babbelen

Brussels Girl Geek Dinner

Jaja, ik was er ook, zij het zonder aangepaste visitekaartjes (die van mijn werk deel ik enkel uit in professionele context en zijn, als ik eerlijk ben, ook gewoon heel erg lelijk). Tegen de volgende bijeenkomst zorg ik ervoor geweldig blitse kaartjes op zak te hebben, u zal er totaal door verblind worden! 😉

Het dinner zelf, wel, ik kan mij goed terugvinden in hetgeen Elise schrijft. ‘k Had het mij allemaal een beetje geekier voorgesteld. ‘k Voelde mij er heel erg IT’er tussen de design- en marketingmensen. (Al waren de aanwezigen veel gevarieerder dan dat.) En om eerlijk te zijn, de kloof tussen IT en marketing, wel ja, die is geen mythe. Al heeft het dinner van gisteren de kloof misschien weer een beetje kleiner gemaakt.

Feit is dat ik leuke en interessante mensen ontmoet heb, sommige kende ik al (zwaait eens naar Joke), van anderen las ik de blog al een tijdje, nog anderen sprak ik voor het eerst: Ann, Karen, Alexa, Elise en ik vergeet er waarschijnlijk nog. Alvast een dikke pluim voor Clo. De Girl Geeks waren gisteren en vandaag niet uit de media weg te branden.

Mijn eerste les Russich

Mijn eerste indruk: Russisch is een leukere taal dan Japans. Maar dat kan ook aan de juffrouw gelegen hebben die ongeveer een triljoen keer enthousiaster was dan onze juffrouw Japans. De groep was ook veel kleiner: 12 leerlingen versus 35 leerlingen, het is net iets gezelliger in de les Russisch dan in de overbevolkte les Japans. De juffrouw Russisch is een rasechte Russische, die nog maar negen jaar in ons land woont, waardoor ze met een schattig Russisch accent praat. ‘t Is een echte babbelkont bovendien die ook de nodige aandacht besteedt aan het overbrengen van de Russische cultuur. Ik mocht haar van bij de eerste oogopslag. Heb trouwens al een leuk gesprek gehad met haar over democratie in Rusland en de positie die Poetin (volgens mij zo’n beetje de nieuwe tsaar) daar nu inneemt. Ik heb het gevoel dat ik zaterdagochtend met plezier vroeg zal opstaan om de les bij te wonen.

PS: Er zaten meisjes bij mij in de les die op foto’s Lenin en Stalin niet herkenden. Ik viel bijna van mijn stoel.

Lunchdate

Deze middag lekker Thais gegeten (en mij half verslikt in een toch wel heel pikant stukje rode peper) ergens in een restaurant in Brussel en fijn gebabbeld met the Lord. Hij vertrekt bijna op vakantie (jaloers dat ik ben) en dit was ons laatste afspraakje voor zijn vertrek. Als hij daar in verre en warme oorden een knappe inboorlinge tegen het lijf loopt en beslist niet meer terug te keren naar België, heb ik tenminste op gepaste wijze afscheid kunnen nemen. 😉

Toeval

Soms gebeurt er nog eens iets in mijn leven dat ongepland is. Ik geef toe, de momenten worden schaarser en schaarser (natuurlijk door mijn eigen toedoen), maar ze bestaan nog. Vanavond gingen mijn vriendje en ik snel snel iets eten op het Martelarenplein. Althans dat was de bedoeling. Want wie zat daar op een terrasje vlakbij het station? Een kennis die we al een paar jaar niet meer hadden gesproken. Ik wist dat hij tegenwoordig ergens in onze buurt moest werken, want ik was hem ‘s ochtends al enkele keren tegengekomen op weg naar het station. Maar omdat ik meestal maar een minuut of twee op overschot heb om mijn trein te halen, had ik nog niet meer dan een goeiemorgen met hem kunnen wisselen.

