muziek

Music please!

Gepikt van Samaja.

Something to wear: Itsy bitsy teeny winnie yellow polka dots bikini – Brian Hyland, omdat ik dit als kind zo’n vrolijk nummer vond, en hey, nu nog steeds eigenlijk!

Something to drink: Whiskey in the Jar – Metallica

A place: Barcelona – Freddie Mercury & Montserrat Caballé en Big in Japan – Alphaville

A food: Chop Suey! – System Of A Down

An animal: Eye Of The Tiger – Survivor en Cats In The Cradle – Ugly Kid Joe

A number: One – Metallica en Seven Nation Army – The White Stripes en Summer Of ’69 – Bryan Adams en 99 Luftballons – NENA

A color: Black – Pearl Jam en Back to Black – Amy Winehouse en Black Betty – Ram Jam en Paint It, Black – The Rolling Stones en Fade to Black – Metallica

A girl’s name: Diane – Therapy? (helaas, de gecensureerde versie) en Roxanne – The Police en Delilah – Tom Jones en Angie – The Rolling Stones en Sweet Caroline – Neil Diamond

A boy’s name: Hey Jude – The Beatles en Fernando – ABBA en Jeremy – Pearl Jam en Vincent – Don McLean

A profession: The boxer – Simon and Garfunkel

Day of the Week: Sunday Bloody Sunday – U2 en Manic Monday – The Bangles en Friday I’m In Love – The Cure

Mijn favoriete muziek

Heel, heel lang geleden vroeg Goofball mij naar welke muziek ik graag luister. Een paar jaar geleden zou ik daarvoor de stats van mijn Last.fm account hebben kunnen gebruiken, maar die login ben ik al een tijdje kwijt en ik heb geen zin in alweer een password recovery (sinds de Heartbleed bug al te veel recoveries moeten doen).

De waarheid is dat ik tegenwoordig nog bitter weinig naar muziek luister, buiten die paar seconden dat mijn wekkerradio (afgestemd op Radio 1) ‘s morgen speelt. In de auto staat Klara Continuo op, maar aangezien ik meestal op de laptop werk terwijl mijn vriend rijdt, kan ik niet zeggen dat ik met mijn volle aandacht luister. Er is tegenwoordig ook maar weinig muziek die mij echt kan bekoren (al geef ik toe dat ik nog steeds een zwak heb voor Gagnam Style).

Maar goed, vroeger luisterde ik wél actief naar muziek. Een greep uit mijn favorieten (u zal merken dat ik ergens in het verleden ben blijven hangen), met telkens mijn lievelingsnummer erbij.

  • 2 Unlimited – The Real Thing: kitsch, maar puur jeugdsentiment
  • ABBA – Chiquitita: mijn lievelingsnummer toen ik nog een klein meisje was
  • AC/DC – Thunderstruck (de versie van 2Cellos is bijna even briljant)
  • Anouk – Nobody’s wife: heel lang mijn lijflied geweest :-)
  • Boudewijn de Groot – Eva: fantastische muziek, schitterende tekst, zelfs God is niet oppermachtig
  • Channel Zero – Help: omdat er toch ook iets Belgisch in de lijst moet staan
  • Eurythmics – Sweet Dreams
  • Evanescence – Bring me to Life & Everybody’s Fool
  • Faithless – Insomnia & God is a DJ
  • Guano Apes – Lords of the Boards: party nummer!
  • Guns N’ Roses – Sweet Child O Mine
  • Kate Bush – Wuthering Heights
  • K’s Choice – Not an addict
  • Laïs – Doran
  • Live – I Alone & Lightning Crashes
  • Metallica – One & het ganse Black Album (vóór dat ze hun kruistocht tegen Napster en illegaal downloaden begonnen)
  • Nightwish – While Your Lips Are Still Red & Wishmaster (Nightwish is toch niet meer wat het geweest is sinds Tarja weg is)
  • Nirvana – Smells like teen spirit
  • No Doubt – Don’t Speak
  • Pearl Jam – Jeremy & Alive
  • Pink Floyd – Another Brick In The Wall
  • Queen – Bohemian Rhapsody
  • R.E.M – Losing My Religion
  • Radiohead – Karma Police & Creep
  • Rage Against The Machine – Killing in the Name
  • Rammstein – Rammstein: het moment in Lost Highway dat dit nummer uit de boksen kwam, zal ik nooit vergeten
  • Red Hot Chilli Peppers – Under the Bridge: de soundtrack van onze Schotlandreis in het middelbaar
  • Roxette – Listen to Your Heart: jeugdsentiment en soundtrack van de skireis met mijn beste vriendin uit het middelbaar
  • Scorpions – Wind of Change: omdat dit me doet terugdenken aan een tijd dat we geloofden dat we de wereld écht konden veranderen
  • Seal – Kiss From a Rose
  • Simon & Garfunkel – Sound of Silence & The Sun is Burning (lieflijk nummer met een gruwelijk einde, kreeg voor mij nog een diepere betekenis na het bezoek aan Hiroshima)
  • Sinead O’Connor – Troy
  • Stef Bos – Papa & Is Dit Nu Later (ideaal nummer om te zwelgen in zelfmedelijden)
  • System of a Down: Chop Suey & Toxicity

