was fast food. Maar goed, het was goedkoop en de spaghetti all’arrabiata vulde de maag.

Na de lunch bezochten we het atomium. We waren duidelijk niet de enigen die een bezoekje aan het atomium op Wapenstilstand wel zagen zitten, want het was er bijzonder druk. Daarom beslisten we om eerst de tentoonstelling in de andere bollen te bezoeken en vervolgens ons bezoek af te sluiten in de hoogste bol, in de hoop dat de rij wachtenden tegen dan wat korter zou zijn.

Ik moet bekennen dat ik een soft spot heb voor het atomium. Ik vind de constructie zelf prachtig en ik hou van de nostalgische sfeer van de wereldtentoonstelling die er hangt. Ik ben blij dat de federale regering, de stad Brussel en de vzw Atomium erin geslaagd zijn 26 miljoen euro bij mekaar te krijgen om dit Belgische monument in zijn vroegere glorie te herstellen. Ook het atomium ontsnapte niet aan het feit dat het een Bruegeljaar is. De tentoonstelling ‘Bruegel, a poetic experience’ wilde tonen hoe baanbrekend en innovatief het werk van Bruegel vroeger was. Eerlijk, daar slaagde ze volgens mij slechts ten dele in. Volgens mij viel er veel meer uit dit concept te halen, maar goed, misschien had ik gewoon een zeer kritische dag. We hadden trouwens goed gegokt, de wachtrij voor de lift naar de bovenste bol was inderdaad korter dan voordien en we sloten ons bezoek aan het atomium af met een prachtig zicht op Brussel en omgeving. Vooral de mooie herfstkleuren trokken, ondanks het slechte weer, de aandacht.

We hadden samen met ons toegangsticket voor het atomium een gratis ticket gekregen voor het ADAM, het Brussels Design Museum. Niet meteen een museum dat ik hoog op mijn lijst zou plaatsen bij een bezoek aan Brussel, maar hey, het was gratis en het was wel leuk om naar al die gekke vormen te kijken (zoveel plastic!). Design is iets dat duidelijk de stempel van zijn tijd meedraagt: een voorwerp wat twintig jaar geleden als bijzonder vernieuwend overkwam, ziet er nu vooral heel erg gedateerd uit. We beperkten ons bezoek tot een uurtje, want de jongedames moesten ‘s avonds om 6 uur nog naar de acrogymtraining en dat was eigenlijk meer dan genoeg tijd om in dit museum door te brengen.

Onze vrienden waren zo vriendelijk om mij een lift aan te bieden naar het atomium en terug, want op een feestdag is het niet makkelijk om dit stukje Brussel te bereiken. We zouden er ongeveer drie keer zo lang over gedaan hebben om het atomium met het openbaar vervoer te bereiken. Dat moet beter kunnen, openbare vervoersmaatschappijen!

Ik sloot de avond af bij onze vrienden in Herent met spelletjes en Thais van Hungry Eye. We hadden via Takeaway.com besteld en het viel me eens te meer op dat de app en de service van deliveroo zoveel beter is: het levertijdstip is bij deliveroo meestal tot op een paar minuten na juist en je kan tenminste volgen waar de koerier zich bevindt. Op een gegeven moment beweerde de app van Takeway.com dat onze bestelling al geleverd was, terwijl wij nog altijd met rommelende magen zaten te wachten en we niet eens wisten of de koerier al dan niet onderweg was. Uiteindelijk werd onze bestelling bijna drie kwartier later geleverd dan de app had aangegeven. Gelukkig smaakte het (honger is de beste saus!).

Veganistische lunch bij Liu Lin

Een tijdje geleden stelde een oud-collega voor om samen een nieuw Brussels restaurant te bezoeken, waarover hij een goede review had gelezen. Jullie weten dat ik zelden een nieuwe culinaire ervaring uit de weg ga, dus ik zei meteen ja. Het duurde even voordat we onze goede voornemen in realiteit konden omzetten, want een eerste afspraak moest ik helaas verzetten om wille van één of andere werkgerelateerde crisis die ertussen kwam, maar uitstel is geen afstel en vandaag was het eindelijk zover.