En nu zat hij daar, samen met een collega op een terrasje. Dus schoven we bij aan hun tafeltje voor een aperitiefje. ‘t Was zo gezellig dat de collega van D zijn trein naar Oostende gemist heeft en hij een vol uur moest wachten op de volgende. 😉 Heel leuk te horen hoe het D nu verging. Net begonnen aan een nieuwe job na wat interimmekes. Nog helemaal enthousiast en zo. 😉 En omdat een paar jaar nu eenmaal niet bij te praten valt op een uurtje, zijn we daarna verhuisd naar l’Etoile d’Or voor ons avondmaal. Allez, mijn vriend en ik hebben gegeten en de twee jongens hebben iets gedronken.

Bij het afscheidnemen hebben we hem onze visitekaartjes gegeven en beloofd dat ons volgende weerzien geen drie jaar meer op zich zal laten wachten. Benieuwd hoe lang het zal duren eer hij ons een mailtje stuurt.

Barbecue

Gisteren gaf vriendin D een barbecue omdat ze haar tweede diploma gehaald had (D combineerde net als ik een voltijdse studie rechten met voltijds werken, maar is hier net iets efficiënter in dan ikzelf) én omdat ze ging samenwonen met haar vriend. Als dat geen goeie reden is om een feestje te geven, dan weet ik het ook niet meer.

Het was de eerste keer dat we de vriend van D zagen en die eerste kennismaking viel goed mee. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje een macho verwachtte. Vriend L zit bij de politie en is een motorrijder. (Ja, ik weet het, vooroordelen, vooroordelen.) En zoals zoveel voordelen bleken ook deze onterecht te zijn. De vriend van D was een beminnelijke gastheer en een lieve vader voor zijn kindjes. Ja, D gaat deel uitmaken van een nieuw samengesteld gezinnetje. Ik was echt onder de indruk van hoe goed de kindjes haar aanvaard hadden. D had duidelijk hun hartjes gestolen. Toch niet zo evident.

De aanwezigen op de barbecue vormden een zeer gemengd publiek. Wat vrienden, wat buren, wat familieleden. Buiten D, kenden we niet veel volk. K, met wie we eerder op de week iets waren gaan eten was er ook, ik kende nog een paar mensen van ziens en de rest totaal niet. Gelukkig was de sociale bui van Beleuvenissen blijven hangen en werd er al snel fijn gebabbeld. (Dat moest wel, want het vlees was ofwel te hard gebakken ofwel nog half rauw. Barbecuen, het is een kunst.) Het meest heb ik genoten van het gesprek met de vader van L. Een echte volksmens. Ik zag hem zo zijn levensverhaal aan de toog doen. Hij was apetrots op zijn jongste zoon, die niet op de barbecue kon zijn omdat hij in het buitenland zat voor zijn werk. Een sappig gesprek.

Doordat er veel mensen met kindjes waren, begon het eerste volk al rond negen uur ‘s avonds te vertrekken. Dat kwam ons redelijk goed uit, want we waren nog moe van de beleuvenisuitspattingen en konden een beetje bijslapen wel gebruiken.

Afscheid van Italiaans

Gisterenavond zijn we onze punten van Italiaans gaan ophalen. Ik had nét geen negentig procent en mijn vriendje was erdoor. We waren alletwee tevreden. De juffrouw vond het nodig om mijn vriendje een beetje te komen troosten omdat zijn mondeling niet zo goed was (duhuh, hij had helemaal geen zin meer om nog zijn best te doen voor dat examen). Ik denk dat de juffrouw zijn slechte mondeling erger vond dan hijzelf. 😉 Onze juffrouw is een schatje.

Verder was het al babytalk wat de klok sloeg. Een medestudentje was pas bevallen en had haar net één week oude baby bij (man, zo’n braaf kindje) en een ander medestudentje was twee dagen ervoor papa geworden. Weer een paar bijzonder grafische verhalen over bevallingen te horen gekregen (iets over een moederkoek die niet wou afdalen en dan handmatig door de gynaecoloog verwijderd moest worden, een bloederige affaire, naar ‘t schijnt). Ik kan er dus weer voor een tijdje tegen.

