afscheid

Laatste werkdag

Mijn laatste werkdag voor de vakantie was er één vol tegenstellingen. Aan de ene kant moest ik nog heel veel losse eindjes aan mekaar knopen en zag ik de tijd veel te snel wegtikken, wat me de nodige stress bezorgde, maar aan de andere kant was er een heel gezellig etentje samen met de medewerkers van mijn team op het terras van het instrumentenmuseum en het afscheidsfeestje van collega Q. Natuurlijk vind ik het erg jammer dat Q ons verlaat, maar we hebben afgesproken dat we zeker nog eens samen in Brussel gaan lunchen. Per slot van rekening is zijn nieuwe werk helemaal niet zo ver van ons verwijderd. En de rosé die hij had meegebracht, smaakte heerlijk zomers en paste perfect bij deze hete temperaturen.

En toen was het plotseling vier uur en vertrok ik op een drafje naar huis, om daar in zeven haasten onze koffers bijeen te pakken en snel snel iets te eten, want vannacht slapen wij in Dresden!

Wuif eens een collega uit

Het lijkt alsof er tegenwoordig aan de lopende band mensen vertrekken op mijn werk. Vandaag namen we afscheid van een collega die op pensioen ging. De opkomst op haar afscheidsfeestje was massaal. De afscheidnemende collega werkte al vanaf 1968 bij ons, zo lang bij eenzelfde bedrijf blijven, ik kan het me moeilijk voorstellen. In al die jaren bouwt een mens natuurlijk een behoorlijk uitgebreid netwerk op, vooral als je zo’n warme en behulpzame persoonlijkheid hebt als zij. De collega’s van haar team hadden een heel mooie speech voorbereid, die ik en de leden van mijn team jammer genoeg gemist hebben door een uitgelopen vergadering. Gelukkig konden we een papieren exemplaar van de speech bemachtigen en zo toch nog een beetje proeven van wat ongetwijfeld een ontroerend moment geweest moet zijn.

Bij het afscheid nemen vertrouwde onze oud-collega me toe dat ze er tegenop zag, tegen haar pensioen. Toegegeven, haar fysiek wilde de laatste tijd niet meer mee, maar de wil om te werken was er nog. En ze had niet graag het gevoel dat ze niet meer nuttig kon zijn. Tja, wat zeg je daarop? Ik zag in haar ogen dat het afscheid haar zwaar viel. En wij, we zullen haar allemaal missen.

Afscheid

Vandaag afscheid genomen van een collega die ik nog heb weten beginnen bij ons. Deed me inzien dat ik zo langzamerhand bij de anciens begin te horen. Een vreemd gevoel, want ik beschouw mezelf nog altijd als een groentje dat nog heel veel te leren heeft. Maar de realiteit van de getallen zegt iets anders.

We hebben onze oud-collega alvast in stijl uitgewuifd. En als afscheidscadeautje kregen degenen die tot het laatste waren blijven plakken op de afscheidsreceptie allemaal een fles wijn mee naar huis van hem. Blijven plakken, loont soms. 😉

Afscheid van de Amerikagangers

De grote uittocht der yab-vrienden gaat gestaag verder. Gisteren namen we afscheid van vrienden K en L die samen met hun drie kindjes voor tweeënhalf jaar naar Amerika trekken (en dus niet voorgoed, oef). Amerika is natuurlijk niet zo ver als Australië, dus wie weet lukt het ons toch om de komende tweeënhalf jaar op bezoek te gaan. Ik hoop alleszins dat ze hun belofte zullen houden om hun blog frequent van updates en foto’s te voorzien. Ik zal de deugnietenstreken van de kindjes zeker missen. Vooral het oudste dochtertje (drie jaar) heeft zich als een echt fotomodel ontpopt, al blijft ze mijn naam hardnekkig fout uitspreken. 😉

Afscheid van de Australiëgangers

Ondanks het kleine accidentje van mijn vriend, zijn we er gisterenavond toch nog in geslaagd het afscheidsfeestje van bevriend koppel E, T en hun poppendochtertje M bij te wonen. ‘s Ochtends gebotst, ‘s namiddags al een vervang(huur-)wagen. Mijn vriend is met zijn gat in de boter gevallen bij zijn bedrijf .

Het was allemaal een beetje hektisch, want ik had om zeven uur schriftelijk examen van Russisch en het afscheidsfeestje was in Turnhout (= ver). Mijn vriend zou me rond acht uur (langer dan dat kon het examen niet duren, want zoveel woordjes hebben we nog niet geleerd) komen ophalen aan het CLT en onderweg moesten we nog een vriendin gaan oppikken. Op weg naar Turnhout kwamen we langs de plaats van het ongeval, maar mijn vriend had het trauma duidelijk al helemaal verwerkt. (‘t Is ne stoere!) Hij vertelde trouwens dat hij de enige was die na het ongeval een fluovestje droeg. Mensen: die fluovestjes zijn er voor uw veiligheid, doe ze aan!

