Een goed gevulde Sinterklaasdag

Om de één of andere reden lijken alle events dit jaar zich te concentreren in de laatste twee maanden van het jaar, traditioneel ook de drukste maanden op ons werk. Dus spoorde ik net als twee weken geleden naar Antwerpen met een trein die vertraging had om een studiedag aan de UA over de Commons bij te wonen, georganiseerd door collega’s van een andere afdeling. Spijtig genoeg kon ik maar een halve dag blijven, want in de namiddag werd ik verwacht in Brussel voor een belangrijk netwerkevent dat één van mijn eigen teams mee organiseerde. Serieus, qua afstemming kan dat beter, collega’s!

Ik denk niet dat ik al volledig mee ben met alle mogelijkheden die de Commons bieden, maar het idee lijkt me wel potentieel te hebben.

Ik bleef tot aan de middagpauze in Antwerpen en slaagde er zowaar in twee veggie broodjes mee te grissen van het buffet, dat er bijzonder heerlijk uit zag. Spijtig dat ik niet kon blijven hangen voor de lunch. Onderweg naar het station van Antwerpen-Centraal kreeg ik gezelschap van iemand met wie mijn collega’s nauw samenwerken en zo kwam ik op de terugrit naar Brussel allerlei interessante zaken te weten.

In Brussel-Noord aangekomen haastte ik mij naar de KVS alwaar ik net op tijd was voor de keynote speech. Een boeiende Duitse dame gaf ons wat meer inzicht in het functioneren van de huidige audiovisuele sector die voor stevige uitdagingen staat, met streamingplatformen als Netflix die voor disruptie zorgen.

Het eerste panelgesprek focuste op de samenwerking met de streamingplatformen en gaf wat meer inzicht in de voor- en nadelen hiervan voor contentmakers. Het tweede panelgesprek probeerde ambities voor de komende tien jaar te formuleren, maar slaagde daar moeilijk in. Het was vooral een pleidooi om meer geld naar de sector te laten vloeien, zonder dat er vernieuwende inzichten geformuleerd werden. Heel vreemd ook dat niemand zocht naar bijvoorbeeld synergiën met de gamesector, terwijl die er zeker zijn en er een gameproducent in het panel zat.

Na het slotwoord van onze grote baas babbelde ik nog wat na met mijn collega’s op de receptie. Doordat ik de ganse dag niets gedronken had, was ik zo uitgedroogd dat ik eerste drie grote glazen water naar binnen moest kappen, alvorens ik mij aan een glaasje schuimwijn durfde wagen. Mijn lieve collega had trouwens haar fotoboek uit Malta meegenomen, zodat mijn vriend en ik wat inspiratie kunnen opdoen. Ik ben alvast benieuwd!

Een mooie dag voor een bezoekje aan Oostende!

De donkere donderwolken waarmee ik deze dag was begonnen, verdwenen als sneeuw voor de zon, toen ik deze ochtend op de trein opeens een inval kreeg. In mijn hoofd klikten opeens alle puzzelstukjes ineen en ik zag opeens heel helder hoe we het probleem dat mij al een paar dagen in de greep hield, konden oplossen. Met veel plezier kan ik jullie bijgevolg meedelen dat mijn collega’s en ik het bedrag dat we niet kunnen opvragen tot 9000 euro wisten terug te brengen. En amai, opeens kon mijn dag niet meer stuk. De verwachte lastige vergadering in de voormiddag werd opeens een fluitje van een cent. We kregen zelfs felicitaties voor het goede werk.

Het kon me zelfs niet deren dat ik in de namiddag een half uur te laat was voor mijn vergadering in Oostende en dat mijn twee collega’s en ik bij de terugkeer naar het station van Oostende de trein net voor onze neus zagen vertrekken. Ik trakteerde mezelf op een warme chocomelk met de dikste toef slagroom aller tijden en het was zelfs gezellig toeven op de onaangenaam harde zitjes in het station van Oostende, terwijl we wachtten op de volgende trein. Het stoorde me zelfs niet dat ik nog een korte vergadering moest afhandelen op de trein en ik door de trein te missen ook mijn salsales van deze avond moest laten passeren. (Had toch al niet zoveel zin in een fietstocht van een half uur heen en terug door de kou.)

Over een happy end gesproken.