  • The Cranberries – Zombies: Meebrullen!

  • The Doors – Light My Fire
  • The Levellers – One Way: Mijn motto!
  • The Offspring – Pretty Fly (ok, da’s eigenlijk het enige nummer dat ik goed vind van hen)
  • The Rolling Stones – Angie & Paint it Black & Sympathy for the Devil
  • The Sisters of Mercy – Temple of Love
  • U2 – Bloody Sunday: over hoe een vreedzame demonstratie in bloedvergieten eindigde
  • Wim De Craene – alles, maar als ik er toch één absolute favoriet moet uitpikken: Tim (fantastisch muzikant die er jammer genoeg voor koos uit het leven te stappen)
  • Within Temptation – Angels
  • Walk Off The Earth – Red Hands: omdat deze band gewoon snapt hoe sociale media hen kan helpen om hun muziek te verspreiden en met hun fans te converseren

Jawadde, een ware trip door memory lane…

Een muzikaal huwelijk

Altijd fijn, een huwelijksviering waar de bruid en bruidegom hun eigen persoonlijke stempel op drukken,. Deze middag werden we in het pittoreske kader van het Leuvense begijnhof verwacht om de huwelijksinzegening bij te wonen van twee mensen die leven voor muziek. Zij geeft les aan de muziekacademie en hij is in zijn vrije tijd een getalenteerd pianist. Samen leiden ze een koor. De trouwmis was één grote ode aan de muziek. Met een gelegenheidskoortje, een duet tussen bruid en bruidegom, een zelfgeschreven meerstemmige ode van de bruidegom aan de bruid en een afsluitende samenzang van de bruid met het koor. Genieten. En het leuke was dat ook in de kerk zelf meegezongen werd met de liederen.

Straks gaan we hun huwelijk verder vieren, maar eerst nog even over en weer naar Pulderbos om de zestigste verjaardag van mijn oom en tante te vieren. Jammer dat het bij een blitzbezoek zal blijven en dat we niet de ganse avond kunnen meefeesten. De mensen die op het feest aanwezig zullen zijn, heb ik al zeker in geen vijftien jaar meer gezien. Benieuwd of ik veel gezichten zal herkennen.

Mijn instrument

Ik vermoed dat niet veel van mijn lezers op de hoogte zijn van het feit dat ik een instrument bespeel. De dwarsfluit meer bepaald. Waarom dwarsfluit? Tja, om dezelfde reden als zovelen van mijn generatie: Berdien Stenberg. Toendertijd niet weg te branden van de tv. Achja, wat kan ik zeggen? Ik was jong en beïnvloedbaar en de meeste andere instrumenten (buiten piano en viool) waren grote onbekenden voor mij. Pas op, ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze, maar moest ik opnieuw voor dezelfde keuze mogen maken, het zou waarschijnlijk hobo worden.

Het is jammer, maar de laatste twee jaar heb ik mijn fluit niet meer aan de lippen gezet. Het komt er niet meer van. Nochtans ben ik best wel trots op mijn kunnen. Ik was alles behalve een natuurtalent, maar heb me zonder al te veel problemen door de eerste jaren dwarsfluitles geworsteld, daar waar mijn medestudentjes het één voor één lieten afweten. Mijn eindexamen dwarsfluit moet zowat het enige examen geweest zijn, in mijn zeer uitgebreide examencarrière, waar ik mij écht voor ingespannen heb. Een jaar lang, elke dag twee uur spelen. Een geweldig technisch stuk van buiten geleerd. Het eindexamen was een triomf: grote onderscheiding. Ik had nooit gedacht dat ik het in me had. Ik beschouwde mezelf altijd als de mindere van mijn medestudentjes, die duidelijk meer muzikaal talent bezaten.