Welkom in Leuven

Gisteren was het dan eindelijk zover, het moment waarop ik al ettelijke jaren zat te wachten: de officiële verwelkoming van de nieuwe Leuvenaars op het stadhuis. Nu voel ik mij al jaren Leuvenaar (ongeveer vanaf de eerste dag dat ik als groentje in Leuven mijn studiecarrière inzette met een bezoek aan de Oude Markt, toen nog niet autovrij), maar sinds een maand of twee is het ook écht officieel. En bij deze komt er ook een einde aan de tochtjes naar een gemeentehuis in het verre Limburg. Het werd tijd.

De verwelkoming begon met een speech van Tobback. Beetje gestoef over de stad, schetsen van het belang van de unief, een kleine vermelding van het parkeerprobleem. Naar zijn doen een behoorlijk makke speech, vond ik. Dat kan beter, Louis! Na de speech kregen we een rondleiding in het stadhuis. We hadden een heel goede gids, een vrouw die duidelijk met passie over de interessante geschiedenis van Leuven en de rivaliteit met de Brusselaars babbelde. Tja, Leuven heeft misschien niet het grootste stadhuis, maar wel het mooiste. 😉

We mochten zelfs een blik werpen in het heilige der heiligen: de bureau van Tobback himself. Opvallend afwezig: een computer. Hoe de mens zijn werk gedaan krijgt zonder, het is mij een raadsel. Het bureau was bijzonder ordelijk en voorzien van de nodige geestrijke dranken om voor inspiratie te zorgen. 😉 ‘k Zou er persoonlijk niks op tegen hebben om in zo’n mooie historische omgeving te werken, maar dan toch liefst mét computer en internetverbinding.

Fotootje van de bureau:

Na de rondleiding volgde nog een kleine receptie. Bijzonder leuk was dat er zich enkele bekende gezichten onder de nieuwe Leuvenaars bevonden: een kennis die ik al een jaar of twee niet meer gezien had en een oud-studiegenootje. Ideaal om bij te babbelen onder het genot van een glaasje kriek en een aantal lekkere toastjes. De kennis bleek zich samen met zijn vriend een appartementje gekocht te hebben niet eens zo ver van ons. Ik moet toegeven dat ik een beetje verrast was over het feit dat hij een vriend had, want ik heb altijd gedacht dat hij hetero was. Alhoewel, knap, goed verzorgd, vriendelijk, sympathiek, de aanwijzigingen waren er. 😉 ‘k Heb ze meteen maar uitgenodigd om eens langs te komen in ons nieuwe appartement.

Ook fijn om bij te kunnen bijpraten met mijn oud-studiegenootje. Ik organiseer regelmatig reünies voor de mensen waarmee ik ben afgestudeerd, maar hij komt bijna nooit. (Eén keertje heeft hij acte de présence gegeven omdat ik hem in de Delhaize tegen het lijf ben gelopen en hem halvelings verplicht heb te komen. 😉 ) Ik heb zo’n gevoel dat hij een beetje buiten de vaste kliek valt die naar elkaars housewarming parties en doctoraatsverdedigingen gaat. Toch jammer, want ‘t is een sympathieke kerel én hij had een knappe Spaanse vriendin aan zijn zijde met wie ik nog wel eens een goed gesprek wil voeren.

Na nog een paar toastjes verorberd te hebben, breiden we een eind aan de gesprekken, want mijn vriend had nog een afspraak met zijn collega’s en die zaten met hongerige magen op hem te wachten om aan het diner te beginnen. Bij het buitenkomen van het stadhuis werden we getrakteerd op een werkelijk schitterende regenboog. De mens kan nog zulke indrukwekkende bouwwerken maken, de natuur overklast de kunstwerken van de mens moeiteloos.