Liu Lin is een Aziatisch, veganistisch restaurant, een combinatie die meteen mijn interesse wegdroeg. Het is geen geheim dat ik een dikke boon heb voor de Aziatische keuken en eigenlijk, feitelijk, denk ik dat veganistisch eten de enige écht morele en ecologische keuze is. Maar, ik ben een slecht mens, want ik kan geen afscheid nemen van sushi, kaas en wildgerechten. I know, ik heb geen karakter. Dus voorlopig probeer ik gewoon enkele dagen in de week vegetarisch te eten.

Liu Lin bleek alvast een fantastische ontdekking. De Chinese noedelsoep met traditionele kruiden was heel erg smakelijk en de crispy wontons die we als voorgerecht aten, waren geweldig. Enige punt van kritiek: de bouillon van de noedelsoep was niet warm genoeg. Ik heb mijn noedelsoepen graag heet, want, zoals het hoort, eet ik eerst de noedels en dan drink ik pas de bouillon. Klein verbeterpuntje. Voor de rest: dikke fan van dit etablissement.

After work met fish and chips

Hoe dat juist zo gekomen is, is mij niet geheel duidelijk, maar op de één of andere manier ben ik gebombardeerd geraakt tot mede-organisator van de afterworks, terwijl het eigenlijk altijd mijn collega is die de data prikt en de andere collega’s uitnodigt. Maar goed, ze consulteert mij wel altijd eerst om een datum te prikken en ze zet mijn naam mee onder de uitnodiging. Dat telt, zeker?

Zoals jullie uit bovenstaande kunnen afleiden, beperkt mijn taak als mede-organisator zich gewoonlijk tot het fysiek aanwezig zijn op de afterworks. Deze keer had mijn collega echter een evenement, waardoor ze niet om 16.30u in het Muntpunt Grand Café kon zijn. Dat maakte dat de taak om de collega’s te verwelkomen opeens mij te beurt viel. Nu moeten jullie weten dat het momenteel erg druk is op het werk (als in: bijna elke avond tot 23u werken om mijn achterstand in te halen) en ik gewoonlijk pas ten vroegste om 18u op zo’n afterwork opduik. Maar, goed, je bent mede-organisator of niet. Dus was ik plichtsgetrouw om 16.30u op post. Gelukkig doken de eerste collega’s pas rond 17u op, zodat ik toch nog een half uurtje kon werken.

De opkomst was iets minder groot dan anders (het zijn drukke tijden voor iedereen), maar aan de andere kant leerde ik wel weer een aantal nieuwe collega’s kennen. Uiteindelijk sloten we de avond af met een klein groepje van vier personen bij de Bia Mara. En hoewel ik vroeger gezegd zou hebben dat fish and chips niet echt mijn ding zijn, moet ik zeggen dat de Bia Mara stilletjesaan mijn hart aan het veroveren is. Wie had dat ooit gedacht?

Smart tools en talenten

Zeg nu zelf, als je een uitnodiging krijgt voor een event met zo’n titel, dan schrijf je je toch meteen in? Zelfs al komt die uitnodiging van de naar mijn aanvoelen niet zo hippe Vlaamse Confederatie Bouw. En aangezien het een uitnodiging voor twee personen betrof, nam ik volgaarne één van mijn junior collega’s mee op sleeptouw.

Dat het goed gaat in de bouwsector, dat wist ik al voordat ik naar dit evenement ging, maar het poepchique decor, de piekfijn geregisseerde show (met hippe filmpjes en een zeer professionele presentatrice) en de zeer fancy hapjes onderstreepten dit nog eens extra. Al kon ik me alleen maar volmondig aansluiten bij wat Thierry Geerts, country director voor België bij Google zei: het is niet omdat je facturatie tegenwoordig digitaal verloopt dat je als bedrijf volop mee bent met de mogelijkheden die digitalisering biedt. Ik was alvast gefascineerd door de toepassing van drones, augmented reality en 3D-printing in de bouwsector. We staan duidelijk nog maar aan het begin van wat wel eens een serieuze omwenteling in deze toch wel conservatieve sector teweeg zou kunnen brengen.