Eens aan de unief hield ik mijn muzikale verleden in ere. Ik speelde jarenlang bij het Arenbergorkest, maar geleidelijk aan kwamen er andere prioriteiten in mijn leven. De dwarsfluit raakte in de verdrukking. Ik bleef rondlopen met vage plannen om mij opnieuw aan te sluiten bij een orkest, maar zette nooit de stap naar daadwerkelijke actie. Die plannen zijn er nog steeds, maar ze zijn nog altijd even vaag. Wie weet, ooit, als ik eens wat meer tijd heb…

Mijn mening over TH

Het kan mij eerlijk gezegd geen bal schelen of de leden van één of ander groepje meisjes dan wel een jongens zijn. Androgynie is geen nieuwe uitvinding. Het belangrijkste is dat hun muziek mij tussen al die rap-, R&B-, hiphop- en andere brol door niet onaardig in de oren klinkt. Nuja, hoge bomen vangen veel wind, zeker? Hopelijk genieten ze nu met volle teugen van hun succes, want ik twijfel eraan of het een lang leven beschoren zal zijn.

Mijn eerste single

Omdat ik nu eenmaal geen neen kan zeggen als meisjes met mooie krulletjes mij stokjes toewerpen. 😉

Wel, ik ben eens diep in mijn geheugen gaan graven en laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik weet het niet meer. Ik twijfel tussen “Respectable” van Mel & Kim en “Love in the First Degree” van Bananarama. Typische eighties muziek die je nu niet meer in mijn playlist zal aantreffen, maar wel steeds goed is voor een serieuze portie nostalgie.

Ik denk dat “Respectable” mijn officiële eerste single is, kort daarop gevolgd door “Love in the First Degree”. Met dat laatste nummer hadden mijn vriendinnetjes en ik grootse plannen in de vorm van een deelname aan een plaatselijke playbackwedstrijd (yep, ook ik). Helaas zijn die plannen nooit van de grond geraakt. Ik was ons, enthousiast als altijd, al gaan inschrijven (helemaal naar daar gereden met mijn fietske), toen mijn twee mede-Bananarama-playbacksters er opeens geen zin meer in hadden. Terug met mijn fietske om ons uit te schrijven dus. Oh well, ik denk niet dat ik mij echt thuis gevoeld zou hebben in de playbackscene.

Mijn eerste cd is minder lang geleden, maar heeft duidelijk minder indruk op mij nagelaten. Ik vermoed nochtans dat het een cadeau was van mijn beste vriendin, want ik kocht in die tijd nooit cd’s (er is op dat vlak nog niet veel veranderd) wegens te duur. Ik denk dat het een compilatiecd met allemaal rocknummers was. Artiesten die meekweelden op deze cd waren o.a. Mr. Big, Scorpions, Guns N’ Roses en nog wat andere groepjes in dezelfde stijl. Het moge geweten zijn dat Wind of Change nog steeds één van mijn favoriete nummers is, hoewel toendertijd absoluut kapot gedraaid. Een nummer dat perfect de tijdsgeest weerspiegelde: de muur was gevallen, de Koude Oorlog liep op zijn laatste beentjes en er heerste een (naar mijn mening) ongelooflijk gevoel van optimisme. De wereld zou een betere plaats worden. Alles was mogelijk! Ja, dat waren andere tijden.

Jeugdsentiment

Bij een recent bezoekje aan het thuisfront pikte ik een stukje “Zo is er maar één” mee (mijn vriend en ik zijn nog steeds die-hard géén-tv-kijkers), waarin Daan een zeer mooie vertolking van Lichtjes van de Schelde ten beste gaf. Ik kreeg zowaar heimwee naar de onvervalste kleinkunst van enkele jaren geleden (Boudewijn de Groot, Bram Vermeulen, Herman Van Veen, Wim De Craene, enzovoort). U weet wel, klassiekers uit de complete kleinkunstcollectie van Radio 1.

Mijn toenmalige beste vriendin (onze wegen zijn daarna op iets minder vriendschappelijke wijze uit mekaar gegaan) en ik draaiden die kleinkunstcollectie grijs. Ons favoriete nummer, mét stip, was Paarse schoenen van de Berini’s. Schitterende tekst gebracht met een pittig Hollands accent. Ideaal om met z’n tweetjes in licht beschonken toestand mee te brullen. :-)

En nu heeft vandaag iemand mij heel gelukkig gemaakt door mij dat liedje in mp3-formaat te bezorgen. ‘k Heb het al een stuk of tien keer achter mekaar gespeeld. Mijn vriendje, de anti-kleinkunstliefhebber, is er niet, dus ik heb het rijk (lees: de kamer van nonkel K) voor mij alleen. Paarse schoenen, met paarse veters all the way!