‘k Voelde me om eerlijk te zijn niet echt in feeststemming. Ik was moe, had wat hoofdpijn en wilde liever in bed kruipen, maar ik vond het belangrijk om naar het afscheidsfeestje te gaan. Een mens vertrekt niet elke dag voor twee jaar naar Australië, he. Toegegeven, we gaan E, T en poppemieke M binnen een half jaar bezoeken, maar toch, ‘k wilde ze niet laten vertrekken zonder drie dikke afscheidskussen! 😉

En zo lagen we gisterenavond pas om half twee in bed en is er nog niet veel verbetering in mijn vermoeide toestand gekomen.

Afscheidsfeestje

‘t Afscheidfeestje gisteren was wel ok, maar ook niet meer dan dat. Ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Toen we daar aankwamen bleek dat we niemand van de genodigden kenden, buiten onze vrienden T en I die met ons mee naar Gent gereden waren. Op zich is dat geen bezwaar voor mij. Ik leer graag nieuwe mensen kennen, maar er moet ergens een raakvlak zijn om aan de praat te geraken en dat ontbrak gisterenavond. Het kan ook aan mezelf gelegen hebben, misschien was ik niet in goeie doen door de werkstress en de opgebouwde vermoeidheid.

Met de gastheer zelf hebben we helaas te weinig kunnen praten en dat is jammer, want ik vrees dat de kans dat we hem in Shangai zullen opzoeken erg klein is. Het contact met hem was nu al aan het verwateren omdat hij meer in China zat dan in België. We hebben wel nog een leuk gesprek gehad met de broer van de gastheer en zijn vrouw, maar verder was er niet zoveel interessant volk op het feestje. Wat opviel was de grote concentratie enorm hard opgemaakte vrouwen. Yikes. Zo lelijk. Niet dat ik iets tegen makeup heb, integendeel, ik durf mijn lippen ook wel eens een kleurtje geven. Deze jongedames zagen er echter uit alsof ze in de schminkdoos waren gevallen en vergeten waren hun gezicht af te wassen. Eentje zag eruit als een pandabeer met van die zwarte kringen rond haar ogen. Is dat sexy? Toch niet in mijn ogen.

Enfin, we zijn niet al te lang gebleven, want we hadden een erg drukke week achter de rug en op den duur begon ik mij een beetje te vervelen. We namen afscheid van T en wensten hem veel geluk in China. Ik twijfel er niet aan dat hij daar heel gelukkig zal worden. Hij neemt de liefde immers mee naar daar. En wie weet, ooit, geraken we nog wel eens in China.

Afscheidsfeestje

B, de vriendin van mijn broertje vertrekt op 1 september voor een half jaar op Erasmus naar Utrecht. Nu is Utrecht helemaal niet ver (ocharme twee uurtjes rijden), maar voordat we haar aan de Hollanders overleveren, wilden we nog een avond uitgebreid van haar gezelschap genieten.

Ik reserveerde een tafeltje in de Tr3s, een nieuw restaurantje in Leuven, ons aangeraden door vrienden F en K. Helaas bleek de menukaart in het restaurant iets minder uitgebreid dan op de site. Allemaal de schuld van Marktrock! Achja, een goeie reden om later nog eens terug te gaan om het degustatiemenu uit te proberen. Het eten (gegrilde tonijn met gewokte groenten en een kokossoepje) was erg lekker. Alleen vrees ik dat mensen met grote honger er niet genoeg mee zouden hebben.

Een dessertje hebben we niet genomen in het restaurant, want er zat een grote groep buitenlanders en mijn vriend vond het net iets te lawaaierig. Naar Rodins op de Oude Markt dan maar. Onder het genot van een paar lekkere cocktails hebben we dan maar meteen een weekendje vastgelegd om B te gaan bezoeken. Ja, Nederland, ik krijg er maar geen genoeg van. 😉

Het einde van een tijdperk

Gisteren heb ik voor de allerlaatste keer vergaderd samen met de andere leden van mijn (ex-)studentenvereniging. Gezellig buiten op een bankje in het park voor het Arenbergkasteel. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd en als er vragen of problemen zijn, mogen ze natuurlijk altijd bij mij aankloppen. Na de vergadering zijn we nog iets gaan drinken op een terrasje, genietend van de zachte avond. Een waardige afsluiter van bijna acht jaar (wow, zo lang?) inzet. Ik mag mij nu officieel alumnus noemen.

Ik had verwacht dat het afscheid mij zwaarder zou vallen, maar het deed me niet zoveel. Ik was het laatste jaar toch al aan het uitbollen en het werd tijd om de fakkel door te geven aan de jongere generatie. Als alles een beetje goed gaat, is dit ook mijn laatste jaar als student. Misschien komt het door het feit dat we nu eindelijk onze eigen stek hebben, want ik heb het gevoel dat er een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken. De heimwee naar het studentenleven is ook veel minder fel dan vroeger. Niets duurt voor eeuwig, al zouden we dat soms wel willen.

Tijd om iets nieuws te zoeken om mij voor te engageren. Er staan nog zoveel dingen op mijn TODO-lijstje, dus dat kan geen probleem zijn.