Een inspirerende avond dus, al waren het vooral de overheerlijke hapjes die me van mijn sokken wisten te blazen. En moet mijn junior collega (fervent gebruiker van een Fairphone) nog wat werken aan haar pokerface. De afkeer droop er bijna af tijdens ons gesprek met een Apple reseller. 😉

Le Comptoir des Galeries revisited

Donderdag had ik een lunchafspraak met een collega die een paar maanden thuis was met een burn-out. In de namiddag hadden we een overleg gepland met nog een paar andere collega’s, maar omdat mijn collega direct rapporteert aan mij en ik niet vaak de gelegenheid heb om hem te spreken (hij werkt op een andere locatie), wilde ik hem graag alleen zien. Zo’n lunch is een ideale gelegenheid om wat bij te praten in een informele setting. Ondanks mijn niet honderd procent geslaagde eerste kennismaking met Le Comptoir des Galeries, besloot ik naar dat restaurant terug te keren, omdat het er licht en rustig is. Ik wilde een plek waar ik geen moeite moest doen om mijn gesprekspartner te verstaan.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een beetje sceptisch sta tegenover de huidige burn-out epidemie. Ik denk dat er veel mensen thuis zitten die helemaal geen burn-out hebben en dat dokters vaak niet eens meer de moeite doen om grondig na te gaan wat er iemand scheelt. Het is nu eenmaal makkelijker om snel burn-out als diagnose op een ziektebriefje neer te krabbelen. Dit gezegd zijnde, mijn collega heeft voor de volle honderd procent zeker een burn-out (gehad). Zo eentje waarbij letterlijk het licht uitgaat. Alle klassieke knipperlichten zijn op hem van toepassing: perfectionist, moeite met delegeren, altijd het onderste uit de kan willen halen, dag en nacht met de job bezig,… Je zag het zo aankomen.

En wat ik ook zag aankomen: dat hij vroeger dan aangeraden opnieuw aan de slag zou gaan. Toegegeven, hij is verstandig genoeg om halftijds te werken, maar toch. Gelukkig merkte ik tijdens het gesprek dat hij zich nu beter dan vroeger van zijn eigen valkuilen bewust is. Hij gaf zelf ruiterlijk toe dat hij nog niet volledig genezen is, maar its goede begeleiding ben ik er zeker van dat hij elke dag weer wat beter zal worden. Of hij helemaal terug de oude zal worden, dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar misschien is dat ook niet nodig. Niets mis met een beetje meer tijd voor jezelf te nemen. Ik zal niet nalaten hem daar regelmatig aan te herinneren.

Teamlunch bij Be Burger

Het wordt steeds moeilijker om mijn ganse team bij elkaar te krijgen voor een teamlunch. Hoewel ik de lunch altijd maanden op voorhand in de agenda’s plan, zijn er last minute altijd mensen die niet kunnen wegens ziekte, verlof of andere afspraken. Deze maandag waren we maar met tien personen. Maar dat mocht de pret niet drukken. ‘t Is de kwaliteit die telt niet de kwantiteit. 😉

Tegelijkertijd is het niet altijd makkelijk om een restaurant te vinden dat een betaalbare lunchformule aanbiedt die iedereen kan bekoren. Een beetje op goed geluk kwam ik via een blog terecht bij Be Burger op het Sint-Katelijneplein. Het kostte mij nog enige overredingskracht om twee collega’s die geen burgers lustten mee te krijgen (“Maar ze hebben daar ook slaatjes! En jullie gaan ons toch niet in de steek laten?”), maar uiteindelijk vertrokken we met gans de groep richting het Sint-Katelijneplein.

Na een kleine zoektocht (ik had nummer 22 in mijn gsm staan, terwijl het nummer 2 was), kwamen we op onze bestemming aan. Be Burger bleek een relatief nieuw restaurant te zijn met een hippe uitstraling. Ons gezelschap kreeg een apart zaaltje toegewezen op de eerste verdieping, dat naar mijn mening een beetje meer aankleding kon gebruiken. Beneden zag het er gezelliger uit.

En ja, ik ben zelf niet zo’n grote burger-liefhebber, maar de Phuket burger met kippenfilet, gewokte groentjes, koriander en cashewnoten was best lekker in combinatie met de frietjes van zoete aardappel. En ook de slaatjes vielen in de smaak. Zeker een aanrader voor de liefhebbers van de betere burger.

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

Drie maal is scheepsrecht

Na twee eerdere mislukte pogingen, is het mijn vriendin en mij vandaag eindelijk gelukt om samen te genieten van een bentoboxlunch bij de Samourai. Natuurlijk lag de focus van het gesprek door de omgeving op hun recente reis naar Japan. En ik moet zeggen, ik heb eigenlijk veel zin om terug te gaan naar dit prachtige land waarvan ik nog maar een fractie ontdekt heb. Nu alleen mijn vriend nog weten te overtuigen…

Yet Another Blog

Life on my side

brussel