Natuurlijk heb ik mij daarna laten overhalen om mee te dineren met de collega’s van mijn vriend. Ik heb immers nog nooit slecht gegeten in de Kosmopol, zelfs al moesten we gisteren een beetje te lang wachten naar mijn goesting. En zeg nu zelf, een aanbod voor een gratis maaltijd, dat sla je toch niet af?

Een zwangere wereld

Italiaans is blijkbaar een vruchtbare taal. Onze lieve juffrouw is nu iets meer dan drie maanden zwanger, een pas moeder geworden leerlinge doet niets anders dan over The Baby (uit te spreken met dik Spaans accent) babbelen, een andere leerlinge is hoogzwanger en nog een derde medeleerling wordt binnen een maand vader. Tijdens de pauze is het al baby- en bevallingsverhalen wat de klok slaat. Joy!

Leroy aka Scarlett

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik naar een optreden in het Rock Café op de Oude Markt in Leuven geweest. Een kennis van ons speelde basgitaar (correctie: gitaar) in het groepje dat optrad en we voelden ons moreel verplicht om onze steun te betuigen. 😉 (En natuurlijk waren we gewoon nieuwsgierig naar zijn muzikale kwaliteiten.)

‘t Was de eerste keer dat ik in het Rock Café kwam en ‘t moet gezegd, ik had het mij allemaal net iets grootser voorgesteld. Het Rock Café is een beetje klein uitgevallen, waardoor er maar een man of veertig binnen kon voor het optreden. Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit van de gebrachte muziek. Stevige rock die mij beslist kon bekoren. Het enige wat nog ontbrak was een knappe zanger of zangeres om de zangpartij voor zijn of haar rekening te nemen.

We zijn niet gebleven tot het einde van het optreden, want we waren in het gezelschap van een bevriend koppel dat we al lang niet meer gezien hadden en praten als er loeiharde muziek uit de luidsprekers schalt, is niet echt evident. Dus hebben we het Rock Café achter ons gelaten en zijn we verhuisd naar de Mezzanine. Beetje reis- en werkverhalen uitgewisseld. Beetje gedronken, beetje gelachen. Gewoon een gezellige avond gehad.

Oja, het groepje in kwestie waar we naar gaan luisteren zijn, heette toen nog Leroy, maar kondigde tijdens het optreden een naamsverandering aan. Voortaan gaan ze als Scarlett door het leven. Men zegge het voort.

Aanvulling: Scarlett is ook op My Space te vinden.

Saturdagy night

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik een diner date met een bevriend koppel K en R. We zien K en R gemiddeld twee keer per jaar, dus is het steeds een plezier om bij te babbelen. Onze levens zijn zeer verschillend. K en R hebben al twee kindjes en zijn helemaal gesettled. Toch klikt het geweldig goed en gaan de gesprekken over veel meer dan alleen maar kindjes.

Ik kan me de eerste keer dat ik K zag nog levendig herinneren. Dat was op FOSDEM, nerd-event bij uitstek. Ik zat naast hem aan tafel en hij heeft toen in geuren en kleuren de bevalling van zijn vrouw uit de doeken gedaan. Ik was er even niet goed van. 😉

Anyway, het was heel erg gezellig gisterenavond. Na lang nadenken (er zijn ook zoveel restaurants in Leuven) hadden we een tafeltje voor vier gereserveerd bij het Afrikaans restaurant Isimbi. Voor maar twintig euro aten we daar een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. En het smaakte voortreffelijk. Je moet wel beetje een knoflookliefhebber zijn, want toen ik vanochtend opstond, proefde ik de smaak van knoflook nog steeds in mijn mond. 😉

Een wijze uitspraak van K, die ik jullie niet wil onthouden en waar ik me wel in kan vinden: “Veel mensen leven hun leven, in plaats van dit te controleren. Als er dan iets mis gaat, is het altijd de fout van iemand anders, nooit hun eigen fout. Terwijl je zelf mogelijkheden genoeg hebt om je leven te veranderen, als je dit wil.” Een interessante avond, voorwaar.