Culinair thuiskomen bij Dumon

In een opwelling van stoerdoenerij besloten mijn vriend en ik met de blue-bike naar Dumon te fietsen om daar samen te dineren met onze vrienden. De afstand op zich daar draaien we allebei onze hand niet voor om, maar boy, het was toch een tikkeltje kouder dan ik verwacht had. In de helft van onze rit begonnen met voeten pijn te doen van de kou en mijn wangen te prikken. Geen slimme beslissing dus, zeker niet omdat we heel die weg ‘s nachts nog eens zouden moeten terug fietsen.

Eens binnen bij Dumon warmden we gelukkig snel weer op door ons fijne gezelschap, het heerlijke eten en de rondom fantastische bediening. Toevallig was mijn oud-collega ook daar, heel fijn om haar persoonlijk te kunnen feliciteren met haar nieuwe job en even te kunnen bijpraten. Naarmate de avond vorderde en de glazen steeds bijzonder gul werden bijgeschonken, raakten we naar goede gewoonte steeds meer aangeschoten. En die laatste twee drankjes op kosten van de zaak waren er wellicht te veel aan. Maar we zijn wel heel nieuwsgierig om te proeven van de Portugese wijn van Maria Cristina die we kochten!

Hapjes:

Consommé bospaddestoelen, gerookte eendenborstfilet, oesterzwam, koriander, postelein:

Sint-Jacobsvruchten, crème van pastinaak, buikspek, bloedappelsiengel, zacht mosterdsausje, cress:

Reefilet, aardappelgratin, pompoen, jagersaus, spruitjes, crème van gepofte rode biet:

Karamel peer:

En ja, op de terugtocht had ik helemaal geen last meer van de kou. Al staan de details mij niet meer echt fris voor de geest. 😉

Girls’ night out at Baracca

Genoten van een vrijdagavond bijkletsen met mijn vriendin uit Zichem. Fijn om samen met haar te kunnen klinken op de gezondheid van haar vader, die er gelukkig elke dag op vooruit gaat. Voor de gelegenheid hadden we restaurant Baracca uitgekozen, omdat mijn vriendin zich enkel kon vrijmaken tijdens de schaakles van haar zoon en ik weet dat de bediening bij Baracca stipt de tijdsloten respecteert. Hoewel dat zeker zijn voordelen heeft, voelt dineren tijdens dat eerste tijdslot van 18 tot 20u toch een beetje als bandwerk aan. De spontaneïteit is wat zoek. En ik was ook een beetje teleurgesteld dat de menu nog exact hetzelfde was als een jaar voordien, zoals blijkt uit de (iets minder rode) foto’s.

PS: Het bedrag dat we potentieel zullen verliezen, is helaas weer opgelopen tot 370 keuro.

Stressy sushi at Goofball’s

Gisterennamiddag belandde een vrij desastreus bericht in mijn mailbox: het zag ernaar uit dat we geen verantwoording konden aanleveren om de 500 keuro waarop we gerekend hadden, op te vragen. Het risico om 500 keuro in rook te zien opgaan, was niet bepaald bevorderlijk voor mijn humeur. Dus twijfelde ik of ik mijn sushiafspraak met Goofball en haar twee jongens niet beter zou afzeggen. Maar uiteindelijk besloot ik toch te gaan en de date wat in te korten. Samen sushi eten zou me helpen mijn gedachten wat te verzetten. De kans dat ik op een donderdagavond in mijn eentje het probleem zou kunnen oplossen was immers zo goed als onbestaande en het kan soms deugd doen om je hart te luchten. Al vrees ik dat ik voor Goofball niet bepaald het meest toffe gezelschap was, gisteren. Gelukkig was de sushi lekker én won ik het partijtje Exploding Kittens dat we samen speelden.

Ik ging wel vroeger naar huis dan normaal, omdat ik ter voorbereiding van de crisisvergadering van deze voormiddag graag nog wat documenten wilde doornemen. Uiteindelijk zijn we met vereende krachten erin geslaagd het bedrag dat we potentieel zullen verliezen tot 100 keuro terug te brengen. Enfin, als alles klopt wat we samen hebben overlopen. Dat moeten we deze namiddag nog in meer detail bekijken.

Witte rook!

Na vier kandidaten gesproken te hebben in de laatste ronde van de sollicitatieprocedure, kan ik met grote opluchting zeggen dat mijn collega’s en ik een geschikte kandidaat gevonden hebben om een positie met veel verantwoordelijkheid binnen ons bedrijf in te vullen. Heel blij met de persoon die het uiteindelijk geworden is, want de uitdagingen zijn groot. Maar ik heb er veel vertrouwen in dat de persoon in kwestie dit, met de juiste begeleiding, zeer goed zal doen.

Alweer iets om af te vinken van die ellenlange todolijst.

A mixed bag

Dingen die tegen vielen vandaag:

Geen enkele blue-bike beschikbaar in de fietsenparking aan de voorkant van Leuven station.
De eerste blue-bike die ik probeerde uit te lenen in de fietsenparking aan de kant van Kessel-Lo bleek spoorloos.
Mijn chirurgisch mondmasker, dat nog steeds verplicht is bij de huisarts, vergeten en snel nog langs de apotheek moeten fietsen om een masker van 50 cent (serieus?) te kopen.
Een tocht naar de huisarts die voor niets bleek (ik was rats vergeten dat het voorschrift voor mijn nuvaring op mijn eID stond).

Dingen die van de dag alsnog een succes maakten:

Een fijne lunch met een oud-collega in Victor Bozar Café in Brussel.
Derde keer goeie keer: alsnog een blue-bike te pakken gekregen in de fietsenparking aan de kant van Kessel-Lo.
Op mijn eentje uitgevist waarin het verschil van 65.133,29 euro zat in een belangrijk dossier, nadat drie personen hier tevergeefs op gezocht hadden.
Een droge fietstocht heen en terug naar de salsales (in totaal toch bijna een uur fietsen).
Een salsales waarin alle figuren mij moeiteloos afgingen.

Als uitsmijter een fotootje van de lekkere pasta met pompoen in Victor Bozar Café:

Een rustige zondag

Na de uitspattingen van gisteren deden mijn vriend en ik het rustig aan vandaag. We bleven lekker lang in bed liggen en gingen vervolgens brunchen bij Oats Day Long. Zo’n lekkere porridge met een smoothie erbij, dat is echt comfort food voor mij. Na de brunch maakten we een wandeling door Leuven en de rest van de dag besteedden we aan het wegwerken van achterstallige mails. Want dat moet ook gebeuren.

Octobar lovers

Gisteren samen met onze vrienden uit Rotselaar genoten van de heerlijke visgerechtjes van de Octobar op het Alfons Smetsplein. De Octobar zit daar een beetje verstopt, maar ondertussen weten duidelijk veel Leuvenaars dat het daar lekker is, want de bar zat stampvol.

We begonnen de avond uiteraard met een flesje champagne en oestertjes. Onze vrienden weten net als wij het goeie leven te appreciëren. 😉 Onze vriendin zag er trouwens stralend uit. Na een streng dieet is ze heel wat kilootjes verloren en je merkt dat ze zich goed in haar vel voelt.

We bestelden zoveel mogelijk verschillende gerechtjes om te delen, kwestie van te kunnen proeven van al het lekkers op de kaart. Ondertussen genoten we van een lekker wijntje en was er heel veel om over bij te praten, want we hadden elkaar alweer veel te lang niet gezien.

Octodog (komkommer, okonomiyaki saus, shichimi togarashi, Japanse mayo en gebakken uitjes):

Octopus black purée met gerookte paprika, BBQ saus en groene kruiden:

Gegrilde octopus met gerookte paprika, groene kruiden en patatjes:

Argentijnse wilde tijgergarnalen:

We sloten de avond af met een lekkere cocktail. Kwestie van te eindigen in schoonheid.

Bondgenieten

Deze avond trokken mijn vriend en ik voor het avondeten naar de Bondgenotenlaan. Ter gelegenheid van Bondgenieten was de ganse laan afgesloten en versierd met vuurkorven, bleven de winkels langer open en stonden er verschillende food trucks opgesteld. Als een liefhebber van foodtrucks kon ik dit event dus niet aan mij voorbij laten gaan.

Het deed me plezier dat het gezellig druk was in de Bondgenotenlaan, na de coronacrisis en met de huidige energiecrisis kunnen de handelaren wel een opsteker gebruiken. Of er veel gekocht is in de winkels van de Bondgenotenlaan, dat kan ik niet zeggen, maar aan de food trucks was het aanschuiven.

Ik startte de avond met een lekkere zarzuela, vergezeld van een glas champagne uitgeschonken door de vriendelijke dames van Zonta. Bij de champagnebar kwamen we onze kameraad wijnliefhebber tegen. Die weet ook waar het goed is. 😉

Vervolgens genoten mijn vriend en ik van een lekker garnaalkroketje van Vanzegbroeck kroket, ons geserveerd door de meest chaotisch georganiseerde jongemannen ooit.

We bewonderden het mooi verlichte stadhuis en ik sloot de avond af met een lekkere taco met pulled pork.

Genieten in eigen stad, heet dat zeker?

Yet Another Blog

Life on my side